บทที่ 34
“ก็ เฮ้อ...” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะดึงอีกฝ่ายให้นั่งลงข้างตนเอง แล้วจ้องตากันนานครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจเล่าเรื่องของมารุตให้คนตรงหน้าฟัง เพราะไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว และหล่อนเองก็ต้องการให้เป็นแบบนี้เช่นกัน “เรื่องของเรื่องก็คือว่า...”
จากนั้น เรื่องราวของมารุตก็ถูกบอกเล่าออกมาโดยละเอียดจากปากของณิชา ทำให้คนที่ตาแดงกำ่กำมือแน่น น้ำตาเอ่อคลอจนในที่สุดก็หยดแหมะลงบนผิวแก้มบางใส แล้วเสียงร้องไห้ก็ดังออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อรับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา ทำให้ณิชาต้องรีบขยับเข้าไปกอดอีกฝ่่ายเอาไว้อย่างปลอบโยน ความเสียใจที่โยษิตาแสดงออกมาทำให้ณิชาพานน้ำตาจะไหลไปด้วย เพราะแรกที่พบเขา หล่อนก็แทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เช่นกัน
“ไม่มีอะไรแล้วคุณโย คุณรุตปลอดภัยแล้ว” บอกพลางลูบแผ่นหลังบอบบางแผ่วเบา ขณะที่ร่างของโยษิตาสั่นสะเทือนเพราะแรงสะอื้น
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง คุณรุต...เดินไม่ได้” น้ำเสียง
