📗 กลิ่นเลือดในลิฟต์แก้ว ♥︎₊˚⟢⊹
1545 Words
📗 ♥︎₊˚⟢⊹
☀️ ช่วงเช้าวันรุ่งขึ้น
ในชั้น 54 ดูปกติแต่บรรยากาศดูแบบหนักอก หนักใจกว่าปกติ เหมือนทุกวัน คนที่นั่งพิมพ์งานก็ดูเงียบ ๆ จนได้ยินแต่เสียงแอร์ ทั้งเสียงแก้วกระทบบนโต๊ะดังเบา ๆ เหมือนทุกคนหายใจถี่ขึ้นและสั้นลง
ข่าว “ผู้บุกรุก” จากสองวันก่อนหน้านี้ เริ่มแพร่ขยายไปเงียบ ๆ เลื่อย ๆ ไม่มีใครพูดออกมาตรง ๆ แต่ทุกคนรู้ เวลาผ่านหน้าห้องรีวิว สายตาจะเหลือบมองหาเธอเสมอ เหมือนมองสิ่งต้องห้าม
“จับได้แล้วนะ” เสียงจากโต๊ะหลัง
“ได้ยินว่า ‘มีคนใน’ เปิดสิทธิ์ให้คนบุกรุกหรอ” อีกเสียงตอบเบาแต่คม
“ใครล่ะ”
“ไม่บอก บอสสั่งปิดข่าวแน่น”
ลินาฟังเงียบ ๆ ไม่เงยหน้า เขียนบันทึกเหมือนเดิม แต่ใจเต้นแรงขึ้นนิดหน่อย
สิบโมง หัวหน้าฝ่ายระบบมาเรียก “บอสให้ไปห้องตรวจภาพกล้อง ตอนนี้”
เธอเดินตามไปยังห้องกระจก “ตรวจระบบความปลอดภัย” จอเรียงเต็มผนัง ทั้งหน้าตึก หลังตึก ลานจอด และลิฟต์แก้วกลางอาคาร
คิมหันยืนหน้าจอ มือไขว้หลัง สายตาคมเหมือนเดิม ทีมสองคนยืนข้าง ๆ
“เล่นภาพ”
จอขึ้นภาพลิฟต์แก้วคืนวันเกิดเหตุ เกือบเที่ยงคืน ไฟสลัว ช่างสวมหมวกกันน็อกถือกล่องอุปกรณ์เข้าไป พอประตูปิด เขาเอามือแตะข้างแผงควบคุม จุดเล็ก ๆ ที่คนทั่วไปไม่สังเกต
“หยุด ตรงนั้นเลย”
“ขยาย อีก ขยายเข้าไปอีก”
เห็นแผงถูกงัดออกเล็กน้อย แผ่นโลหะบาง ๆ แทรกอยู่ ระหว่างรอยแงะยาวราวนิ้วครึ่ง
ทีมกระซิบ “ใช้ของจริง ไม่ได้เป็นปลอมบัตร”
คิมหันไม่ตอบ “ดูต่อ”
ลิฟต์ถึงชั้น 54 ชายคนนั้นออกไป ไม่นานสัญญาณเตือนดัง เขากลับมากดแผง แต่ประตูไม่เปิด จน รปภ. เข้าจับ
“เปิดกล้องบันไดหนีไฟเวลาเดียวกัน”
อีกจอขึ้นเงาคนหนึ่ง เดินไปหน้าประตูบันได แตะบัตรแล้วหายเข้าไป
“ซูมอีก … ย้อนไปสองวินาที”
ไฟจากหน้าบัตรสว่างขึ้น ตัวเลขเวลาเล็ก ๆ บนจอเด้งเร็วผิดปกติ เหมือนมีคนไปตั้งค่าไว้
ลินามองนิ่ง ๆ แล้วพูดเบา ๆ “เวลาบัตรไม่ตรงค่ะ”
คิมหันหันมาทันที “ตรงไหน”
เธอชี้ “ตัวเลขมุมขวาช้ากว่ากล้องหลักสองนาที กล้องหลักซิงค์เวลาอัตโนมัติ เว้นแต่…”
เธอเว้นคำสั้น ๆ “เว้นแต่มีคนไปแก้เวลาเอง”
ห้องเงียบ ทีมมองหน้ากัน คิมหันก้าวเข้าใกล้จอจนเงาทาบภาพ “ต่อ”
ทีมจับคู่เวลา “ชายบันไดผ่านประตูก่อนอีกคนถูกจับไม่ถึงสิบวินาที”
คิมหันพยักหน้า “หยุด” แล้วหันมาหาลินา “ว่าไง”
ลินากลืนน้ำลาย “เหมือนมี ‘คนในค่อย ช่วย คนที่รู้ระบบบัตรดีพอจะปรับเวลา และรู้ช่องเดิน”
คิมหันนิ่ง “รู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่ระบบขัดข้อง”
“ถ้าระบบขัดข้อง เวลากล้องทั้งชุดจะคลาดพร้อมกัน ตอนนี้มีแค่บัตรเดียวที่เพี้ยนค่ะ เหมือนตั้งใจให้ภาพไม่ชนกันพอดี”
“ถ้าคนในอยู่ ‘ชั้นนี้’ ล่ะ”
ลินาเงียบครู่ “ก็แปลว่า…เราอยู่พื้นที่เดียวกับเขา”
คิมหันยิ้มมุมปากบาง ๆ “ใช่ และคนที่ ‘กล้าเห็น’ แบบนี้ ก็มักกลายเป็นเป้า”
ลินาเงยหน้าสบตาเสี้ยววินาที ความเย็นในแววตาทำให้เธอขยับไม่ออก ไม่ใช่ความโกรธ แต่เป็นความแน่นอนของคนชินกับอันตรายแล้ว
“ขอโทษค่ะ ฉันพูดเกินไป”
“ไม่ต้องขอโทษ แค่จำไว้”
“จำอะไรคะ”
“ต่อไป เธอตอบ ‘ฉันคนเดียว’ เท่านั้น”
น้ำเสียงไม่ดัง แต่หนักแน่นพอให้ใจหยุดเต้น ทีมงานทำเป็นไม่ได้ยิน
“ปิดห้องไหมครับ บอส”
คิมหันพยักหน้า “ออกไปก่อน”
เหลือแค่เขากับเธอ ภาพค้างที่รอยแงะแผงในลิฟต์แก้ว
เขามองเธอตรง ๆ “รู้ใช่ไหม ห้ามเล่าเรื่องนี้กับใคร”
“รู้ค่ะ”
“รู้ไหมทำไมฉันให้เธออยู่คนเดียวข้าง ๆ ในสายตาฉัน”
“ไม่รู้ค่ะ”
“เพราะคนที่กล้าเห็นความผิดปกติ…มักถูกกำจัดทิ้งก่อนจะได้พูดอีกครั้ง แต่ฉันไม่ชอบการกระทำแบบนั้นจะให้ใครมากำจัด ‘ของของฉันไม่ได้เด็จขาด’ ก่อนที่ฉันจะสั่งเท่านั้น”
ลินาใจสะดุดกับคำว่า “ของของฉัน” ไม่รู้หมายถึงงานหรือหมายถึงตัวเธอ แต่เธอก็ไม่มีใครกล้าถามอีก
“คืนนี้ฉันให้เธอดูรายงานเวลา ทั้งหมดต้องดูในห้องนี้ ห้ามเอาออกไปไหนหรือเอาไปทำที่อื่น ห้ามถ่ายรูปไป ห้ามคัดลอกไป จำได้ไหม”
“จำได้ค่ะ”
“ดี กล้องฝั่งตะวันออก มุมที่สอง เปิดไว้ทั้งคืน ถ้าใครมาแตะมัน ฉันจะรู้เอง”
เขาพูดต่อช้า ๆ “ที่นี่ไม่ปลอดภัย ระวังคำพูด อย่าบอกใครว่าเธอเข้าห้องนี้วันนี้”
“ค่ะ”
“กลัวไหม”
ลินาคิดแล้วตอบตรง ๆ “กลัวค่ะ แต่ไม่หนี”
เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ดี อย่าหนี ถ้าเธอหนี ฉันจะตามเธอกลับมาเอง”
“เอ้า ๆ ๆ เธอกลับได้ บอกหัวหน้าว่ามาเช็กเวลาแค่นั้นพอ”
เธอพยักหน้า เดินกลับออกไป กว่าจะรู้ตัว หลังเสื้อก็ชุ่มเหงื่อ มือเย็นทั้งสองข้าง
กลับถึงโต๊ะทำงาน เสียงซุบซิบยังมี แต่ห่างลง เธอนั่งลง หายใจเข้า-ลึกๆๆๆ ยาว ๆ ทวนในหัวว่าพูดอะไรไปบ้าง และคำไหนที่อาจทำให้เขาและคนอื่นจำเธอในแบบไม่ควร
หัวหน้าฝ่ายระบบถาม “บอสให้ดูอะไร”
ลินาก้มหน้าเปิดเอกสาร “ดูเรื่องกล้องค่ะ เช็กเวลาเฉย ๆ”
“ดี พรุ่งนี้คงมีรายงานใหญ่ เตรียมไว้”
“ค่ะ” มือเธอยังสั่นนิด ๆ
บ่ายนั้นทุกอย่างเดินเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกเธอไม่เหมือนเดิม ตัวเลขเวลาในจอวิ่งไม่หยุด เหมือนเตือนว่า ทุกวินาทีมีคนเฝ้าดู และตอนนี้คนนั้นคือเขา
ช่วงเย็น เธอเดินผ่านลิฟต์แก้ว หยุดมองสักครู่ แสงสะท้อนเงาเธอกับคนในลิฟต์พอดี กลิ่นโลหะคาวจาง ๆ ลอยมา ไม่แน่ใจว่าเครื่องมือหรือคราบเลือดเก่าแห้งตรงรอยแงะ
เธอหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเดินต่อ
ในหัวมีคำเดียว “ต่อไป ตอบเขาเท่านั้น”
🛌💤 คืนนั้น
เธอกลับช้ากว่าปกติ เปิดหน้าต่างให้ลมเย็นพัดผ่านแต่ในใจยังร้อนลุ่ม เธอนั่งบนเตียง เปิดสมุด เขียนสั้น ๆ
⟢ “เวลาที่ไม่ตรง คือรอยของคนโกหก”
⟢ “วันนี้ฉันพูดมากไป”
⟢ “ต่อไป…ตอบเขาเท่านั้น”
หมึกซึมบนกระดาษเหมือนหยดเลือด เธอมองนิ่ง แล้วปิดสมุดไป
โทรศัพท์มีข้อความเพื่อนเด้งขึ้น “ได้ข่าวไหม บริษัทเธอมีคนบุกรุก” เธอปิดเสียง ไม่ตอบ มองแสงไฟตึกตรงข้ามในกระจก
เธอรู้ว่าเกมเพิ่งเริ่ม และกลิ่นเลือดในลิฟต์แก้ว อาจไม่ใช่กลิ่นเหล็ก แต่มันคือกลิ่นของอำนาจที่ซ่อนเงาไว้ด้านหลังอยู่
เธอก้มหน้า สูดลมลึก “อยู่ให้ได้ก่อน อย่าหายไปก่อนรู้ความจริง”
ในความมืด เธอรู้ว่าแล้วว่า เธอไม่ได้อยู่ใน “สายตา” เขาเฉย ๆ อีกแล้วแต่มันดูเหมือนถูกควบคุมและถูก “ล็อก” ไว้ในเกมนี้ เกมที่กลิ่นเลือดชัดขึ้นทุกนาที 🩸
🌙 คืนนั้น
ลมแรงกว่าทุกวัน เสียงใบไม้เสียดสีกันที่ขอบระเบียงดังเบา ๆ เหมือนเสียงเตือนใจ
ลินานั่งพิงผนัง สายตาเหม่อมองไฟบนยอดตึกที่ค่อย ๆ ดับไปทีละดวง
เธอเปิดสมุดอีกครั้ง เขียนเพิ่มช้า ๆ
“คนที่กล้าดูความจริง ต้องรับได้กับเงาของมัน”
หมึกจากปากกาไหลช้าเหมือนจังหวะหัวใจตอนนี้ หนัก แต่ยังเต้นอยู่
โทรศัพท์สั่นอีกที ข้อความจากเพื่อนคนเดิม “ระวังตัวด้วยนะ เห็นข่าวในเว็บมีรูปตึกเธอด้วย”
ลินามองจอนิ่ง ๆ แล้วกดลบโดยไม่เปิดอ่าน 🌙
ในหัวมีแต่ภาพลิฟต์แก้ว รอยแงะเล็ก ๆ ตรงขอบแผง โลหะสะท้อนแสงเหมือนเลือดแห้ง
เธอไม่รู้ว่าคนที่แงะมันยังอยู่ในตึกไหม หรืออาจอยู่ใกล้กว่าที่คิด
เสียงลมแทรกเข้ามาอีกระลอก เธอค่อย ๆ ปิดหน้าต่าง ล็อกกลอนแน่น แล้วพึมพำเบา ๆ
“อย่ากลัว อย่าพูด อย่าหนี”
เธอนั่งนิ่งในห้องมืด มีเพียงแสงไฟจากตึกตรงข้ามส่องผ่านกระจก
ตอนนั้นเอง เสียงแจ้งเตือนเบา ๆ ดังขึ้นในโทรศัพท์ ข้อความใหม่จากระบบงานของบริษัท
[การแจ้งเตือน: การเข้าถึงกล้องระบบเวลา – บันทึกเมื่อ 23:58 น.]
หัวใจลินาหยุดไปหนึ่งจังหวะ เธอกะพริบตาช้า ๆ ก่อนอ่านข้อความบรรทัดต่อไป
“การเข้าถึงครั้งล่าสุดโดย: KIMHAN”
เธอมองชื่ออยู่นาน แล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ มือสั่นเล็กน้อย แต่สายตากลับนิ่ง
เธอยิ้มบาง ๆ เหมือนรู้ดีว่า…คืนนี้ เขาก็ยังจับตามองอยู่ 🩸
เธอปิดไฟ เหลือเพียงเงาในห้องที่ขยับตามลม
ในความมืดนั้น เสียงหัวใจของเธอเบากว่าลม แต่แน่นกว่าทุกครั้ง เหมือนคนที่รู้แล้วว่า
จากนี้ไม่มี “ทางหนี” มีแต่ “ทางเดินต่อ” เท่านั้น 🌑
ꕀ .* ♥︎₊˚⟢⊹
- Writer
