[เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอหายไปไหนมา ทำไมถึงไม่รอฉัน รู้ไหมว่าฉันห่วงเธอจนแทบจะบ้า] ประโยคคำถามมากมายดังจากปลายสายเมื่อฉันโทรหาเขาในเช้าวันต่อมาหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น น้ำเสียงจินหลงร้อนรนมาก เขาคงกำลังตามหาตัวฉันอยู่สินะ
“ขอโทษนะจิน… ตอนนั้นฉันตกใจเสียงปืนก็เลยวิ่งหนีออกมาจากตรอกน่ะ” ฉันสร้างเรื่องโกหกเพื่อให้จินหลงสบายใจ ทั้งที่ฉันเป็นคนโกหกไม่เนียนเลยสักนิด แต่ก็จำเป็นต้องทำ
[…งั้นเหรอ] จินหลงเงียบไปชั่วครู่ [แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปหา]
“มะ… ไม่ต้อง” ฉันปฏิเสธทันควัน ปลายนิ้วเกี่ยวผ้าม่านตรงหน้าต่างเพื่อมองลงไปยันชั้นล่างซึ่งปรากฏร่างสูงของใครคนหนึ่งกำลังยืนพิงกำแพงตึกสูบบุหรี่อยู่ฝั่งตรงข้ามของคอนโด เขาเงยหน้าขึ้นมองฉันราวกับรู้ว่าตัวเองกำลังถูกมอง ฉันรีบถอยห่างจากหน้าต่างทันที “คือว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องน่ะ มาเอาแลปท็อปแล้วจะกลับไปที่ร้านอาหารเลย”
[เธอ… จะทิ้งฉันไปอยู่ที
