Onur beni eve getirdi. Didem' in hediyelerini verdi. Sonra da Erdem ile birlikte gittiler.
Önce her şey normal gibiydi ama gece olunca düşünceler isyana başladı. Sessizlik çınlıyordu evin içinde. Ama kafamın içinde öyle bir uğultu vardı ki… Sessizlik bile bana gürültü gibi geliyordu.
"Ayda bir mesaj at."
Söylediği cümle yankılandı kulaklarımda. Küçük bir ricaymış gibi dile getirmişti ama kalbimde büyük bir yük olmuştu. Çünkü mesaj demek, bağ demekti. Ben koparmaya çalıştıkça, Erdem ’in bir şekilde ipleri yeniden elime tutuşturması demekti.
Pencereden dışarı baktım. Sokak lambasının sarı ışığı yerde küçük gölgeler çiziyordu. İçimden bir ses, ‘Bir mesajdan ne çıkar ki? Didem’ den bahsedersin, derslerinden, başarılarından. Bu kadar.’ diyordu.
Ama diğer ses daha güçlüydü: ‘Bir mesaj bir
