บทที่ 26
โยษิตายืนส่งมารุตที่กำลังเดินทางไปขึ้นเครื่องยังสนามบิน เขาหันมามองหล่อนนิ่งๆ แต่แววตามีรอยยิ้มก่อนบอก
“ไปแล้วนะ ขากลับจะซื้อของมาฝาก” ดวงตาสีเข้มกวาดมองหล่อนราวจะจดจำ ทำให้คนถูกมองรู้สึกสะท้อนสะท้านในหัวใจ เริ่มรู้สึกผิดจนขอบตาร้อนผ่าว เพราะเมื่อเขาหันหลังออกจากบ้าน หล่อนจะพ้นประตูเช่นกัน
“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
หญิงสาวขยับไปใกล้ประตูรถ ดวงตาคู่งามหม่นเศร้าเสียจนคนมองรู้สึก เขาทำท่าขยับปากแต่แล้วก็ล้มเลิกเมื่อหลุบตามองเวลา ก่อนพยักหน้าให้หญิงสาวพร้อมกระจกสีทึบที่เลื่อนขึ้นปิด จากนั้นรถยนต์ของชายหนุ่มก็เคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ มารุตออกจากบ้านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถแท๊กซี่อีกคันก็ผ่านประตูรั้วเข้ามา สาวใช้ที่รู้ว่าหญิงสาวกำลังจะไปจากที่นี่ต่างทำตาแดงขณะช่วยกันขนกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาส่งขึ้นรถ ส่วนวารุณีก้าวออกมายืนมอง ยกมือขึ้นกอดอกแล้วแสยะยิ้มอย่างพอใจ
“โชคดีนะโยษิตา”
หญิงสาวหันไ
