‘เฮียทำแบบนี้ทำไม’ ฉันถามผู้ชายตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หัวใจเจ็บแปลบเกินจะบรรยาย ขณะสองมือกำชายเสื้อเชิ้ตเขาแน่น ปลายเล็บจิกลึกลงบนฝ่ามือ เนื้อตัวสั่นสะท้านไปหมด
‘เฮียขอโทษ’
‘ไม่ ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากเฮีย แค่ตอบมาว่าทำแบบนี้ทำไม เฮียก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเฮีย เฮียก็รู้สึกแบบนั้นกับฉันเหมือนกันใช่ไหม’ ฉันยังคงรั้งพันไมล์เหมือนคนโง่ ขณะที่เขาพยายามจะไปจากกัน
‘เราไม่เคยรักกัน เรื่องระหว่างเรามันไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรก เธอก็น่าจะรู้จุดจบของมันดีไม่ใช่เหรอไกอา เธอรู้ว่าเฮียต้องการอะไรจากเธอ และเธอก็เต็มใจจะเล่นไปตามเกมของเฮียเอง’ น้ำเสียงเย็นชาของเขาเปรียบเสมือนน้ำกรดสาดรดหัวใจฉัน มันกัดกร่อนจนหัวใจฉันพังไปหมด มันแหลกเหลวอย่างไม่มีชิ้นดี ด้วยคำพูดไม่กี่ประโยคของเขา
‘ใช่… ฉันรู้’
ฉันเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาเย็นชาไร้หัวใจของพันไมล์ก่อนจะกล้ำกลืนความเสียใจลงคอ ฉันพอแล้ว… พอแล้วกับผู้ช
