First Temptation: The Billionaire's Game

CHAPTER 18

Cassie POV

Maaga pa lang, ramdam ko na—may kakaiba sa atmosphere ng Palasyo.

Masyadong tahimik.

Masyadong magaan ang kilos ng mga tao.

Parang lahat ay naglalakad sa bubog, pilit umiiwas sa mata ko.

Pagbaba ko sa dining room, tahimik ang mga aide. Walang usual “Good morning, ma’am,” walang usisa, walang ngiti.

Tumingin ako kay Trixie na kasalukuyang nagpe-prepare ng coffee sa gilid.

She didn’t look at me.

Not right away.

“Trix,” I called softly.

She stiffened. Then finally turned.

“We need to talk,” sabi niya, almost in a whisper. “Now.”

Nasa private study kami ni Mama Camille. Nakaupo ako sa isang leather chair, habang si Trixie ay may hawak na brown envelope—halatang mabigat ang loob.

“Anonymous email,” she said, sliding it toward me.

Kinuha ko ang mga laman. Printed screenshots ng email body. Black text over white. Walang pangalan. Walang signature. Pero ang mga salita…

“Pretty face won't protect you forever, First Whore.”

“Babae kang walang hiya. Dapat kang mamatay.”

“One bullet. That’s all it takes.”

“Alam namin kung saan ka natutulog. Lahat tayo may access. Tandaan mo ‘yan.”

Nabasa ko ng buo ang una. Pangalawa. Pangatlo.

Hanggang sa hindi ko na mabasa ‘yung huli.

Nalaglag ‘yung papel sa kamay ko.

“Cassey…” Trixie reached for my hand, but I was already frozen in place.

“Galing ‘to sa loob.” Boses ko, paos. Mababa. Nanginginig.

“Sinabi niya… may access siya. Na alam niya kung saan ako natutulog. Trix… ibig sabihin…”

Trixie nodded. “We already confirmed—secured ang IP ng email pero dumaan sa VPN. Pero ang pinaka-worrying part? Yung phrase na ‘lahat tayo may access.’”

“Lahat tayo.”

“That implies insider.” she whispered. “Again.”

Pag-uwi ko sa kwarto, hindi ko na kayang magpanggap na okay ako.

Bumagsak ako sa kama. Pinikit ang mga mata. At doon bumuhos ang luha ko—tahimik, tuloy-tuloy.

Hindi ko na alam kung sino ang kalaban.

Hindi ko na alam kung sino ang totoo.

Hindi ako takot mamatay.

Pero takot ako na ‘yung mga nagmamahal sa akin ang masaktan—dahil sa’kin.

Dahil sa mga desisyon ko.

Dahil kay Xander.

That night, habang nakaupo ako sa gilid ng kama, may kakatok sa pinto.

It was Trixie, again.

Tahimik siyang naglagay ng bagong burner phone sa bedside table.

“Use it only for him,” she whispered.

Then she left.

Alam ko agad kung sino ang tinutukoy niya.

At sa unang pag-press ko ng screen, isang contact lang ang naka-save:

X.

Tumibok nang mabilis ang puso ko habang naghihintay ng sagot.

Then—click.

“Cassie?”

Boses ni Xander. Mababang-mababa. Buo. Pero may halong pag-aalala.

Napakagat ako sa labi. At saka ako bumigay.

“Xan…”

“Are you okay?”

“No.”

Tahimik siya saglit.

Then—

“I heard,” he said. “Trixie sent me a copy of the threat.”

I closed my eyes. “They know where I sleep.”

“I know.”

“Xan…”

“Cassie—makinig ka.” His voice grew sharper, steadier. “I will protect you. Kahit hindi ako makalapit. Kahit malayo ako. Even if I have to burn down everything in my way—I will protect you.”

“Even from afar?” I whispered.

“Especially from afar,” he replied. “Dahil kapag wala ako sa tabi mo, I know someone’s watching. Waiting. Planning. And I will not let them touch you.”

Tahimik kaming dalawa.

Pero sa katahimikan na ‘yon, narinig ko ang t***k ng puso ko—at ramdam ko sa boses niya…

That this wasn’t just about security.

This was war.

Xander POV

Alas-kuwatro ng madaling araw.

Tatlong oras na akong hindi natutulog. Nasa War Room ako kasama si Luis, Monique, at Denise, reviewing new firewall barriers, trying to trace kung sino pa ang posibleng nakapasok sa Madrigal security network.

“Wala pa ring bagong trace sa IP na ginamit sa leak,” Luis muttered, eyes scanning multiple screens.

“Pero may bago tayong hinahanap,” dagdag ni Denise, turning toward me. “May hindi match sa internal clearance logs kagabi.”

Bago pa man siya makapagtuloy…

BOOM!

Isang malakas na tunog ng pagsabog sa gate. Kasunod ang sunod-sunod na sigawan mula sa taas.

“POLICE! Warrant to search the premises!”

Napatingin ako sa monitors—may tactical team na nakaposisyon sa bawat gilid ng estate.

“Putangina…” Luis cursed.

Monique’s eyes went wide. “They’re storming the property—armed.”

Denise reached for her comms. “Alpha team, on me! Secure the principal.”

But it was too late.

The main doors were already being breached. Armed agents came pouring in—marked with NBI, CIDG, and Senate Oversight Committee tags.

Sumugod si Denise papunta sa main hall, trying to intercept. “Show me your goddamn warrant!”

Ang tumambad sa amin?

Senator Yulo himself, smug, composed, hawak ang warrant paper na para bang tropa ng camera crew.

“Nagkataon lang na may media,” he said, smiling coldly at Denise. “Public interest, Miss Barreto. You know how it is.”

I stepped forward from the shadows.

Walang kaba. Walang galit sa mukha. Pero ang mga kamao ko, nakatikom na sa gilid.

“Senator,” I said darkly.

“Mr. Madrigal.” He gave me a mock bow. “You’re under investigation for bribery, obstruction of justice, cyber-harboring of a government official’s daughter, and possible financial manipulation during the recent bidding wars.”

He turned to the cameras.

“This is what happens when billionaires believe they’re untouchable.”

I stepped closer, voice cold as steel. “Do you have anything on me, Senator? O baka show lang ‘to para sa public humiliation?”

“Don’t worry,” he smirked. “We’re about to find out. Your estate is now under full lockdown. We’re seizing all communications, drives, data logs.”

Tumingin ako kay Denise.

She gave the subtlest nod.

“Let them,” I said coolly. “Walang itatago ang may malinis na konsensya.”

Cassie POV

Sa Malacañang, nakatanggap ako ng message mula kay Trixie. Coded.

MAY INIT SA BAHAY NG LALAKI. HINDI LANG CCTV ANG BINABAKBAK. ALPHA LION SURROUNDED.

Napakapit ako sa upuan. Halos mabitawan ang phone.

“Xan…”

Agad kong tinawagan ang burner phone.

Busy.

Tinext ko:

“Are you safe?”

“Please. Just say something.”

“Xander, don’t shut me out now.”

Walang reply.

Tumingin ako kay Trixie. “He’s in trouble.”

Tumango siya. “At gusto nilang pabagsakin siya. Para putulin ka rin.”

Xander POV

Nasa conference room ako ngayon, surrounded by investigators. Pinipilit nilang buksan ang servers, ang mga private files, ang mga board-level decisions namin over the past 6 months.

Lahat gustong i-link sa bribery.

Pero ang mas masakit?

Hinuli si Luis.

“Charges?” I barked.

“Conspiracy and cyber obstruction. He’s the head of your private intel team,” sagot ng isa sa mga investigator.

Luis didn’t flinch. “This is a trap. You all know it.”

“Save it for your lawyer,” Yulo said smugly. “He’ll need a good one.”

As they dragged Luis out in cuffs, tumingin siya sa akin. Walang takot. Walang hingi ng tulong.

Just this:

“You need to survive this. For her.”

Cassie POV

Nasa loob ako ng kwarto ko sa Palasyo, nanginginig ang kamay habang binabasa ang balita.

BREAKING: Madrigal Estate Raided Amid Controversy Security Head Arrested. Sources claim connection to leaked footage. Senator Yulo vows ‘no one is above the law.’

Napahawak ako sa dibdib ko, para bang pinipigilan ko ‘tong sumabog sa sobrang sakit.

Hindi ako umiyak.

Pero bawat t***k ng puso ko, parang sinasabi:

Laban ‘to.

Laban naming dalawa.

Hindi ako makahinga.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa headlines na paulit-ulit na lumalabas sa bawat screen sa loob ng Malacañang:

> “Madrigal Mansion Raided: Chief of Security Luis Ramirez Arrested.”

“Sources say he helped conceal the First Daughter’s location.”

“Cyber-conspiracy investigation broadens—private servers seized.”

Nakatayo lang ako sa gitna ng private office ko. Nakabukas ang tablet, tahimik ang paligid, pero ang isip ko, gulo.

Luis.

Si Kuya Luis.

‘Yung pinaka-unang tumanggap sa’kin nung lumipat ako sa Madrigal estate.

‘Yung laging tahimik pero alerto. Laging nakabantay pero hindi kailanman nanghimasok. Laging andyan. Safe.

At ngayon…?

Kadena. Mugshot. Posas.

Napakapit ako sa gilid ng mesa, trying to steady myself.

Pumasok si Trixie, dala ang confidential memo.

“Cass…” she said gently.

Pero bago siya makapagsalita, tumingin ako sa kanya, luha sa mata pero naninigas ang mukha ko.

“Wala naman siyang ginawa, ‘di ba? Luis didn’t do anything illegal.”

Tumango si Trixie. “Not that we know of. But they’re pinning everything on him. Conspiracy. Cyber manipulation. Harboring a government official. Lahat ng kayang ibato… ibinato na.”

I swallowed hard. “Dahil sa’kin.”

Tahimik si Trixie.

Ayaw niyang umoo.

Pero alam naming pareho—ako ang dahilan.

Ako ang tinulungan.

Ako ang itinago.

Ako ang kinupkop.

At ngayon, isa-isa silang tinatamaan ng bala.

Lumabas ako ng kwarto, diretso sa hallway, paakyat sa veranda. Kailangan ko ng hangin. Kailangan kong tumigil sa panonood ng balita, sa pagbabasa ng galit na comments, sa paulit-ulit na replay ng leaked video naming ni Xander.

Pero pagdating ko sa veranda—doon ako tuluyang napaluhod.

Nakatayo roon si Mama. Si Camille.

With bloodshot eyes and a trembling hand.

“Cassie…” she whispered, her voice cracking. “Anak… what did you do?”

Napaluha ako agad. Hindi dahil sa tanong niya—pero dahil sa mukha niya.

Pagod. Sira. Takot.

Niyakap niya ako, mahigpit. Pero hindi ko naramdaman ang init ng yakap. Ramdam ko lang ang stress, ang galit na kinikimkim, ang bigat ng ina na gustong sumabog pero pinipigilan.

“Luis is in jail because of me,” I whispered.

“No,” Mama said. “Luis is in jail because someone wants to hurt you.”

Napatingin ako sa kanya.

“Trixie was right,” she continued, “There’s someone inside our circle. Feeding them info. Helping them build this narrative.”

Nanlamig ang balat ko.

“Someone close?” bulong ko.

Tumango si Mama. “Too close.”

Bumalik ako sa kwarto ko, pero hindi ako nakatulog.

Humiga ako sa kama habang hawak ang luma kong phone—‘yung burner na itinago ni Monique sa isang secret compartment ng bag ko.

Walang signal sa loob ng Palace walls, pero may signal sa may bintana, malapit sa terrace.

Dahan-dahan akong nag-type.

> Cassie: Are you okay?

Ililista ko sana ang sunod na message nang biglang nag-pop ang reply.

> Xander: Luis is being moved tonight. High risk. No bail.

Napatigil ako sa paghinga.

> Cassie: What can I do?

I waited.

And waited.

Until finally…

> Xander: Just stay alive.

> Xander: I’ll protect you. Even from afar.

And then—

Wala na.

Walang sunod.

Pero sapat na ‘yon para ma-realize ko:

This isn’t just a scandal.

This is war.

At ang nakataya dito… hindi lang pangalan, hindi lang posisyon.

Buhay. Tiwala. Pamilya. Pag-ibig.

And maybe… even Luis’s freedom.

Tahimik ang gabi sa Malacañang. Pero ang dibdib ko, parang may drum sa loob—malakas ang t***k, walang pahinga. Ilang oras na akong nakahiga sa kama pero walang tulog. Pikit ang mata pero gising ang lahat sa’kin—puso, utak, takot.

May binabantayan ako.

May hinihintay.

Nasa ilalim ng unan ang burner phone—‘yung isa sa mga itinago ni Monique sa makeup case ko. Walang nakaalam. Wala sa logs. Walang name sa contact list.

Pero may isa lang akong tinititigan.

“X.”

Walang last name. Walang emoji.

Pero kahit ako, hindi ko kayang palitan. Kasi ‘yun lang ang koneksyon namin ngayon—lihim, tahimik, delikado.

Then, around 1:37 AM…

Nag-vibrate ang phone. One word.

> “Safe?”

Napakagat ako sa labi. Agad akong sumagot.

> “Yes. You?”

Walang sagot sa loob ng dalawang minuto. Pero hindi ako bumitaw. Hinawakan ko ang phone ng mahigpit, parang hininga ko nakadepende sa reply niya.

Then finally—Tumawag siya.

“Cassie.”

Boses niya. Paos. Mababa. Parang kalmadong bagyo.

“Xander…” bulong ko. Ramdam ko agad ang init sa dibdib ko, kahit malamig ang kwarto.

“Hindi ako pwedeng magtagal,” he said. “Pero gusto kitang marinig.”

Tumahimik ako saglit. Humigpit ang hawak ko sa kumot habang iniimagine ko kung nasaan siya—malamang nasa safehouse, surrounded by guards, screens, tension.

“I saw Luis… sa news,” bulong ko. “They made him look like a criminal.”

“He’s loyal,” sagot ni Xander. “And because of that, they took him down.”

“Dahil sa’kin…”

“No,” he cut me off, firm. “Dahil sa atin.”

Huminga ako nang malalim. “Xander… natatakot na ako.”

“Don’t be,” he said. “I’ll protect you.”

Tahimik.

Pero bago ako makasagot, dinugtungan niya.

“Even from afar.”

Napapikit ako.

Mas masakit pala ‘yung ganun—yung nandyan siya, pero hindi mo mahawakan. Hindi mo malapitan. Hindi mo masiguro kung kailan mo siya muling makikita.

“Gusto kong lumaban,” I whispered. “Pero ang bigat. Parang isa-isa tayong pinapatumba.”

“I know,” boses niya, halos pabulong. “But you’re stronger than all of them combined.”

“Xander…”

“Hmm?”

“Babalik ka ba?”

Tumagal ang katahimikan. Tanging tunog ng hininga naming dalawa sa kabilang linya.

Then finally, he said—

“Kapag ligtas ka na. Kapag alam kong wala nang susunod sa’yo. Then yes… I’ll find my way back to you.”

I closed my eyes. One tear. Dalawang luha. Walang hikbi, pero ramdam sa buo kong katawan.

“Promise me something,” bulong niya.

“Ano?”

“Don’t give them the version of you they want to destroy. Stay bright. Stay loud. Stay you.”

Ngumiti ako kahit nanginginig ang labi ko.

“Okay,” I whispered. “But only if you promise me one thing too.”

“Ano ‘yon?”

“Don’t let them turn you into the villain just because they’re scared of the hero you’ve become.”

Hindi siya agad sumagot.

Pero nang marinig ko ang bulong niyang,

“Tangina, I love you…”

…doon ako tuluyang bumigay.

Tears. Quiet. Hot.

Pero punong-puno ng isang bagay na matagal ko nang kinakatakutan…

Pag-ibig na ipinaglalaban kahit alam mong delikado.