📗 ลิฟต์ที่หยุดเวลา ⑅◡̈ 𓇥
1321 Words
📗 ⑅◡̈ 𓇥
เช้าวันแรกของการฝึกงาน ☀️
ลินายืนหน้าตึกกระจก มือกำบัตรพนักงานชั่วคราวแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วก้าวเข้าไปในโถงใหญ่
ยกมือไหว้ แจ้งชื่อ แสกนบัตร ตรงไปยังลิฟต์ฝั่งตะวันออก ชั้น 54 ฝ่ายออกแบบระบบที่ว่า .. “เข้มที่สุด”..
เธอมองตัวเลขบนจอ “ติ๊ง…ติ๊ง…” ใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงชั้น “54” 💼
ระหว่างทางถึงชั้น 18 ชายคนหนึ่งก้าวเข้ามา ทั้งลิฟต์เงียบเหมือนมีใครกดปิดเสียง
ลินาเงยหน้ามองชั่วครู่แล้วหลบตา หน้าเฉียบคมนั้นคือ คุณ “คิมหัน” เจ้าของบริษัท ที่คนลือไม่หยุด 😳
อยู่ดี ๆ ลิฟต์กระตุกแรงแล้วค้างที่ชั้น 27 💢 ไฟกะพริบ บางคนเริ่มหน้าซีด
“ใจเย็น” เสียงทุ้มของเขาดังสั้น ๆ เขากดปุ่มฉุกเฉิน แต่เสียงตอบกลับยังเงียบ
ลินาตั้งสติ เดินไปหน้าแผง “ขอฉันดูหน่อยนะคะ”
คิมหันถอยให้ “เอาเลย” 🔧
เธอเปิดฝา ลองสลับระบบ กดรีบูตสั้น ๆ นับในใจสามวินาที แล้วล็อกด้วยมือ
ไฟกลับมาติด ตัวเลขขยับต่อ ทุกคนถอนใจพร้อมกัน 😮💨
“ขอโทษที่แตะแผงโดยไม่ขอก่อนค่ะ”
เขามองตรง “ชื่ออะไร”
“ลินาค่ะ อินเทิร์นฝ่ายระบบ มาทำงานวันแรก”
เขานิ่งครู่หนึ่ง ก่อนพูดชัดเจน “ตั้งแต่วินาทีนี้ เธอจะต้องอยู่ในสายตาฉัน” 💬
ลิฟต์ถึงชั้น 54 ประตูเปิด ทีมงานเข้ามารายงานสถานการณ์อย่างรวดเร็ว ๆ ว่า โซนเหนือมีการเข้าถึงระบบผิดปกติ เขาใช้บัตรพนักงานชั่วคราวพยายามดึงข้อมูลโครงการหลัก
คิมหันสั่งทันที “ล็อกโซน ตัดสิทธิ์บัตรชั่วคราว ปิดบันไดหนีไฟฝั่งนั้น แจ้ง รปภ. เงียบ ๆ” 🔒
แล้วหันมาบอกลินา “ตามมา”
ในห้องจอดูภาพและเส้นทางข้อมูล หัวหน้าฝ่ายบอกว่าข้อมูลถูกคัดลอกบางส่วน แต่ยังไม่หลุดออกนอกพื้นที่
คิมหันสั่ง “เปิดสิทธิ์เข้าห้องรีวิวให้เธอ”
หัวหน้าฝ่ายลังเล “อินเทิร์นเหรอครับ”
“ฉันบอกว่าเปิด” 🕶️
ลินาเปิดเครื่อง เช็กผังการเข้าถึงเหมือนวงจรหลายชั้น เธอพบว่าคนร้ายอาศัย “ช่องพักไฟล์ชั่วคราว” ที่ทีมลืมถอน ทำให้เวลาตรวจตัดไม่ทำงานเต็มที่
เธอชี้จุดให้ดู แล้วกดปิดสคริปต์ค้าง ตัดการวน สถานะจากเหลืองเป็นแดง 🔻
จออีกมุมขึ้นภาพจากกล้อง 🎥 ชายคนหนึ่งถือกระเป๋าเดินเร็ว แต่ประตูไม่เปิดแล้ว
คิมหันสั่งผ่านไมค์ “ดักทาง ใช้ประตูตะวันออก บีบเข้าลานปิด ตัดไฟสั้น ๆ ให้กล้องจับความร้อน”
ไม่นาน เสียงรายงานดัง “จับได้แล้วครับ! หน่วยเก็บข้อมูลยังอยู่”
“นำเข้าตรวจ เก็บตามขั้นตอน แล้วปิดข่าว” เขาพูดสั้น ๆ
ห้องกลับมาเงียบ คิมหันถามลินา “เรียนอะไรมา”
“วิศวกรรมคอมฯ เน้นระบบควบคุมกับความปลอดภัยของข้อมูลค่ะ เคยทดสอบช่องโหว่ในระบบจำลอง”
“บ้านอยู่ไหน”
“ฝั่งตะวันตก นั่งรถไฟฟ้ามาค่ะ” 🚉
เขาพยักหน้า “ต่อไปนี้ เธอเข้าห้องรีวิวได้ แต่ทุกอย่างที่เห็น ห้ามเล่าให้คนนอกฟัง ถ้าผิด…ฉันจัดการเอง”
“ค่ะ”
ทีม รปภ. รายงานเพิ่ม คนร้ายเป็นช่างรับเหมาชั่วคราว ใช้บัตรของคนลาออก แปลว่ามีคนในเปิดสิทธิ์ซ้อน
คิมหันสั่ง “รายชื่อสิทธิ์ระดับนั้นวางบนโต๊ะฉันบ่ายนี้ กล้องที่ถูกปิดดึงมาหมด ใครสั่งจากข้างใน เช็ก”
ลินาจดสั้น ๆ “ช่องทดสอบ → ถอนหลังใช้เสมอ” วงไว้หนึ่งวง
คิมหันเดินผ่านหลัง เธอได้ยินใกล้ ๆ “เขียนชัดดี ฉันชอบคนทำแล้วเขียน มากกว่าพูดแล้วไม่ทำ”
“ค่ะ”
“ตามฉันมา” 🚶♂️
เขาพาเข้าห้องกระจก “รีวิวออกแบบ” โต๊ะยาว จอใหญ่ ชิ้นส่วนต้นแบบเรียงอยู่
“ที่นี่ไม่พูดเยอะ พูดสิ่งที่วัดได้ ทดสอบได้ เห็นได้ด้วยตา”
“ค่ะ” ✍🏻
เขาวางแฟ้มภาพรวมโครงการหลักให้ดู ซึ่งปกติเด็กฝึกไม่มีสิทธิ์
ลินาไล่สายตาแล้วสะดุด “ถ้าไฟดับฉุกเฉิน ระบบย้ายไปหน่วยสำรอง แต่หน่วยสำรองยังใช้กุญแจรุ่นเก่า ถ้าใครมีกุญแจ…อาจเปิดทางเก่าแล้วดึงไฟล์ได้ค่ะ”
“ดี เขียนวิธีปิดทางเก่าให้สองแบบ ปิดถาวร กับปิดชั่วคราวภายในวันนี้” 💼
“ค่ะ” เธอเขียนทันที
มีคนมาเคาะประตู แจ้งว่า คนร้ายถูกนัดผ่านแชท ข้อความถูกลบบางส่วน กำลังกู้ เขายอมรับว่าเป้า คือหน่วยทดลองของโครงการหลัก
คิมหันบอก “คุยช้า ๆ ยกหลักฐานทีละชิ้น อย่าให้รู้ว่าเรารู้แค่ไหน แล้วอย่าให้คนในไหวตัว”
ห้องเงียบอีกครั้ง จนเธอเพิ่งรู้ว่ายังไม่หยิบโทรศัพท์ดูเวลาเลย ⏰
คิมหันถาม “ที่นี่ คนทำได้เท่านั้นถึงอยู่ได้ เธออยากเป็นแบบไหน”
“คนที่ทำได้ค่ะ”
“ดี บ่ายนี้มีรีวิว นั่งกับฉัน”
“แต่ฉันเป็นแค่เด็กฝึก…”
“ฉันรู้ และฉันก็บอกแล้วว่า เธออยู่ในสายตาฉัน” 🔗
บ่ายนั้น
ห้องรีวิวรวมหัวหน้าทีมหลายฝ่าย ภาพจำลองขึ้นเต็มจอ คุยตรง ๆ ไม่มีคำฟุ่มเฟือย 💻
คิมหันนั่งหัวโต๊ะ เงียบ แต่ทุกครั้งที่พูด ห้องนิ่งทันที
ถึงช่วงวางท่อในพื้นที่แคบ ลินายกมือ “ขอถามค่ะ จุดนี้ทดสอบแรงสั่นจากเครื่องข้าง ๆ ครบไหม ถ้าทำงานพร้อมกันอาจส่งแรงสั่นผ่านท่อ ทำให้ค่าคลาดเคลื่อนได้”
หัวหน้าทีมตอบ “ทดสอบบางส่วนแล้ว ยังไม่ครบ”
คิมหันหันมาถาม “ความเสี่ยงแรกคืออะไร”
ลินาตอบ “แคลมป์หลวมค่ะ ถ้าไม่ตรวจ จะสะสมแรงสั่น ปลายเดือนแรกเริ่มเห็นผล”
เขาสั่ง “แก้ก่อนติดตั้งจริง เพิ่มทดสอบแรงสั่น เพิ่มแคลมป์สองจุด ตั้งจุดตรวจมือเดือนแรก ส่งแผนในสามวัน”
“ครับ”
การรีวิวเดินต่อ ลินาไม่พูดบ่อย แต่ทุกครั้งที่พูด ทุกคนเงียบฟัง 👀
จบประชุม คิมหันบอกสั้น ๆ “กลับได้”
เธอเก็บสมุดกับปากกาแน่นกว่าตอนเช้า ✏️
หน้าลิฟต์ ทั้งคู่เงียบ พอลิฟต์ลง เขาพูดโดยไม่หันมา “เช้าเธอพาลิฟต์ฟื้น บ่ายเธอปิดรูรั่ว ตอนนี้…ช่วยตัวเองด้วย
หนึ่ง ทำแล้วเขียน
สอง เห็นแล้วพูด
สาม ไม่เล่าเรื่องงานให้คนนอกฟัง
สี่ เลิกสงสัย ถ้าอยู่ในห้องนี้ ต้องทำได้ ถ้าทำไม่ได้ อยู่นอกห้อง”
ลินาพยักหน้า “ค่ะ”
“และอย่าคิดหนี เพราะเธออยู่ในสายตาฉันแล้ว” 👁️
ติ๊ง …! ลิฟต์เปิดที่ล็อบบี้ แสงข้างนอกสว่าง แต่โลกของเธอกลับแคบลงแปลก ๆ
ข้อความเพื่อนเด้ง “วันแรกเป็นไง เล่า ๆ” 📱
เธอพิมพ์ “เรื่องมันยาว ไว้เล่าให้ฟัง”—แล้วลบทิ้ง เหลือช่องว่าง เพราะกฎข้อสามยังดังในหัว
ลมบ่ายพัด เธอมองเงาตัวเองบนป้ายรถ เห็นเด็กฝึกงานที่ตั้งใจมาทำเงียบ ๆ แค่สองเดือน แต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว
นี่คือเกมที่เริ่มจากลิฟต์ค้าง กับประโยคของชายคนหนึ่ง กติกาไม่เยอะ แต่หนักพอเปลี่ยนชีวิต
เธอแตะสายบัตรเบา ๆ “ฉันยังอยู่ตรงนี้”
หันมองตึกอีกครั้ง แล้วก้าวต่อ 🌆
เธอไม่รู้พรุ่งนี้จะเจออะไร ไม่รู้ “อยู่ในสายตา” หมายถึงไหน ไม่รู้โครงการนี้ใหญ่แค่ไหน หรือใครกำลังจับตา
แต่รู้ข้อเดียว ตอนเช้าลิฟต์หยุด เธอทำให้มันเดินได้
จากนี้ ไม่ว่าทางไหนจะติดขัด เธอจะหาปุ่มฉุกเฉินให้เจออีกครั้ง 🔧
เพราะถ้าเธอไม่หา…เขาจะหาแทน
และวันนั้น เธออาจไม่เหลือที่ยืนในเกมนี้
ลมพัดอีกครั้ง เธอยิ้มจาง ๆ “เข้าใจแล้ว” 😊
แล้วเดินต่อบนสะพานที่ยังไม่เห็นปลายทาง อย่างตั้งใจ
บนยอดตึกไกลออกไป คิมหันยังยืนอยู่ในโลกของเขา โลกที่คุมทุกอย่างด้วยคำไม่กี่คำ
โลกที่เธอเพิ่งก้าวเข้าไป
เกมเริ่มแล้ว ไม่มีเสียงนับหนึ่ง
แต่มันเริ่มตั้งแต่ลิฟต์หยุด … และสายตาของเขาวางตราไว้บนเธอเรียบร้อยแล้ว 💼
꙳꒰•◡̎•꒱꙳ ♡̶ ⟡ ⑅◡̈ 𓇥 ✩‧₊˚
- Writer
