First Temptation: The Billionaire's Game

CHAPTER 20

The Batangas Mansion – Unannounced Visit

Tahimik ang biyahe. Sa buong tatlong oras mula Maynila hanggang Batangas, hindi ako umiimik.

Dalawang PSG lang ang kasama ko—hindi naka-uniporme. Walang press. Walang convoy. Walang paalam.

Ito ang unang beses na babalik ako sa lugar na ‘yon… sa mansion ni Xander sa Batangas.

Ang lugar kung saan minsan akong natahimik, kung saan ako tumawa, umiyak, at—oo—minsan ding minahal.

Dalawang linggo na mula nang sumabog ang eskandalo. Pero hanggang ngayon, wala pa ring malinaw. Ang daming tanong. Ang daming kwento.

Kaya heto ako. Sa mansion ni Xander sa Batangas.

At may War Room.

Pagbaba ko ng sasakyan, dinig ko agad ang mga tunog mula sa loob—hindi music, hindi tao—kundi tunog ng sistema. Machines. Analysis.

May bantay sa gate, pero pagpakita ng ID ko, agad akong pinapasok.

Nang makarating ako sa main doors, sinalubong ako ni Denise—straight-cut bob, in tactical casuals, with a tablet in hand.

“Cassie?” Gulat ang tono niya. “Wala kaming natanggap na abiso—”

“Wala ngang abiso,” sagot ko, kalmado pero diretso. “Hindi ito official. I just… needed to be here.”

Tahimik siyang tumango. Then, with a sigh, she gestured. “Come in.”

Dinala niya ako sa east wing, pababa sa basement level. Sa isang pasilyong hindi ko pa napupuntahan—may pintuan na steel reinforced, may biometric scanner pa.

Pagbukas ng pinto—

Boom. War Room.

Monitors. Infrared scans. Code lines. Digital maps. Live thermal feeds. Nasa loob sina Monique, in black hoodie, hawak ang kape, at—

“Luis?” Natigilan ako.

Napalingon siya mula sa console, and when our eyes met, kita ko ang bahid ng kaba sa mukha niya.

“Hey, Cass,” bati niya, casual.

Napaatras ako nang kaunti. “W-what the hell? Akala ko—nasa kulungan ka?”

Monique stood and raised her hands. “Okay, before ka mag-freak out, Xander’s lawyers pulled strings. Luis is out—on limited clearance. Hindi siya totally off the hook, pero… we needed him here.”

“Xander never told me.”

“He doesn’t know you’re here,” sagot ni Denise. “Same way you didn’t tell him you were coming.”

Napakagat ako sa labi.

Right. This is war strategy now. And we’re all making our own plays.

“Bakit siya pinalaya?” tanong ko, tumingin ulit kay Luis.

Luis gave a small shrug. “I had info. Old logs, unfiltered feeds. Stuff na hindi pa naa-access ng Palasyo. Denise verified it. Turns out… may bigger game dito.”

“Like what?”

Luis clicked a button on his keyboard. Multiple camera feeds lit up the screen—mga drone angles, foot traffic sa perimeters, internal system logs.

“We think someone embedded malware into one of the external relays. Remote access sa cameras sa mansion, na hindi Madrigal-owned.”

“Meaning…”

“May gumamit ng third-party surveillance na hindi alam ng team ni Xander. Someone from the inside might’ve let them in.”

Monique added, “And we’ve tracked the access pings—some of them routed from government nodes.”

Nanigas ang batok ko.

“Government?” bulong ko. “As in…”

“Senator Yulo’s digital committee,” sagot ni Denise, eyes sharp.

Napa-upo ako.

Bumabagsak sa harap ko ang mga piraso ng puzzle na hindi ko alam kung kaya ko pang buuin.

I looked around—the War Room, the hum of technology, the people moving with purpose.

And for the first time in days, I felt like I was doing something.

“I want in,” sabi ko, tumingin sa kanila. “Let me help.”

“Cass,” Monique said gently, “this isn’t a student project—”

“I’m not asking to hack anything,” putol ko. “But I need to be here. I need to know the truth. Because if they’re doing this to destroy Xander—then I want to be the one to help save him.”

Silence.

Then Luis gave me a half-smile. “Welcome to the fight.”

Kinagabihan, dumating si Xander rinig ko ang tunog ng kanyang SUV sa driveway.

I stood.

Trixie stepped back.

The engine cut. The door slammed.

And there he was.

Xander.

Suot pa rin ang black suit, pero disheveled, loosened tie, may putik ang sapatos. Mukha siyang galing sa giyera—literal.

And maybe he did.

Nagtama ang mga mata namin.

Walang salita.

Walang paliwanag.

Walang ingay—kahit nagsisigawan pa sa labas ang mga media.

Just us.

I stepped forward.

So did he.

At parang script ng pelikula, bumilis ang mga hakbang namin—hanggang sa hindi na sapat ang pagitan para pigilan.

Hinila niya ako. Hinampas ko ang dibdib niya.

“Ang tagal mo!”

“Cassie—”

“H-hindi mo man lang ako tinawagan!”

“Baby, why are you here?... Ohh s**t I missed you..”

Hinalikan niya ako.

Walang babala.

Walang pasakalye.

Isang halik na parang binubura ang lahat ng sakit. Lahat ng tanong. Lahat ng ingay sa paligid.

Halik na mapusok, pero totoo.

Nagulat ako.

Pero hindi ako umatras.

Hinawakan ko ang mukha niya, hinila siya mas malapit, at hinalikan ko siya pabalik na parang ako na ang huling babae sa mundo at siya na ang huling lalaking handang lumaban para sa akin.

Niyakap niya ako, mahigpit. As in buong katawan ko halos nawala sa laki ng bisig niya.

“I’m sorry,” bulong niya. “For letting you walk away.”

“Then don’t let me go this time.”

Nagtinginan kami.

May luha sa gilid ng mata niya.

At hindi ko ‘yon inasahan.

Xander Madrigal.

The untouchable.

The unbothered.

Crying.

For me.

“For as long as I live,” he whispered, “you’re mine.”

“At kahit anong mangyari,” sagot ko, “ikaw ang pipiliin ko.”

And just like that…

Sa gitna ng kaguluhan.

Ng ingay ng mundo.

Ng paulit-ulit na headline.

Bumuo kami ng sarili naming tahimik.

Sa isang halik.

Sa isang yakap.

Sa isang pangakong hindi na kami magpapaawat muli.

Pagkasarado ng pinto, hindi na kami naghintay pa.

Hinila niya ako, at ako rin—walang preno, walang alinlangan. Nagbanggaan ang labi namin gaya ng mga pusong matagal nang gutom. Basang-basa ang halik, parang ayaw na naming tumigil. Yung tipong halos magkabuhol na ang dila, parang sinusulat namin ang lahat ng sakit at sabik sa isa’t isa gamit ang laway at kagat.

“Cassie…” bulong niya habang dinidiin ako sa dingding, ang palad niya nasa pisngi ko, ang isa sa balakang ko—mahigpit, sabik.

“I missed you so much,” sabi ko, hingal, habang hinuhubad ko ang coat niya, pinunit ang botones ng shirt niya, at sinapo ang dibdib niyang parang gusto kong iukit ulit sa alaala ko ang bawat linya ng katawan niya.

“I counted every f*cking day,” bulong niya habang dinidilaan ang leeg ko, pataas sa tenga, habang ang kamay niya ay pumasok sa loob ng blouse ko at hinimas ang dibdib ko nang hindi tinanggal ang bra—slow, teasing, controlled.

Pero hindi siya nagtagal. Sinapo niya ang dalawang strap at pinunit iyon sabay baba ng blouse ko.

“Xander—”

“Ang tagal kong tiniis ‘to,” bulong niya habang sinupsop ang u***g ko nang buong gutom—mainit, basa, malalim.

SLURP. SIPSIP. LAWAY. HALIK. ULIT.

Napakapit ako sa batok niya, napaliyad habang isa niyang kamay ay nilalamas ang kabilang s**o—puno ng init at panggigigil, pero may alaga.

Dinilaan niya ang ilalim ng dibdib ko pababa, pababa pa—

Hanggang sa palda ko ang sumunod niyang hinubad.

Kinalas niya ito, sinama ang panty, at sabay pinabukaka ang isang hita ko habang nakatayo pa rin kami.

Lumuhod siya.

“Xan—”

“Shhh,” ngumiti siya. “Ako naman ang kakain sa’yo ngayon.”

Then—his tongue met my p***y.

“A-AHH—”

Mainit. Basang-basa.

Una, malambot. Mabagal ang stroke ng dila niya. Paikot sa clit, paikot sa labi, tapos papasok na parang sinusundot ang kaluluwa ko.

“Putangina—Xander—don’t stop—”

Sinabayan niya ng pagpasok ng dalawang daliri niya, dahan-dahan, habang sinisipsip ang clit ko—madiin, marahan, paulit-ulit.

Napahawak ako sa ulo niya. Sinabunutan ko siya, pero hindi siya tumigil.

“You’re f*cking sweeter than I remember,” ungol niya, basa ang bibig, buong pagmamalaki. “And tighter.”

Nanginginig na ang tuhod ko sa sarap, pero hinila ko siya pataas.

“Now it’s my turn,” bulong ko.

Pinaluhod ko siya sa kama. Tumayo ako sa harap niya, hinila pababa ang pants niya—ang boxers niya kasunod.

Ang tigas at galit na b***t niya ay tila naghihintay lang sa bibig ko.

Walang tanong.

Sinubo ko siya.

Mainit. Matigas. Nababalot sa laway ko.

Dahan-dahan ko siyang sinubo ng buo, sinapo ang bayag niya habang ginagalaw ang dila ko sa ilalim ng shaft niya.

“Cassie—holy s**t—” sabunot niya sa buhok ko, pero hindi niya ako tinulak.

Hinayaan niya akong kontrolin ang rhythm—deep, shallow, then deep again.

Nang maramdaman kong nanginginig na siya, tumigil ako.

“F*ck, Cass…” hingal niya, pawis na pawis. “Get on the bed.”

Sumunod ako.

Tumayo ako sa gitna ng kama, nakaluhod, at tinignan ko siya nang buong tiwala.

Nilapitan niya ako.

Hinawakan ang baywang ko.

“Are you ready?”

Tumango ako.

“Always.”

At dahan-dahan niya akong inihiga, hinawi ang mga hita ko, at ipinasok ang b***t niya sa loob ko—isang mahabang ulos.

“AHHH—XANDER!”

Puno. Masikip. Mainit. Malalim.

Hinawakan niya ang kamay ko sa itaas ng ulunan ko habang dahan-dahan siyang kumadyot—slow, controlled, teasing.

“You’re mine,” bulong niya sa tenga ko habang dinidiin ang bawat ulos. “No one f*cks you like I do.”

“No one—just you—please—don’t stop—”

At hindi siya tumigil.

Pinagpalit-palit niya ako ng posisyon—

Binuhat niya ako at inupuan sa ibabaw niya

Pinatalikod niya ako at kinantot nang madiin habang hawak ang s**o ko

Pinatuwad niya ako sa gilid ng kama at pinanood ang bawat labas-masok sa loob ko

At sa bawat galaw…

Nilabasan ako.

Isa…

Dalawa…

Tatlo…

Hanggang sa wala na akong maramdaman kundi ang katawan ko na nilulunod ng sarap.

At nung naramdaman kong lalabasan na siya…

Hinila niya ako, isinubsob sa dibdib niya.

“Cassie—sh*t—I’m gonna—”

“Inside me,” bulong ko. “Please—fill me.”

At doon siya bumulwak.

Mainit.

Marami.

Malalim.

Pareho kaming tahimik. Pawis na pawis.

Hubad. Yakap. Magkaharap sa kama.

He traced my jaw with his knuckle.

“This time… you’re not going anywhere.”

“Neither are you,” sagot ko.

And with that…

Nakatulog kami—hindi dahil pagod lang.

Kundi dahil finally, pareho kaming payapa.

Tahimik ang buong silid.

Nakapatay na ang chandelier, tanging warm bedside lamp na lang ang nagbibigay ng liwanag.

Nakasandal ako sa headboard ng kama, balot ng comforter, habang si Xander ay nakahilig sa gilid ko—mainit ang balat niya laban sa akin, at ang kamay niya, nakakapit pa rin sa kamay ko.

Both of us were still catching our breath, but the silence wasn’t heavy anymore.

It was… steady. Safe.

“I need to tell you something,” bulong ni Xander, eyes fixed on the ceiling.

Napalingon ako sa kanya. “What is it?”

He looked at me then—serious, calm, but with something behind his gaze. Something weighted.

“Your dad reached out to me.”

My heart stopped. “What?”

He nodded. “Two days ago. He contacted me. Secret meeting. Walang media, walang aide. Just him and me.”

“Why didn’t you tell me?” I asked, almost breathless.

“I wanted to… pero sinabi ng dad mo na huwag muna. For your safety. At para hindi mo na rin pasanin lahat habang binubuo pa ang ebidensya.”

Napakurap ako. Hindi ako galit. Pero hindi ko rin maitago ang bigat na naramdaman ko. “What did you talk about?”

“Everything,” Xander said, eyes not leaving mine. “About the footage. The leaks. About Yulo.”

“And?” tanong ko, halos hindi ko na maramdaman ang kamay ko sa kaba.

“He showed me something—intel reports, findings, statements from a whistleblower. Cassie… they’ve been building the case quietly since the scandal broke.”

My breath caught. “So… it’s real?”

“It’s real. Solid. Air-tight.”

Tahimik akong napapikit.

Xander squeezed my hand. “Tomorrow, I’ll file it. Through the proper channels—Senate ethics committee, and criminal court. May standing request na rin sa Ombudsman for fast-track investigation.”

“Bakit… bakit hindi niya sinabi sa akin?” tanong ko, halos bulong.

“Cassie,” dagdag pa niya, “your dad may be the President… pero that night, he talked to me not as Commander-in-Chief. He talked to me bilang ama mo. Bilang isang lalaking nagmamalasakit sa’yo.”

Naluha ako.

“Sinabi mo ba sa kanya na… mahal mo ako?”

Xander nodded. “Oo. Sinabi ko. At sinabi ko rin na hindi kita iiwan.”

Napatingin ako sa kanya, takot at tiwala magkasabay.

“I love you,” I whispered.

“I love you too,” sagot niya, sabay halik sa likod ng kamay ko. “And we’re in this together.”

Tumango ako.

“Laban natin ‘to.”

“Walang iwanan.”

At sa pagitan ng katahimikan, sa gitna ng mundo na gustong pabagsakin kami—naroon kami.

Hindi lang bilang dalawang taong nagmamahalan.

Kundi bilang dalawang mandirigmang handang tumayo.

Kinabukasan, maaga pa lang, abala na ang buong compound.

Nasa veranda ako ng mansion ni Xander sa Batangas, naka-robe lang at may hawak na tasa ng kape, habang pinapanood ang pag-alis ng convoy nila. SUV after SUV, matte black and bulletproof, tuloy-tuloy ang paglabas sa private driveway.

Wala si Xander sa tabi ko.

Nasa unahan siya ng convoy—matikas, tahimik, handang lumaban.

This was it.

Today, isasampa na nila ang kaso laban kay Senator Yulo.

I thought I’d feel triumphant. Pero ang bigat pa rin sa dibdib ko. Siguro dahil wala ako roon. Siguro dahil may part pa rin sa akin na gustong lumaban kasama nila.

Nasa loob sina Monique, Luis, at ang ibang security team. Naiwan silang lahat sa Batangas for my protection—strict orders ni Xander.

Even Trixie showed up.

Pagbukas ko ng pinto ng veranda, siya ang bumungad—suot ang dark shades at fierce na trench coat, parang galing pa ng intel mission.

“Cass,” bati niya, medyo hingal. “Nalaman kong nandito ka. Dumiretso na ‘ko.”

Nagulat ako. “Hindi ba may press rounds ka pa ngayon?”

Umiling siya. “Inurong ko. You’re more important.”

Tumango lang ako at niyakap siya. Mahigpit.

Trixie looked at me, serious. “Sapat na ang hawak nila. Xander showed me the documents kagabi—audio tapes, financial trails, confidential testimonies from Yulo’s own staff.”

“Akala ko hindi siya basta-basta matitinag,” bulong ko.

“Hindi nga. But the truth doesn’t knock anymore, Cass. It breaks the door down.”

Umupo kami sa lounge area ng veranda. Habang nagkakape ako, si Trixie naman ay nag-check ng encrypted tablet na dala niya.

Sa loob ng mansion, si Monique at Luis ay abala pa rin sa mini War Room na set-up nila sa east wing ng bahay. May mga intel updates pa rin silang sinusuri—baka may last-minute retaliation si Yulo o kaya’y media spin na inihahanda ng kampo nito.

Tumayo ako. Nilapitan si Trixie.

“Thank you… for coming.”

She gave me a small smile. “Laban mo rin ‘to, Cass. At hindi ka na kailanman mag-isa.”

I looked up at the clear sky, and for the first time, hindi na ako takot sa init ng araw.

Hindi na ako nagtatago.

Hindi na ako nagpapakontrol.

At habang nilalaban ni Xander ang laban namin sa Maynila—ako naman, sa katahimikan ng Batangas, ay pinatatag ang loob ko.

Dahil ang susunod na hakbang… ay mas malaki.

Habang nag uusap kami ni Trixie sa veranda, I received a message from Xander.

Pinindot ko ang secure chat namin ni Xander. May bagong message mula sa kanya, sent just an hour ago.

> Xander: “It’s done. The photos, the video—everything. Scrubbed. Wiped. Gone.”

“The President pulled some serious weight. We worked side by side with global cyber intel. Press is backing off. For now.”

Napasinghap ako, tuluyan akong naupo habang hawak ang phone. Parang nabunutan ng tinik ang dibdib ko. Hindi dahil takot akong makita ng mundo, kundi dahil sa wakas—may tumayo para sa akin.

Hindi lang si Xander.

Kundi pati si Dad.

Napapikit ako.

"Thank you..." mahina kong bulong, kahit alam kong hindi nila maririnig.

“May balita?” tanong ni Trixie, papalapit habang may dalang bagong intel file.

Tumango ako. “Wala na sa internet ‘yung photos.”

“Good,” she said with a nod. “It means the tide’s turning.”

Dumating si Monique, may dalang tablet. “Cass, check this. All articles tagged with your name are being retracted or rewritten. Officially, ‘no comment’ ang palace. Pero unofficially… you’ve been cleared.”

Napatitig ako sa dalawa. Hindi ako makapaniwala.

Pilit akong pinabagsak. Pero ngayon?

Unti-unti akong bumabangon.

This wasn’t just a clean-up.

This was a declaration.

That I’m not the scandal.

I’m not the mistake.

And I’m not going down without a fight.

Night inside Xander's room.

Cassie busy writing in her journal.

Hindi ko na maalala kung kailan huli kong hinawakan ang pen na ‘to.

Ang dami nang nangyari.

Parang isang mahabang bagyong walang patid. Headlines. Scandals. Leaks. Panghuhusga. Pati yata ang mga iyak ko, naging breaking news.

But tonight… tahimik ang hangin.

Walang camera. Walang mga matang humuhusga. Walang expectations.

Ako lang.

At sa wakas, nararamdaman ko ulit ang sarili ko—hindi bilang “First Daughter,” hindi bilang laman ng tsismis, kundi bilang ako. Si Cassandra Sophia Villareal. Isang babae na nasaktan, nilabanan, at ngayon… unti-unting bumabangon.

Dati, inakala kong kapag may gulo, dapat tahimik lang ako. Dapat prim and proper. Dapat hindi umiiyak sa harap ng iba.

Pero ngayon, naiintindihan ko na…

Ang tunay na lakas, hindi ibig sabihin laging matatag. Minsan, lakas ‘yung pag-amin na pagod ka. Na natatakot ka. Pero pipiliin mo pa ring lumaban.

This is not just a scandal anymore. This is my reckoning.

Hindi ko pinili ang mundong ‘to—ang palasyong ginagawang hawla, ang mundong sinusukat ang halaga mo sa bawat kilos, bawat suot, bawat kasama.

Pero pipiliin kong manatili sa laban na ‘to. Dahil ngayon, alam ko na kung para saan ako lalaban:

Para sa sarili ko.

Para sa boses ko.

Para sa mga babaeng tulad ko—na sawang-sawa nang matawag na kahihiyan kapag pumipili silang magmahal.

And yes… para sa kanya.

Para kay Xander.

Mahal ko siya.

Hindi siya perpekto. Marami siyang lihim. Marami pa kaming kailangang tahakin. Pero sa lahat ng gulo, siya lang ang nagtanong, “Kumusta ka?” Hindi bilang anak ng Presidente. Hindi bilang headline. Kundi bilang tao.

At si Dad...

I never thought I’d say this, pero he surprised me. Hindi niya ako tinulungan dahil gusto niyang kontrolin ako. Tinulungan niya ako dahil—sa sarili niyang tahimik na paraan—mahal niya ako. At gusto niyang ako mismo ang pumili kung paano ko ililigtas ang sarili ko.

Hindi ko alam kung anong mangyayari bukas.

Baka mas lalo pang gumulo. Baka may panibagong laban na naman.

Pero isa lang ang sigurado ko ngayong gabi:

Hindi na ako babalik sa katahimikang ginamit nilang panakip-sala.

This time, I’m not just surviving.

I’m reclaiming my story.

And this—right here, right now—is my first page.

—Cassie 🖊️