Sustum. O da sustu. Sözlerin bittiği, gözlerin konuşmaya başladığı o tuhaf boşluk… Kalbim öyle sert çarpıyordu ki, sanki ben konuşmasam bile damarlarım içimde bir şeyler anlatıyordu. Kızgınlığım, kırgınlığım, hepsi birbirine karışmıştı. Ama en çok da hayal kırıklığı vardı. İçimi kemiren, beni gece uykularımdan eden o şey…
Ben yanlış yapmadım. Sadece sevdim. Kimseye zarar vermedim. Ama o sanki suç işlemişim gibi konuşuyordu. Özür dilemesi bunu değiştirmedi.
Birden döndüm ve sesi titremesin diye dudaklarımı sıktım. “Özür dileme.” dedim. Tonum sakindi ama altında koca bir sarsıntı vardı. “İnsan sevmediği için özür dilemez. Bu bir suç değil. Bir eksiklik değil. Bir tercih de değil belki… sadece... biraz can yakıyor, o kadar.”
Bir şey söylemedi önce. Sadece gözlerimin içine baktı. Öyle uzun
