EP.12 [ทาบทาม]
1074 Words
“ไงมึง มาทำไรแถวนี้วะ”
ผมเดินเข้ามาถามเพื่อนรักเพื่อนสนิทอย่างไอ้สิงหาที่จู่ ๆ วันนี้โผล่หัวมาได้ ปกติไม่เคยเห็นหน้ามันหรอก เป็นผมสิที่ต้องไปหามันที่คณะบ่อย ๆ ไอ้นี่มันชอบสิงอยู่ที่คณะตัวเองมากกว่า มันเป็นพวกหวงความส่วนตัวยิ่งชีพ แต่ถือว่ายังน้อยกว่าแฝดน้องมันนะ ไอ้ตุลานี่อาการหนักขนาดไม่ชอบออกมาเดินเตร็ดเตร่เลยเหอะ
“เออ กูโทรหามึงไม่รับ ก็เลยมาหาแทน”
“อ้อ โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋า ว่าแต่มึงมีไรล่ะ ถึงขนาดรอไม่ได้” ขณะที่พูด ผมพยายามไม่มองไปทางร่างบางข้างกายมัน แม้จะรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองกันไม่ยอมละก็เถอะ
“คืองี้… กูกำลังทำโปรเจคหนังสั้น แล้วอิมเมจพระเอกมันตรงกับมึงมาก มึงมาเล่นให้กูหน่อยดิ”
ผมชะงักมือที่กำลังใช้ผ้าซับเหงื่อออกจากเส้นผมสีแดงโกเมนของตัวเองก่อนมองไปที่ไอ้สิงหาด้วยสายตาอึ้ง ๆ
“เมื่อกี้มึงพูดว่าไรนะ?”
“มึงไปเล่นหนังสั้นให้กูหน่อย”
เชี่ย…
“ทำไมวะ? ทำไมต้องเป็นกู?”
เอาจริง ตอนนี้ผมงงมาก คือผมไม่ได้เรียนเอกหนังหรือการแสดงอะไรไง แล้วก็ไม่มีพื้นฐานหรือแนวโน้มจะไปทางด้านนั้นได้เลย สิงหามันคิดอะไรถึงมาทาบทามผมวะ?
“จริง ๆ หนังสั้นกูอ่ะ พล๊อตเรื่องมันพูดถึงหนุ่มฮอตคณะวิศวะที่เปลี่ยนแปลงตัวเองจากเสเพลกลายเป็นคนที่ดีเพื่อนางเอกคนเดียว แล้วอิมเมจหนุ่มฮอตจากวิศวะกูก็นึกถึงแต่พวกจตุรเทพอย่างมึงอ่ะ”
จตุรเทพ… นั่นมันคำเรียกที่พวกสาว ๆ ใช้เรียกกลุ่มพวกผมไม่ใช่เหรอวะ ฟังแล้วจั๊กจี้ไงไม่รู้แฮะ ขนลุก!
“ถ้างั้นทำไมมึงไม่ไปทาบทามไอ้สามตัวนั้นวะ” ผมชี้ไปทางโลกิ ไรม์ และไอ้โต พวกมันกำลังยืนดื่มน้ำและเช็ดหน้าเช็ดตากันอยู่ริมสนามพอดี “เออ แต่ไอ้ไรม์มึงตัดทิ้งไปได้เลย เอาควายมาฉุดมันก็ไม่เล่นให้มึงหรอก ส่วนไอ้โต… ไอ้นี่ก็ไม่แน่ แต่ถ้าจะให้เหมาะสุดก็ไอ้โลกิ ไอ้นี่มันเทพบุตรจอมสวมหน้ากากอยู่ล่ะ แถมยังเป็นเดือนคณะด้วย”
ผมพล่ามยาวเหยียดอย่างพยายามขายเพื่อน เอ๊ย พรีเซ้นส์เพื่อน แต่เหมือนความพยายามผมจะสูญเปล่าเพราะสิงหามันไม่ได้มีท่าทีจะเปลี่ยนใจสักนิด
“เหมาะไม่เหมาะกูไม่สน แต่มึงเป็นเพื่อนกู กูอยากให้มึงช่วย มึงก็ต้องช่วยกูป่ะ”
“เชี้ย… กูเล่นหนังไม่เป็นเว้ย ไม่เอา!”
“โห… ดูไว้นะไอ้สวย มึงเห็นยังว่าการมีเพื่อนแล้วเพื่อนไม่ช่วยเพื่อนมันเป็นยังไง” สิงหาย้ำคำว่าเพื่อนใส่หน้าผมทุกคำ ทำให้ผมอดมองไปทางข้าวสวยไม่ได้ เมื่อเราสบตากัน ผมเห็นใบหน้าสวยเรื่อแดงหน่อย ๆ พาลให้นึกถึงเรื่องที่ไอ้ฟิวพูดไว้เมื่อวันก่อน
ขนาดหน้าสดก็ยังดูสวยจริง ๆ ด้วยว่ะ ทำไมก่อนหน้านี้ผมไม่ทันสังเกตเห็นวะ…
“เฮ้ย… ไอ้ฌอน!”
“อะ เออ ๆ รู้แล้ว” ผมตอบรับคำเรียกไอ้สิงหาพลางกระแอมกระไอไล่ความคิดบ้าบอทิ้งไป ทว่านั่นกลับเป็นสิ่งที่ผมทำพลาด…
“ดี! มึงรับปากกูแล้วนะ! ไว้กูจะโทรนัดเข้าไปประชุมกองอีกที กูไปล่ะ ขอบใจมึงมาก” ใบหน้าหวานเกินชายของเพื่อนรักเผยรอยยิ้มอาบยาพิษก่อนจะตบไหล่ผมหนึ่งทีแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ผมยืมอ้าปากเหวอด้วยความงุนงง
“อะไรวะ... กูไปรับปากมึงตอนไหน? ดะ เดี๋ยว! ไอ้สิงห์! มึงกลับมาก๊อนนน!” ผมตะโกนไล่หลังไอ้สิงหาซึ่งมันเดินหายลับไปจากสายตาแล้ว พอดึงสายตากลับมาก็พบว่าร่างบางตรงหน้ายังคงยืนอยู่ที่เดิม “เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมพี่ชายเธอถึงคิดเองตอบเองแบบนั้นวะ”
“หืม... พี่สิงห์ไม่ได้คิดไปเองนะ ก็เขาถามรุ่นพี่แล้วว่าตกลงจะเล่นหนังให้ไหม รุ่นพี่ก็ตอบว่า ‘เออ ๆ รู้แล้ว’ จำไม่ได้เหรอ?” ข้าวสวยตอบหน้าซื่อ ๆ ขณะที่ผมยืนอึ้งอ้าปากค้างไปแล้ว
นี่ผมพลาดอีกแล้วเหรอวะเนี่ย!
“เอาไงไอ้ฌอน พวกกูจะไปกันแล้วนะ” เสียงไอ้โลกิตะโกนเรียกก่อนจะตามมาด้วยหน้าหล่อ ๆ ของมัน
อยู่ ๆ ผมก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา ลืมไปสนิทเลยว่าหลังจากผมพลาดคืนนั้น ผมไปอาศัยนอนที่คอนโดไอ้โตเพราะไม่อยากกลับบ้านตัวเอง แล้วผมก็ดันเมาจนเล่าเรื่องที่ตัวเองพลาดจับทอมทำเมียให้ไอ้สามตัวนี้ฟังหมดแล้ว แต่พวกมันยังไม่รู้ว่าผมพลาดกับใครเท่านั้นเอง ถ้าไอ้โลกิมาเห็นผมยืนคุยกับข้าวสวยแบบนี้ มันต้องรู้แน่ ๆ ว่าทอมที่ผมพลาดนอนด้วยคือเธอ
“อ้าวสวย… มาทำไรตรงนี้”
“มะ มึงรู้จักยัยนี่ด้วยเหรอวะ?” ผมมองไอ้โลกิสลับกับข้าวสวย คาดไม่ถึงว่าทั้งสองคนจะรู้จักกัน ซวยแล้วไงไอ้ฌอน! ไอ้เวรนี่ยิ่งฉลาดเป็นกรดอยู่ด้วย!
“เออสิ นี่ลูกสาวลุงเสือเพื่อนสนิทพ่อกู” โลกิตอบก่อนหันมาขมวดคิ้วใส่ผม “ว่าแต่มึง… รู้จักยัยนี่ด้วยเหรอวะ?”
“เอ่อ…” ผมอ้าปากพะงาบ ๆ เหมือนปลาขาดน้ำ ท่าทางโคตรมีพิรุธเลย! แต่คือยังไงอ่ะ! วินาทีนั้นมันนึกอะไรไม่ออกเว้ย!
“อ้าว ว่าไงสวย รู้จักไอ้ฌอนด้วยเหรอ ทำไมพี่ไม่เคยรู้เลยวะ?” พอเห็นผมอ้ำอึ้งมันก็หันไปถามข้าวสวยแทน ดวงตาคมหรี่ลงอย่างจับผิดมองสลับผมกับข้าวสวยไปมา ขณะที่ข้าวสวยไม่ตอบอะไรเพียงแค่มองมาทางผมด้วยสายตาอ่านยาก เดาไม่ถูกเลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจ “หืมม เดี๋ยวนะ… นี่อย่าบอกนะว่ายัยทอมที่มึงพูดถึงก็คือ…”
นั่นไง... ฉิบหายแล้ว!!
- Writer
