📗 ด่านแรกของความไว้ใจ 𓉮ֶ ♥︎̼ ❀*
1832 Words
📗 𓉮ֶ ♥︎̼ ❀*
🔆 เช้าวันถัดจากคืนคอนโด
ลมบนตึกยังเย็นเหมือนเดิม แต่ใจลินาไม่สั่นแล้ว เธอตื่นไว อาบน้ำ แต่งตัวเรียบ ผมรวบแน่น รองเท้าใส่คู่ที่เดินสบาย ถึงบริษัทเช้าจนตึกยังเงียบ มีแค่เสียงถังเหล็กเลื่อนกับเสียงแอร์
หน้าล็อบบี้เจอหัวหน้าทีม เขาถามยิ้ม ๆ “เมื่อคืนหลับดีไหม”
“พอหลับค่ะ” ลินาตอบ
“ดี วันนี้มีงานเพิ่ม บอสสั่งเอง” เขาพยักหน้าให้ขึ้นลิฟต์
คำว่าบอสทำให้เธอตั้งหลังตรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอมองเงาตัวเองในกระจกลิฟต์ หน้าใสขึ้นนิด เหมือนใจนิ่งกว่าเดิม
ชั้นสโตร์เครื่องมือกว้าง ประตูเหล็กหนา ชั้นวางเรียงยาว บางชั้นสูงต้องใช้บันไดเลื่อนมือ รถเข็นเครื่องมือกลิ้งดังเบา ๆ คิมหันยืนรอ ใส่เสื้อเชิ้ตเรียบ กางเกงเข้ม ไม่มีเนกไท แต่ยืนเฉย ๆ ก็เหมือนสั่งห้องทั้งห้องได้
“มาแล้วสินะ” เขาว่า
“ค่ะ”
คิมหันหยิบพวงกุญแจสั้นจากกล่องเหล็ก วางลงบนโต๊ะ เสียงเบา ๆ แต่ทั้งห้องเหมือนเงียบกว่าเดิม “ตั้งแต่วันนี้ กุญแจสโตร์อยู่กับเธอ”
หัวหน้าทีมชะงักนิด แต่พยักหน้า ทุกคนรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่น สโตร์นี้เก็บของสำคัญ ยืมต้องลงชื่อ คืนต้องตรวจ ถ้าหาย งานทั้งชั้นสะดุด
ลินามองกุญแจ หายใจลึก “เพราะอะไรคะ”
“เพราะฉันอยากเห็น” เขาตอบนิ่ง “อยากเห็นว่าเธอถือของที่ทำให้คนอื่นมองเธอยังไง และเธอจะถือมันยังไง”
เธอไม่ถามต่อ แค่พยักหน้า
“กติกา” เขาลากเสียงชัด ๆ “ยืม ลงชื่อ คนยืม เวลา ชิ้นไหน ทำอะไร คืน ตรวจสภาพด้วยตาและมือ ลงชื่อคนคืน เวลา เขียนหมายเหตุถ้ามีรอยเพิ่ม ห้ามส่งต่อกุญแจ ห้ามให้ใครหยิบเองต่อหน้าเธอ บันทึกทุกครั้ง ไม่ว่าของถูกหรือแพง”
“ทราบค่ะ”
เขายื่นปากกา “เริ่ม”
ไม่นาน ช่างภาคสนามวัยกลางคนเดินมา “ขอขันแรงสูงกับเครื่องยิงตะปูหนึ่ง”
“ใช้ที่ไหนคะ” ลินาถาม
“ชั้นยี่สิบสอง มุมตะวันตก”
เธอเปิดแฟ้มเช็กชื่อ เห็นผ่านตรวจแล้ว จึงหยิบของ ตรวจสภาพเร็ว ๆ ก่อนส่ง “ดอกยังคม ระวังนิ้วนะคะ”
ช่างยิ้ม “ขอบใจ”
คิมหันยืนพิงตู้ มองทุกเส้นที่เธอจด ไม่พูด แต่สายตาตามมือ เธอรักษาจังหวะไม่เร็วไม่ช้า
คนที่สอง ที่สาม ต่อแถวเรียบร้อย บางคนทัก “วันนี้เธออยู่สโตร์เหรอ” เธอยิ้มรับ ทุกครั้งที่ลงชื่อ เธอเงยหน้าสบตาคนยืมเหมือนบอกว่า “ฉันจำคุณได้” ความไว้ใจเริ่มตรงนั้น
สายหน่อย พีทโผล่มา หายใจแรงนิด ๆ “ขอยืมเครื่องวัดกระแสกับไฟฉายยาว”
ลินาหยิบให้ เขามองกุญแจในมือเธอแล้วยิ้ม “บอสให้เธอถือเหรอ”
“ค่ะ”
“ดี” พีทพูดจริงใจ “ถ้าใครทำหน้าไม่ดีเวลาเธอขอชื่อเหตุผล เรียกฉัน เดี๋ยวไปยืนข้าง ๆ”
ลินาหัวเราะเบา “ไม่เป็นไรค่ะ หนูยืนได้”
พีทก้มเล็กน้อย กระซิบ “อย่าให้ใครเปลี่ยนเธอ”
คำสั้น ๆ อุ่นพอดี ลินาพยักหน้า “ค่ะ” 🙂
คิมหันยืนห่างไม่กี่ก้าว มองเห็นหมด แต่ไม่พูด เขาหันไปสั่งหัวหน้าสตอร์เรื่องนับของเหมือนไม่มีอะไร ทว่ามุมตาเหมือนวางเครื่องหมายไว้
ทั้งเช้า ลินายืนหลังตรง มือจดไม่หลุด ตาไล่ของทุกชิ้น ก่อนเที่ยงเธอปิดสมุดให้ทีมสลับพัก พีทเดินสวน “กินข้าวไหม”
“ไปค่ะ” เธอหิวพอดี
โรงอาหารเล็ก โต๊ะแถวหน้าต่างว่างหนึ่งโต๊ะ พีทวางถาดสองจาน น้ำหนึ่งแก้ว “กินเยอะหน่อย เธอยืนทั้งเช้า”
“ขอบคุณค่ะ” เธอลงมือกินตรง ๆ พีทกินเร็วแต่ยังเผื่อคุย
“กุญแจนี่หนักนะ” เขาเกริ่น “ไม่ใช่แค่ของ แต่มันคือสายตาของทั้งฝ่าย”
“รู้ค่ะ” ลินาตอบ “และรู้ว่าบางคนไม่ชอบ”
“ใช่ แต่เธออย่าเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้ใครชอบ” พีทวางช้อน “ฉันชอบที่เธอตรง ดูของจริงก่อนคำ สิ่งที่เป็นเธอ เก็บไว้ อย่าให้ใครดัดจนเสียรูป”
เธอมองรอยแผลตามข้อมือเขา เห็นว่าเป็นคนทำงานจริง อยู่กับเขาแล้วหายเกร็ง “ขอบคุณนะคะ”
“อืม แล้วเมื่อคืน…โอเคไหม”
ลินาเงียบกะพอ “ไม่ชิน แต่โอเค”
“ถ้าไม่โอเค บอกฉัน” เขาลดเสียง “ไม่อยากให้เธอยอมอะไรที่ไม่ใช่ตัวเอง”
เธอพยักหน้า พอดีเงายาวเสมอกันพาดพื้น ลมห้องนิ่งชั่วครู่ เธอไม่หันก็รู้ว่าใครเดินผ่านหน้าประตูกระจก
คิมหันเดินผ่านตามจังหวะ เขาเหลือบเข้ามา สายตาตัดผ่านโต๊ะเหมือนมีดบนน้ำ ไม่มีเสียง ไม่มีสีหน้า ไม่ชะงัก แค่เดินต่อเหมือนนับก้าว
พีทหัวเราะในลำคอ “ไฟแลบ”
ลินาก้มกินต่อ มือแน่นช้อนขึ้นนิด เธอไม่ชอบเล่นสายตา แต่รู้ว่าแรงกว่าคำ
บ่าย ลินากลับสโตร์ จัดของที่วางคืนไม่ตรง แล้วเปิดรับยืมต่อ เสียงปากกากับแผ่นกระดาษพาใจกลับเป็นกรอบเดิม เรียบ ชัด
ใกล้เลิก เธอกดส่งเอกสารอนุมัติในระบบ หน้าจอขึ้นแดง “สิทธิ์ไม่เพียงพอ” เธอลองใหม่ก็เหมือนเดิม แถมมีชื่อนโยบายที่ไม่คุ้น เธอโทรหาฝ่ายระบบ “สิทธิ์หนูเพิ่งใช้ไม่ได้ค่ะ ช่วยดูให้หน่อย”
ปลายสายพิมพ์ ๆ แล้วตอบ “ถูกยกเลิกชั่วคราวครับ คำสั่งจากชั้นบน ให้อนุมัติผ่านหัวหน้าเท่านั้นช่วงนี้”
“ชั้นบนคือใครคะ”
“ไม่ระบุครับ”
ลินาขอบคุณ วางสาย เธอมองจอ หายใจช้า ๆ ไม่โวย เธอส่งเอกสารให้หัวหน้าทีมกดแทน เขารับง่าย ๆ “ช่วงนี้บอสคุมหลายจุด อย่าคิดมาก ทำงานต่อ”
“ค่ะ”
เธอขยับเก้าอี้ วางเท้าให้มั่น ความเงียบหนาขึ้น เธอจับความหมายได้ นี่คือการสั่งสอน ไม่ใช่บังเอิญ
หัวค่ำ พีทเดินผ่าน เห็นสีหน้าเธอจึงถาม “เกิดอะไร”
“สิทธิ์อนุมัติถูกยกเลิกชั่วคราวค่ะ” เธอตรง ๆ
พีทเงียบวินาทีเดียว “ทำไม”
“คำสั่งจากด้านบน” เธอยิ้มบาง “คงเช็กอะไรบางอย่าง”
พีทเม้มปาก “เขาเดินผ่านโต๊ะเรา ตอนเย็นสิทธิ์เธอหาย…อืม”
“ไม่เป็นไรค่ะ ส่งผ่านหัวหน้าได้ งานไม่ค้าง”
พีทพยักหน้า “อึดอัด บอกฉัน”
“ขอบคุณค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นไร”
เธอไปยืนมองเมืองที่เริ่มเปิดไฟ มือแตะราวหน้าต่างเย็น เธอปล่อยความร้อนในอกให้หายไปกับลม คำของเขา “อย่าบังคับให้ฉันพิสูจน์ว่าใช่” แวบขึ้นมา แล้วดับ
ไม่ทันไร ข้อความเด้ง 💬
“กุญแจอยู่กับเธอใช่ไหม”
เธอมองชื่อก่อนตอบ 💬
“ใช่ค่ะ”
“ดี เย็นนี้อย่าไปไหนคนเดียว”
“ค่ะ”
ไม่มีคำแก้ตัวเรื่องสิทธิ์ ไม่มีคำชมเรื่องสโตร์ มีแต่หมุดสั้น ๆ ปักกลางวัน เธอเก็บโทรศัพท์ เก็บของ ตั้งใจจะลงพร้อมเพื่อน แต่พอถึงโถงลิฟต์ เขายืนรอแล้ว
“กลับ” เขาพูดคำเดียว
“ค่ะ” เธอเข้าไปยืนข้างเขา เงาในผนังสะท้อนสองคนเหมือนคืนก่อน แต่ครั้งนี้เธอไม่ก้มหน้า เธอยืนตรง สบตาเงาตัวเองเหมือนให้สัญญา
“วันนี้ถือกุญแจเป็นไง” เขาถาม
“เรียบร้อยค่ะ คนยืมเข้าใจระบบ”
“เห็น เธอลงชื่อครบ”
“ค่ะ”
เงียบไปครึ่งชั้น เขาถามต่อ “กลางวันกินข้าวกับพีท”
“ใช่ค่ะ”
“คุยเรื่องงาน?”
“ส่วนใหญ่ค่ะ เขาบอกให้หนูอย่าเปลี่ยนตัวเอง”
คิมหันหัวเราะแผ่ว ๆ “ดี คนพูดแบบนั้นทำให้ฉันสบายใจอีกแบบ”
“ทำไมคะ”
“เพราะฉันก็ไม่อยากให้เธอเปลี่ยน แต่ฉันจะไม่พูดแบบเขา” เขามองไฟชั้น “ฉันจะให้เธอชนของจริง จนรู้เองว่าอะไรควรเปลี่ยน อะไรห้ามแตะ”
ลินาถามตรง “แล้วเรื่องสิทธิ์อนุมัติคะ”
เขาตอบนิ่ง “ฉันยกเลิกเอง”
“เพราะอะไรคะ”
“อยากให้เธอยืนสโตร์ทั้งวัน ไม่ให้จองานบนจอกวน อยากให้เธอฟังเสียงคน เสียงเครื่อง เสียงตัวเองตอนตัดสินใจต่อหน้าคนจริง ๆ อีกอย่าง ฉันอยากรู้ว่าเธอจะโกรธแบบไหน”
“แล้วได้คำตอบไหมคะ”
“ได้ เธอนิ่งกว่าที่คิด แต่มือแน่นขึ้นตอนฉันเดินผ่านโรงอาหาร”
ลิฟต์เปิด ลมเย็นพัด เขาหยุดตรงกระจก “ความเงียบของฉันไม่ได้มีแต่โทษ แต่วันนี้ใช่ ฉันลงโทษเธอ”
ลินามองตรง “เพราะอะไรคะ”
“เพราะฉันไม่ชอบเรื่องที่จะถูกเล่าจากภาพนั้น—ฉันเดินผ่าน เห็นเธอกับเขาในกรอบเดียว ไม่มีเหตุผลอื่น”
คำตรงจัง เธอสูดหายใจช้า วางคิ้ววางไหล่ให้พอดี “เข้าเรื่องงานนะคะ ถ้าพรุ่งนี้ต้องอนุมัติเร็ว จะคืนสิทธิ์ไหม”
“จะ คืนคืนนี้”
“ขอบคุณค่ะ”
เขาพยักหน้า แล้วเปิดประตูให้เธอออกก่อน อากาศเย็นพัด เธอหยุดหนึ่งก้าว หันกลับ “อีกเรื่องค่ะ”
“ว่า”
“ถ้าจะลงโทษอีก ขอให้เกี่ยวกับงานอย่างเดียวได้ไหมคะ อย่าใช้ความเงียบแบบที่เอาชื่อหนูไปเป็นเครื่องมือเรื่องส่วนตัว”
คิมหันมองเธอตรง ๆ “ตกลง”
คำเดียวสั้น ๆ แต่เหมือนมีสลักในใจปลดออก เธอพยักหน้า เดินเคียงไปจนถึงรถ
ระหว่างทางกลับ เธอมองไฟเมืองไหลผ่านอย่างนิ่งกว่าเดิม ในอกยังมีคมคำ แต่กำลังจัดมันให้เป็นมีดสำหรับงาน ไม่ใช่มีดแทงใจตัวเอง
คืนนั้น กุญแจสโตร์อยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมทั้งคืน หนักพอดี เหมือนบอกว่า “มีคนวางใจ และมีคนจับตา” เธอวางกุญแจลงโต๊ะข้างเตียงคอนโดเขา แตะเบา ๆ แล้วมองไฟเมืองลอดผ้าม่าน
ปลายโซฟา เขายังทำงาน เสียงปากกาขีดกระดาษเป็นช่วง ๆ เงาหลังยาวไปบนพื้นเหมือนเส้นทางยาวเกินตา เธอหลับตา บอกตัวเองเบา ๆ “ถือให้มั่น อย่าให้ใครบิดมือได้ง่าย ๆ”
เช้าถัดมา ระบบอนุมัติกลับมา สีแดงบนจอหายเหมือนไม่เคยมี แต่บทเรียนค้างอยู่ ลินาไปยืนหน้าโต๊ะสโตร์ก่อนแปดโมง กุญแจในมือยังหนักเท่าเดิม เธอยิ้มให้ช่างคนแรก ขีดชื่อคมเท่าเดิม มองหน้าคนยืมเหมือนเดิม
พีทแวะรับเครื่องมือ เขาหยุด “โอเคไหม”
“โอเคค่ะ” เธอยิ้มบาง บอกชัดว่า เธอยังเป็นเธอ 💪
สาย ๆ เธอเดินผ่านโถง เห็นคิมหันคุยผู้บริหาร เขาเหลือบตามองเธอนิดเดียว แล้วหันกลับ ไม่มีคำ ไม่มีสั่ง ไม่มีข้อความ ทั้งหมดคือความเงียบที่ไม่ใช่โทษอีกต่อไป แต่เป็นพื้นให้ยืน
และในพื้นนั้น ลินารู้แล้วว่า “ด่านแรกของความไว้ใจ” ไม่ใช่คำว่าเชื่อ แต่คือกุญแจเส้นเล็กที่คนหนึ่งยื่นให้ อีกคนถือ แล้วทั้งตึกเงี่ยหูฟังว่าเสียงกุญแจจะดังแบบไหน
เธอตั้งใจให้เสียงนั้นดังพอ…ให้พวกเล่นสกปรกได้ยิน แล้วถอยเอง ✨🌼
ᢢ 𐀃 𐚁 🜲 ༘⋆ ᨎ ₪
- Writer
