Gece'den devam...
Her yanım sarmaşıklarla kaplı, önümde çıkmaz bir sokak. Hafızam, boş bir kutu. Sol yanım buruk, yüzümde acı tebessüm. Kimim ben? Adım ne? Ailem kim? Nerede yaşıyorum?... Boş ve anlamsız sorular...
Mahsun babayla konuşmuş, ondan onayı alarak konaktaki odama girmiştim. Pencere kenarında oturmuş, dışarıda yağan yağmuru izliyordum. Tedavi olmak için yurt dışına çıkmak gerekiyordu. Ne zaman gideceğiz hiç bir fikrim yoktu. Mahsun baba ayarlayacağını söylemişti. Ona, sonsuz güveniyordum. Kendisi bu zamana kadar benim için uğraşmış, çaba göstermişti. Bana bir baba, bir aile olmuştu. Senin ailen kim deseler, sorgusuz sualsiz Mahsun baba derdim.
Gözlerimin ağrıması ve dakikalar geçtikçe kapanmaya meyilli olmasını umursamadan uyumamaya çalışıyordum. Önümde, kaç boş kahve bardağı
