Losing My Soul in Seoul (SoKor#1)

Kabanata 3

Kabanata 3

Min Ah

I didn't caught Mom's boyfriend but I'm sure that it was him. Hindi ko siya naabutan dahil masyadong maraming tao sa lugar na iyon.

Mom dragged me when she saw me standing in the center of the road. Pinagalitan niya ako, sa pagsakay pa lang sa subway hanggang pagdating namin sa apartment unit.

"Bakit mo ginawa 'yon, ha? Paano kung nawala ka na naman? Hindi ko na alam ang gagawin sa'yo, Jari!"

I was just seating at the sofa, listening to her nagging. She's scolding me to don't do it again and tells me that what I saw was not true. Kamukha lang daw iyon ni 'Ahjussi' at ito raw ay nasa kumpanya na may hawak dito sa trabaho. Imposible daw na nakita ko ito sa Bucheon Station.

Ilang beses kong pinilit na totoo ang nakita ko pero lalo lang humahaba ang usapan kaya hinayaan ko lang siyang matapos sa mga sermon niya sa akin. She looks so stressed and distracted all the time while scolding me.

Days passed and Mom's not talking to me unless we're going to eat. Napapansin ko rin na wala siya sa kanyang sarili. Tulala lagi.

Madalas siyang umaalis pagkatapos namin mag breakfast at nadadatnan ko na lang ang mga sticky note sa kusina na nagsasabing nagtu tutor siya ng bata na malapit lang dito. I didn't mind at all, nag iiwan naman siya ng pagkain bago umalis at iniinit ko na lang iyon.

Monday came and I woke up early six in the morning. 8 am ang klase ko kaya dapat lang na maaga akong mag ayos. I brought all the school materials that we bought near Bucheon Station.

There is a saying in South Korea that "If you sleep three hours a night, you may get into a top 'SKY university; if you sleep four hours each night, you may get into another university; if you sleep five or more hours each night, especially in your last year of high school, forget about getting into any university."

I thought that I have to go home at 4:30 pm to eat an early dinner. Then, go to a private academy before 6 pm and be home at 11 pm. Woke up at 6 am and do all the routine again. But Mom explained to me that I don't need to do that. She said that I am fluent in speaking english and knows more about other subject than my batch mates. Hindi ko na daw kailangan noon. Nag enroll lang naman daw ang mga korean sa hagwon para mas lalong mahasa sa ilang subjects. All I need to do is to self study. I don't have now a study buddy dahil wala si Felisse but I can manage. I am an achiever back then, when my father's still alive.

Naabutan ko si Mommy papasok sa banyo. Nauna siyang maligo samantalang ako ay bumalik sa kwarto upang tingnan kung may nakalimutan ba akong ihanda para sa eskwela. Sayang ang oras kung tutunganga ako doon at maghihintay na matapos siyang maligo.

After I took a bath, I blow dry my hair. I am now standing infront of the life size mirror in my room. Two inches above the knee ang skirt ng school uniform. I wore a cycling underneath just to be sure.

Sinuot ko ang grey blazer na ang nasa ilalim ay ang puting longsleeve na blouse. Tiningnan ko ang sarili sa salamin. My long and straight black-brown hair is freely resting at my back. Hanggang baywang ko na ito. Simula kasi noong high school every year ko lang ito pinapa trim kaya naging ganito na ka haba ngayon.

I'm not going to put any make up at my face just like before. Nasanay ako na face powder lang ang nilalagay. Natural na pinkish ang aking labi kaya hindi na kailangan ng lip tint. My lashes are perfectly curved too.

Pagkatapos mag breakfast ay sabay kami ni Mom na nagtungo sa university. It's crowded, of course. Ang iba ay napapatingin sa amin. I just ignored their stares. I know that they're just wondering 'bout a new student that's with a professor already early in this morning.

Mom instructed me to where's my classrom. Hindi niya na ako maihahatid doon dahil kailangan niya pang mag handa at isa pa ay medyo malayo ang faculty building sa students building.

"Good luck!" she cheered while her smile didn't reach her eyes. She seems so stressed.

Inilibot na ako ni Mommy dito noong nag take ako ng entrance exam. It's not that big pero maraming pasikot-sikot kaya maaaring maligaw kung hindi pa kabisado ang lugar.

Naupo muna ako sa isang bench sa harap ng building na iyon. Hinihintay ang oras. Thirty minutes pa kasi bago magsimula ang klase. I looked around. I like watching people. I like observing them.

Lahat ay tila excited. Everyone smiles at each other. They're with their friends. Samantalang ako ay nag iisa. I wish Felisse's here.

Mabilis lumipas ang dalawampung minuto, tumayo ako at simula nang maglakad. Bitbit ang bond paper na naglalaman ng aking schedule ay nagtungo ako sa isang building na itinuro ni Mommy. It's on the 3rd floor.

Nahirapan pa akong hanapin ang classroom, buti na lang at nakasabay ko paakyat ang isang babaeng professor na naipakilala sa akin ni Mommy noong Wednesday. Hindi ko natandaan ang pangalan niya pati ng iba dahil marami sila noon at hindi pa ako maalam sa mga pangalan ng mga koreano.

"Jarina Gonzejo, right?" she asked. She's fat and I think she's a bit older than my mother.

"Yes, Ma'am," I bowed as a sign of respect.

She smiled and took the bond paper that I was holding. Binasa niya ang nakasulat doon. It's written in english, of course. Mom knows that I can't understand hangul that's why.

"Oh. I am the adviser of 12-1. Let's go and meet your classmates." pagkatapos basahin ang nasa papel ay hinatak niya ako patungo sa dulong classroom.

Hindi gaya sa Pilipinas, sliding door ang pintuan at 30 students lang ang nasa bawat classroom. Nasilip ko na nagsiayos ang mga estudyante nang matanaw ang professor na kasama ko. Binati nila ito sa lenggwaheng hindi ako maalam.

Hawak ang aking braso ay nagtungo kami sa harapan ng klase. Napansin ko ang platform kung saan tumayo at nagsalita ang Professor. Lahat ay nakatingin sa amin- most probably ay sa akin.

The Professor talks and I really don't understand it. I was just thinking that she's talking about me. Ganon naman dapat diba?

"Introduce yourself to the class." sabi niya sa huli. Mariringgan ang accent nito sa pagsasalita ng English. Medyo bulol at hindi ko maintindihan kung mabilis.

"Hello," I bowed. "I'm Jarina Enedril Gonzejo. Just call me Jari. 18 years old from Philippines." pakiramdam ko ay pinapakilala ko ang aking sarili sa isang beauty pageant.

Nagpalakpakan ang mga ito at ang iba ay nagbulungan. Feel the pressure, girl. Sila ang audience at ako si contestant number one. Nah, I don't see myself joining one of those pageants out there. It's too feminine.

Professor Kim, as she said, ordered me to sat beside a guy. Gaya sa Pilipinas ay inasar kami ng mga kaklase namin. I heard their 'woa' and so on. I quietly smiled a bit. Hindi rin pala naiiba sa school ko dati. We're making fun of each other back then.

Professor Kim discusses about the grading system and the rules and regulations of the school. She also happen to be our home economics teacher. Nag introduce yourself din ang mga kaklase ko. Akalain mo nga naman na uso din pala yun dito. May mga english name ang iba ngunit hindi ko na nasundan ang mga iyon.

Masasabi kong masisipag ang mga Professor dito. They already give our section an assignment. Bawat guro ay may ganoon, walang pinapalampas. Discussion agad sa unang araw. I'm thankful that they have consideration with me. The Professors speaking hangul a little then translate it in english. Minsan ay nakakahiya dahil naaabala ang klase dahil sa pag translate sa english. But they said that it's for me to learn the lesson well and to the whole class to learn some english. Pare-pareho lang kaming nakikinabang.

Dismissal came and I already felt tired. My neck hurts and my back. Maghapon lang kasing nakaupo, tatayo lang kapag may recitation. Nakaramdam na rin ako ng gutom kahit na nagtanghalian naman ako sa school cafeteria kanina. Tatlong oras na rin makalipas ang lunch kaya tunaw na 'yon sa tiyan ko.

Marami akong kasabay na estudyante na naglalakad sa school grounds na pauwi na rin. Balak kong hintayin si Mommy sa mga nakahilerang bench malapit sa gate. Alam kong mamaya pa iyon uuwi dahil maraming gawain ang isang teacher.

Umupo ako sa mahabang bench sa ilalim ng isang puno. I bring out my phone. Hindi ko ito nagamit kanina dahil bawal iyon dito sa school. Ang bagong number ay binigay ko na kay Felisse. Isang text nya kanina pang umaga ang bumungad sa akin, nangungumusta para sa first day of school ko. I typed a reply.

Ako:

It's fine. Friendly naman mga naging classmates ko. Btw, uwian na namin ngayon. Waiting for Mom at the moment.

Naisipan ko rin na mag send ng text kay Mommy. Baka mamaya ay puntahan pa niya ako sa classroom.

Ako:

Mom? I'm waiting for you here near the gate.

Nagrereklamo na ang tiyan ko dahil sa gutom. Paano kaya kung kumain muna ako sa labas. For sure, sarado na ang cafeteria ngayon kaya wala akong mabibilhan dito. Mommy didn't reply, I'm sure she's still busy.

Tumayo ako at nagsimulang naghanap ng makakainan sa labas ng school. Maraming nakahilerang street food vendors pero hindi pamilyar ang mga paninda sa akin. Naglakad lakad pa ako. I saw a fast food chain that's familiar in my sight. Pumasok ako doon at nag take out ng burger, fries at coke. Bukod sa pera ay may credit card na binigay sa akin si Mommy para daw hindi ako maloko kapag bumibili ako ng kung anuman. Hindi ko pa rin kasi alam ang value ng mga pera nila but I a still have some in my wallet.

I am eating while walking back to the school. Pinili kong bumalik agad sa school dahil baka nag hihintay na doon si Mommy. Wala pa rin siyang text hanggang ngayon. I'm actually worried to her because I usually saw her in the corner; deeply thinking about something.

"Aray," I blurted.

A girl hit me that causes the coke to spill on my uniform. Ang kinakain na fries ay nalaglag pati ang burger. I don't know if she didn't see me coming dahil malakas ang pagbangga niya sa balikat ko.

"Omo! Jwesonghamnida." she said and then bow. I don't understand it but I know that she's sorry. Pinunasan niya ang uniform ko gamit ang kanyang panyo.

"No. It's okay. That won't work on this." turo ko sa uniform. Napangiwi ako ng maramdaman ang lamig ng coke mula sa balikat ko pababa sa aking braso. Ang lagkit ko na.

Muli siyang nagsalita at hindi ko pa rin iyon maintindihan. Ang buong atensyon ko ay nasa uniform na dumidikit sa aking balat. And it seems that she don't know what to do too and keep reaching my arm. Natataranta siya sa pagpunas sa coat ng aking uniform. Hinubad ko iyon at sinampay sa aking braso.

Natatakpan ang mukha niya ng kanyang buhok kaya hindi ko ito makita. And she's too busy wiping the coke out even if don't make sense. Hindi niya matutuyo ito.

"I'm sorry... can you speak in English? I can't understand you... you know?" hinaharang ko pa rin ang braso niya sa pag punas sa akin. Ang puting blouse naman ngayon ang pinagkaka abalahan.

Tumingin siya sa akin at tumigil na rin sa wakas. Nilagay sa tainga ang ilang takas na buhok. She looks familiar. I recognize her! It's the girl at the convenience store where I met Mavi. She's wearing the same uniform as I am.

"You... You're the girl in the cashier last time, right?"

Tumango siya na parang hindi na kinagulat na nakilala ko siya. At first, she just stare but then, she smiled so I am. Pinulot niya ang nahulog na fries, burger at coke at tinapon iyon sa kalapit na basurahan.

I remember that she talks to Mavi that time. I'm sure that they knew each other. Also, I remember how she looks at Mavi's hand that was holding my wrist. I know those stares very much. I'm a girl so I just... know. Nawala na yata ang gutom ko. Well... hindi naman nakakabusog makita ang babae na ito. It's just that.

"I'm Jari," I extended my hand and gladly, she shakes it.

"Min Ah imnida," she bowed.

"Anyway... I'm sorry for what happened. I was spacing out so I didn't saw you. I'm really sorry. If you want, I'll just buy you a new one." turo niya sa nasa basurahang pagkain.

"It's alright, you don't need to," I believe it's an accident kaya hindi na kailangan. Isa pa ayaw kong gumastos pa siya sa akin. She looks like a working student dahil nakita ko nga siyang nagta trabaho sa isang convenience store noon.

"Are you sure? It seems like I put you on trouble," she looks so innocent. An angel in disguise actually. Suddenly, I want her to be my friend because mine is far away from here. It's not bad to make her one even if it seems that she's a bit older than me.

"Not really. I was about to go home so it won't bother." nakatitig pa rin ako sa maamo niyang mukha. Naalala ko sa kanya si Felisse. Inosente rin yon kung titingnan pero tingnan mo na lang kasi doon lang talaga siya inosente. I laughed at my mind. I really miss her so much.

Agad din nagpaalam sa akin si Min Ah dahil may kailngan pa daw siyang puntahan. I didn't have much time to talk to her but I'm surely gonna see her again 'cause we're on the same school.

Agad din akong bumalik sa school. Nadatnan kong nakaupo si Mom malapit sa inupuan kong bench kanina. Tulala na naman. Ano bang nangyayari sa kanya? I'm so worried. I'll keep my hatred for awhile and gonna talk to her.

"Mom, what's the matter? You seem so off these days. Have any problem?" pag upo ko pa lang sa tabi niya ay nagsalita na ako.

She didn't talk or react but sigh instead. Nakatingin lang ako sa kanya habang naghihintay ng sagot. Pero wala, wala akong natanggap ni isang salita mula sa kanya.

"Alam kong alam mo na may tampo ako sa'yo. Baka nga galit na 'yon sa paglipas ng ilang taon," I sighed. "But I want you to know that I'm here... you can talk to me. Hindi mo kailangan sarilihin ang problema."

I reached for her hand and held it. Nagulat na lang ako nang bigla niya akong yakapin at humagulgol sa balikat ko. I hugged her too and slowly caressed her back. I don't know what's her problem but I won't risk asking if this would happen again. I'll wait until she's ready to open up.

Naiinis ako sa sarili ko kapag bumibigay ako sa kanya. I shouldn't care like she do to me years ago. Hindi dapat ako nag aalala kapag nakikita ko siyang problemado. Pero heto pa rin ako, nag aalala sa kaniya. Anak na siyang nasasaktan kapag nakikitang nagkaka ganito ang kanyang ina.

I'm so confused, should I care or not?

After she cries on my shoulder, she said sorry and we decided to go home. Hindi rin niya napansin ang uniform ko na natapunan ng coke kanina noong niyakap niya ako. She looks distracted by something.

Pag uwi ay agad akong nagtanong kay Mom kung saan may malapit na internet shop dito. I need to print some photos base on our assignment. Mayroon pala sa tapat lang ng apartment building kaya agad akong nag shower dahil sa malagkit na pakiramdam at agad nagtungo sa labas. Hindi na ako nag paalam kay Mom dahil nasa loob na ito ng kanyang kwarto. At isa pa, alam naman siguro niya na doon ang punta ko. Hindi nga ito makasagot ng maayos nang magtanong ako kanina.

It's nearly six in the evening. Bukas na ang mga street lights pati ang ilaw ng mga sasakyan. Sabi ni Mom ay nasa ground floor lang daw ng commercial building sa tapat ang internet shop. Tumawid ako at tinulak ang glass door doon. Marami ang gumagamit ng computer. They're wearing different school uniforms while I'm just wearing shorts and a simple shirt. I smiled when I saw some classmates.

May nag assist na isang lalaki sa akin. Tagapag bantay yata siya dito. Bata pa ito pero makikitang mas bata ako. Binuhay niya ang computer at ako naman ay naupo sa upuang nasa harap nito. Nagpasalamat ako at nag bow sa kanya. Masyado na akong nasasanay sa ganito.

Nakalimutan kong hindi nga pala ako sanay bumasa ng korean words. Na sorpresa na lang ako na pulos hangul ang letra sa screen ng computer. I cannot really understand it. Parang pinag dugtong-dugtong na guhit lang.

"Excuse me." itinaas ko ang aking kamay na para bang sasagot sa isang recitation.

Agad naman na lumingon ang lalaking tagapag bantay sa akin at lumapit. Medyo nag tataka pa ito nang tinanong kung ano ang problema.

"Can you change the language into English? I can't read hangul yet, sorry." nahihiya kong saad.

He chuckled a bit. May pinindot siya sa keyboard at voila, the language turns into English.

Nagpasalamat ako at ang lalaki naman ay bumalik sa kanyang pwesto. I searched for the assignment that's given to me. Saglit ko lang iyon ginawa at agad na sinave sa computer. Tumayo ako para lumapit sa lalaki upang sabihin na kailangan kong mag print.

Magbabayad na sana ako nang hindi ko mahanap ang aking wallet. Nang maalala ko na nasa bulsa iyon ng aking uniform ay napa kamot na lang ako ng ulo. Sinabi ko sa nagbabantay na babalikan ko na lang at kukuha muna ng pera dahil nakalimutan ko ito. I'm glad that he understand.

Nagmadali akong bumaba ng apartment building nang makuha ang wallet. Itutulak ko na sana ang pintuan ng internet shop nang mahagip ng mga mata ko ang umiiyak na babae sa gilid na parte ng building. Yakap ito ng isang lalaki at inaalu iyon. Suot ng babae ang school uniform ng Trade.

I didn't intend to eavesdrop so I continue to push the glass door. When suddenly I saw the face of the guy, is that Mavi? Nakatalikod ang babae sa direksyon ko. Hinahampas niya si Mavi sa dibdib habang umiiyak. Sino kaya 'yon?

"Oh. You're back."

Napalingon ako sa nagsalita. Ang tagapag bantay pala ng internet shop iyon. I look once more at Mavi and the girl before I entered the internet shop.

Nag bayad ako at handa nang umalis nang biglang pumasok sa loob si Mavi. May sinabi siya sa lalaking tagapagbantay ng internet shop. Narinig ko ang mga salitang 'emergency' at 'jwesonghamnida' that I presume as 'sorry'.

Dumiretso si Mavi sa loob ng isang pintuan sa sulok ng internet shop. Nagmamadali ito at hindi niya napansin na nakatayo ako sa harapan niya kanina.

"Is that Mavi?" tanong ko sa tagapag bantay.

"Yup. You know him?" baling niya sa akin.

"Not really," I said truly.

"Ah, right... at this time it's supposed to be his shift to take care of the shop. But as he said, an emergency came so he can't stay. That guy is always giving me a hard time, aish." bulong niya sa huling pangungusap.

Matapos ay nag paalam ako na aalis na. Sa labas ay nakita kong nakatalikod ang babaeng naka uniform. Wala pa rin si Mavi.

"Yoo-" she was going to say something but stopped mid-way when she saw me.

"Min Ah?" sambit ko.