EP.28 [อย่าหวั่นไหว]
1163 Words
ติ๊ง…
ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อเคลื่อนขึ้นมาถึงชั้นแปด ฉันก้าวออกจากตัวลิฟต์พลางหันมองรอบชั้นด้วยความสงสัย ถ้าจำไม่ผิดชั้นนี้เป็นชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องนอนและห้องทำงานของเจ้าของร้านอาหาร หรือพูดให้เข้าใจง่ายก็คือทั้งชั้นนี้เป็นของพันไมล์นั่นเอง
“ทำไมมาชั้นนี้ล่ะ นี่มันชั้นของเฮียไม่ใช่เหรอ” ฉันหันไปถามร่างสูงด้านหลัง เขาไม่ได้ตอบคำถามฉัน แถมยังเดินนำไปทางห้องห้องหนึ่ง ฉันรีบสาวเท้าตามทันที “เดี๋ยวสิเฮียไมล์ ทำไมพาฉันมาชั้นนี้ล่ะ อ๊ะ…”
ไม่รู้ว่าพันไมล์คิดจะแกล้งกันหรือยังไง จู่ ๆ เขาก็หยุดเดินกะทันหันส่งผลให้ฉันที่กำลังเดินตามมาติด ๆ หน้าทิ่มกับแผ่นหลังเขาเต็ม ๆ กลิ่นน้ำหอมประจำตัวเขาลอยมาแตะจมูก ความรู้สึกร้อนแล่นวาบทั่วใบหน้าทันที ฉันก้าวถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่างด้วยความตกใจ แต่คงรีบมากไปเลยสะดุดขาตัวเองจนเกือบจะล้ม
หมับ…
วงแขนแกร่งหันกลับมาคว้าเอวฉันเอาไว้ทัน ก่อนดึงเข้าหาลำตัวเขา สองมือเล็กยกขึ้นจับไหล่กว้างตามสัญชาตญาณ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพันไมล์สะกดฉันนิ่งค้างไปชั่วขณะ
เราสบตากันในระยะประชิด มันเป็นความรู้สึกที่ฉันไม่อยากจะพบเจอเลย ความคุ้นเคยและโหยหาเหล่านี้กำลังจะทำให้ฉันบ้า
“ไมล์กลับมาแล้วเหรอ”
พรึ่บ
เสียงเรียกแสนหวานดั่งระฆังกังวานก้องในหู ส่งผลให้ร่างของเราสองคนผละออกจากกันแทบจะทันที ฉันถอยหลังห่างจากพันไมล์สองสามก้าวเพื่อเว้นระยะห่าง ภายในหัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งราวกับคนกลัวความผิด ได้แต่ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตากับผู้มาใหม่เลยสักนิด
“อ้าว ไกอามาด้วยเหรอ” เหมยหลินเดินขึ้นบันไดมาจนถึงชั้นบนสุด เธอมองฉันด้วยแววตาประหลาดใจ ซึ่งไม่แปลกที่เธอจะมีอาการแบบนั้น เพราะฉันเพิ่งออกจากร้านไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง แถมยังกลับมาพร้อมกับพันไมล์อีกต่างหาก เธอเดินมาหยุดยืนตรงหน้า ดวงตาสวยหลุบมองรอยช้ำตรงมุมปากฉันพลางขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึง…”
“ไกอาจะมาพักที่นี่” พันไมล์เป็นคนพูดแทรกขึ้น ฉันไม่ได้มองว่าเขากำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่ รู้แต่ว่าน้ำเสียงของเขานิ่งมาก และรู้สึกอยากจะขอบคุณเขาจริง ๆ ไม่อย่างนั้นเหมยหลินคงจะถามถึงที่มาของรอยช้ำนี้แน่ ๆ ซึ่งฉันไม่พร้อมจะพูดถึงมัน
“งั้นเหรอ…” โชคดีที่เหมยหลินดูเป็นคนเข้าใจง่าย เธอไม่เซ้าซี้อะไรฉันอีก “ตายแล้ว… เหมยยังไม่ได้จัดห้องไว้ให้ไกอาเลย พอดีวันนี้ที่ร้านยุ่ง ๆ เลยคิดว่าจะจัดให้พรุ่งนี้แทน ทำยังไงดีล่ะไมล์”
“อืม ฉันคิดไว้แล้วว่าน่าจะจัดห้องไม่ทัน คืนนี้เลยจะให้ไกอานอนห้องฉันไปก่อน”
อะไรนะ…
ฉันเหวอนิด ๆ ตอนพันไมล์พูดแบบนั้น ในขณะที่เหมยหลินนิ่งมาก เธอดูไม่แปลกใจกับสิ่งที่เขาพูดเลย
“เอ่อ… ไม่เป็นไรหรอกเฮีย เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปนอนกับจันจิก่อนก็ได้นะ” ฉันยื่นข้อเสนอที่คิดว่าดีที่สุดในตอนนี้ อย่างที่เห็นว่าฉันสนิทกับจันจิในระดับหนึ่ง ถ้าจะต้องนอนด้วยกันฉันก็โอเคนะ
“ไม่ได้” แต่เหมือนพันไมล์จะไม่เข้าใจ เขาถึงได้ปฏิเสธเสียงแข็งขนาดนั้น เหมยหลินก็เอาแต่ยืนเงียบไม่พูดไม่จาราวกับเป็นผู้ฟังที่ดี สีหน้าเธอยังคงใจดียามมองมาที่ฉัน
“ทำไมล่ะ”
“ที่ถามนี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว?” นิ้วเรียวชี้ไปทางนาฬิกาแขวนผนังซึ่งบอกเวลาเที่ยงคืนกว่า ฉันกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเหลือบมองพันไมล์อีกครั้ง “ป่านนี้ยัยจันหลับไปแล้ว แถมพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก มันคงไม่ดีถ้าเธอจะไปรบกวน”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็ยังไม่อยากจะนอนห้องเฮียอยู่ดีอ่ะ
“แต่ว่า…”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกไกอา คืนนี้นอนห้องไมล์ไปก่อนนั่นแหละ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้จะรีบให้คนทำความสะอาดห้องไว้ให้” เหมยหลินพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงใจดี เธอมองพันไมล์เป็นเชิงให้ยกกระเป๋าฉันเข้าไปในห้อง ซึ่งเขาทำตามอย่างว่าง่าย ปล่อยให้ฉันยืนเงียบอยู่ด้านนอกกับเหมยหลินเพียงสองคน ชั่วครู่เขาก็กลับออกมาพร้อมเสื้อผ้าและผ้าขนหนูของเขา
“คืนนี้เฮียจะนอนที่ห้องทำงาน มีอะไรก็ไปเคาะเรียกเฮียได้ อยู่ห้องข้าง ๆ นี่แหละ” พันไมล์ชี้ไปทางประตูอีกห้องซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องนอนของเขา
“อะ อืม” ฉันตอบรับเสียงอ่อยก่อนมองเหมยหลิน “ขอโทษที่ฉันมารบกวนดึก ๆ แบบนี้นะคะ” ทั้งที่ความจริงฉันไม่ได้เต็มใจมาเลยด้วยซ้ำ เพราะผู้ชายจอมเผด็จการอย่างพันไมล์แท้ ๆ เลย
“ไม่เป็นไร เจ้กับไมล์ยินดีต้อนรับเธอเสมออยู่แล้ว คืนนี้ก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ พรุ่งนี้เจ้จะให้จันจิมาพาไปที่ห้อง” เหมยหลินยิ้มพลางจับไหล่ฉันเบา ๆ เธอมองพันไมล์เล็กน้อยก่อนหันกลับมาหาฉัน “งั้นเจ้ขอตัวก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกันจ้ะ”
“ค่ะ ขอบคุณเจ้เหมยนะคะ”
ฉันมองตามร่างบางเดินลงบันไดจนลับสายตาไปก่อนจะดึงสายตากลับมามองร่างสูงข้างกายอีกครั้ง พันไมล์ไม่ได้มองตามเหมยหลิน แต่เขากำลังมองฉันอยู่
“เอ่อ… ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะ” ฉันพูดแค่นั้นแล้วหมุนตัวเดินเข้าห้อง ในจังหวะที่กำลังจะปิดประตู จู่ ๆ ก็ถูกมือหนาค้ำยันบานประตูเอาไว้ ฉันเงยหน้ามองผ่านช่องประตูเพื่อสบตากับดวงตามังกร แววตาจริงจังจ้องมาอย่างสื่อความหมายบางอย่าง
“อาบน้ำแล้วก็นอนซะ”
“…”
“ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม”
เขากำลังเป็นห่วงฉันเหรอ… พันไมล์น่ะ… กลัวฉันจะคิดมากเรื่องจินหลงจนนอนไม่หลับอย่างนั้นสินะ…
ไม่รู้ทำไมหัวใจที่เคยเต้นช้าจนแทบจะหยุดเต้น พลันเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ฉันพยักหน้ารับเพื่อให้คนหลังบานประตูวางใจก่อนจะปิดมันลงพร้อมหัวใจเต้นระรัว
ไม่ได้นะไกอา... อย่าหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด!
- Writer
