[มู่อิงเถา]
“งื้อ ข้าจะนอนขอนอนตื่นสายสักวันไม่ได้เลยหรืออย่างไรกันเล่า”
[มู่อิงเถาเจ้าตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!]
“โอ๊ย! ใครกันเรียกอยู่ได้”
หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาผมเผ้าของนางยุ่งเหยิงไปหมดเมื่อหันซ้ายมองขวากลับไม่พบใครเลยสักคน แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนที่พูดคุยกับนางอย่างไร้ตัวตนได้เช่นนี้ก็คงมีแค่เขาคนนั้นผู้เดียว
“ลิงฮุยเจ้าเองหรอกหรือ”
[ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วว่าหากเรียกชื่อข้าผิดอีกล่ะก็ ครั้งหน้าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีกแล้วนะ]
“ข้าขอโทษๆ เจ้าอย่าทำงอนเป็นเด็กๆ ไปเลยน่าจะว่าไปแล้วสองสามวันมานี้เจ้าหายไปไหนมางั้นหรือ”
[ข้าไม่ได้หายไปไหนทั้งนั้นก็แค่ขี้เกียจสนทนากับคนเกียจคร้านเช่นเจ้า ลุกขึ้นมาได้แล้วน้ำพุแห่งกาลเวลาจะเอ่อล้นออกมาแล้วเนี่ย]
“อะไรนะ”
มู่อิงเถาได้ยินดังนั้นก็รีบลุกขึ้นมาจากเตียงนอนของนางทันที กระพริบตาเพียงหนึ่งครั้งก็มาโผล่ในมิติวิเศษแห่งนี้เสียแล้ว
‘ช่
