EP.24 [หวาดกลัว]
1198 Words
“ฉันไปติดต่อเรื่องหัวข้อวิจัยน่ะ ที่เคยบอกไง”
“หัวข้อวิจัย? เธอตกลงได้แล้วเหรอ จะทำร้านอาหารหรือไง” คำถามมากมายหลุดออกมาจากปากผู้ชายที่ปกติไม่ค่อยถาม ฉันเม้มปากเล็กน้อย รู้สึกกดดันที่ต้องคุยกับจินหลงในเรื่องนี้
อย่างที่เห็นว่าฉันไม่ค่อยได้เจอเขาเลยตั้งแต่กลับมาจากเมืองไทย จินหลงกลับมานอนที่ห้องแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ออกไป เขาหายไปครั้งละหลายวันกว่าจะกลับมา นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เราได้พูดคุยกันอย่างจริงจัง
“อื้อ ยัยเก้าติดต่อไว้ให้น่ะ ร้านนั้นเป็นของครอบครัวยัยเก้า มันก็เหมือนร้านของเฮียทัพ ถ้าฉันทำวิจัยกับที่ร้านนั้นมันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” ฉันอธิบายด้วยเหตุผล จินหลงคลายวงแขนและขยับตัวออก ฉันจึงหันไปมองเขาตรง ๆ ดวงตาคมจับจ้องกันนิ่ง
“เธอเคยบอกว่าที่นั่นไกลจากที่นี่มากไม่ใช่เหรอ” จินหลงรู้แค่ว่าร้านนั้นอยู่ในย่านไหน และชื่ออะไร แต่ยังไม่เคยไป มีแค่ฉันที่เล่าให้เขาฟังเท่านั้น
“ก็ใช่ ฉันเลยคิดว่า…”
เมื่อต้องเข้าเรื่องสำคัญฉันเลยอึกอักพลางหลบสายตาเขาลงมองมือตัวเอง ทำไมต้องรู้สึกผิดขนาดนี้ด้วยนะ ไม่รู้สิ… ถ้าฉันต้องไปพักที่ร้าน มันก็เหมือนว่าฉันกำลังทิ้งจินหลงไป เหมือนฉันทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวที่นี่…
“ไม่ให้ไป”
อะไรนะ…
ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความตกใจ ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย จู่ ๆ น้ำเสียงของจินหลงก็เปลี่ยนไป สีหน้าเขาเย็นชาต่างไปจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง แววตาดุดันน่ากลัวจับจ้องฉันนิ่ง
“ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น!
สิ่งที่ฉันหวาดกลัวที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่เพราะประโยคห้ามแกมสั่งของจินหลง… แต่เพราะใครอีกคนในตัวตนของผู้ชายคนนี้ต่างหาก…
ฉันกลัว… แววตาดุดันที่เกรี้ยวกราดตลอดเวลาของเขา… กลัวพายุอารมณ์แสนรุนแรงเกินจะต้านทานไหว… กลัวความดุร้ายและป่าเถื่อนที่ไม่ว่าฉันจะพบเจออีกสักกี่ครั้งก็ยังคงหวาดกลัวเสมอ
ฉันกลัว… ตัวตนอีกด้านของผู้ชายคนนี้ที่สุด
“…” ฉันขยับตัวถอยห่างออกจากจินหลงอย่างช้า ๆ จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้ฉันรู้จักระวังตัวมากขึ้น รู้ว่าเวลาไหนควรจะทำตัวยังไง เวลาไหนควรจะพูดอะไร เหมือนเช่นตอนนี้… ฉันควรจะถอยห่างออกมาจากเขาให้ไกลที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้
หมับ
“อ๊ะ!” ฉันอุทานด้วยความตกใจเมื่อถูกมือหนาดั่งคีมเหล็กคว้าข้อมือไปจับแน่น สัมผัสช่างแตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง ราวกับว่าเขาเป็นคนละคนกัน ฉันหลบสายตาดุดันเพื่อคิดหาทางออก ฉันจะปล่อยให้จินหลงขาดสติไปมากกว่านี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคนที่จะเสียใจมากที่สุดก็คือตัวเขาเอง
“ไม่ให้ไป ไม่มีวัน” น้ำเสียงดุดันสั่งกระชั้นชิด เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันอย่างคุกคาม ฉันตัดสินใจแกะมือหนาออกแล้วเบี่ยงตัวลุกขึ้นยืน ดวงตาคมเข้มตวัดมองกัน นั่นยิ่งทำให้ฉันหวาดหวั่นมากไปกว่าเดิม
“ฉะ ฉัน… ไปทำอาหารก่อนนะ” ฉันหาทางเลี่ยงในที่สุด แต่ยังไม่ทันจะเดินหนีออกมา ข้อมือกลับถูกมือหนารั้งเอาไว้สุดแรง เขากระชากฉันให้หันไปหาจนร่างทั้งร่างซวนเซ แววตาดุดันราวกับปีศาจร้ายสั่นประสาทฉันอย่างมาก “จะ จิน… ฉันเจ็บนะ”
“อย่าเดินหนีฉัน!” เสียงเข้มตวาดลั่น มันตอกย้ำให้รู้ว่าผู้ชายตรงหน้าฉันตอนนี้เขาไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว
เพราะฉันงั้นเหรอ… เพราะจินหลงคิดว่าฉันกำลังจะทิ้งเขาไปใช่ไหม… มันทำให้เขาเจ็บปวดจนเปลี่ยนเป็นใครอีกคนสินะ… ใครอีกคนที่มักจะออกมาเวลาที่จินหลงรู้สึกโกรธหรือเจ็บปวด ใครอีกคนที่เกรี้ยวกราดและแสนดุดัน คนที่ฉันหวาดกลัวเป็นที่สุด…
“ฉันขอโทษ… ฉันไม่ได้จะหนีนายไปไหนนะจิน” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกสติตัวเองก่อนจะช้อนสายตาขึ้นสบกับดวงตาดำมืดคู่นั้น ฉันเคยเรียกเขาคนเดิมกลับมาได้… ฉันเคยทำได้ แต่ไม่มั่นใจว่าในเวลานี้จะทำแบบนั้นได้อีกไหม ในเมื่อฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาเจ็บปวดเสียเอง
“โกหก เธอจะไปจากฉัน!” มือหนาดั่งคีมเหล็กบีบข้อมือฉันแน่นขึ้นจนมันแทบแหลกคามือเขา หลังจากนี้มันจะต้องเป็นรอยช้ำแน่ ๆ และมันแย่ที่ฉันเป็นคนช้ำง่าย เพราะผิวที่ค่อนข้างขาวมากทำให้โดนอะไรนิดหน่อยก็มองเห็นรอยช้ำแล้ว
“ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้จะไปจากนาย ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น” ฉันอธิบาย
“เธอจะไป! เธอจะไปจากฉันใช่ไหมไกอา!”
“อึก…” ฉันเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกั้นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจากข้อมือ ฉันพยายามดึงมือจินหลงออก พยายามแกะมือเขา แต่มันยากมาก เพราะเขาไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ “จินหลง ฉันเจ็บนะ ปล่อยฉันก่อน อย่าทำแบบนี้เลยนะ นายไม่อยากทำแบบนี้หรอก”
“ฉันจะทำยิ่งกว่านี้อีกถ้าเธอคิดจะไปจากฉัน!”
“ฉันไม่ได้ไปไหน แค่จะไปทำวิจัยเท่านั้นเอง นายก็รู้ว่าที่ร้านกับที่นี่มันไกลกันมาก ฉันจำเป็นต้องพักที่นั่น แต่… แต่ไม่ได้พักนานนะ มันแค่เดือนเดียวเองนะจิน” ฉันพยายามโน้มน้าวเขาด้วยเหตุผล แม้รู้ว่าพูดอะไรไปตอนนี้คนคนนี้ก็คงจะไม่ยอมรับฟัง แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริง ๆ
“ฉันไม่ให้เธอไป ได้ยินไหมว่าไม่ให้ไป!” เขาย้ำคำเดิมด้วยสายตาเกรี้ยวกราด เวลานี้จินหลงน่ากลัวมาก ราวกับพร้อมทำลายล้างทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้า แม้กระทั่งฉัน…
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นสบกับดวงตามังกรแสนน่ากลัว
“นายมีเหตุผลหน่อยสิจิน ฉันต้องทำวิจัยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะจบได้ยังไง เอาอย่างนี้… นายสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่ โอเคไหม” ฉันพูดอย่างใจเย็น แต่เหมือนจินหลงไม่ยอมรับฟังอะไรอีกแล้ว เพราะการถูกทอดทิ้งคือสิ่งที่ผู้ชายคนนี้หวาดกลัวมากที่สุด
“ไม่จำเป็น แค่ตอบมาว่าเธอจะเลือกอะไร”
“จิน” ฉันเรียกชื่อจินหลงด้วยความลำบากใจ ทำไมเขาต้องกดดันฉันขนาดนี้ด้วยนะ เขาจะให้ฉันเลือกระหว่างความรักกับอนาคตงั้นเหรอ…
นี่มันบ้าชัด ๆ
- Writer
