“พะ… พอแล้ว” ฉันเอ่ยห้ามอย่างไม่เต็มเสียงนักเมื่อพันไมล์คืนลมหายใจให้กัน เขาจ้องตาฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอย่างไม่คิดปิดบัง มันเหมือนคมมีดกรีดลงบนหัวใจฉัน มันเจ็บปวดไปหมด
ทำไมกัน… ทำไมพันไมล์ทำกับฉันแบบนี้… ทำไมเขาต้องมองฉันด้วยแววตาแบบนั้น… ทำไมทำเหมือนว่าเขารักฉัน ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยรักฉันเลย แถมตอนนี้เราต่างก็มีคนรักอยู่แล้ว
เรื่องนี้มันผิดบาปเกินไป… มันไม่ควรเกิดขึ้นระหว่างเราเลย…
“อย่าทำแบบนี้เลยนะเฮีย… เฮียก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง” ฉันเตือนสติเขา แม้หัวใจจะอ่อนยวบไปหมดแล้วก็ตาม เหมือนกับว่าความต้องการจากส่วนลึกของจิตใจฉันมันกำลังตื่นขึ้นมา ซึ่งมันไม่ดีเลย…
“เฮียรู้… รู้ดี แต่เฮียไม่อาจปล่อยเธอไปอีกแล้ว” พันไมล์จ้องตาฉันอย่างจริงจัง ฉันสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายในหัวใจของเขา ความเจ็บปวด ความโหยหา มันชัดเจนอยู่ในแววตาคู่นั้น
“ทำไม… มันผ่านมาห้าปีแล้วนะเฮี
