แสงไฟในห้องยังเปิด 💡
เหมือนเมื่อคืนไม่เคยผ่าน ลินานั่งอยู่หน้าจอ มือขยับเร็วบนแป้นพิมพ์ เสียงกดดังถี่เหมือนจังหวะหัวใจที่ไม่ยอมพัก เธอไม่ได้มองนาฬิกา แต่รู้ว่าฟ้ากำลังจะสว่างจากแสงเทาอ่อนที่ลอดม่านเข้ามา
ตาเธอแดงจนแสบ แต่สมองกลับตื่นยิ่งกว่าตอนหัวค่ำ ความเหนื่อยเหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง เธอขยับคอทีหนึ่ง สูดลมหายใจยาว แล้วจิบน้ำจากแก้วที่เย็นจนกลิ่นเหล็กแตะปลายลิ้น
เสียงประตูเปิดเบา ๆ พีทเดินเข้ามาพร้อมกลิ่นกาแฟหอมจาง ๆ เขาวางแก้วไว้ข้างมือเธอโดยไม่พูดอะไร
“ขอบคุณ” เธอพูดทั้งที่ตายังไม่ละจากหน้าจอ
“อย่าขอบคุณเลย ฉันกลัวโดนหาว่ามาเฝ้าเธอมากกว่า” พีทยิ้ม แต่แววตาดูเป็นห่วงจริง ๆ “เธอนอนไหมตั้งแต่เมื่อคืน”
“แค่หลับตาไม่ถึงสิบนาที”
“ดีนะไม่เป็นลม” เขาเท้าคางมองเธอ “หรือจริง ๆ แล้วมีแรงเพราะบางคนส่งพลังมาช่วยจากชั้นบนสุดของตึกนั้น”
เธอชะงักนิ้วที่กำลังพิมพ์ แค่ชื่อที่ไม่ได้เอ่ยก็พอให้หัวใ
