Losing My Soul in Seoul (SoKor#1)

Kabanata 5

Kabanata 5

Sunbae

I gulped the last drop of the water. Ang plastic bottle ay inilagay ko sa aking kandungan.

I sighed.

"Salamat." sambit ko.

I am now looking at the beauty of the city lights below. Below the moon and the stars. Naririto ngayon sa mas mataas na lugar kumpara kanina. Kung saan mas malapit sa mga bituin.

It's a cliff beside the highway. Tahimik at kaunting sasakyan lang ang dumadaan.

Nakangiti ito nang bumaling ako sa kanya. He's also looking at the city lights.

"It's the first time I saw you smile sincerely," I honestly said.

Magaan na ang pakiramdam ko. I can now breath freely when I let it all out. Pero alam kong panandalian lang ito. Ang mga ganoong tagpo ay tiyak na mauulit pa.

Totoo nga siguro na mas madaling maglabas ng sama ng loob at bigat ng damdamin sa isang tao na hindi mo kilala.

Iniyak ko lang iyon sa isang estranghero na ngayon ay nasa tabi ko. Although I didn't tell him what my problem is, I still cried and show him my weak side.

His smile faded. Para bang tinatago ito gayong nakita ko naman na.

"Sayang. Gwapo na sana e." I joked and then laughed.

Lumingon siya sa gawi ko at biglang umusod papunta sa akin. Kinain ang distansyang nakapagitan sa aming dalawa.

I bended my body opposite from his side out of reflex. In an instant, I almost fell from the cliff. But thanks to Mavi, he held my back to prevent my fall. And all I can do is to closed my eyes. My heart is beating so fast because of fear. As if it will jump out from my rib cage.

Pagdilat ay nagulat ako sa nadatnan. Mavi's face is so near to mine. Ang kanyang piercing sa kaliwang tainga ay kumikinang dahil sa ilaw ng buwan. Both of my hands are in his chest. Unconciously crumpling his shirt to have something to hold on.

Nanlalaki ang mga mata ko na nakatitig sa kaniya. I've never been in this situation before. I've never been so near in front of a man.

"You think I'm gwapo?" he devilishly grinned.

Agad ko siyang tinulak. Tumikhim ako at hindi makatingin sa kanya ng diretso. This is so awkward!

He laughed so loud and even holds his tummy because of a lot of happiness.

"Stop it! Will you?"

Binato ko sa kanya ang walang laman na plastic bottle. Pero nasalo lang niya 'yon.

"I know what does it mean." he grinned more.

Binagsak ko ang katawan sa damuhan. Kahit walang sapin ay malambot naman ito sa likod. It's so nice to be in this place. A night with a peaceful spot.

"How did you know?" tanong ko.

He then lay in the grass beside me. One arm is in the back of his head. His right bicep tighten by doing that. Nanatili ang titig ko doon.

"Can you keep a secret?" he looked at me.

Mula sa kanyang braso ay nag angat ako ng tingin sa kanyang mukha. Medyo kinabahan pa ako dahil nahuli niya akong nakatingin doon. Buti na lang at hindi niya ako inasar at sinita.

Gosh! I'm so guilty! Aish. Whatever!

"Y-Yes, sure."

I can keep a secret, I surely do. Ang hindi ko lang naman sigurado ay ang pagsasabi sa iba ng sarili kong mga sikreto. I am trusting no one. Trust is a big word that I cannot give right away.

Nakakatakot magsabi ng sikreto sa ibang tao. Once you said it, you can't turn it back. So just keep those secrets within yourself if you don't want it to spread. Well, it depends on whom you told about it.

"Can I trust you, then?"

I nodded and then smiled. Consider yourself lucky if someone trust you enough to tell him/her secret. And when it happens don't do anything that will break their faith on you.

At ganoon ang gagawin ko ngayon. Even if we were not totally know each other, I will not break the trust he'll gave me.

"Jarien, I-" naputol ang sasabihin niya nang mag ring ang kanyang cellphone.

Tumayo ito at kinuha ang cellphone sa bulsa ng jacket. Sinagot at may kinausap doon.

I also stood up. Pinagpagan ang shorts at hoodie. May mga dumikit na tuyong d**o doon.

"Just a moment." si Mavi.

Tumango ako dito. Lumayo siya ng kaunti para makausap ng maayos ang nasa kabilang linya. Sino kaya iyon at parang ayaw niyang iparinig sa akin. Well, oo nga pala bagong kakilala pa lang namin.

Dalawang minuto na si Mavi sa telepono at naiinip na rin ako. Ang cellphone ko naman ay tadtad na ng text ni Mommy. She's telling me to go home. I just replied that I am on my way.

Ayaw ko pang umuwi. I want to be home when I assure that they are already sleeping. But it seems that Mavi will ask to go anytime soon. Siguradong hihingi na naman ng tulong si Mommy sa police station kung hindi pa ako umuwi ngayon. That will cause a big fuss again. Malaking abala lang para sa lahat.

Si Mavi ay paminsan minsan na sumusulyap sa gawi ko. Binaba ang cellphone at ilang sandali pang nag type bago naglakad patungo sa akin.

"I'm sorry we have to go now. An emergency came up." he said.

"Sure. I need to go too, so..."

We rode his black motorbike again. He is driving faster now than earlier when we were on the way to the cliff.

Halos humiwalay na ang kaluluwa ko sa sobrang bilis ng paghampas ng hangin sa akin. But Mavi seems as a professional rider. And I think there's nothing to worry about.

Mahigpit ang hawak ko sa kanyang itim na leader jacket. He seems like in a hurry. Emergency nga siguro talaga.

Inabot ko sa kanya ang extra niyang helmet pagkatapos bumaba sa motorbike. Nagpa salamat ulit ako dito bago ituro ang apartment building na hudyat na papasok na ako sa loob.

"I'm sorry for what I've done last time."

Humarap akong muli nang marinig siya. Pinanood ko siyang tanggalin ang itim na helmet.

Lahat ng pagtataka kung bakit niya nagawa iyon ay natabunan na ngayon. I don't care if he's just guilty to comfort me like that earlier. Ang importante ay napagaan niya ang damdamin ko. Hindi ko na rin mabilang kung ilang beses ako sa kaniya nagpasalamat. I really am thankful for it.

"Apology accepted," I said.

Kinaway ko ang kanang kamay at tumalikod na ng tuluyan. Ipinasok ang dalawang kamay sa magkabilang bulsa ng hoodie bago sumakay sa lift.

Halos buong weekend ay nagkulong lang ako sa aking kwarto. Hindi ko maatim na makitang magkasama at magkadikit si Mommy at ang kanyang boyfriend.

Minsan ay napapapikit at napapahinto na lang ako kapag nakikita ko sila. Hindi naman pwede na buong araw ako sa loob ng kwarto. I need to eat and go to the bathroom so I don't have a choice.

Alam kong napapansin ni Mommy ang kinikilos ko. I also knew that she doesn't have a courage to talk to me about it now. At ako mismo ay hindi handa para doon.

Paano na lang kung hilingin niya sa akin na tanggapin ko si Park Jong In. Paano kung gusto niyang palitan at kalimutan ko na si Papa gaya ng ginawa niya dito. Mas masakit sa damdamin kaya ayaw kong harapin. Hangga't kayang iwasan ay gagawin ko.

Hindi ko na magawang sumabay kay Mommy patungo sa school. Mas maaga akong umaalis sa apartment at kahit mukhang tutol doon si Mommy ay wala siyang magawa. Maging sa pag uwi ay hindi ko na rin siya sinasabayan.

Hinahayaan niya ako sa anumang gawin. I'm alright with that. I feel like I'm free from her grip.

Hindi ko na alam ang pinagkakaabalahan niya bago siya umuwi ng pasado alas sais ng gabi. I don't think she's still tutoring the kid she mentioned before. Ngayong umpisa na ng klase ay baka hagwon na ang pinapasukan ng batang 'yon.

I can now manage to leave and go back to and from the apartment building. Kabisado ko na rin naman ang pagpunta sa Gyeonggi International Trade High School. Maging ang bus station ay alam ko na dahil sa isang app na nasa aking cellphone. The internet is so convenient, it's so fast.

Si Park Jong In ay umalis din sa apartment building noong linggo ng hapon. I don't know what's his work but I think it's in Seoul. Malapit lang iyon dito. Hindi ko na muli pa itong kinausap. He seems like he don't care at all. If he does then I will.

I will just focus on my studies and try to not care about their relationship. Nasasaktan ako para kay Papa tuwing nakikita at iniisip ko silang dalawa.

Many of my schoolmates are living around the vicinity of Bucheon District and riding the bus too. Mas mura ang pamasahe dito kumpara sa subway.

Ang iba ay kinakausap ako. They are saying that they don't know how to speak English that much and then laughing awkwardly with me. Ang tingin ko pa nga sa iba ay namamangha sa akin. Minsan lang yata makakita sa eskwelahan ang mga ito ng hindi nila kalahi.

I'm not so friendly but I'm not a snob. Kung batiin o ngitian ay ginagawa ko din pabalik.

Sa school ay marami na din akong ka close. We're talking like we knew each other from before. I don't feel homesick anymore. Parang sa Pilipinas lang din ako nag aaral.

And I've been more close to my seatmate, Jung In Woo and a girl named Go Sun Hee. Sila ang kasama ko tuwing break time. We also do group study every break time and every early dismissal. Sometimes in Sun Hee's place.

I once saw In Woo in Bucheon District but I don't know where he is exactly living.

Unti unti ko nang natatanggap ang kapalaran ko na manirahan sa isang hindi pamilyar na lugar. But I still hate their language that I don't understand. Let me rolls my eyeballs for it.

I am spending most of my time browsing in the internet when we have an assignment. Madalas kasi na magpagawa ng take home activities at paper works ang mga Professor. Isa hanggang dalawang beses lang naman sa isang linggo pero sandamakmak kung magbigay.

Minsan ay sa computer laboratory ng school ako naghahanap ng sagot sa assignments kasama si Sun Hee. The computer lab also have the printer kaya mas madali para sa aming mga estudyante.

Dahil doon ay hindi na ulit ako nagawi sa internet shop sa tapat ng apartment building.

As of now we didn't have the chance to use the com lab today because there are 11th grader who are using it now. Sa halip na umuwi ay dumiretso kami ni Sun Hee sa school library.

As a normal library, there are so many books for academic purposes. May kaunting novel at para sa literature. I bet kasama rin iyon sa mga pinagaaralan.

May mga wooden chairs and tables na naka hilera pagkatapos ng ilang aisle ng mga libro. There are few students reading on their spots.

Naupo kami ni Sun Hee sa magandang pwesto kung saan kita ang malawak na soccer field. Ang library ay nasa pang lima na palapag kaya tanaw na tanaw ang malawak na field, quadrangle at ilang building.

This 5th floor is considered as 6th dahil walang 4th floor sa South Korea dahil malas daw 'yon. Sa Pilipinas naman ay 13th floor ang pinaniniwalaang malas.

Isa pa ay hindi masyadong dumadaan ang mga estudyante sa kinakaupuan namin. Magulo mag aral kung maraming galaw ng galaw sa paligid. Tanaw din mula dito ang entrance ng libary.

We are here to search for some information about our topic that our Professor has discussed. Hindi ko iyon masyadong naintindihan nang inaral kanina. Buti pa itong katabi ko ay mabilis makuha ang mga topic kahit na bagong lesson pa lang iyon. Sa totoo lang ay sinamahan niya lang ako dito. Nagpapalipas ng oras.

"What took you so long?" narinig kong sambit ni Sun Hee.

Sinara niya ang librong binabasa. Mahilig ito sa mga classic novels. Napansin ko na iyon kahit dalawang linggo pa lang kaming nagkakasama.

Napatingin ako sa lalaking sinabihan niya. Nakatayo si Jung In Woo sa harap namin. Sumipsip ako sa straw ng aking chocolate drink bago ito batiin.

"Hi, cute."

He shyly smiled. I laughed quietly. Ayaw kong palabasin ng librarian kung magkataon na marinig ako nito.

"Yah! You're making him uncomfortable again." bulong ni Sun Hee.

I saw In Woo's face redden. He's really cute. I wanna bear hug him as a younger brother.

I shrugged my shoulders.

The three of us considered each other as friends. Pero napapansin ko lang na medyo nahihiya pa si In Woo o talagang natural na sa kanya iyon. I think it's his nature to be shy. So cute.

I also heard that some girls that prefer shy type of guys likes him. I can't believe that I have now a heartthrob friend and while the other one's very smart.

I hope Felisse would meet these two. Even their characteristics is a lot more different, alam ko na magkakasundo sila. Hay, I miss that girl so much.

The two talked in their own language so I just continue reading and jot down some infos. Wala akong maintindihan sa sinasabi nila e.

Sandali lang ang pag uusap at nagpaalam na si In Woo na aalis na. Hindi manlang siya naupo muna. Nag bow ito sa amin at inayos ang salamin sa mata.

"Part time job?" tanong ko.

Napansin ko kasi na halos lahat ng mga estudyante dito ay nagtatrabaho na. The best example is Min Ah. They are working despite of their busy schedule.

"You can say that..." nagkamot ito ng batok.

Tumango ako at kinaway ang kamay gaya ni Sun Hee. Pumihit ito para umalis na nang mapahinto naman dahil sa lalaki na biglaang umakbay sa kanya.

The man looks like him. Like a carbon copy but more matured looking and lean than him. And minus the glasses that In Woo was always wearing.

"Hey brother!" sambit nito.

The guy is wearing a white V neck shirt and a faded jeans. He looks like a college student because of the ID that he is wearing.

Tinanggal ni In Woo ang braso nito sa kanyang balikat. Kumunot ang noo at may sinabi na parang naiirita pa ang tono dahil sa dumating.

"Sunbae!" si Sun Hee.

Palipat lipat lang ang tingin ko sa tatlo. The guy greeted Sun Hee back and grinned. I'm so out of place. I can't relate anymore.

Patuloy sa pagsasalita si In Woo at tinutulak pa ang lalaki palabas sa library. Maraming nakatingin dito at karamihan ay mga babae. He seems so famous in our school.

"What is he saying?" bulong ko sa katabi.

Patuloy sa pagtatalo ang dalawa sa aming harap. But their voices remain low.

"He don't want to be visited from school by his brother. He said he's not a child anymore. You know, he's being shy about it." paliwanag niya.

Namumula na ang tainga ni In Woo. I don't know if he's shy or irritated to his brother. Maybe both.

How cute. Siguro ay close na close sila ng kanyang Kuya. Ang saya siguro sa pakiramdam na may maalaga at maalalahanin na kapatid.

Nang bumaling ulit ako sa kanila ay natanaw ko ang daliri ng Kuya ni In Woo na nakaturo sa akin. I think he's wondering for who I am. Of course, this is the first time he saw me with his younger brother.

"Oh. This is our new friend." nakangiting turo sa akin ni Sun Hee.

Napilitan akong ngumiti sa lalaki. He smiled at me and offer his hand for a handshake.

"Jung Il Woo imnida." his smile became a grin and gave me a puppy eyes.

If In Woo is the shy type, I'm sure that Il Woo is his opposite. It's so obvious just by looking at him.

Unti unti kong nilapit ang kamay sa nakalahad sa harap. Being ready to say my name.

"Jari?"

Our hands still don't touch a bit when I heard someone called me. Nilagpasan ko ng tingin si Il Woo at In Woo.

Napatayo ako nang makita kung sino iyon. I used my both hands to hold in the table for support to stand up. Ang kamay ni Il Woo ay naiwan sa ere. Napatingin din siya sa kanyang likod at binulsa na lang ang kamay.

"Mavi?" kunot noo kong sambit.

Binaliktad niya ang suot na sumbrero habang lumalakad patungo sa aming table.

Mukhang kagagaling lang nito sa eskwelahan gaya ni Il Woo. They are wearing the same ID lace and they are both carrying a back pack. Si Il Woo nga lang ay may bitbit pang gitara bukod doon.

Sinuksok ni Mavi ang kamay sa bulsa ng black jeans. He's so fond of black. Black motorbike and all he was and is wearing have the shade of that color.

I heard the gasp of the people inside the library. Most are girls in their own table. Ang iba ay natigil sa ginagawa dahil lang sa dumating.

He smiled so I did.

It's so unexpected to see him in this school. It's obvious that the two are older than us- students in here. Ano naman kaya ang ginagawa ng dalawang college student dito?

"What the- Yoo Nam Bin. Y-You already got her name?" Il Woo's eyes widened while looking at Mavi.

Kumunot ang noo nito kay Il Woo nang makalapit na. The smile is not yet faded.

"No one can still beat Nam Bin sunbae when it comes to girls. Learn to accept it now Il Woo sunbaenim."

Sun Hee patted Il Woo's back and then laughed.

Wala akong ni isang naintindihan sa ibig sabihin ni Il Woo at Sun Hee. Both I and In Woo are just quietly listening to them including Mavi.

Ano ba kasi 'yon?