วิศวะมาเฟียเถื่อนคลั่งรัก

📗 รีวิวโครงการไฟลุก ♡̶ ⟡

📗♡̶ ⟡ ⑅◡̈ 𓇥 ✩‧

เช้าวันนั้น ห้องรีวิวไฟลุก ☀️

ห้องรีวิวชั้น 54 คนแน่น โต๊ะยาวเต็มไปด้วยแฟ้มและกระดาษ เก้าอี้ขยับเป็นระยะ เหมือนทุกคนพยายามนั่งให้ “ไม่โดนจ้อง” แต่ก็หนีไม่พ้น

ลินานั่งปลายโต๊ะด้านขวา สมุดวาง ปากกาพร้อม มือจับขอบโต๊ะให้ใจนิ่ง เธอทวนในหัวสั้น ๆ

“พูดให้สั้น พูดให้ชัด พูดเท่าที่เห็น”

คิมหันเดินเข้ามาเงียบ ๆ วางแฟ้ม สายตากวาดรอบห้องเหมือนจะบอกว่า “เห็นหมดทุกคน” 👁️

หัวหน้าฝ่ายต่าง ๆ นั่งหลังตรง

“เริ่มเลยครับ” เขาพูดสั้น ๆ

หัวหน้าฝ่ายระบบลุก “วันนี้รีวิวแกนกลางกับไฟสำรอง จุดที่……!”

“ตัดเกริ่น พูดเฉพาะสิ่งที่ต้องแก้” คิมหันขัด

บรรยากาศฟุ่มเฟือยถูกตัดทันที ห้องเงียบ เหลือเพียงเสียงพลิกกระดาษ

หัวหน้าฝ่ายรายงานเร็ว ๆ “จุดแรก สายพาดทับป้ายทางออก … แก้แล้ว จุดสอง ประตูหนีไฟบานกลับ … สั่งเปลี่ยนแล้ว จุดสาม ไฟสำรอง…”

คิมหันยกมือ “เปิดภาพ”

จอบนผนังขึ้นผังไฟสำรองและเวลาไหลยาว 🔧

“มีอะไร” เขาถามนิ่ง ๆ แต่คมพอให้รู้ว่า ต้องพูดตอนนี้ 💬

หัวหน้าฝ่ายระบบอึกอัก “ช่วงสลับไฟสำรองช้ากว่าที่ตั้งเล็กน้อยครับ แต่ยังอยู่ในเกณฑ์ …!”

“เล็กน้อยเท่าไหร่”

“หนึ่งถึงสองวินาทีครับ”

“เกิดที่ไหน”

“ที่กล่องสั่งงานไฟสำรอง ตัวกล่องมันคิดหนึ่งรอบก่อนส่งต่อครับ”

“ทำไมต้องคิด”

“กันสั่งงานเกินจำเป็น ไฟตกวูบเดียวจะไม่สลับทันที ต้องรอให้แน่ใจก่อนครับ”

คิมหันถามต่อ “ระหว่างรอ…ตึกอยู่ในสภาพไหน”

ห้องเงียบ

ลินายกมือ “ระหว่างรอ บางโซนดับ บางโซนกระพริบ คนในลิฟต์หรือบันไดตกใจ เครื่องบางตัวหยุดแล้วเริ่มใหม่ ถ้าเกิดกลางงานจริง อาจมีของหลุดมือ หรือมีคนล้มค่ะ”

ฝ่ายก่อสร้างเสริม “ทดสอบเมื่อวานชั้น 21 ดับหนึ่งถึงสองวินาที ทีมหยุดมือ เครื่องต้องตั้งใหม่ เสียเวลา”

คิมหันพยักหน้า แต่ยังถาม “ทำไมต้องรอหนึ่งถึงสองวินาที”

“เราใช้ค่ามาตรฐานกลางครับ เพื่อไม่ให้สั่งงานเกินจำเป็น”

“ที่นี่ไม่เอาค่ากลาง เอาความจริง ถ้าความจริงบอกว่า ‘รอ’ แล้วคนล้ม…เราจะไม่รอ” ⚡️

เขาหันมาถามลินา “เห็นอะไร”

“ตั้งเพื่อกันคำสั่งซ้ำ แต่ลืมกัน ‘คน’ ค่ะ ควรให้ไฟสำรองทำงานเร็วขึ้น”

“เร็วแค่ไหน”

“เร็วจนคนยังไม่ปล่อยมือจากราวบันได ถ้าไม่ถึงหนึ่งวินาที ทุกอย่างจะนิ่งขึ้น” 💡

ฝ่ายก่อสร้างพยักหน้า “ภาคสนามมั่นใจขึ้น”

หัวหน้าฝ่ายระบบว่า “จะไวขึ้น ต้องย้ายการตัดสินใจไปตัวอื่น ไม่งั้นมีปัญหาอีกแบบ”

ลินาตอบ “ย้ายไปให้ตัวจับสัญญาณตัดสินใจ ตัดขั้นซ้ำ เหลือชั้นเดียวพอ” ⚙️

“ทำได้ไหม”

“ทำได้ครับ แต่ต้องทดสอบใหม่ทั้งระบบ”

“กี่ชั่วโมง”

“ยี่สิบสี่ชั่วโมงครับ”

“แก้ให้เสร็จในยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่มีต่อรอง” คิมหันกวาดสายตา “ที่นี่ไม่ใช่บางที่ เหมือนที่พวกคุณรู้จักมา” ⚡️

ฝ่ายก่อสร้างเสริม “พร้อมปิดพื้นที่ทดสอบ”

คิมหันหันกลับมาที่ลินา “ดี”

คำเดียว แต่ทั้งห้องเงียบลง น้ำหนักชัดเจน 💬

รีวิวเดินต่อรวดเร็ว ทุกเรื่องจบด้วยดี “อะไรต้องแก้ ใครทำ เสร็จเมื่อไหร่” แล้วคิมหันปิดแฟ้ม “จบ” เดินออกก่อนเหมือนเดิม 💼

หัวหน้าฝ่ายระบบหันมาหาลินา “เมื่อกี้พูดได้ดีมาก สั้น ชัด แก้ได้จริง”

“ขอบคุณค่ะ”

“บ่ายมาช่วยตั้งค่าตัวจับสัญญาณ ดูส่วนที่ซ้ำ เธอสังเกตไวดี”

“ได้ค่ะ”

ฝ่ายก่อสร้างเข้ามา “ลินา พูดแทนหน้างานได้ดีมาก เวลาลมดับ คนไม่รอเหตุผล กลัวก่อน คิดทีหลัง ถ้าไฟมาไว คนก็ปลอดภัยกว่า”

“ค่ะ” ลินายิ้มบาง ๆ ใจนิ่งขึ้น 💭

ข่าวลามทั้งชั้น “ยี่สิบสี่ชั่วโมง” “ไม่มีต่อรอง” “อินเทิร์นชี้เอง” “บอสบอก ‘ดี’ ” 🔥

บางสายตาอุ่นขึ้น บางสายตาคมขึ้น แต่เงียบลง

ลินากลับโต๊ะทำงาน ดื่มน้ำ เปิดงาน ทีมระบบเรียกเข้าห้องย่อย เธอนั่งหน้าจอตัวเลขและเส้นเวลา ชี้จุดซ้ำออกทีละจุด

“ตรงนี้ตัดได้ค่ะ ซ้ำกับขั้นบน”

“ตรงนี้ด้วยไหม”

“ใช่ เหลือชั้นเดียว ให้ตัวจับสัญญาณตัดสินใจ”

“กลัวสั่งเกินจำเป็นล่ะ”

“ตั้งเวลาไว้ ถ้ากลับปกติในเสี้ยววินาที ให้ยกเลิกเอง ถ้าหายเกินครึ่งวินาที ให้รับช่วงทันที” ⚙️

ทีมพยักหน้า “ลองตามนี้”

ก้องโผล่มา “ชื่อเธอดังทั้งชั้นแล้วนะ”

ลินาหัวเราะเบา ๆ “ดังแบบนี้ไม่อยากได้ค่ะ”

“หนีไม่พ้นแล้ว ประสบการณ์หนาไว้ ตามที่บอสบอก” 😌

บ่ายทดสอบ ⏱️

ทีมลงมือ เสียงคีย์บอร์ดกับเครื่องทดสอบดังเป็นจังหวะ เส้นเวลาวิ่ง ทุกคนก้มพร้อมกัน

รอบแล้วรอบเล่า ค่าดีขึ้น แต่ยังไม่พอ ขอปรับอีก ตัดอีก ย้ายอีก

ลินาจดสั้น ๆ “ปรับ 1 ผ่าน / ปรับ 2 เกือบ / ปรับ 3 ยังช้า” ไม่ต้องสวย ขอให้ “เดิน”

พักสั้น ๆ คิมหันก้าวเข้ามาแบบไม่ได้บอก เขามองรอบเดียวก็รู้ว่าไปถึงไหน

หัวหน้าฝ่ายระบบรายงาน “ตอนนี้เหลือไม่ถึงครึ่งวินาที เป้าคือให้คนไม่ปล่อยราวบันไดทัน”

“ดี ทำต่อ”

เขาหันหาลินา “เห็นอะไรอีกไหม”

“เสียงช้ากว่าภาพค่ะ ถ้าคนพึ่งเสียงจะช้า ควรให้เสียงดังทันที ไม่ต้องรอภาพขึ้นครบ”

“จริง เราตั้งรอภาพก่อน”

คิมหันสั่ง “ตั้งเสียงนำภาพ ครึ่งเสี้ยววินาที”

“รับครับ”

ทดสอบรอบถัดไป แถบเวลาแทบไม่มีช่องสะดุด ไฟดับแว่บเดียวแล้วต่อเนื่อง เหมือนหายใจขาดครึ่งจังหวะ ทีมเฮเบา ๆ 👏

คิมหันพยักหน้า “ไปต่อ” แล้วเดินออก ทิ้งแรงไว้โดยไม่ต้องพูดซ้ำ

ลินาลุกไปดื่มน้ำ มองเมืองไกล ๆ โลกของเธอเหมือนแคบลง เหลือห้องนี้กับเส้นเวลาเดียว “ไฟลุกจริง ๆ”

ก้องยิ้ม “เช้านี้พูดกลางห้องได้เนียนมาก”

“มือเย็นไปหมด บอกตัวเองว่า ‘พูดให้สั้นแล้วค่อยหายใจ’ ”

“ถูกแล้ว ยินดีต้อนรับสู่ไฟลุก” 🔥

เย็นใกล้กลับบ้าน รุ่นพี่ความปลอดภัยมาชวน “พรุ่งนี้ช่วยดูแผนซ้อมเหตุฉุกเฉินหน่อย อยากได้มุมมองที่ไม่ติดรูปแบบเดิม”

“ถ้าไม่ชนงานหลัก ยินดีค่ะ”

อีกคนเดินผ่าน “เฉียบมาก งานแบบนี้ไม่ต้องสวย แต่ต้องชัด—เธอทำถูกแล้ว”

“ขอบคุณค่ะ” 😊

กลับโต๊ะทำงาน เก็บงานเรียบร้อย เสียงประกาศทีมเด้งขึ้น

“ปรับตั้งไฟสำรองเสร็จในขั้นทดสอบ รอบแรกผ่าน เหลือยืนยันหน้างานคืนนี้ รายงานพรุ่งนี้ 9.00”

มีชื่อเธออยู่ด้วย ลินามองชื่อของตัวเอง ใจเงียบลง เหมือนเดินข้ามสะพานไม้แล้วรู้ว่ารับน้ำหนักได้จริง 🌉

ข้อความเพื่อน “ดังใหญ่แล้ว บอสชม เล่าให้ฟังหน่อย”

เธอตอบสั้น ๆ “พรุ่งนี้นะ” แล้วปิดหน้าจอ กฎข้อสามยังชัด

หน้าลิฟต์ คนคุยเบา ๆ เรื่องเดิม “ยี่สิบสี่ชั่วโมง” “ไม่ต่อรอง” “บอสบอกดี”

ลิฟต์ลงลื่น ไม่มีสะดุดเหมือนวันแรก แต่เธอยังจำเสียงสะดุดนั้นได้ดี … “จุดเริ่มต้นของทุกอย่าง” …

ออกจากล็อบบี้ กลิ่นกาแฟลอยมา ลมข้างนอกเย็นกว่า เธอเปิดโน้ต เขียน

“ไฟสำรองต้องมาไวพอที่มือยังไม่ปล่อยราวบันได”

“คำชมคือมีดสองคม จำไว้” แล้วเก็บ 📱

ระหว่างเดินไปสถานี เธอนึกถึงคำถาม “ฉันมาเพื่ออะไร”

วันนี้คำตอบยังไม่ครบ แต่ชัดอย่างหนึ่ง เธอมาทำงานของความเป็นจริงให้ปลอดภัยขึ้น

วันนี้ทำให้ไฟมาไวขึ้น พรุ่งนี้ทำให้เสียงดังทันขึ้น

ให้คนไม่ปล่อยมือจากราว ให้คนที่ไม่รู้จัก “ไม่ล้ม” ในเสี้ยววินาที

เรื่องเก่าที่มีเสียงพูดคุยกันไม่หาย เธอยังจำได้ ยังอยากรู้ว่าใครทำแต่วันนี้ เธอเลือกทำสิ่งตรงหน้าให้ดีที่สุด

เพราะถ้าทำให้ไฟมาไวได้ เธอก็อาจทำให้หัวใจตัวเอง “ไม่ดับ” ในวันที่ความจริงโผล่มาเช่นกัน 💡

รถไฟฟ้ามาพอดี เธอก้าวขึ้น จับราวแน่น เสียงประกาศดังทันทีที่ประตูปิด

เธอยิ้ม … เสียงนี้ดังไวดี…เธอชอบ 🚈

คืนวันนั้น 🌙

ลินาอาบน้ำ นั่งโต๊ะเล็ก เปิดสมุด เขียน “วันนี้” แบบสั้น ๆ

⟡ ห้องรีวิวแน่น

⟡ บอสยิงคำถาม

⟡ ฉันพูดสามประโยค

⟡ ฝ่ายก่อสร้างยอมรับ

⟡ บอสสั่ง “ยี่สิบสี่ชั่วโมง”

⟡ เขาพูดว่า “ดี”

⟡ ทั้งห้องเงียบ

⟡ ทีมเริ่มมองใหม่

⟡ ชื่อฉันกระจายทั้งชั้น

เธอมองลิสต์สิบวินาที ปิดสมุด พิงเก้าอี้ หายใจยาว คิดถึงไฟของตึกที่ “มาไวขึ้น” วันนี้

ก่อนดับไฟ เติมบรรทัดสุดท้าย

… พรุ่งนี้ 9.00 ห้องทดสอบ / เอาขนมมาฝากทีมถาดหนึ่ง 🍞

เธอยิ้ม ไม่ใช่เพื่อคะแนน แต่เพื่อบอกว่า “เราอยู่ฝั่งเดียวกัน”

ที่นี่มีคำแหลมคม สายตาคม ข่าวลือ

แต่มีกลุ่มคนที่อยากให้ความเป็นจริงดีขึ้น และคนพวกนั้นต้องมีกำลังใจ

ไฟดับ เธอนอนตะแคง เสียงเมืองไกล ๆ ลอยมา

ภาพเส้นเวลาบนจอลอยขึ้น ช่องว่างที่เคยสะดุด แทบหายไป

หัวใจเธอก็มีช่องว่างแบบนั้น เมื่อก่อนยาวกว่านี้ ตอนนี้แคบลงนิดหนึ่ง

“ดี” เธอพูดกับตัวเอง คำเดียว … คำเดียวกับที่เขาเคยพูด

พรุ่งนี้ ห้องรีวิวอาจไฟลุกอีก

แต่เธอจะยืนเหมือนเดิม มือวางบนสมุด ปากกาพร้อม ใจนิ่ง พูดสามประโยคเท่าที่เห็น สั้น ชัด และทำงานต่อ

ชื่อ “ลินา” อาจถูกพูดถึงอีก ถูกจ้องอีก

แต่อย่างน้อย เธอจะประสบการณ์หนาตามที่เขาบอก

ทำได้จริง ทำให้ดีขึ้นทีละจุด

และไม่ปล่อยมือจากราวบันไดของตัวเอง

ไม่ว่าห้องจะไฟลุกแค่ไหนก็ตาม ❤️‍🔥

𖠋 ꕀ .* ♥︎₊˚⟢⊹