มัดใจนายจอมโหด

ที่นั่งข้างเขา

“นี่แกเป็นใคร มาแอบดูพวกฉันทำไมฮะ”

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มนั้นพูดขึ้นเป็นภาษาเกาหลี ฉันลืมบอกไปว่าฉันพูดภาษาเกาหลีได้ อย่างที่เคยบอกไปว่าฉันเคยไปเรียนหลักสูตรพิเศษมาหลายประเทศหนึ่งในนั้นก็คือเกาหลี

“นี่ ฮเย ยัยนี่มันมาแอบดูพวกเรา”

ผู้หญิงคนที่สองพูดขึ้น

“มันมาแอบดูพวกเราแบบนี้ มันต้องเอาไปบอกอาจารย์แน่”

ผู้หญิงคนที่สามพูด

“แกเป็นใครกล้าดียังไงมาแอบดูพวกฉันฮะ นังบ้า”

ฮะอะไรนะ นังบ้าหรอ ยัยพวกนี้เอาแต่พูดเองเออเอง แถมยังมาว่าฉันทั้งที่ตัวเองไม่ระวังเองเนี่ยนะ และคนสุดท้ายที่หันมาด่าฉันก็คือผู้หญิงที่จูบอยู่กับผู้ชาย เห็นเพื่อนเรียกยัยนั่นว่า ฮเย

“แกเรียกใครว่านังบ้าไม่ทราบฮะ นังสาธารณะ”

รู้จักฉันน้อยไปแล้วย่ะ หึ มาด่าฉันก่อนฉันก็ด่ากลับสิ ใครจะยอม

“นี่อีบ้าแกกล้าดียังไงมาด่าฉัน แกไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร” ยัยนั่นกำลังโกรธควันออกหู

“ไม่รู้แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย”

ฉันตอบพร้อมลอยหน้าลอยตาใส่

“แกไปอยู่ขุมไหนมาฮะถึงไม่รู้จักฉัน อ่อ แกคงจะเป็นเด็กใหม่สินะ ดูหน้าตาแล้วไม่น่าจะใช่คนเกาหลีซะด้วย”

ยัยนั่นถามฉัน

“ใช่ฉันเป็นเด็กใหม่ ไม่ใช่คนเกาหลีแล้วไง ฉันเรียนที่นี่ไม่ได้หรือไงฮะ”

ฉันยืนกอดอกตอบด้วยความโมโห

“ก็เปล่าหรอกแต่ฉันไม่ชอบ” ยัยนั่นใช้สายตามองเหยียดฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ไม่ชอบก็ไปตายซะสิ” ฉันเบะปากใส่ยัยนั่น

“นี่แก!!!” ยัยนั่นขึ้นเสียงใส่ฉันพร้อมเดินเข้ามาผลักไหล่ฉัน

“ทำไม จะให้ฉันแนะนำวิธีฆ่าตัวตายให้หรือไง”

ฉันตอบพร้อมกับผลักยัยนั่นจนเซไปด้านหลังจนเกือบล้ม แต่ผู้ชายผมน้ำเงินเข้ามารับเธอไว้ได้ทัน

“ขอบใจนะ แทยอน” อ่อชื่อแทยอนสินะ

“ส่วนแก ฉันจะจัดการกับแกแน่”

หลังจากหันไปยิ้มน้อยยิ้มหวานขอบคุณผู้ชายเสร็จยัยนั่นก็หันกลับมาขู่ฉัน แต่มีหรอที่คนอย่างบีลีฟจะกลัว

“อ่อหรอ ถ้างั้นก็อย่าลืมละ” ฉันลอยหน้าลอยตาท้าทายยัยนั่น

“แล้วแกจะได้รู้ว่าการมีเรื่องกับฉัน เป็นสิ่งที่ไม่ควรที่สุด” ยัยนั่นจ้องมาที่ฉันพร้อมพูดอย่างจริงจัง

“จัดการมันเลยฮเย” ยันคนที่หนึ่งพูด

“ใช่เอามันให้หนักๆ จนไม่กล้ามองหน้าแกไปตลอดชีวิตเลย”

นี่เป็นการสมทบของยัยคนที่สอง ไม่แปลกใจเลยทำไมถึงเป็นเพื่อนกันได้

“จัดการมันเลยไหม”

“ก็ลองเข้ามาสิฉันจะต่อยให้ซิลิโคนหักเลย”

ยัยคนที่สามพูดพร้อมกับวิ่งเข้ามาจะตบฉัน ฉันตะโกนตอบพร้อมยกหมัดขึ้นทำท่าจะต่อยตอบ

“ไม่ต้อง” ยัยนั่นหยุดชะงักทันทีและเดินกลับไปที่เดิม

“ทำไมล่ะ” ยัยคนที่สามถาม

“ฉันจะทำให้มันดูเองว่ามันคิดผิดที่มามีเรื่องกับฉัน”

ยัยนั่นหยุดพูดและเดินกอดอกเข้ามายืนจันหน้ากับฉันและพูดว่า

“ฉันจะทำให้แกอยู่ที่นี่ไม่ได้จนต้องย้ายออกไปซะ”

พอพูดจบยัยนั่นก็เดินกระแทกไหล่ฉันไป และยัยสามคนนั้นก็เดินตามไปพร้อมทำหน้าทำตาท่าทางเป็นเชิงขู่ฉัน

‘โธ่เอ๋ย ยัยลีฟแทนที่แกจะอยู่เงียบๆ แกดันไปมีเรื่องซะได้’

ฉันบ่นกับตัวเองพร้อมเอามือเขกหน้าผากตัวเองไปหนึ่งที ฉันว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครแล้วใช้ชีวิตให้เงียบที่สุดแท้ๆ แต่นี่มาวันแรกก็ดันไปมีเรื่องซะได้

ห้อง B2/10

หลังจากที่เดินหาห้องอาจารย์อยู่ตั้งนานฉันก็เจอสักที ฉันก็โง่ไปเดินตามหาอยู่ข้างล่างตั้งนานที่แท้ก็อยู่ที่ชั้น10นี้เอง

“สวัสดีค่ะอาจารย์ หนูชื่อ เพชรพริ้ง อักขระไพศาล มารายงานตัวค่ะ” ฉันแนะนำตัวกับอาจารย์

“อ้าวสวัสดี มาแล้วหรออาจารย์กำลังรอเธออยู่พอดีเลย” อาจารย์หันมาตอบฉัน

“ขอโทษนะคะอาจารย์ที่มาสายพอดีหนูหลงน่ะคะ” ฉันรีบกล่าวขอโทษอาจารย์ที่ต้องมานั่งรอฉัน

“ไม่เป็นไรอาจารย์เข้าใจเธอเพิ่งมาวันแรก” ดีจังได้อาจารย์ใจดี

“ขอบคุณค่ะอาจารย์”

“ประเดี๋ยวอาจารย์จะพาเธอไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆ”

ฉันเดินตามหลังอาจารย์มาตามทางเดินพร้อมกับสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาที่ฉันเช่นเคย

ห้อง A5/5

พอเดินมาถึงหน้าห้องเรียนก็ได้ยินเสียงนักศึกษาในห้องพูดคุยกันเสียงดังสนั่น อย่างที่ฉันเคยบอกว่าที่นี่ไม่เหมือนที่อื่นที่นี่เด็กมหาลัยมีห้องประจำของตนเอง คณะที่ฉันเรียนเป็นคณะบริหารและศิลปะการต่อสู้ ที่เลือกคณะนี้เพราะน่าจะได้ใช้ประโยชน์มากที่สุด และนักศึกษาที่นี่ก็สบายมากเพราะไม่ต้องเดินไปหาอาจารย์เดี๋ยวอาจารย์เดินมาหาเอง จะเดินไปเรียนก็ในวิชาที่มีการทดลองหรือต้องใช้อุปกรณ์ที่ไม่สามารถนำมาสอนที่ห้องได้

“เอาละทุกคนเงียบๆ หน่อย” หลังจากได้ยินเสียงอาจารย์ทุกคนก็เงียบและตั้งใจฟังอาจารย์

“วันนี้อาจารย์มีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก”

หลังจากที่อาจารย์พูดจบก็หันมาเรียกฉันยืนรออยู่หน้าห้องให้เดินเข้าไปแนะนำตัว

“สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ฉันชื่อ บีลีฟ นะเรียกฉันว่า ลีฟ เฉยๆ ก็ได้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”

ในขณะที่ฉันกำลังแนะนำตัวสายตาฉันก็ไปสบเข้ากับใครบางคนและคนนั้นก็คือยัยฮเยกับแก๊งเพื่อนอีกสามคนของเธอ

‘นี้ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้เนี่ย’

ฉันบ่นกับตัวเองในใจ และยังไม่ทันไรยัยนั่นก็เล่นฉันซะแล้ว

“ดูเหมือนว่าเพื่อนไม่ใช่คนเกาหลีนะคะอาจารย์”

“อ้าถูกต้อง เพื่อนมาจากต่างประเทศให้เพื่อนบอกเองแล้วกันว่าเพื่อนมาจากไหน”

อาจารย์หันมาพยักหน้าให้ฉัน

“ฉันมาจากประเทศไทยนะ”

“แล้วทำไมถึงเลือกมาเรียนมหาลัยปิดละ” ยัยฮเยยังคงพ่นคำถามใส่ฉันไม่หยุด

“อ่อก็ฉันชอบที่นี่ไง” ฉันตอบพร้อมยิ้มปลอมๆ ให้ยัยนั่น

“โอเค นั้นเธอไปนั่งโต๊ะหลังสุดที่ว่างอยู่แล้วกัน”

อาจารย์ชี้ไปที่โต๊ะหลังสุดมุมห้อง พอฉันหันไปก็เห็นมีผู้ชายหน้าโหดคนหนึ่งกำลังนั่งคิ้วขมวดเป็นเจ้าที่อยู่จ้องมาที่ฉัน ฉันคิดว่ามันน่าจะไม่ว่างนะก็หมอนั่นเล่นหันหลังพิงผนังห้องแล้วยืดขายาวพลาดเก้าอี้ไว้ เป็นเชิงบอกให้รู้ว่าเก้าอี้สองตัวนั้นเป็นของใคร ฉันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่กล้าเข้าไปก็หมอนั่นเล่นจ้องยังกับจะกินเลือดกินเนื้อฉันขนาดนั้นใครจะกล้าล่ะ

“เอ้า ลีฟ ไปนั่งที่ของเธอสิ อาจารย์จะสอนแล้ว”

พออาจารย์เห็นว่าฉันไม่ยอมไปนั่งสักทีจึงเอ่ยปากไล่ให้ฉันไปนั่ง ฉันจึงตัดสินใจเดินไปที่โต๊ะตัวเอง แต่ว่าหมอนี่ไม่ยอมเอาขาลงจากเก้าอี้ให้ฉันนั่ง ฉันจึงต้องทำใจดีสู้เสือพูดกับเขา

“เออ…ช่วยเอาขาลงหน่อยได้ไหม”

เขายังคงนิ่งไม่สนใจที่ฉันพูดสักนิด ฉันจึงพูดกับเขาอีกครั้ง

“นี่ เอาขาลงหน่อย” ครั้งนี้เขาหันมาจ้องฉันตาเขม็ง

“หนวกหูนี้มันที่ฉันถ้าจะนั่งก็นั่งข้างล่างเอา”

ใช่นั้นเป็นสิ่งที่เขาตอบฉัน แน่นอนว่ามันทำให้ฉันโมโหมากแต่ก็ต้องทำใจรมๆ ไว้เพราะฉันไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวอีก

“ไอขี้เก๊กปากปีจอเอ๊ย”

ฉันด่าเขาเป็นภาษาไทยเพราะถ้าด่าเป็นภาษาเกาหลีฉันคงถูกฆ่าตายแน่ เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่น่ากลัวมากๆ นี่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้เขาเลยนะ

“เอ้า ลีฟ ทำไมเธอถึงยังไม่นั่งอีกล่ะ”

อาจารย์หันมาถามฉัน ฉันไม่ได้ตอบอะไรได้แต่มองหน้าอาจารย์ตาปริบๆ เป็นเชิงขอร้องให้อาจารย์ช่วย

“นี่นาย ซอลโฮ เอาขาออกให้เพื่อนนั่งด้วย”

ไม่ใช่ช่วยแบบนี้สิอาจารย์หนูต้องการให้อาจารย์หาที่นั่งใหม่ให้หนูต่างหากล่ะ ตาบ้านั่นยังนั่งนิ่งแล้วเอาแต่จ้องฉันด้วยสายตาอาฆาตไม่หยุด

“เร็วสิหรือจะให้อาจารย์แจ้ง ผอ.”

โหเรื่องแค่นี้ถึงกับแจ้ง ผอ. เลยหรอดูแล้วที่นี่น่าจะเข้มงวดพอสมควรเลย พออาจารย์พูดจบตานี่ก็เอาขาลงพร้อมกับถีบเก้าอี้อย่างแรงจนกระแทกเข้ากับหัวเข่าฉันเต็มๆ

“โอ๊ย”

ฉันได้แต่อุทานออกมาด้วยความเจ็บอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวคนข้างหน้าหันมาเห็นแล้วฉันจะขายหน้าเอา

“ไอ้บ้าเอ๊ย”

ฉันสบถด่าออกมาเป็นภาษาไทย พอฉันหันไปก็ตกใจจนแถบช็อกเมื่อหันไปสบตากับหมอนั่นพอดี

“วัสดี”

ฉันเลยแกล้งยิ้มแห้งๆ และโบกมือเป็นการทักทายกลบเกลื่อน แต่หมอนี่ก็ไม่สนใจและหันหน้าหนีไปทางอื่น