📗 ไซต์กลางคืนของคนไม่หลับ ☃︎ ✿ 𖠚ᐝ
1417 Words
📗☃︎✿ 𖠚ᐝ🌙
🌙 เกือบเที่ยงคืน
โทรศัพท์ลินาสั่น ชื่อเดียวสั้น ๆ โผล่มา
“ลงมาล็อบบี้ใน 20 นาที” เสียงเขาเรียบ แล้วตัดสาย
เธอไม่ถามอะไร ใส่เสื้อกางเกงเรียบร้อย มัดผม หยิบสมุด ปากกา ถุงมือผ้า แล้ววิ่งลง
ล็อบบี้เงียบ รถสีดำจอดรอ ประตูหลังเปิด ลินาขึ้นไป เงียบ ๆ กลิ่นหนังในรถเย็นนิด ๆ
คิมหันนั่งอยู่แล้ว “ไปไซต์งานกลางคืน”
“ค่ะ” เธอตอบเบา ๆ
รถวิ่งฉิว เมืองกลางคืนเหมือนหลับ แต่ไฟยังพราว
“กลัวไหม” เขาถาม
“นิดหน่อยค่ะ”
“ดี คนกลัวแต่ยังเดิน มาทำงานได้”
ถึงเขตก่อสร้างเหนือ ไฟส้มสูง ๆ ส่อง กองเหล็กซ้อนกัน หลายกอง เสียงตัดเหล็กดังเป็นจังหวะ กลิ่นคอนกรีตกับดินชื้นลอยชัด คนงานตอนกลางคืนเดินเร็ว พูดน้อย
หัวหน้างานยกหมวก “เตรียมตามสั่งครับ”
คิมหันหันมาบอกลินา “คืนนี้ทำอย่างเดียว ไล่เช็กสายดินเรือนนี้ ตั้งแต่จุดใหญ่ถึงจุดย่อย เขียนทุกจุด อย่าค้างถึงพรุ่งนี้”
“ค่ะ”
เขาส่งถุงผ้าให้ “มีเครื่องมือพื้น ๆ ใช้เท่าที่ต้องใช้ ไม่แน่ใจให้เรียกคนช่วย ห้ามเสี่ยงคนเดียว”
“ค่ะ”
เริ่มที่จุดรวม สายนอตมัดแน่น ลินาคุกเข่า ส่องไฟ เช็กความแน่น แตะเครื่องวัด แล้วจด
“นี่แน่นดี…นี่หลวมครึ่งรอบ เปลี่ยนแหวนรอง”
หัวหน้างานมอง “ทำไวดี มองขาด”
“หนูทำเป็นค่ะ” เธอตอบสั้น ๆ
คิมหันยืนพิงเสา เงียบ แต่ทำให้ทุกคนตั้งใจขึ้นเอง
ลินาไล่ไปเสาถัดไป เปิดฝาครอบ เช็ดหน้าโลหะ ขัน วัด จด
“ตรงนี้ดี แต่ฝาครอบเก่า เปลี่ยนพรุ่งนี้”
“รับทราบ”
ประกายไฟพุ่ง เธอสะดุ้งนิด แต่สายตายังอยู่กับงาน
“พี่ ขอไฟเพิ่มหน่อยค่ะ” ไฟขยับเข้า เธอเห็นรอยแตกเล็ก ๆ “ตัด ขัด แล้วต่อใหม่เลยนะคะ”
“ทำเลย” หัวหน้างานเรียกคน
เธอยืนหลบมุมดู ใจกลัวนิด ๆ แต่มือนิ่งดี แปลกดีเหมือนกัน
ทดสอบซ้ำ ตัวเลขนิ่ง “ผ่าน” แล้ววนไปจุดต่อไป ไม่หยุดนาน นอกจากจิบน้ำ
ตีหนึ่งครึ่ง ลมแรงขึ้น กลิ่นคอนกรีตผสมเหล็ก…แต่มีอีกกลิ่น กลิ่นอันตราย เธอเห็นเงาคนยืนพิงคาน ไกล ๆ เสื้อคลุมยาว มือในกระเป๋า ไม่เหมือนคนงาน
เธอก้มทำงานต่อ แต่หางตาจับไว้ ขยับตัวให้มีหัวหน้างานกับไฟคั่นกลาง
เสียงคิมหันดังเบา ๆ “เห็นใช่ไหม”
“เห็นค่ะ”
“ทำต่อ อย่าทำเป็นสนใจ”
“ค่ะ”
เธอเช็กจุดที่สาม สี่ ห้า งานเร็วและสะอาด: เช็ดก่อนจับ ขันก่อนวัด วัดก่อนจด ของในถุงครบทุกครั้ง
หัวหน้างานพึมพำ “อินเทิร์นเหรอ ทำไวกว่าเด็กใหม่หลายปี”
ลินาไม่ได้เงย เธอบิดสกรู “กึก” พอดี แล้วยิ้มในใจ
คิมหันยังยืนกอดอก มองเธอบ้าง มองรอบไซต์บ้าง เงียบเหมือนกรอบให้ทุกอย่างเข้าที่
ลมเย็นขึ้น หน้าเริ่มชา เหงื่อหลังคอยังชื้น เธอเช็ดเบา ๆ แล้วเดินต่อ
“เหลือกี่จุด” เขาถาม
“ห้าจุดค่ะ”
“ให้เสร็จภายในตีสามครึ่ง”
“ได้ค่ะ”
เงาคนนั้นขยับผ่านเสา แล้วหายไปทางบันได เธอไม่หันตาม โล่งขึ้นนิดเดียว แต่กลิ่นอันตรายยังอยู่
รองสุดท้าย เธอสอดตัวเข้าช่องแคบ ฝุ่นปลิว แมลงวนไฟ เธอเป่า เช็ด ขัน วัด “ผ่าน”
คิมหันย่อมามอง “ไหน”
เธอชี้ “แน่นแล้วค่ะ พรุ่งนี้ขอฝาครอบใหม่”
เขาพยักหน้า ไม่ชมยาว แต่สายตาบอกว่า “เห็น”
จุดสุดท้าย ลมแรงจนไฟสั่น เธอให้ย้ายไฟเข้า มือเริ่มเมื่อย แต่จังหวะยังนิ่ง ขันครั้งเดียว วัดครั้งเดียว ตัวเลขนิ่ง “ผ่าน”
“ครบแล้วค่ะ”
หัวหน้างานยิ้ม “ขอบคุณมาก เก่งกว่าที่คิด”
“พรุ่งนี้ขอฝาครอบใหม่สองจุด กับล้างหัวนอตจุดรวมอีกทีนะคะ”
“จัดให้”
คิมหันเข้ามา “เสร็จตามเวลา ของครบไหม”
“ครบค่ะ”
“ขึ้นรถ”
ออกจากไซต์ เธอหันมองประกายไฟไกล ๆ รู้สึกเหมือนเพิ่งข้ามสะพานที่โยก แต่ไม่หัก ข้ามมาได้ด้วยมือและใจของตัวเอง
ในรถเงียบ กลิ่นหนังเย็น ๆ กลับมา มือเธอยังสั่นนิด ๆ
เขาถาม “กลัวไหม”
“กลัวค่ะ”
“แล้วอยากไปอีกไหม”
เธอพยักหน้า “อยากค่ะ”
“ทำไม”
“มันชัดเจนค่ะ ทำแล้วเห็นผลทันที เหมือนหัวใจเต้นแรง แต่เป็นจังหวะที่ฟังรู้เรื่อง”
เขามองนิด “คืนนี้เธอทำได้เร็วและสะอาดกว่าที่คิด”
“ขอบคุณค่ะ”
เขากำชับ “ต่อไป ถ้าฉันบอกลงมา เธอก็ต้องลงมา ถ้าบอกหยุด เธอหยุด ถ้าไม่แน่ใจ ให้ถามฉันก่อน ไม่ถามคนอื่น จำไหม”
“โอเคคะ จำไว้ค่ะ”
“เจอเงาคนนั้นอีก ทำเหมือนเดิม ทำงานต่อ อย่าเหลียว อย่าโชว์ว่าเธอกลัว คนพวกนั้นชอบกลิ่นความกลัว”
“ค่ะ”
เขาถามต่อ “ทำไมเลือกงานนี้”
“หนูชอบของจริงค่ะ จับแล้วมันได้ทำงานจริง เห็นว่าเราเปลี่ยนอะไรได้…แล้วก็อยากรู้เรื่องเก่า ๆ บางอย่าง”
เขาไม่ไล่ถาม แค่พยักหน้าเบา ๆ
เกือบตีสี่ถึงตึก “ไปพัก พรุ่งนี้สิบโมงเข้าห้องรีวิว”
“ค่ะ”
ในลิฟต์ กระจกสะท้อนหน้าเธอ แก้มแดง ผมมีแต่ฝุ่น เสื้อมีคราบเปื้อนนิดหน่อย เธอยิ้มมุมปากให้ตัวเอง
ลิฟต์ขึ้นเงียบ ๆ เธอพิงผนัง หายใจยาว ภาพประกายไฟ เสียงขูด เสียง “กึก” กลับมาเต็มหัว กลิ่นคอนกรีตปนอันตรายยังติดจมูก
🌒 แปลกดีคืนนี้เธอกลัว
แต่ไม่อยากหนี สนุกแบบเสี่ยงนิด ๆ แต่ชัดเจน ทำถูกเห็นผลทันที คนรอบตัวขยับตามจริง ๆ
เข้าห้อง อาบน้ำไว กล้ามเนื้อคลาย เธอนั่งโต๊ะ หยิบสมุด เขียนสั้น ๆ
❅ ตีหนึ่ง: ไซต์กลางคืน
❅ ไล่ครบจากใหญ่ถึงย่อย
❅ เปลี่ยนชิ้นเสีย 1 จุด
❅ ฝาครอบพรุ่งนี้ 2 จุด
❅ ของครบ ไม่หาย
❅ เงาแปลก 1 คน ทำตามที่เขาบอก
❅ กลัว…แต่ไม่ถอย
เธอเติมอ**บรรทัด
❅ ชอบความนิ่งของมือเวลางานกลางคืน 😊
ตอบเพื่อนสั้น ๆ “พรุ่งนี้เล่าให้ฟัง” แล้ววางโทรศัพท์ให้ไกลมือ
แตะสายบัตรข้างเตียงเบา ๆ เหมือนย้ำว่า “พรุ่งนี้ไปต่อ”
ก่อนหลับ เธอนึกถึงคำเขา “คนกลัวแต่ยังเดิน คือคนที่ทำงานได้”
คืนนี้เธอกลัว…แต่เริ่มหลงความท้าทาย อยากรู้ว่าถ้าเดินต่อ จะเห็นอะไร เก่งขึ้นแค่ไหน จะยืนได้นานเท่าไรในสนามที่มีกลิ่นคอนกรีตกับกลิ่นอันตราย
ไฟเล็ก ๆ ดับ เธอหลับด้วยความคิดเดียว
“พรุ่งนี้ทำต่อ ให้มือยังนิ่ง ให้ใจยังสั้นและตรง”
ถ้ากลิ่นอันตรายยังลอยอยู่ เธอจะจำมันไว้ ไม่ใช่เพื่อกลัว แต่เพื่อรู้จุดที่ต้องยืนให้แน่น และขันให้พอดี
เธอยิ้มจาง ๆ แล้วหลับ เหมือนเพิ่งได้ “กุญแจ” เล็ก ๆ ในมือ กุญแจของงาน และกุญแจของใจว่า ความกลัวกับความกล้า…เดินคู่กันได้จริง ❤️🔥
ตีห้า แสงแรกเริ่มลอดเข้ามาตรงขอบผ้าม่าน เสียงนาฬิกาในห้องดังเบา ๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ ลินาลืมตาขึ้นช้า ๆ เหมือนร่างยังอยู่ในไซต์กลางคืนอยู่เลย 🕯️
กลิ่นฝุ่นเหล็กกับคอนกรีตยังติดปลายจมูก เธอขยับมือ เห็นรอยคราบบาง ๆ ที่ล้างออกไม่หมด เธอแตะมันเบา ๆ แล้วหัวเราะในลำคอ “ยังอยู่แฮะ”
เธอลุกไปต้มกาแฟ กลิ่นหอมผสมกลิ่นฝนที่เริ่มตกบาง ๆ จากระเบียง เสียงน้ำเดือดดังเป็นจังหวะเหมือนเมื่อคืนที่เหล็กสีกัน เธอหยิบสมุดมาเปิดอีกครั้ง เขียนเพิ่มสองบรรทัด
❅ “คืนแรกผ่าน”
❅ “แต่เกมยังไม่จบ”
โทรศัพท์สั่นเบา ๆ ข้อความจากระบบบริษัท
[ประกาศ: เรียกประชุมทีมรีวิว 10.00 น. ชั้น 54 ห้อง 54]
ใต้ข้อความนั้นมีชื่อผู้เรียก — KIMHAN
ลินามองอยู่พักหนึ่ง ก่อนยกกาแฟขึ้นจิบช้า ๆ
เธอยิ้มบาง ๆ เหมือนรู้ดีว่า วันนี้จะไม่ใช่แค่ประชุมธรรมดา ☕️
เธอลุกไปเตรียมตัว ผูกผมสูงเหมือนเดิม ใส่เสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ แล้วหยิบสายบัตรขึ้นมาคล้องคอ
ก่อนออกจากห้อง เธอมองเงาตัวเองในกระจก พลางพูดเบา ๆ ว่า
“ไม่รู้คืนนี้จะลงไซต์หรือเจอเงาอีกไหม…แต่ถ้ามี ฉันก็พร้อมแล้ว”
เธอยิ้มให้ตัวเองนิดหนึ่ง แล้วเปิดประตูออกไป
เสียงประตูปิดเบา ๆ ดัง “แกร๊ก”— เหมือนเสียงขันนอตแน่นพอดีในใจเธอเอง 🩶
*⌇ ⁺‧𓏰 ˚ ༘ ˚◡̈•⁺ º·˚♡
- Writer
