EP.20 #ลูกค้า
1114 Words
เค้กหน้าตาสวยงามชวนรับประทานถูกจัดวางเรียกในตู้กระจก ลูกค้าทยอยเข้าร้านมาเรื่อย ๆ ตลอดทั้งวัน นับฝันผละจากในครัวออกมาดูแลส่วนแคชเชียร์และคอยกดรับออเดอร์ลูกค้าทางโปรแกรมเดลิเวอรี่
พนักงานส่งอาหารนั่งรอออเดอร์ภายในโซนที่ทางร้านจัดสรรไว้ให้อย่างเรียบร้อยและเป็นระเบียบซึ่งเป็นโซนห้องแอร์ และนอกจากมีน้ำดื่มฟรีคอยบริการแล้วยังมีลูกอมกับขนมบิสกิตให้ทานฟรีระหว่างรอด้วย
“ออเดอร์ที่ 48 เรียบร้อยแล้วค่ะ” เสียงจินนี่แจ้งกับพนักงานส่งอาหารดังมาจากอีกฝั่งของเคาน์เตอร์ พนักงานคนหนึ่งเดินมารับออเดอร์ เขาไม่ลืมหันมายิ้มขอบคุณอย่างสุภาพให้กับนับฝันก่อนเดินออกจากร้านไป
หลังจากเปิดร้านมาหนึ่งเดือนเต็มทำให้นับฝันเริ่มคุ้นหน้าคุ้นตากับพนักงานส่งอาหารบางคนบ้างแล้ว เพราะส่วนมากจะเป็นคนเดิม ๆ ที่วิ่งรับออเดอร์ละแวกนี้ และด้วยเพราะทางร้านต้อนรับพนักงานส่งอาหารอย่างดีทำให้พวกเขารู้สึกประทับใจทุกครั้งที่มารอรับออเดอร์ มักจะยิ้มขอบคุณเธอซึ่งเป็นเจ้าของร้านอยู่เสมอ
“ออเดอร์เดลิเวอรี่เข้าอีกแล้วค่ะเจ้” จินนี่ส่งบิลให้นับฝันก่อนหันกลับไปต้อนรับลูกค้าเข้าใหม่หน้าร้าน นับฝันหยิบบิลมาอ่านเพื่อจะจัดออเดอร์ ทว่าสายตากลับหยุดชะงักตรงชื่อและที่อยู่ของผู้สั่ง
‘Plengsoon’
“…” ร่างบางยืนนิ่งงัน กระทั่งได้ยินเสียงเครื่องทำกาแฟดังขึ้นจึงได้สติกลับมา เธอสะบัดศีรษะไล่ความรู้สึกแปลกประหลาดภายในใจ
เขาก็แค่สั่งกาแฟ… เขาคงไม่รู้หรอกว่าที่นี่คือร้านของเธอ
“เจ้เป็นอะไรไหม หรือว่าเหนื่อยคะ ไปพักก่อนดีกว่าไหมคะ เดี๋ยวหนูจัดการออเดอร์นี้เอง” จินนี่เดินกลับเข้ามาในเคาน์เตอร์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง นับฝันหน้าซีดอีกแล้ว พักนี้เจ้ของเธอหน้าซีดบ่อยมาก พายัพเคยย้ำกับเธอเอาไว้ว่าอย่าให้นับฝันทำงานหนักเกินไปเพราะกลัวว่าโรคเก่าจะกำเริบเอาได้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวออเดอร์นี้เจ้ทำเอง” นับฝันปรับสีหน้าเป็นปกติ และเริ่มลงมือชงกาแฟ ทว่าภาพความทรงจำในอดีตที่ควรลืมกลับผุดขึ้นมาในหัวราวกับภาพกรอเทปกลับ…
.
.
.
‘เฮียเพลิงชอบดื่มกาแฟเหรอ? นี่มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอเนี่ย’ เสียงหวานของเด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายดังขึ้น ใบหน้าสวยขาวเนียนเอียงมองเด็กหนุ่มตรงหน้า เขาผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคม คิ้วเข้ม ริมฝีปากน่าจูบ ยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งน่าหลงใหล ทำเอาเด็กสาวรอบกายเผลอเคลิบเคลิ้มกันเป็นแถว ๆ
เด็กหนุ่มเลื่อนสายตาจากสนามบาสมองเด็กสาวหน้าตาสะสวยตรงหน้าขณะจรดริมฝีปากลงบนขอบแก้วกาแฟ
‘เร็วไปอะไร’
‘ก็เฮียเพิ่งมอหกเองนะ ยังเด็กอยู่เลย จะรีบโตไปไหนกัน’ คำพูดของเด็กสาวทำเด็กหนุ่มแทบสำลักกาแฟ เขาอดจะทอดสายตามองเธออีกรอบไม่ได้
‘นี่มันกาแฟนะไม่ใช่เหล้า มันไม่ได้จำกัดอายุ’
‘อ่านะ อย่างว่าแหละ ขนาดเหล้าเฮียยังดื่มเลย นับประสาอะไรกับกาแฟล่ะ’ เธอทำหน้าง้ำงอ รู้สึกไม่ชอบใจทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องที่เห็นเขาแอบดื่มเหล้ากับกลุ่มเพื่อนเมื่อหลายวันก่อนตอนไปเข้าค่าย แถมตอนนั้นเธอจะขอลองดื่มบ้างก็ถูกเขาห้ามเสียงเย็นชา โดนทำหน้าดุใส่อีกต่างหาก
‘แล้วนี่มีอะไร ทำไมไม่รีบกลับบ้าน’
‘ฝันแวะมาหาเฮียที่สนามก่อนค่อยกลับอ่ะ จริงสิ ฝันขอชิมกาแฟบ้างได้ป่ะ อยากรู้ว่ามันอร่อยไหม ทำไมพวกผู้ใหญ่ชอบดื่มกันจัง ป๊าฝันก็ชอบดื่มทุกเช้าเลย’ คำถามของนับฝันช่างไร้เดียงสาไม่ต่างจากแววตาหวานยามจ้องมองเขา เพลิงศูรย์ยื่นแก้วกาแฟของตนเองให้อย่างไม่อิดออด ดวงตาคมจับจ้องริมฝีปากบางที่จรดบนหลอดของเขา ‘อึก… ขมอ่ะ!’
มุมปากหนากระตุกยิ้มจาง ๆ ก่อนรับแก้วกาแฟกลับมาดูดต่อ การกระทำของเขาทำให้นับฝันที่กำลังเบ้หน้าด้วยความขมพลันหน้าแดงขึ้นมา
เดี๋ยวนะ… เมื่อกี้เธอดูดหลอดเดียวกับเฮียเพลิงใช่ไหมนะ? แบบนี้… ก็เหมือนจูบทางอ้อมเลยน่ะสิ?
‘กาแฟมันก็ต้องขมสิ เด็กน้อยเอ๊ย’
นับฝันหน้าแดงแปร๊ดกว่าเดิม เธอจ้องริมฝีปากหนาน่าจูบที่กำลังดูดหลอดกาแฟซ้ำรอยของเธอ เพลิงศูรย์ทำเรื่องเหล่านี้โดยไม่รู้สึกติดขัดหรือขัดเขินเลยสักนิด ไม่รู้ว่าเขาลืมตัวเหมือนกับเธอเมื่อครู่หรือว่าจงใจทำแบบนั้นกันแน่
หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ ทั้งเขิน ทั้งอาย แต่ก็มีความสุขจนอดยิ้มไม่ได้ พอถูกดวงตาคมจ้องไม่วางตาก็รีบตีหน้านิ่งเถียงกลับ
‘ฝันไม่ใช่เด็กสักหน่อย ฝันอยู่มอสี่แล้วนะ เป็นนางสาวแล้วค่ะ’
ท่าทางเถียงข้าง ๆ คู ๆ ของนับฝันเรียกรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้านิ่งเย็นชา และนั่นยิ่งทำให้เด็กสาวแสนไร้เดียงสาตกหลุมรักเด็กหนุ่มผู้เย็นชาคนนั้นลงไปในหลุมที่ลึกยิ่งกว่าเดิม…
.
.
.
“เจ้ฝัน… เจ้ฝันคะ?”
“อะ… อืม” นับฝันหลุดจากภวังค์ความคิดในอดีต เสียงเพลงเบา ๆ ภายในร้านดังเข้ามาในโสตประสาท กลิ่นกาแฟและกลิ่นเบเกอรี่หอม ๆ ช่วยทำให้จิตใจว้าวุ่นสงบลงชั่วขณะ
“หนูว่าเจ้ควรไปพักนะคะ มาค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการออเดอร์นี้เองดีกว่า เจ้เข้าไปพักเถอะ ตรงนี้เดี๋ยวหนูกับพวกพี่ ๆ ดูแลเองค่ะ” จินนี่ยื่นมือรอรับบิลออเดอร์จากมือนับฝัน แต่เจ้าตัวกลับส่ายหน้าดึงดันว่าจะทำออเดอร์นี้เองให้ได้ ทั้งที่ตนเองหน้าซีดจนแทบจะไร้สีเลือดอยู่แล้ว “เจ้ฝันโอเคจริง ๆ ใช่ไหมคะ”
“อืม เจ้ไม่เป็นไร ขอบใจนะ เดี๋ยวเจ้ทำออเดอร์นี้เสร็จแล้วจะไปพักเลย”
จินนี่มองด้วยสายตากังวล แต่ก็ยอมผละจากไปทำออเดอร์อื่น
นับฝันกลับมาอยู่กับตัวเองอีกครั้ง เธอมองชื่อบนบิล หัวใจที่เคยสงบนิ่งบัดนี้เต้นรัวขึ้นมา
ทำไมจู่ ๆ ถึงไปคิดถึงเรื่องที่ควรจะลืมได้นะ เป็นบ้าเป็นบออะไรขึ้นมาอีกยัยฝัน…
- Writer
