เบื้องหน้า...หล่อนคือแม่บ้านฝีมือเยี่ยม
แต่หลังบ้านและบนเตียง...
หล่อนคือของตายที่เขามีไว้เพียงเพื่อระบายเท่านั้น
“ร้องไห้ทำไมหืม…มีอะไรไม่พอใจก็บอกกันตรงๆ ก็ได้นี่นา”
คนที่ร้องไห้กระซิกหันขวับ ดวงตาแดงก่ำวาววับ เขาพูดราวกับว่าหล่อนไม่เคยบอกกับเขาตรงๆ
“สิ่งที่ฉันขอคุณไม่เคยให้” บอกเสียงต่ำ จ้องตาเขาเขม็ง ทำให้คนฟังแข็งขึงไปอึดใจ ก่อนจะผ่อนลมหายใจและคลายอ้อมแขนเล็กน้อย ไม่ได้คิดปล่อยเพียงแค่ไม่อยากให้หล่อนอึดอัด
“ขออะไรที่เป็นไปได้หน่อยสิ แต่อย่าขอให้ฉันเลิกยุ่งกับเธอ เพราะเธอก็รู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
พูดจบ ก็หลุบสายตาลงมองเนินอกอวบอิ่ม ที่ทำให้เริ่มร้อนรุ่มขึ้นอีกครั้ง เช่นเดียวกับหญิงสาวที่แม้จะพยายามขัดขืน แต่สุดท้ายก็ไม่อาจต่อต้านอารมณ์ปรารถนาที่ซ่อนลึกอยู่ในใจได้เลย จึงต้องหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้งให้กับความพ่ายแพ้ แพ้เพราะใจอ่อนแอ ต้องทนเจ็บซ้ำๆ เมื่อถูกย้ำที่จุดเดิม...
หลายคืนที่ห่างหายมารุตเรียกร้องและตักตวงอย่างคุ้มค่า แม้ผ่อนหนักผ่อนเบาแต่เขาไม่ยอมให้หล่อนได้พักผ่อนเร็วเกินไป จนโยษิตารู้สึกว่ากำลังจะเคลิ้มหลับทั้งที่ยังมีเขาอยู่ในตัวแบบนี้!!
“คุณรุต…”
คนที่นอนอยู่ด้านหลังผลักดันแก่นกายเข้าออกเนิบช้า เป็นการเปลี่ยนจังหวะจากรวดเร็วรุนแรงลงมาที่ความอ่อนละมุนและรั้งอารมณ์ไม่ให้พุ่งสูงจนเขาต้องเสร็จสมเร็วกว่าที่ตั้งใจเอาไว้
“อีกนิด” เขาตอบอย่างรู้ใจ เสียงสั่นพร่าติดแหบเพราะความเสียวซ่านซัดสาดเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่า
“ฉันจะไม่ไหวแล้วนะคะ คุณต้องบ้าแล้วแน่ๆ เลย อื้อ…” แม้จะต่อว่าต่อขาน แต่ก็ต้องยอมรับว่าความเสียวซ่านทำให้หล่อนโอนอ่อนและผ่อนตามเขาไปได้อีกครั้ง
“บ้ารักเธอไง นี่! นี่! ให้ขาดใจตายไปเลยดีไหม อ๊ะ! อ๊ะส์!”
เขากระทั้นกายเข้าหาหนักหน่วง และเริ่มเร่งจังหวะกระแทกสอดสวมเร็วขึ้น จนร่างที่นอนตะแคงสั่นสะท้าน โยกโยนตามอาการสอดเสียบที่เร้าอารมณ์ให้ลุกโหม รุนแรงจนเกินต้านทานเสียงหวีดหวิวเพราะความเสียวสยิว
“ฮ๊าส์!! คุณรุต! คุณรุต!”