เจ็ดปีก่อน
‘วันนี้ใครมารับแกเหรอเก้า’ ฉันถามเพื่อนสนิทขณะเราสองคนกำลังเดินออกจากคลาส วันนี้อาจารย์ยกคลาส นักศึกษาปีสองอย่างพวกเราจึงได้กลับบ้านเร็วกว่าปกติ ซึ่งฉันตั้งใจจะชวนพันเก้าไปเที่ยวต่อ แต่ยัยนี่ไม่ค่อยชอบไปไหนน่ะสิ แถมยังมีสารถีคอยรับส่งตลอดเลยด้วย
‘เฮียไมล์น่ะ แต่เฮียเลิกเย็น ๆ อีกตั้งสองชั่วโมงแน่ะ’
‘จริงเหรอ! กรี๊ด… ดีเลย ฉันจะชวนแกไปช็อปปิ้ง’ ฉันทำตาวิ้งค์ ๆ ด้วยความดีใจสุด ๆ พันเก้าเหลือบตามองกันนิ่ง ๆ แต่มุมปากผุดยิ้มนิด ๆ
‘ตลอดเลยนะแก เผลอไม่ได้ชวนฉันเที่ยวตลอด ระวังเถอะ เฮียไมล์มากินหัวแกฉันไม่รู้ด้วยนะ’ ยัยเพื่อนตัวดียิ้มขู่ ฉันทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวใส่ บอกเลยว่าไม่เคยกลัวหรอก ถึงพี่ชายยัยนี่จะขึ้นชื่อว่าขาโหดก็เถอะ แต่ฉันมั่นใจว่าเขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก เซ้นส์มันบอกอะนะ
.
.
.
สองชั่วโมงผ่านไป
‘โอ๊ย ซื้ออะไรเยอะแยะเนี่ยไกอา ฉันเมื่อยมากบอกเลย’ พันเก้าบ่นอุบตลอด
