ขณะที่มู่อิงเถากำลังจะเดินกลับบ้านก็ได้ยินเสียงสตรีคนหนึ่งเอ่ยทักนาง
“แม่นางเจอกันอีกแล้วนะเจ้าคะ”
“หืม”
มู่อิงเถาหันกลับไปมองสตรีผู้นั้นคิดอยู่นานสองนานกว่าจะนึกขึ้นได้ว่านางคือสตรีคนเดียวกันกับที่เคยเดินชนกันในตลาดเมื่อวันก่อนนั่นเอง
“ข้าชื่อเซี่ยอิงอิงแล้วท่านล่ะ”
“ข้ามู่อิงเถา”
“วันก่อนดูท่านรีบร้อนจึงไม่ได้ถามชื่อแซ่กันไว้ นี่ก็มืดมากแล้วท่านมาทำอะไรที่นี่งั้นหรือเจ้าคะ”
“คือว่าข้า”
“เหตุใดที่โรงเตี๊ยมวันนี้ช่างคึกคักอะไรเช่นนี้แต่หากข้าจำไม่ผิดบุรุษผู้นั้นเป็นสามีของท่านไม่ใช่หรอกหรือ แล้วเหตุใดเข้าถึงได้…”
หญิงสาวตรงหน้าหยุดพูดไปสายตาของนางยังคงจดจ้องคนในโรงเตี๊ยมไม่หยุด มู่อิงเถามองตามสายตาของนางไปครั้งนี้กลับพบว่าซ่งอวี่ถงนั้นนั่งแนบชิดอิงแอบกับซูม่านอวี้มากกว่าเมื่อครู่นี้เสียอีก
“สามีของท่านไม่ได้เรื่องเอาเสียเลยเหตุใดไม่พาท่านไปงานเลี้ยงด้วยเล่าสตรีผู้นั้นก็อย่างไรกัน
