EP.02 #บ้าน
1166 Words
“ว้าว นี่บ้านใหม่ของเราเหรอฮะ สวยจังเลย” เจ้าขุน เด็กชายวัยห้าขวบยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายขณะมองบ้านสองชั้นสไตล์มินิมอลตรงหน้า
“อ๊ะ มีห้องใต้หลังคาด้วยเหรอคะ?” นิ้วเล็กชี้ไปทางหน้าต่างห้องใต้หลังคา เจ้าเอยแฝดผู้พี่ชอบห้องใต้หลังคามาก มันคือห้องลับของเธอตอนอยู่บ้านหลังเก่า
“เด็ก ๆ ชอบบ้านหลังนี้กันไหม นี่ลุงสร้างเองกับมือเลยนะ สวยใช่ไหมล้า~” นับกาลเชิดหน้าคุยโวโอ้อวดหลาน ๆ สองแฝดพยักหน้าหงึก ๆ ยืนยันว่าพวกตนชอบบ้านหลังนี้มาก ถูกใจวัยฟันน้ำนมที่สุด
“ได้ข่าวว่าฝันเป็นคนออกแบบนะ”
เรื่องนับกาลเป็นคนสร้างบ้านนั้นไม่ผิด เพราะเขาคือวิศวกรผู้รับหน้าที่คุมงานสร้างบ้านหลังนี้ทั้งหมดจริง ๆ แต่เรื่องออกแบบและตกแต่งภายในทั้งหมดคือผลงานของนับฝัน
“แหม แต่เฮียเป็นคนตกแต่งให้ทั้งหมดเลยป่ะ ถึงแกจะเป็นคนออกแบบก็เถอะ แต่คนคุมงานคือเฮียไง บ้านที่ดีรากฐานต้องมั่นคงนะฝัน เพราะมีเฮียสร้างรากฐานให้ไง บ้านหลังนี้ถึงเสร็จสมบูรณ์”
เรื่องชุบมือเปิบนี่งานถนัดเฮียจริง ๆ เรื่องอวยตัวเองก็ด้วย
นับฝันกลอกตา จูงมือลูกทั้งสองเดินเข้ามาในบ้าน
“โอ้โห ข้างในสวยกว่าข้างนอกอีกฮะ!”
“เอยเอยชอบสีขาว บ้านเรามินิมอลสุด ๆ ไปเลยค่ะ!”
เด็กแฝดกวาดตามองรอบตัวอย่างตื่นเต้นร้องว้าว ๆ ออกมาไม่หยุด
“เด็ก ๆ อยากเห็นห้องนอนของตัวเองกันไหม? เดี๋ยวลุงพาขึ้นไปดู”
“อยากฮะ! / อยากค่ะ!”
นับกาลจูงมือเด็กแฝดขึ้นบันไดไป เสียงหัวเราะสนุกสนานดังก้องทั่วบ้าน ไม่รู้ว่าลุงหรือหลานใครตื่นเต้นมากกว่ากัน
“ถูกใจบ้านหรือเปล่า? ฝันเพิ่งจะเคยเห็นบ้านจริง ๆ ด้วยตาตัวเองนี่นา ถ้าอยากปรับเปลี่ยนตรงไหนบอกเฮียกาลได้เลยนะ” หยาดฟ้าอุ้มลูกชายวัยสองขวบเดินตามหลังเข้ามา เด็กน้อยกอดตุ๊กตาโดราเอม่อนตัวสีฟ้าติดมืออยู่ตลอด
‘ทันกาล’ หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเหมือนแม่ราวกับแกะ เพราะหยาดฟ้าเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ๆ ลูกชายจึงหน้าตาออกไปทางสวยราวกับเทวดาตัวน้อย ๆ
โชคดีที่เด็กน้อยได้เจ้หยาดมาเยอะเลยได้ความสวยของแม่มา ถ้าเหมือนเฮียกาล คงได้มาแต่เชื้อกวนประสาทแน่ ๆ
“ก็ตรงปกอยู่นะเจ้ ตอนเห็นคลิปกับภาพที่เฮียส่งมา ฝันแอบกลัวว่าจะไม่ตรงปกอยู่ แต่ฝีมือระดับเฮียกาล ดูถูกไม่ได้จริง ๆ”
นับกาลเป็นวิศวกรระดับมือโปร ผลงานของเขาไร้ที่ติสมกับเป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาชื่อดัง ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องลงมือออกแบบหรือควบคุมการก่อสร้างเอง แต่เพราะเป็นบ้านของน้องสาวกับหลาน ๆ เขาจึงทุ่มเทกับบ้านหลังนี้อย่างเต็มที่และเต็มกำลังมาก
นับฝันรู้สึกซาบซึ้งใจกับเรื่องนี้มาก แต่ไม่พูดหรอกนะ เดี๋ยวเฮียเหลิง แค่นี้ความอวดดีก็ทะลุหลังคาแล้ว อย่าหาชมเลยดีกว่า ไม่งั้นเฮียลอยไปถึงจักรวาลแน่
หลังจากเด็กแฝดวิ่งสำรวจทั่วบ้านไปสามรอบ เข้าห้องนั้น ออกห้องนี้จนเหนื่อยก็ถึงเวลาตั้งโต๊ะอาหารเย็นพอดี นับฝันกับหยาดฟ้าช่วยกันจัดโต๊ะ อาหารมากมายหลายอย่างจัดเรียงวางเต็มโต๊ะยาวขนาดสิบคน
“ป๊ากับม้าใกล้ถึงหรือยังเฮีย เด็ก ๆ เหมือนจะหิวกันแล้ว”
“ใกล้แล้ว ๆ ม้าบอกให้เด็ก ๆ ทานกันก่อนเลย ตอนนี้อยู่หน้าปากซอยแล้ว เพิ่งหลุดจากรถติด” นับกาลอุ้มลูกชายมานั่งที่โต๊ะ สองแฝดวิ่งตามหลังมาด้วย หยาดฟ้าเริ่มตักข้าวใส่จานให้เด็ก ๆ ทีละคน ส่วนนับฝันเดินเข้ามาหยิบแก้วน้ำกับเหยือกในครัว
“แถวนี้รถติดมากเลยเหรอ นี่ฝันอุตส่าห์เลือกอยู่เลี่ยงเมืองแล้วนะ”
“เหอะ ๆ ไม่มีที่ไหนในกรุงเทพที่รถไม่ติดจ้ะน้องสาว แถวนี้ยังถือว่าดีกว่าแถวบ้านเฮียนะ บ้านเฮียอ่ะเย็นวันธรรมดาคือช่วงเวลานรกชัด ๆ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ งั้นดีแล้วที่ฝันเลือกมาอยู่ฝั่งนี้ อ้อ จริงสิ ฝันจะคุยกับเฮียเรื่องตกแต่งร้านด้วย ขอเวลาแป๊บหนึ่งสิ ปล่อยเด็ก ๆ ทานกันไปก่อน” เธอรินน้ำเย็นใส่แก้วทีละใบจนครบ ก่อนนั่งลงด้านข้างเด็กแฝด จัดแจงสวมผ้ากันเปื้อนเข้าที่คอของเด็กทั้งสอง “เด็ก ๆ นั่งทานกันไปก่อนนะ ค่อย ๆ ทาน ระวังติดคอ แล้วอย่าห่วงเล่นกันล่ะ”
เด็กแฝดทั้งสองพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน
นับฝันลุกเดินมานั่งตรงโซฟา ตามมาด้วยร่างสูงของนับกาล
“แล้วจะเปิดร้านเมื่อไหร่ล่ะ ตอนนี้เหลือตกแต่งภายในอีกแค่นิดหน่อยนี่”
สองพี่น้องนั่งคุยกันระหว่างรอพ่อแม่มาถึง เพราะยังไงซะตอนนี้ก็เริ่มทานกันก่อนไม่ได้จึงใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์
“ฝันยังไม่เห็นร้านเลย ยังตอบไม่ได้ คงต้องรอให้อะไร ๆ เข้าที่เข้าทางกว่านี้ก่อน ฝันกับลูกเพิ่งย้ายกลับมา อาจต้องใช้เวลาปรับตัวหน่อย ลำพังแค่ตัวฝันน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่เด็ก ๆ นี่น่ะสิน่าห่วง เคยอยู่ในที่อากาศเย็นสบายอย่างกอลมาร์ตั้งแต่เกิด จู่ ๆ ต้องเปลี่ยนสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่กะทันหัน ทั้งผู้คน ทั้งภาษา ทั้งวัฒนธรรม ทั้งภูมิอากาศ ทุกอย่างแปลกตาไปหมดแบบนี้ คงต้องให้เวลาเด็ก ๆ ปรับตัวกันก่อน”
เดิมทีนับฝันกับลูก ๆ อาศัยอยู่ที่เมืองกอลมาร์ เมืองเล็ก ๆ ในประเทศฝรั่งเศส ที่นั่นคือการเริ่มต้นชีวิตใหม่อันแสนสงบสุขของเธอ ตลอดเวลาเกือบหกปี กอลมาร์เปรียบเสมือนบ้าน เด็ก ๆ เกิดและเติบโตที่นั่น
นับฝันเปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ ในเมืองพร้อมกับเรียนไปด้วย หลังจากเรียนจบจึงตัดสินใจย้ายกลับมาเมืองไทย
ทุกคนในครอบครัวใช้เวลาเกลี้ยกล่อมเกือบสองปีเต็ม ๆ กว่านับฝันจะยอมย้ายกลับมาที่นี่
เธอไม่อยากกลับมา…
“คิดถึงที่นั่นเหรอฝัน บอกไว้ก่อนว่าเฮียไม่ให้กลับไปแล้วนะ!”
นับฝันปรายตามองพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอ เขาทำหน้าจริงจังได้ไม่ถึงนาทีก็กลับมาทำหน้ากวนประสาทต่อ
“เฮียจะไปเผาที่นั่นทิ้งซะ! แกจะได้เลิกคิดกลับไปอีก เออ เผาบ้านหลังเดียวไม่พอต้องเผาทั้งเมืองไปเลย!”
นับฝัน “…”
อาชญากรทางความคิดโคตร ๆ นี่อายุยี่สิบแปดหรือแปดขวบกันแน่?
- Writer
