ตอนที่ 7 : ใบปลิวต้องห้าม
326 Words
ผมถูกปล่อยลงริมถนนสายเงียบ ๆ ท่ามกลางหมู่บ้านเล็ก ๆ ลมเช้าพัดเอื่อย กลิ่นดินชื้นยังคงเกาะอยู่บนอากาศ
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากทางตรงข้าม
ชายคนหนึ่ง…สูงโปร่ง ผมยาวสีขาวปลิวสะบัดกับลมเช้า ใบหน้าคมจนเกินมนุษย์ ดวงตาสีเทาเรืองวาบคล้ายกำลังจ้องลึกเข้ามาในกะโหลกผม
เขาเดินเข้ามาช้า ๆ — และหยุดตรงหน้าผมพอดี
“อรุณสวัสดิ์…” น้ำเสียงแผ่วเบาแต่กลับทำให้หัวใจผมกระตุกแรง
มือเรียวยาวของเขาคว้าข้อมือผมขึ้นมา ก่อนจะ… ยกขึ้นจรดจมูก สูดลมหายใจยาว
“หอม…หวานจริง ๆ …”
เลือดในกายผมเย็นวาบ ราวกับถูกดูดกลืนทั้งเป็น
“คะ…คุณคือ—” ผมยังไม่ทันถามจบ เขาก็ยกยิ้มบาง ๆ อย่างน่าขนลุก พลางยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือผมอย่างแรงจนปลายนิ้วผมสั่น
ใบปลิว Midnight Glaze
หมึกตัวอักษรดำชัด ราวกับเพิ่งพิมพ์ออกจากเครื่องเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
“คืนนี้…มาตามที่อยู่นี่” เขากระซิบใกล้หูจนขนลุกวาบ “ฉันจะรอ…”
ยังไม่ทันให้ผมตั้งตัว เขากลับ… คว้าแขนผมแน่น ราวกับจะไม่ยอมปล่อยไปไหน
“แต่ตอนเช้าแบบนี้—เราควรเดทกันสักมื้อก่อนนะ”
ผมเผลอถอยหลัง แต่แรงดึงของเขากลับแน่นหนาจนเหมือนถูกโซ่พันธนาการ
“คะ…คุณจะทำอะไร!” ผมร้องออกมาเสียงสั่น
เขาโน้มตัวลงใกล้ ดวงตาสีเทาเย็นเยียบกับลมหายใจหอมคาวเลือดเป่ารดแก้มผม
“อย่ากลัวสิ…บีนนี่ ฉันอยากรู้ว่าเลือดหวานแบบนาย…มันจะเข้ากับกาแฟร้อนตอนเช้าได้ดีแค่ไหน”
หัวใจผมเต้นรัว ร่างกายแข็งค้าง
…นี่ไม่ใช่แค่การ “แจกใบปลิว” ธรรมดา
แต่เป็นเหมือนตราประทับความตาย ที่เขากำลังเขียนลงบนตัวผมด้วยรอยยิ้ม
- Writer
