Losing My Soul in Seoul (SoKor#1)

Kabanata 10

Kabanata 10

Him

Hinintay kong dumating si Park Jong In sa apartment pero hindi siya pumunta. I gathered all of my confidence to scold him and ask many things but he didn't came.

Pagkatapos namin kumain ng dinner ni Mommy ay agad siyang nagtungo sa kanyang kwarto at lumabas hawak ang kanyang cellphone at pouch. She's all dressed up. Her middle length hair is tied in a ponytail. I bet, makikipagkita siya kay Park Jong In.

"I'll just go outside. I have to attend to something." she said and then leave.

I didn't speak and just watched her.

Ilang minuto akong tulala sa maliit na chandelier sa living room. My nape is resting at the back rest of the sofa.

I know that my Mom is hurting because of that guy. I must not care but I can't. To be honest, I want to tell her that she should stop their relationship. I have my reason. And there are so many reasons for them to be apart.

I opened my eyes and sighed. Tumayo ako at dumiretso sa kwarto upang kuhanin ang aking kulay maroon na hoodie.

I have plenty of this on my closet, in different colors and styles. I prefer clothes that are like this. And I don't want the lacey and girly kind of clothes.

I tap the button of the elevator but it didn't open. Sinubukan ko ang isa pang katabi nito at mabuti ay nagbukas naman. May mga nakasakay sa loob at nag bow ako para bumati.

Nang makalabas ng building ay agad na hinanap ng mata ko si Mommy. Tumakbo ako palapit sa kalsada at luminga.

Natanaw ko siya na sumakay sa isang taxi 'di kalayuan. Sinubukan ko siyang habulin pero mabilis na umandar ang taxi na sinasakyan niya.

Pumara ako ng paparating na taxi at sinabing sundan ang nauna.

"Ne..." sabi ng taxi driver at sinarado na ang salaming bintana.

Kabubukas ko pa lang ng pinto ng taxi nang tumingin ang driver sa unahan namin at sinabing wala na doon ang pinapasundan kong sasakyan. Napahilamos na lang ako sa aking mukha.

Damn! Paano na 'to ngayon?!

"Never mind. I'm sorry." I said to the driver.

Nag bow ako dito at sinarado na ang pinto ng taxi. Halatang nainis ito sa akin. May sinabi pa ito bago umalis pero hindi ko na inintindi dahil hindi ko rin naman maiintindihan.

Napaupo na lang ako sa gutter. Pinagdikit ang mga tuhod, sabay niyakap at siniksik ang mukha doon.

I felt so frustrated. Dapat pinigilan ko si Mommy! She'll get hurt again for sure. Ayoko na siyang makitang nanghihina. Ayoko na siyang makitang may minamahal na ibang lalaki bukod kay Papa. Ayoko na!

Ginulo ko ang mahabang buhok sa sobrang frustration. Tinukod ko ang kaliwang kamay sa likuran ko para masuportahan ang aking bigat. I looked at the night sky. Sobrang dilim at walang mga bituin. Nagliliwanag lamang minsan kung lilitaw ang kidlat.

The people passing by is curiously looking at me but I didn't care. I continued to sat on the gutter.

I fished my phone on my pocket and dial Mom's number. Narinig ko ang ilang beses na pag ring nito pero hindi naman niya sinasagot. It ended so I tried again. This time, it was turned off. I tried for the third time but it's still unattended.

Muli kong sinubsob ang mukha sa tuhod at pumikit. I don't know what to do. Dapat ko pa bang sundan si Mommy? Saan naman? Hindi ko alam ang mga posibleng lugar na pinupuntahan niya.

Asking Mavi about it crossed my mind. Pinilig ko ang aking ulo para mawala ang ideyang nasa isip. Something inside of me was telling to not talk to him. Hindi ko alam kung bakit.

"Agassi... gwaenchanhayo?"

Nasa kabilang kalsada lang naman siya. So near but I can't. Something is stopping me.

I sighed. I can't decide.

"Agassi..."

I am thinking that Park Jong In has another family. I saw him at Bucheon Station, happily holding a child's hand. At ang babaeng kasama niya ay nakahawak naman sa isang kamay ng bata.

Nakita ko 'yung saya niya. Pero bakit hindi na lang siya makuntento doon? Why is there a need to be in a relationship with my Mother?

Hindi ko pa napapatunayan ang iniisip ko pero sisiguraduhin ko na makahanap ng ebidensya laban sa kanya. I don't want their set up. I must take away my Mother to him.

Naramadaman ko ang isang kamay na humawak sa balikat ko. Inangat ko ang aking ulo pero wala akong nakitang tao sa harap ko. I can see in my peripheral vision that the person is in my back.

"Gwaenchanha?" sabi nito.

Tumingala ako at inaninag ang mukha niya. Nasisilaw ako sa ilaw na nagmumula sa lamp post sa likuran nito. Nanliit ang mata ko habang kinikilala ito.

My mouth hanged open when I saw clearly who it was. Bumitaw siya at nilagay ang kamay sa bulsa ng pantalon. Ang isa ay nanatiling nakahawak sa itim na plastic bag.

"Oppa-" I bit my tongue.

Napapikit ako habang pinipigilan ang dapat na sasabihin.

He smiled in amusement.

"I mean M-Moon."

Nagulat ako nang bigla siyang umupo sa tabi ko- sa gutter. He put down the plastic bag that he was holding. Bahagya akong lumayo.

"I was calling a bit earlier but you seem drowned by your thoughts." he said.

"Oh... sorry. It's just that..."

Hindi ko tinuloy ang sasabihin. I don't know how to explain it and I don't want to tell it either.

He laughed.

I looked at him from head to foot. Hindi siya bagay na maupo lang sa tabi ng kalsada. Nagsusumigaw ang karangyaan sa itsura niya. Mula sa branded na damit, pantalon at sapatos hanggang sa kinis at kaputian ng balat niya.

Mine's color is white but his skin is as white as a snow. Sobrang puti.

"Here..."

Bumalik ang tingin ko sa mga singkit niyang mata pagkatapos ay sa kamay niya. He was holding a softdrinks in a can. Galing iyon sa hawak niyang itim na plastic.

"I'm not fond of drinking any drinks like that." umiling ako dito.

Ngumuso ito at tumango. Binuksan ang softdrinks in can at lumagok.

Lumipas ang ilang minuto na walang nagsasalita. Tanging ingay ng mga tao at tunog ng mga sasakyan lang ang naririnig.

"I'm sorry..." sabi ko.

Yumuko ako at tiningnan ang suot na puting sneakers. Niyakap muli ang magkadikit na tuhod.

"Hmm... for what?" he asked.

"For... Mavi's absence when you are about to perform in GIT."

Lumingon ako sa kanya. I saw how his forehand creased.

"He's with me back then." pag amin ko.

His jaw fell. Natigilan siya saglit. Nagkibit ako ng balikat at muling umiwas ng tingin. Inilagay ko ang baba sa ibabaw ng aking kamay na nakapatong naman sa tuhod. Tiningnan ko ang mga sasakyang dumadaan sa harap namin.

"By any chance, did the two of you have something..." tanong niya.

Nakataas ang dalawa kong kilay na bumaling sa kanya. Nagpantig ang mga tainga ko.

"What- no! There's nothing!" I said.

Kita ko ang pagkabigla sa mukha niya. Nanlaki ang singkit niyang mga mata dahil sa gulat.

Then I realized that my way of answering is so defensive.

Pangalawa na siya sa nagtanong tungkol doon. Magpinsan nga silang tunay ni Sun Hee.

Being thought about that by the people around us made my blood boiled up. Kaya siguro ganoon na lang ang naging paraan ko ng pagsagot.

Ayaw ko nang marinig pa 'yon. I hate that man! Kahit pangalan niya ay ayaw ko nang marinig. He's the son of Park Jong In. His flesh is within him and his blood runs through him.

"Are you shouting at me?" he slightly laughed.

Tiningnan ko siya sa huling pagkakataon at mabilis na tumayo.

I can't take it anymore. Kailangan kong kumalma. My insides is in a war. Lahat galit. Galit kay Mavi.

Hinawakan ni Moon ang kamay ko kaya natigilan ako. Tiningnan ko lang 'yon. He stood up while still holding my hand.

"I hope that's true. Because the two of you will just end up hurting each other."

Pagkatapos niyang sabihin 'yon ay binitawan niya na ako. He began to walk and leave. Hindi ako nakagalaw sa kinatatayuan.

Everyone was warning me about him. But why? First, I was told that I will be hurt by him. But this time, I was told that we will going to hurt the both of us. I can't understand.

Pero ang isa pang hindi ko maintindihan ay ang pagiging galit ko kay Mavi. Simula nang malaman ko na ama niya si Park Jong In ay ganoon na ang naramdaman ko.

I can't understand why. I know that he's not at fault. I know that the reason of my anger is not something related to him.

Ano nga ba ang kinakagalit mo, Jari?!

Kinabukasan ay binalak kong gumising ng maaga para makausap si Mommy pero tinanghali pa rin ako. I slept late last night. Inisip ko ang lahat ng dapat kong sabihin sa kanya. I am ready to face her. Kung dati ay iniiwasan ko siya dahil sa hinanakit ko, ngayon ay haharapin ko siya na dala pa rin 'yon kasama ng pag aalala ko bilang anak niya.

The pain is not easy to withdraw. It's still inside of me.

Natapos na akong magbihis ng school uniform at initin ang natirang ulam kagabi pero hindi pa rin lumalabas si Mommy sa kwarto niya. I finished preparing the plates in our table but she still didn't came.

Iniwan ko muna ang nakaayos na table upang magtungo sa kwarto niya. Hindi naka lock ang pinto kaya tuluyan ko itong nabuksan. My eyes roam around as I entered her room.

Natigilan ako nang hindi ko siya nakita. Nakaayos ang kama na parang hindi nagalaw simula kagabi. Pinagpatuloy ko ang paghakbang.

The properly arranged sheets are the evidence that she didn't sleep here. Libo libong eksena ang pumasok sa isipan ko. Ginulo ko ang mahabang buhok dahil sa frustration. Hindi ko alam ang mararamdaman, ang mag alala o ang magalit. I want to find her. I want to talk to her.

Umupo ako sa kama at pumikit. Trying to calm myself. When I open my eyes, my vision directly look on a picture frame that is on the side table.

There are three persons that are happily smiling at the camera. My Dad, Mom and a child version of me. I clearly remember that it was taken on my Dad's little photography studio. Binenta rin namin iyon nang mawala si Dad.

My Dad was holding my Mom by her waist. They look like a lovely couple in this picture. And there's a kid, seating in a high chair in front of them. A kid that believes in love because of her parents. But now, I don't think she still believes on that word.

She's smiling widely in the photo even without the two of her front tooth.

I sighed.

Where's your pretty little smile now, kid? Why did you let it fade away?

Matapos kong hawakan ang bawat sulok ng frame ay tumayo na ako. Binuksan ko ang glass door ng balcony sa kwarto ni Mommy.

Sumabog ang ilang hibla ng buhok sa aking mukha nang masalubong ng hangin. Sinikop ko ito at inilagay sa kaliwang balikat. The air breeze is so relaxing. How I wish that I can stay here for a while.

Napatingin ako sa ibaba nang maramdamang may nakatingin sa akin. Then I saw a guy that is looking up on me. He's wearing an all black outfit. Si Mavi 'yon. Si Mavi lang naman ang nagsusuot ng ganoon dito sa malapit.

Why am I so sure?

I saw the movement of his Adam's apple when he sipped on a straw from the cup of coffee that he was holding. Seryoso siyang nakatingin habang ginagawa iyon.

Why is there a thought inside me that he looks like a model while doing that?

Pinilig ko ang ulo ko. Kumibot ang labi niya nang makita ang ginawa. At pagkatapos ay nagtaas pa ng kilay. I rolled my eyes on him. Tumalikod na ako at sinarado ang glass door.

Mabilis kong kinain ang agahan. Na late pa ako sa first subject at nagkaroon pa ng parusa mula sa Professor. I was told to help on the library by arranging the books there on lunch time.

"Kaja!" Sun Hee shouted after she finished writing an essay.

Our classmates laughed.

She's so serious while answering the paper and then now, she got back with her jolly-second-self.

"Yah! Go Sun Hee..." saway ng Professor.

I can't focus on the essay 'cause I kept thinking about my Mom. I want to know if she's in the faculty room by now. Kung pumasok ba siya o ano. Ayaw ko siyang tawagan o itext dahil gusto ko siyang kausapin sa personal.

"Mianhae, Sonsaengnim." Sun Hee said and then bow.

As soon as our class dismissed, I stood up and exited the classroom. I heard In Woo's voice that is calling me. I just ignored it. Lunch time na kaya kailangan kong bilisan ang pagpunta sa faculty. Dahil kailangan ko rin magpunta sa library pagkatapos ko dito.

Sinundan rin iyon ng pagtawag ni Sun Hee. Nakita kong sumunod siya sa aking paglabas pero pinigilan siya ni In Woo. Pinagpatuloy ko ang pag hakbang. I am half running now.

Some students are staring at me. Siguro ay nagtataka dahil hindi ko kasama ang kahit isa kina Sun Hee at In Woo. In my almost two months here, the students are used to see us three together.

May nangharang pa nga sa akin noon at tinanong kung bakit ko kasama yung dalawa. I guess that they hate me for being with the two. Sikat ang dalawang 'yon. So some of our schoolmates are eager to be friends with them because of fame.

Kumatok ako ng tatlong beses bago pinihit ang door knob. Natagpuan ng mata ko ang walang katao-taong silid. Nakasimangot akong pumihit para umalis na.

Nasaan naman kaya ang mga tao doon? Gusto yata talaga ng tadhana na hindi ko makausap si Mommy.

I just want to tell her what I saw. O itanong kung alam ba niya na anak ni Park Jong In si Mavi. Naalala ko na nabanggit ni Mom ang tungkol sa ina ni Mavi. I don't know if she's dead or alive but I remember that Mavi avoided that topic.

Oh my! I can't understand any single thing!

I saw a pair of black shoes that stopped in front of me. I looked up and saw a man in his mid forties. Pinasadahan ko siya ng tingin. He's wearing a blue striped polo and a black slacks.

"Ne, Agassi?" ibinaba nito ang eyeglasses ng kaunti at tiningnan ako.

Siya ang head teacher ng High School Department.

"Annyeonghasaeyo, Seonsaengnim." nag bow ako sa harap niya.

Tumingin ito sa pintuan ng faculty at binalik ang titig sa akin.

"I was looking for Prof Gonzejo but she's not there even the other Professors." I said.

"Oh... She's out for lunch with the others. I was with them but I go back here 'cause I forgot to lock the door. You are her daughter, right?"

Mabilis akong tumango. Kung ganoon ay pumasok nga si Mommy ngayon. I need to know where she is.

Tatanungin ko na sana ang Head Teacher nang muli itong magsalita.

"I'll accompany you to her if you want." he said.

Tiningnan ako nito mula ulo hanggang paa. Malagkit ang titig niya. Ngumisi ito sa akin. Agad akong tinamaan ng kaba kaya umatras ako ng isang beses.

"A-Aniyo... Thank you but I don't want to intrude in your lunch, Sir."

Nag bow akong muli at tumalikod na sa kanya. But my body freeze when I felt his tight grip on my wrist. Hindi ako nakagalaw pero sinikap kong tanggalin ang kamay niya doon. Marahas ko iyong tinabig.

Tumakbo ako at nang nakalayo na ay lumingon muli. Nagsisi ako sa ginawa dahil mas lalong lumaki ang ngisi niya. It sent creeps inside me.

Agad akong nagtungo sa library. I still have a task to do here. Alam na ng librarian kung bakit ako narito. She instructed me to arranged the books in the last aisle. May mga kasama rin kasi ako na nasa ibang aisle. Ibang section siguro na na late din.

Pinilit kong alisin ang nangyari sa isipan.

I felt the hot liquid that are flowing on my both temples. It's been thirty minutes. Marami na akong naayos na libro. Mga malalaki at mabibigat na libro kaya ganito na lang kung umagos ang pawis ko. Sa wakas ay natapos na rin.

My phone vibrated because of a call. Mabilis ko itong kinuha sa skirt at sinagot. Hindi ko na tiningnan kung sino ang tumawag.

"Eodiya?!"

Inilayo ko ang cellphone mula sa tainga. Ang tinis ng boses. The caller ID tells it's Sun Hee.

"I can't understand, Sun Hee." I said.

"Where are you? The two of you left me here. And you considered me as your friend, huh?" she said sarcastically.

I can almost see her frowning from frustration.

"In Woo isn't there?" takhang tanong ko.

"Obviously." she said.

Naglakad ako patungo sa sulok ng library. Tumapat ako sa aircon para mawala ang init sa katawan. I tied my hair up into a messy bun. Ngayon na lang ulit ako nagtali ng buhok. Mas gusto ko kasi ang nakalugay lang.

"Alright. I'm here at the library. I'll try to find him here. Calm yourself, bye!" I hang up the phone.

As soon as I ended the call, I heard a light sound near me. Sa tingin ko ay sa second to the last aisle iyon ng library nagmumula.

Sinilip ko iyon sa pagitan ng mga librong inayos ko kanina. Nakita ko ang naka sandal na maputing babae sa bookshelf. A guy is in front of her. Nakatukod ang isang kamay nito sa shelf at nakalapit ang mukha sa babae. His back is facing my direction so I can't see his face.

"Sshhh..." I heard again.

Dahan dahan akong humakbang papaalis doon. Madadaanan ko ang aisle nila kaya tahimik lang ang bawat hakbang ko. They are just talking.

Nasa tapat na ako ng aisle na iyon nang marinig ko ng mabuti ang boses ng lalaki. Napatigil ako.

It's so familiar.

Out of curiosity ay lumingon ako sa dalawang tao roon. Una kong nakita ang pag angat ng kamay ng babae. She held the jaw of that guy. And to my surprise, I really know who it was.

Napa nganga ako habang nakatingin sa dalawa. Hindi ko na nagawa pang humakbang para umalis.

My mind is telling me to go now because Sun Hee is waiting for me but my body still didn't move.

Mas nagulantang ako nang mas lalong lumapit ang mukha ng lalaki sa babae. The guy shower him hot kisses and they both closed their eyes.

Tinakpan ko ng dalawang kamay ang bibig para maiwasan ang makagawa ng ingay.

After that long kiss, the guy gave the girl a peck on her lips once more.

I can't believe that I am still watching them!

Agad akong tumakbo nang mabilis paalis doon. Wala nang pakialam kung makita pa ako ng dalawa. Hindi ako makapaniwala sa nasaksihan ko!

I. Can't. Believe. Him.