บทที่ 17
“ปากไปโดนอะไรมา”
หลังจากอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องนั่งเล่น เขาก็จ้องมองราวจะสแกนไปทั้งตัว ก่อนตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม
หญิงสาวแตะที่มุมปากของตนเอง แล้วลดมือลงมาวางบนตักตามเดิม
“โดนตบ”
คำตอบที่ได้รับทำให้คนรอฟังขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาสีเข้มหรี่แคบ
“ใคร”
โยษิตาสบตาเขานิ่ง ยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด
“ไหนคุณบอกว่ามีเรื่องจะพูดด้วยยังไงล่ะคะ” ขณะทวงถาม สีหน้ามีรอยยิ้มเจืออยู่ ทำให้คนที่รอฟังคำตอบเม้มปาก
“โยษิตา…อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”
น้ำเสียงของเขาเรียบจัด บอกให้รู้ว่าเขาจะไม่เปลี่ยนเรื่องพูดจนกว่าจะได้รับคำตอบที่น่าพอใจ
“คุณคิดว่าในบ้านนี้จะมีใครกล้าทำแบบนี้กับฉันบ้างล่ะ ลองเดาเล่นๆ ดูก็ได้” หญิงสาวตั้งใจรวนเขาเต็มที่ แต่ดูเหมือนมารุตไม่จำเป็นต้องคิดมาก เขารู้ทันทีว่าหล่อนหมายถึงใคร
“วาสินะ ที่ทำแบบนี้” เขาส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนจะขยับเข้าไปจนชิด แต่หญิงสาวกระเถิ
