📗 กลยุทธ์ของคนหึงเงียบ ⟡ ⑅◡̈ ⁺₊⋆♡ °₊·ˈ∗
1289 Words
📗 ⟡ ⑅◡̈ ⁺₊⋆♡ °₊·ˈ∗
เช้าวันจันทร์
ฟ้าใส แต่บรรยากาศทั้งชั้นขุ่น ๆ ลินามาถึงเร็วเหมือนเดิม เดินเข้ามาแล้วชะงัก เพราะโต๊ะเธอหายไป เหลือพื้นโล่งกับปลั๊กที่มัดเรียบร้อย
หัวหน้าทีมถือแก้วกาแฟเดินมา “ของเธอย้ายแล้วนะ”
“ย้ายไปไหนคะ”
“ตรงหน้าห้องบอส ชั้นในสุด บอสสั่งเอง บอกว่างานใหม่เธอต้องอยู่ใกล้เขา”
หัวใจลินาสะดุดนิดเดียว เธอพยักหน้า “ค่ะ”
เธอเดินไปตามทางในสุด มีโต๊ะใหม่ตั้งไว้ จอคู่ใหญ่กว่าเดิม สายต่อเข้าระบบหลักตรง ๆ อยู่ห่างประตูห้องคิมหันแค่สองก้าว โซนนั้นเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ
ลินาวางกระเป๋า วางสมุดกับปากกา มองประตูที่ปิดสนิท ไม่มีป้าย แต่ทุกคนรู้ว่าเป็นห้องของใคร
ไม่ถึงสองนาที ประตูก็เปิด คิมหันออกมาในชุดเข้ม สีหน้าตามปกติ ดวงตาคม
“มาถึงแล้ว โต๊ะใหม่นี่เชื่อมเซิร์ฟเวอร์จำลองระดับสูง เธอเข้าได้ตรง ๆ” เขาวางแฟ้มลง “รหัสอยู่ในนี้ เก็บดี ๆ ห้ามแชร์ ห้ามส่งต่อ”
“ค่ะ”
“ถ้ามีปัญหา เรียกฉันได้ตลอด”
“ค่ะ”
เขาพยักหน้าแล้วกลับเข้าห้อง ประตูปิดเบา ๆ คลิกเดียว ทั้งโซนนิ่งสนิท เหมือนคนรอบข้างกลั้นหายใจ สายตาหลายคู่แอบมองเธอเงียบ ๆ
เสียงคุยเบา ๆ ดังจากมุมต่าง ๆ
“อยู่ดี ๆ ได้สิทธิ์เข้าเซิร์ฟเวอร์สูงสุด?”
“บอสให้เองนะ”
“หรือว่า…”
ลินาไม่สนหน้าใคร เธอเปิดแฟ้ม ตรวจรหัส ล็อกอินตามขั้นตอน มือพิมพ์นิ่งแม้ใจร้อน ๆ หน้าจอแสดงข้อมูลที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งแผนระบบของตึก เส้นโยงงานที่เชื่อมกับชั้น 45 และห้องสงคราม รายชื่อโครงการซ้อนกันหลายชั้น
เธอรู้ตัวว่ากำลังก้าวเข้าพื้นที่ที่ไม่ใช่ใครก็เดินได้ แต่ก็ต้องเดิน เพราะนี่คืองาน
เธอเปิดหน้าทดสอบ สั่งรัน ระบบทำงาน เสียงเคาะแป้นของเธอกลายเป็นเสียงหลักของทั้งโซน ทุกคนเหมือนรอดูว่าเธอจะพลาดไหม
สิบกว่านาทีผ่านไป สัญญาณทดสอบขึ้น “ผ่าน” สีเขียว ใจเธอกลับจังหวะเดิม กำลังจะหยิบแก้วน้ำ เสียงหนึ่งดังข้างหลัง
“นั่งตรงนี้คงร้อนเนอะ ใกล้ห้องบอสขนาดนี้”
รุ่นพี่หญิงคนเดิม น้ำเสียงเหมือนเล่นแต่มีหนาม
ลินายิ้มบาง “ร้อนไม่เท่าไซต์ค่ะ แต่อย่างน้อยตรงนี้มีแอร์” 🙂
อีกฝ่ายเงียบ เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ จากโต๊ะข้าง ๆ แล้วก็เงียบต่อ
ฝั่งไกล ๆ พีทยืนมองมา เขาไม่พูด ไม่ซุบซิบ แค่พยักหน้าให้เบา ๆ เหมือนบอก “สู้ ๆ”
ช่วงบ่าย ไฟเตือนขึ้นจอ ระบบค้าง ลินารีบพิมพ์แก้ แต่เด้งเตือน “ระบบปิดชั่วคราว” เธอลุกจะไปแจ้งหัวหน้า ยังไม่ทันก้าว พีทก็เดินมาถึง
“เซิร์ฟเวอร์จำลองมีปัญหา?”
“ใช่ค่ะ ค้างตรงขั้นตอนสุดท้าย”
“ให้ผมช่วยดูไหม”
“ได้ค่ะ แต่อย่าแตะรหัสหลักนะ”
“ไม่แตะหรอก ผมไม่อยากโดนข้อหาล้วงห้องบอส” เขาหัวเราะเบา ๆ นั่งข้างเธอ จับเมาส์ระวัง “เคลียร์ไฟล์ชั่วคราวก่อน แล้วรีเฟรชใหม่”
“อ๋อ เมื่อกี้ลืมเคลียร์”
“ลืมกันได้ ไม่แปลก” พีทยิ้ม แล้วกดขั้นตอนสุดท้าย “ลองอีกที”
หน้าจอกลับมาปกติ ตัวเลขเขียวทั้งแผง
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไร งานเราเหมือนกัน” เขาลุก มองรอบโซนที่เงียบเกิน “อย่าเกร็ง พวกนั้นแค่ยังไม่เข้าใจ”
“ค่ะ”
พีทเดินกลับโต๊ะ เสียงเท้าเบาแต่มั่นคง ลินาเผลอมองตามนิดเดียว แล้วหันกลับมาจอ
ไม่ถึงห้านาที ประตูห้องคิมหันเปิดอีกครั้ง เสียงทั้งชั้นเงียบลงเอง เขาเดินมาหยุดที่โต๊ะลินา มองจอไว ๆ
“เรียบร้อย?”
“เรียบร้อยค่ะ”
“ใครช่วย”
ลินาชะงักเสี้ยววิ “พีทค่ะ เขาช่วยเตือนเรื่องเคลียร์ไฟล์ชั่วคราว”
คิมหันนิ่ง แววตาอ่านไม่ออกว่าโกรธหรือแค่จำ “ครั้งต่อไป แจ้งฉันก่อน อย่าให้ใครแตะระบบนี้”
“ค่ะ” น้ำเสียงเธอเรียบ แต่รู้ว่าเขาไม่พอใจ
“อย่าไว้ใจใครง่าย ๆ ”
ประโยคสั้น ๆ ไม่มีคำต่อ แต่ชัดกว่าไฟทั้งห้อง
ลินาเงยหน้า “รวมถึงคุณไหมคะ”
เขาเงียบ เสี้ยววินาทีสายตาแข็งขึ้น แล้วหันไปมองจอแทน
“ทำงานต่อ” เขาว่าพอได้ยิน แล้วกลับเข้าห้อง ปิดประตูเบา ๆ แต่เสียงล็อกแน่นกว่าทุกครั้ง
ลินานั่งนิ่ง หัวใจเต้นแปลก ๆ ไม่ใช่กลัว แต่ไม่แน่ใจว่ารู้สึกอะไร เธอถอนใจสั้น ๆ แล้วทำงานต่อ
เย็น หัวหน้าทีมเดินมา “วันนี้โอเคไหม”
“โอเคค่ะ”
“เห็นบอสย้ายโต๊ะเธอมาใกล้ห้องเขา คนทั้งชั้นเลยเกร็ง”
“หนูก็เกร็งค่ะ แต่จะพยายามทำเหมือนเดิม”
“ดีแล้ว อย่าเปลี่ยนจังหวะของตัวเอง พอเธอนิ่ง คนอื่นก็จะนิ่งตาม”
“ค่ะ”
ลินาเก็บของ เดินผ่านโต๊ะพีท เขาเงยหน้า
“กลับแล้ว?”
“ค่ะ”
“ข้างนอกฝนเริ่มลงหนักขึ้นเรื่อย ๆ เดินดี ๆ นะ”
“ขอบคุณค่ะ”
พีทยิ้มบาง “อย่าคิดมากเรื่องเมื่อบ่าย เขาอาจห่วงระบบจริง ๆ”
“หนูไม่ได้คิดมากอะไรหรอกค่ะ”
“ดี ผมไม่อยากเห็นคุณเหนื่อยกับเรื่องที่ไม่ใช่งาน”
คำเขาเรียบ ๆ แต่ใจเธออุ่นขึ้นนิด เธอพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ พรุ่งนี้เจอกัน”
“ครับ”
หน้าลิฟต์ แสงส้มสะท้อนกระจก ลินามองเงาตัวเองแล้วหัวเราะน้อย ๆ “โต๊ะใหม่ ใกล้ไปหน่อยนะ” ประตูลิฟต์เปิดพอดี
ระหว่างทางกลับบ้าน ฝนเริ่มตกจริง เสียงเม็ดฝนดังบนกระจก เธอกางร่ม เดินไปช้า ๆ ใจวนอยู่กับคำเมื่อบ่าย
“อย่าไว้ใจใครง่าย” กับคำถาม “รวมถึงคุณไหม”
เขาไม่ตอบ แปลว่าอะไรยังไม่รู้ แต่สายตาที่เขามองพีทเวลาเดินใกล้เธอ มันนิ่งเกินจำเป็น เหมือนคนวางหมากเงียบ ๆ
ถึงห้อง เธออาบน้ำ ชงชาร้อน นั่งโต๊ะ เปิดสมุดเล่มเล็ก เขียนเหมือนทุกคืน
✧ โต๊ะใหม่ ใกล้ห้องบอส
✧ ได้สิทธิ์เข้าเซิร์ฟเวอร์จำลองระดับสูง
✧ ทั้งชั้นเงียบต่อหน้า
✧ พีทช่วยตอนระบบค้าง
✧ บอสเตือน “อย่าไว้ใจใครง่าย”
✧ ถามกลับ “รวมถึงคุณไหม”
✧ เขาไม่ตอบ
เธอขีดเส้นใต้ยาว ๆ ตรงบรรทัดสุดท้าย แล้ววางปากกา พิงเก้าอี้ หลับตา ฟังเสียงฝนที่คล้ายเสียงพิมพ์ดีด ใจค่อย ๆ คลาย
ในหัว ลินารู้ว่าเธอกำลังเดินอยู่บนเชือกเส้นบาง ระหว่าง “ไว้ใจ” กับ “ระวัง” ระหว่าง “ไฟ” ของพีท กับ “เงา” ของคิมหัน เธอไม่อยากเป็นศูนย์กลางของใคร เธออยากยืนกลางเชือกโดยไม่ล้ม เพราะอยากให้งานเดิน
ก่อนปิดสมุด เธอเติมอีกสองบรรทัด
✧ ถ้าเชือกจะขึง ให้ขึงด้วยงาน
✧ ถ้าใครจะหึง ให้หึงเงียบ ๆ พอ 😌
เธอยิ้มกับตัวเอง ปิดสมุด วางข้างหมอน ปิดไฟ เหลือแสงอุ่นหัวเตียง
ก่อนหลับ เธอนึกถึงหน้าเขา ใบหน้าเย็น แต่ตาซ่อนอะไรไว้ เธอกระซิบเบา ๆ “คุณก็เหมือนระบบที่ฉันยังไม่เข้าใจ…”
เสียงฝนยังตก จังหวะเท่าหัวใจที่ยังไม่นิ่งสนิท แต่ไม่วุ่น เธอหลับไปพร้อมคำหนึ่งในหัว
“อย่าไว้ใจใครง่าย…แต่บางทีฉันก็อยากไว้ใจคุณนะ”
คืนนั้นเธอฝันว่าอยู่ในห้องมืด บอร์ดเต็มผนัง เสียงเขาดังไกล ๆ “เลิกงาน” แล้วเงียบ เธอยืนกลางห้องคนเดียวแต่ไม่กลัว เพราะรู้ว่ามีใครยืนอยู่ในเงาเงียบ ๆ คอยมองอยู่
นี่แหละ “กลยุทธ์ของคนหึงเงียบ” ไม่ต้องออกคำสั่งยาว แค่คำเดียว ห้องก็นิ่ง ทั้งคนก็เปลี่ยนจังหวะได้
โดยไม่ต้องเอ่ยชื่อความรู้สึกนั้นออกมา 💼🖤
˚◞♡ ◟✦✩‧₊˚ ˗ˏˋ ♡ ˎˊ˗ ⟡ ⑅◡̈
- Writer
