Ayaklarım beni Erdem ’in evine doğru sürüklüyordu; her adımda içimdeki fırtına büyüyordu. O an kafamda tek bir şey vardı: Eğer içerideyse, ona hesap soracaktım, onu dövecektim. Yüreğim yanıyordu, güvenim yerle bir olmuştu.
Kapıya yaklaştığımda Hülya’ nın sesini duydum. Tonu alışılmışın dışında, biraz garip ama aynı zamanda ağdalı.
“Bu kez fazla yorgundun. Telafisini bekliyorum. Bu beni kesmedi.”
Sesinden, aralarında geçenleri anladım. Ama o an en çok dikkatimi çeken şey, kapının hemen arkasında Erdem ’in belirmesiydi. Gerçi bence önce Hülya anladı varlığımı. Boşuna yükseltmedi sesini. O an Erdem' in yüzünü anlatamam. Yüzünde saklamaya çalışmadığı bir utanç vardı. Beni gördü. İşte o an, tüm sorularımın cevabı yüzüne yansıdı.
“Gizem.” dedi yavaşça, sesi hem mahcup hem de hüzünle doluyd
