บทที่ 29
มารุตนอนมองเพดานห้องด้วยแววตาเลื่อนลอยนานนับชั่วโมงนับตั้งแต่รับรู้ชัดเจนจากปากของบิดาว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่แพทย์อนุญาตให้เขากลับไปพักฟื้นที่บ้าน
คุณเมธัตก้าวเข้ามาอีกครั้งหลังจากพบแพทย์เป็นครั้งสุดท้าย หยุดที่ข้างเตียง เป็นนาทีกว่าลูกชายจะยอมสบตาท่าน
“เรากลับบ้านกันเถอะ”
วารุณีขยับเข้าไปใกล้สามี พยายามยิ้มให้มารุต แต่ฝ่ายนั้นแทบไม่มองหน้าหล่อน เขาขยับ พยายามดันตัวเองนั่ง แต่ยากเย็นจนคุณเมธัตต้องก้าวเข้าไปประคอง โดยมีบุรุษพยาบาลเข้ามาช่วยพยุงลงจากเตียง...
มารุตกัดฟันแน่น สีหน้าแม้เรียบเฉย แต่ใครเลยจะรู้ว่าเขากำลังเจ็บปวด สิ้นหวัง...
ดวงตาสีเข้มหลุบมองที่ท่อนขาของตนเองเมื่อมานั่งบนรถเข็นเรียบร้อย ในดวงตาของเขามีหยาดน้ำเอ่อรื้นขึ้นชั่ววูบ แต่เป็นเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะจางหาย ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากของเขาแม้เพียงคำเดียว เมื่อบุรุษพยาบาลทำหน้าที่ดันรถเข็นออกจากห้องพักฟื้นที่เ
