บทที่ 31
คำถามของคนตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มเม้มปากเป็นเส้นตรง ดวงตาสีเข้มที่สบนัยน์ตาคาดคั้นตวัดมองไปอีกทาง ไม่ยอมตอบคำถาม คนมองคิดว่ารู้แล้วว่าเหตุใดมารุตจึงทำตัวเหมือนคนไร้หัวใจมากขึ้นทุกวัน
“เฮ้อ! เบื่อจะพูดกับคนปากแข็ง” พูดจบก็ผุดลุก แล้วขยับไปด้านหลังของคนบนรถเข็นพลางบอก “ไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่า อยู่แต่ในบ้านอุดอู้จะตาย”
หญิงสาวจัดการดันรถเข็นของชายหนุ่มตรงไปที่ประตูโดยที่เขาก็ไม่ว่าอะไร แต่คนที่เพิ่งผ่านประตูเข้ามากลับมองณิชาด้วยแววตาไม่พอใจ
“นั่นเธอคิดจะทำอะไร จะพาคุณรุตไปไหน” ร่างระหงก้าวพรวดเข้ามาขวาง ทำให้ณิชาเชิดหน้าขึ้น พร้อมรอยยิ้มเหยียดนิดๆ
“พาไปเดินเล่นใกล้ๆ แค่นี้เองค่ะ คุณไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันจะดูแลคุณรุตเป็นอย่างดี จริงไหมที่รัก” ไม่พูดเปล่า แต่ณิชายังแกล้งคนทั้งคู่ด้วยการก้มลงจูบแก้มสากที่มีไรหนวดจางๆ ก่อนยืดตัวตรง สบนัยน์ตาวาววับแต่ทำอะไรไม่ได้ของวารุณีอย่างท้าทายแว
