“ข้าต้องขอโทษพวกเจ้าด้วยนะวันหลังข้าจะไม่ไปซื้อที่ร้านนั้นอีกแล้ว ต่อไปนี้ข้าจะกลับมาทำอาหารเองทุกวันเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกหน้าที่ทำอาหารปล่อยให้ข้าจัดการดีกว่า”
“จะดีหรือเจ้าคะ”
“ดีมากเลยขอรับท่านอาสะใภ้”
มู่อิงเถาที่รู้สึกผิดที่ทำให้ทั้งสามคนเป็นเช่นนั้นก็พยักหน้าให้สองอาหลานนั้นเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องของนาง แต่เมื่อหันหลังให้พวกเขาเรียวปากบางก็เหยียดยิ้มออกมาทันที
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาซ่งอวี่ถงก็เข้าครัวทำอาหารให้นางทุกวันเป็นมู่อิงเถาที่นั่งรอกินอย่างสบายที่สุดกว่าใครแล้ว
‘รู้อย่างนี้ทำแบบนี้ตั้งแต่ทีแรกเสียก็ดี’
-เจ็ดวันผ่านไป-
“นั่นเจ้าทำอะไรอยู่หรือ”
มู่อิงเถากำลังบดสมุนไพรที่เก็บมาจากมิติวิเศษเพื่อใช้ทำเป็นยาสูตรต่างๆอยู่นั้น เงยหน้าขึ้นไปจ้องมองซ่งอวี่ถงอย่างไม่ได้สนใจเขามากนัก
“ข้ากำลังทำเครื่องประทินโฉมอยู่น่ะเจ้าค่ะ”
ซ่งอวี่ถงเดินเข้าไปใกล้ๆ กับนางก่อนจะทิ้
