INMATE 101

Ang Simula

Her's POV

Away With You

(Rainy Morning) Hello Sunday!?

?⛆?⛆?⛆?⛆?⛆?⛆?⛆?⛆?⛆

May mga bagay lang talagang kailangan mo'ng panghawakan at mga bagay na kailangan mo nang bitiwan .

Hindi lahat ng pagkakataon ay sasang-ayon ang panahon.

Hindi lahat ng nasa paligid mo ay mananatiling nasa tabi mo.

Hindi lahat ng binitawan ay kailangang pa'ng hawakan.

Minsan sa buhay, kailangan nating matuto para magpakatotoo sa sarili nating kasalanan.

Hindi lahat nabibigyan ng pagkakataon pero may sarili tayong inaayon.

I knelt down and can't stopped crying as I hugged her picture and a clump of flowers in my hands.

I shivering and wanting to get lost.

Strong rain accompanied her, as if she was grieving her loss. I didn't care about the heavy rain pouring in my body.

As I watched her meekness face, I see the sadness and anguish. You will see the hardship she suffered.

I cried loud and louder. No one can stop me to cry.

I scream her name over and over again, I want to get her back. Gusto ko nalang din sumama sa kanya, gusto ko siyang makasama.

She was buried that I didn't know her death.

I'm asking them why she died, but no one can tell me, even tito Mauricio and tita Pauline, my mother's bestfriend. They didn't speak but they just bent their head and tears fallen their eyes.

Alam kong may mali. There's something wrong about what happened now. Hindi siya mamamatay ng walang dahilan.

Kahapon lang, nakasama pa namin siya nung pumunta kaming prisinto. Masaya pa kaming ipinagdiriwang ang aking kaarawan. Tumulong ako sa pagluluto kay tita Pauline para doon mag-celebrate sa prisinto, para kahit papaano'y magkasama naming maipagdiriwang ang aking kaarawan.

Kaya pala, pana'y ang sabi niya'ng mamimiss ko ang baby girl ko, pana'y rin ang pagpapayo't pagpapaalala niya sa akin ng mga kakainin ko na dapat ay healthy. At magpapakabait daw ako kay tita Pauline at tito Mauricio. Naguguluhan man ako sa mga sinasabi niya't mga pagpapaalala ay tumango nalang ako. Pana'y rin ang yakap at halik niya sa akin. Kaya pala tuwing niyayakap niya't hinahagkan ako habang nagsasalita siya'y may namumuong mga luha sa kanyang mga mata.

Niregalohan niya ako, na kung tutuusin ay hindi na dapat, siya at ako lang ay sapat na, sapat na kami'y magkasama. Isang gold necklace na may pendant na half moon at star na nakapaloob doon. Ang ganda't kumikinang tuwing nasisinagan ng liwanag mula sa dakilang araw. Alam kong mamahalin iyon pero hindi ko na tinanong kung saan siya kumuha ng pambili nun. Napakasaya ko dahil kasama ko siya. Nag-uumapaw at walang mapaglagayan ang sayang aking nadarama.

Sabi niya, kung nalulungkot at may problema ako, tumingin lang daw ako dun at isiping lagi siyang nanjaan sa tabi ko. Siya daw ang magsisilbing bituin at buwan sa akin, na kahit malayo man siya sa'kin, hindi niya ako papabayaan, na lagi lang siyang nakatingin sa'kin at binabantayan ako. Naguguluhan ako sa ipinapakita't ini-asta ni mama.

Naluluhang nakatingin at pilit na ngiti lamang ang nakikita ko mula kay tita Pauline sa mga sandaling iyun.

Hindi ko lubusang maisip na, yun na pala ang huling araw na makikita ko siyang nakatayo't nakangiti sa harap ko.

I'm seven years old only, bakit kailangan pang mangyari ang lahat ng ito. Siya lang ang meron ako. She' s only my happiness and everything. Siya lang ang buhay ko. Wala na nga akong itinuturing na ama pati ba naman ang kung anong meron ako kukunin pa, at 'yon pang importanteng tao sa buhay ko. Galit ba sakin ang mundo? May malaki ba akong kasalanan nung past life ko? Why I need to suffer this life?

Ang bata- bata ko pa para danasin ang ganitong pangyayari. Hindi ko pa siya nakakasama ng matagal, pero kinuha na siya. Wala na ang taong masasandalan at ang tanging lakas ko. Paano ko ipagpapatuloy ang buhay, kung wala na ang taong nagbigay ng buhay sa akin. Bata pa ako pero pasan-pasan ko na ang mundo.

Super bigat sa pakiramdam. I think, my life became miserable. Kulang ako, kung wala siya.

I look at the dark sky and uttered a word with downhearted tone. Nanginginig, nagsusumamo kong binibigkas ang mga katagang nais iparating sa kanya" Bakit siya pa? Ibalik mo na siya sa'kin, parang-awa mo na..." mahal mo ba talaga ako, bakit mo'ko pinapahirapan? Bakit mo ginagawa sa'kin to? Naluluhang tumingin ako sa maulan na kalangitan. Ang madilim na kapaligiran ay nagpapabatid ng pakikiramay.

The rained stop but I don't have any planned to leave her tomb. I touched her grave while wiping my tearful eyes. Hanggang dito ko nalang siya makakasama. Sa tahimik at maaliwalas na paligid. You're always in my heart mama.

♥Your memories remains our heart forever♥

Marianallhyne Alondra Villa Monte

Born: 30, Agosto

Age: 26 yrs. old

Died: 28, Marso

Naramdaman kong may humihimas sa aking likod. I turned around and I see tita Pauline behind me.

" Grace halikana, kailangan mong magpahinga"- tita Pauline said. I just nodded, I can't stand well because I felt my knees trembling, tita Pauline hold my hands and helping me to stand. Hindi ko po kaya mama.

Maraming tanong na kailangang sagutin. Maraming gumugulo sa aking isipan. Wala pa akong lakas, nanghihina parin. Pero isa lang ang kailangan ko. Ang masagot ang mga tanong ko.

I cleared my throat before I ask.

"Tita Pauline, ano po ba talaga ang ikinamatay ni mama ko..?"- my eyes starting to blur again because of tears. Sa t'wing binabanggit ko ang kanyang pangalan, pakiramdam ko'y siya'y aking kahinaan.

"Grace sa ngayon kailangan mo munang magpahinga, bata kapa at hindi mo pa maiintindihan ang lahat"- she said while hugging and caressing my back.

" Pagdating ng araw malalaman mo rin ang lahat at sana sa panahong iyon hindi ka gagawa ng mga bagay na ikasasama at ikapapahamak mo. Ayaw ng mama mo na may ginagawa kang hindi maganda at malulungkot yun pag di mo siya sinunod. Pagdating natin matulog kana at magpahinga malulungkot ang mama mo 'pag nakita ka niyang ganyan"- she added and I just nodded, I don't know how to react even to speak.

Masyadong napagod ang katawan at utak ko sa mga nangyayari. Pa'no na'ko ngayon, Saan ako pupunta. Naiiyak na naman ako sa mga naiisip ko. "Mama ko... bumalik kana please, wag mo'ko iwan". I cry again ng tingnan ko ulit ang kanyang puntod. Hindi na kami magkikita, hindi ko na siya makakasama. Kailangan kong tanggapin dahil yun ang realidad. Ang realidad na isinasampal at ipinamumukha sa akin.

"Grabe naman yung nangyari. Hindi ako makapaniwalang magagawa niya yun. Mabait naman siya pero may pagka-creepy rin kasi siya minsan. "

" Oo nga eh, masyadong magulo at ang bilis-bilis ng pangyayari. Ang daming patunay na siya ang may gawa."

"Wala siyang kalaban-laban. Idinidiin lahat sa kanya. Maraming nagagalit at marami ring naaawa. Kasalanan niya talaga yun, wala siyang ebidensiyang ipinakita sa harap ng hukom."

" Pero tama ba'ng gawin yun? Hindi pa tapos ang paglilitis. Nakakaawa naman yung anak niya. Bakit ba kasi ganoon pa ang sinapit niya. Napakamalas niya talaga sa buhay"

"Pero maraming evidences na siya talaga ang may gawa, wala siyang katunayan na wala siyang kasalanan. Sabi nila inosente siya, pero ba't ganun? Ang gulo naman ng pangyayari."

Iba't-ibang pahayag ang naririnig ko mula sa nakiramay. Ba't ba pinag-uusapan nila ang mama ko. Anong alam nila? Mga walang modo, pupunta lang para pagchismisan ang pagkamatay niya, ha! Naiinis ako pero ayoko'ng maging bastos sa harap nila.

"Mauricio, Pauline, I need to go, may darating kasing delivery sa shop ko, I need to check them"- nakita kong tumayo si tito Alex, tito Mauricio nodded and they talk... away from me, I want to listen but I can't hear them. Tumungo nalang ako habang umiiyak.

Lumapit si tito Alexander sa akin at umupo sa tabi ng inuupuan ko ngayon. Tinabihan niya ko't tinitingnan ng may lungkot sa mga mata.

"Darling, condolence, Your mother is a good and amazing women I've met, she always protect and loving you. She is a good person pero siya ang idinidiing may kasalanan." Tumingin siya sa puntod nito at muling nagsalita."Maraming nagtitiwala at marami ring hindi, hahanapin natin ang gumawa niyan sa mama mo. Sa ngayon, magpalakas ka ha? Kailangan mo ng lakas para lumaban. I need to go now, Condolence again and take care " he said and pat my head. I give her a sad smile and nooded. Walang emosyong nangunot ang aking noo dahil sa kanyang sinabi. What happened? My mom accusing by someone? Isang tanong lang ang gusto kong malaman...

Sino???

"Mauricio, Pauline, I need to go now Condolence, see you again"- Tito Mauricio and tita Pauline nodded and they thank him before he left. Tito Alexander is one of my mom bestfriend.

Kinakausap pa nila ang ibang dumalo, siguro nagpapaalam naring umuwi. I hug my mom picture, I know she's a good mother and a good person. Hindi man siya perpekto, may mga bagay man siyang nagagawang mali ay hindi yun dahilan para di na siya naging mabuti sa lahat.

Para sa'kin walang bagay na hindi nya kayang gawin para lang mabuhay kami. Napakabuti niyang ina para sa akin, hindi siya nagkulang sa pag-aalaga sa akin. Nagpaka-ina siya sa akin at minahal niya ako ng lubusan. Walang araw na hindi nya ako napapasaya. Kahit pagod siya sa maghapong pagtatrabaho, palagi siyang naglalaan ng oras at lakas para sa akin.

Tinuturuan niya akong magbasa at magsulat. Hindi siya nagkulang sa pagpapaalala sa akin. Hatid-sundo niya ako sa aking paaralan at laging may pasalubong galing trabaho. She always kiss and hug me. She always read a story before I sleep . I always love my mom. That is the best moment I never to forget.

Kaya bakit nila sinasaktan at inaaway ang mama ko, wala siyang ginagawang masama. Wala siyang sinasaktan at hindi siya mananakit kung wala namang kasalanan sa kanya. She's a little bit cruel sa mga taong nananakit at gusto kaming saktan.

"Pauline, let's go kailangan ng magpahinga ng bata"- tita Pauline nodded at inaayos niya na yung mga gamit namin.

Inilibot ko ang aking mga mata at tiningnan ko ang paligid wala ng tao at kaming tatlo nalang ni tito Mauricio and tita Pauline ang nandito. Hindi gaano karami ang pumunta sa libing. Only my mother's friends and other aquintances on her work.

My grandmother didn't come to her burial even my aunt and uncle. Masakit sakin bilang apo at pamangkin nila. Namatay na nga ang mama ko wala parin silang pakialam sa amin. Ang sakit sa pakiramdam na parang wala lang kami sa kanila. Itinuring nga pala nila si mama na isang basura dahil sa akin. Pinalayas siya dahil nabuntis at hindi nakapagtapos ng pag- aaral. That was I heard from them.

" Let's go Grace, you need to rest"-tita Pauline said and hold my hand.

Nakahilig ang aking ulo sa balikat ni tita Pauline at hinihimas niya naman ang aking buhok. Si tito Mauricio ang nagdadrive. The car stop in front of tito Mauricio's house.

Bumaba na kami ng kotse at inaayos na nila ang mga gamit. Inihatid muna ako ni tita Pauline sa kwarto at pinahiga niya na ako sa kama bago siya umalis papuntang ground floor.

Before I sleep I cry again dahil namimiss ko na ang mama ko. Bumangon ako at kinuha ang picture frame niya sa side table.

" Mama I miss u so much. I promise, hahanapin ko kung sino man ang gumawa sayo nito, hindi ako titigil hangga't hindi natin nakukuha ang hustisya para sayo, ipaghihigante kita mama. Kailangan nilang managot. I love you mama ko"- I said while my eyes full of tears and my fist clutched. Nanginginig ako sa galit. Galit sa mga taong walang pusong pumatay sa mama ko.

'Sa oras na malaman ko kung sino ka, damhin mo ang init ng empyernong ipaparanas ko sa'yo'

♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥

♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥-♥

He's POV

Close With You

(Rainy Morning) Hello Sunday!?

?⛆?⛆?⛆?⛆?⛆?⛆?⛆?⛆?⛆

Marso 28

VilMont Memorial Park

I read of the attached name at the upper center of the white rusting gate.

"Mom, why are so many people out there po?" Turo ko dun sa mga nagkukumpulang mga tao sa labas. Nandito kami sa loob ng kotse, pupunta kaming mall. Every weekends kasi ay nagbo-bonding kaming magpamilya. Nahinto lang kami dito para magpahinga dahil kakatapos lang naming pumuntang park.

"Where? Ah, that?" turo niya sa tinitingnan ko. Tumango ako bilang pagsang-ayon.

"Do you know that place baby boy? That is called cemetery"

"Cemetery...? Why are they there po?"

"That place was so peaceful yet sad." Nakatingin siya dun at makikitang may lungkot sa mga mata.

" Why po mom?" Inosenteng nagtataka kong tanong.

" Kung may mga taong pumupunta jan, that means, kailangan na nilang mamaalam sa kanilang minamahal na pupunta na ng heaven."

"So, may taong mamamaalam na po dahil aalis na siya papuntang heaven?"

"Yes baby boy, at ang taong maiiwan niya ay nalulungkot." Tumingin ulit ako dun sa sinasabi ni mommy, nalulungkot kaya ang taong yun ngayon? Sino kaya kasama niya? Baka may kasama naman siya, like, members of family.

"May tao pa naman po na kasama siya diba, Mom?"

"Maybe, Yes baby boy, but if you love much that person, mas malulungkot ka ng sobra, lalong-lalo na kung siya ang nagpapasaya at ang kasama mo in the first of all. Natural ang malungkot anak, dahil nawalan siya ng mahal sa buhay, pero not that means na habang-buhay na tayong malulungkot. May darating din sa'tin na mas hihigitan ang masasayang alaalang naiwan ng taong nawala. Pero syempre, hindi parin mawawala sa atin ang masasayang ala-ala na pinagsamahan ng taong nawala sa atin. Habang buhay natin yung pagka-iingatan at mamahalin." nakangiting sabi niya habang sinusuklay ang aking buhok ko. Nakangiti naman akong tumango at yumakap. Napaisip ako kung ano ba pwedi gawin para mawala ang lungkot nila.

"So, mommy, ano po ba dapat gawin para di na sila malungkot?"

"Do you remember when your lola died and I'm so sad that time right?" Mom ask and I nooded when I remember my lola's death.

"Your dad sang a song, and I felt calm when I heard it. Someone said, that sometimes song can lessen the sadness of someone who felt not good or they are sad. That's why your dad sing for me, his voice was really good as you baby boy." Mom remembering those moments while smiling. I smiled and tighten my hug to her.

"Thanks Mom"

"Welcome baby boy" Mom said while smiling and kiss my forehead.

I look around and people there was gradually came out. The last person who came out on the rusting white and tall gate are those who kneeded at the grave of a person's died. I guess, a close family.

A girl... together with a man and women beside her. I look at her, she has a long straight hair was shine like a bright star and bounce back in her every step, she's so pretty yet scary. Her nose and cheeks was red as tomatoes, her eyes that full of tears was beautiful yet mysterious, and there's a sad and angry written on her gorgeous face.

"Let's go, marami pa tayong pupuntahan" mom excitedly announce and dad nooded. When our car moving, I can't lose my eyes on her. She suddenly look infront of our way, I open the window on my side. I look at her and she look at me. I smile on her but she didn't. I didn't bother to cut my eyes on her until we get away. When I didn't see her, I gradually close my window.

Who are you? I ask nowhere. I smiled.

One Month Later

I walk towards our car after buying a white caramel ice cream. But, before I get inside, I notice a girl sitting on a swing alone. I remembering a girl same as a girl on the cemetery. Smile form into my lips.

"Kuya Manny, may pupuntahan lang po ako saglit." I ask our guard.

"Naku senyorito eh, baka bumalik na ang Madam sa inyo. Baka tayo ay mapagalitan." Sabi niya'ng nag-aalinlangan.

"Sasabihin ko po kay mommy na naglaro pa po ako, Hindi naman po yun magagalit"

"Eh, kung ya'an po ay sige po Senyorito, tatanawin ko nalang po kayo dito." Sabi niya, walang ano-anong tumungo ako papunta sa babae.

She's sitting alone and having a undescribe emotion. She didn't notice me when I came infront of her. She was bowed her head.

"H-Hi, Can I sit here?" She didn't bother to pay attention on me. I pouted, and smiled.

"Mmmm, why are you alone?" I ask and smile on her, she gradually raised her head, and our eyes met. She didn't smile nor to flick her curly eye lashes. She's pretty as close, she's like a barbie doll like my cousins play.

"Don't talk to me" I amazingly smile, I don't know why? Maybe, because she speak on me. I smiled wilder.

"Can I sit on the other swing?" I happily ask.

"Why can't you ask it? Tsk!" I stiffened when she snorting on me. I smiled. Umupo nalang ako sa tabi ng swing niya. Di parin nagbabago ang expression ng mukha niya. She look sad but angry.

"Why are you here alone?" I ask while looking at her eyes.

"Why are you asking?" She said without looking at me.

"I guess, your sad" she didn't bother to speak.

"Are you sad because of your love once's lose?" She suddenly look at me angrily. Nagulat ako, magtatanong pa sana ako pero baka lalo siyang magalit. Napatikom ako ng bibig, at maya-maya'y nagsalita ulit. Bahala na.

"I lose my love once too" nakita ko siyang napalingon. I sadly smile.

"My grandma died, my mother cry as there's no tomorrow. She love my grandma very much as I am too. She's very lovely and sweet, but, unfortunately, she lose as no one knows." Napatingin siya sa'kin ng may pagtataka. Kunot ang noo at seryoso.

"My grandma has a sick, like what they said, but we don't believe it. My grandma is a strong person. I love her so much, as always I do. My mom said, if you love much that person, they will never forget in our heart forever. We never see them anymore but they always here in our heart intirely." I smile on her and she look at me into my eyes.

"My Mom died too" she said and bowed her head. Nagulat ako sa biglaan niyang pagsasalita. I look at her sadly, she's sad deepestly. At ramdam ko yun.

"I'm sorry" tumango siya, not to speak. Matagal kaming natahimik. I gladly knowing her more. But she don't want to. Maybe at the right time.

"I have to go" she said and stand-up. Tumayo narin ako. I look at her and smile.

"Nice to meet you" I said smiling.

"You too" she said and face me.

"May I know your name? Ahhhmm...I'm Morgan, you?" I gladly smile on her.

"Mira" she said and took back on me. I happily smile while looking at her amazingly.

"Goodbye!" I shout at her, she look at me and slightly smile. I shock and smile at her wildly. I wave at her again before can't seeing her back.

One Week Later

Villa Monte Village

Simula noong makita ko siya sa palaruan di na siya nakita pang muli. Pumupunta ako dun araw-araw after ng school ko. Nagbabakasakaling masilayan manlang.

Nasa labas ako ngayon at tumungo sa di kilalang tanawin. Nagawi ako sa isang malawak at napakalaking pribadong village. May nakasulat na Villa Monte Village sa malapit sa kinatatayuan ng light post, pumasok ako habang nagbibesikleta.

"Hoy! Ano'ng ginagawa mo dito?" Pamilyar na tinig ang nahimigan ko sa gawing kanan.

"A-anong ginagawa mo dito?" Nagtataka kong tanong.

"Ikaw tinatanong ko, binalik mo naman yung tanong. Tsk!" she said while looking at me questionably.

"Ah, sorry, namamasyal lang, may kasama naman ako, nakabantay sa'kin. Ikaw? Ba't nandito ka? Mag-isa ka lang? Wala kang kasama?"

"Malapit lang bahay namin dito" walang alinlangan niyang sagot. Habang lumakad paalis. Sumunod ako sa kanya, di niya naman pinansin ang presensiya ko. Walang kibuan kaming tumungo sa palaruan? Ngayon ko lang napansin medyo malapit lang pala palaruan dito.

"Bakit mag-isa kalang? Wala kang kalaro?" Tanong ko ulit.

"Wala"

"Bakit naman? Pa'no kung mapahamak ka dito? Wala ka bang bantay? Saan yung mga kasama mo sa bahay? Marami pa namang kidnapers ng mga bata ngayon." sandamak-mak kong tanong.

"Wala silang pakialam" tipid niyang sagot, nagulat naman ako at di na nagsalita. I look at her, malungkot na naman siya.

"Mmmm...namimiss mo mama mo?" Nag-aalinlangan kong tanong, sa di malamang emosyon, nahimigan ko ang lungkot ng tumango siya. Napaisip ako kung pa'no mabawasan ang lungkot niya. Naalala ko ang sinabi ni mommy. Napangiti ako sa naisip.

"Sandali lang ah, dito ka lang muna, may kukuhanin lang ako, saglit lang talaga ako, wag kang aalis ha." saad kong nagmamadali. Nakita ko ang SUV namin at kinuha ang guitara. Hindi ako umaalis ng bahay ng hindi dala ang guitara ko, na ibinigay pa ng aking pinakamamahal na lola. Hindi ako mahilig magpakita ng katangian sa ibang tao pero dahil siya, ipapakita ko. Siya ang una kong kakantahan. I smile. Tumungo ako papunta sa kinaroroonan niya kanina, ngunit nabigla ako ng wala na siya doon, hinagilap ko kung sa'n siya pumunta, napangiti ako ng makita siyang nakahiga sa lilim ng punong Balete. Naupo ako sa gilid ng punong kahoy kung saan siya naroroon.

Nakapikit habang naka-unan ang kaliwang kanan at ang isa'y nakatakip sa kan'yang mga mata. Sinimulan kong kalabitin ang string ng guitara. Napangiti ako ng makitang tumingin siya sa gawi ko.

♪♫You Are My Sunshine♫

Song by: Johnny Cash

♪♪The other night dear, As I lay sleeping♪♪

♪♪I dreamed I held you in my arms ♪♪

♪♪But when I awoke, dear, I was mistaken♪♪

♪♪So I hung my head and I cried..♪♪

Nakatingin lang siya sa'kin habang kumakanta, pero may lungkot sa kanyang mga mata. Napatingala siya sa taas ng punong Balete. Mararamdamang nangungulila sa kanyang pumanaw na minamahal.

♪♪ You are my sunshine, my only sunshine ♪♪

♪♪ You make me happy, when skies are gray ♪♪

♪♪ You 'll never know dear, how much I love you ♪♪

♪♪ Please don't take my sunshine away ♪♪

Nabaling ang kanyang mga mata sa gawi ko ng kantahin ko na ang chorus ng kanta. May namumuong luha sa gilid ng kanyang mga mata. Naaawa ako sa kanya, tumingala ulit siya sa itaas ng napakalaking punong ito, na naging saksi sa lungkot at pighating kanyang nadarama.

♪♪I'll always love you and make you happy♪♪

♪♪If you only say the same♪♪

♪♪But if you leave me and love another♪♪

♪♪You'll regret it some all day♪♪

♪♪You told me once, dear, you really loved me♪♪

♪♪And no one else could come between♪♪

♪♪But now you've left me and love another♪♪

♪♪You have shattered all of my dreams♪♪

Hindi ko inaasahang, tuluyan nang tumulo ang mga luha sa namumugto niya ng mga mata. Pilit niyang pinupunasan ito pero parang wala ng katapusan ang umaagos na likido sa kanyang mga mata.

♪♪In all my dreams, dear, you seem to leave me♪♪

♪♪When I awake my poor heart pains♪♪

♪♪So when you come back and make me happy♪♪

♪♪I'll forgive you dear, I'll take all the blame♪♪

♪♪You are my sunshine, my only sunshine♪♪

♪♪You make me happy, when skies are gray♪♪

♪♪You'll never know dear, how much I love you♪♪

♪♪Please don't take my sunshine away...♪♪

Natapos ko ang kantang nakangiti habang nakatitig sa kanyang mga mata. Nakatingin na siya sa'kin at gumuhit ang ngiti sa kanyang mga labi. Bumangon siya at nagpunas ng luha. Tinulungan ko siya'ng magpunas, nagulat siya, pero hinayaan niya ako'ng magpunas ng mga iyon.

"Magaling ka palang kumanta" wala sa sariling sabi niya. Napangiti naman ako.

"My mom, also say that. I know nalulungkot ka ngayon, kahit di mo na makikita ang taong nawala sa'yo, lagi lang silang nanjan, di man natin sila nakikita, pero lagi silang nakabantay" nakangiti kong sabi sa kanya. Tumango naman siya.

"Aalis na'ko, at salamat dahil ikaw na naman ang nakasama ko, palagi kang nanjan t'wing nalulungkot ako. Salamat dahil nakilala kita. Hanggang sa muling pagkikita... Morgan" nakangiti niyang tugon habang nakatingin sa aking mga mata, gano'n din ako sa kanya. Niyakap niya ko, nagulat ako, nakangiting niyakap ko rin siya pabalik.

Nagulat ako sa pagtawag niya sa'kin ng pangalan ko. Pero mas nagulat ako sa ini-abot niya.

"Bigay sa'kin yan ng mama ko, ikaw munang mag-alaga, sa muli nating pagkikita. Hanggat nasayo yan, babalik at babalik parin ako" nakangiti niyang sabi at inilagay sa mga kamay ko.

"Sige! promise aalagan ko'to, salamat, ingat ka pauwi, and ahhmmm... good bye! See you again...Mira" nakangiti kong sabi sa kanya. Tumango siya at naglakad na paalis.

"Que nos volvamos a encontrar!"

"A-ano?" rinig ko pang sabi niya, hindi ko maintindihan....Ano yun?

"Wala...Paalam..." huling sabi niya.

Napahinto ako sa pagngiti, pakiramdam ko, parang di ko na siya makikita pang muli. Binaliwala ko nalang iyon at ngumiti ulit sa kanya. "Good bye, take care!" sigaw kong sabi pa dahil medyo malayo na siya sa'kin. Nakangiti kong tiningnan ang bigay niyang 'music box' , binuksan ko iyon at tumugtug ito habang sumasayaw ang dalawang tao sa loob nito, nakakatuwa at nakakahalina ang tunog niyon.

Hanggang sa muling pagkikita....Morgan...

Hanggat nasayo yan, babalik at babalik parin ako....

Que nos volvamos a encontrar....

Mga salitang nagpaulit-ulit sa aking pandinig at isipan. Ang saya ko, sobrang saya ko..

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

A/N : Hello babies! :)

Masyadong challenging po para sakin ang estoryang ito, at everytime po na isinusulat ko po ito naiiyak ako. Hindi lahat ng taong nasa kulungan ay masama at may nagawang pagkakasala.

"Minsan, kung sino pa yung walang kasalanan ang siya'ng nagdurusa. Samantalang, ang mga taong may kasalanan ang siya'ng di napaparusahan." MG

Sa mata ng panginoong diyos, walang mahirap, walang mayaman. Hindi niya tinitingnan ang kung ano'ng mayroon ang laman ng pitaka, inaalam niya ang laman ng puso. Dahil lahat ng nabubuhay sa mundo ay pantay-pantay, walang hihigit at walang kukulang.

Walang makasalanan, kung walang sakim sa kayaman. Walang mahirap, kung walang nagpapahirap.

Huwag po nating HUSGAHAN ang mga taong nasa rehas na kung

tumira, may mga bagay po na DAPAT nating tingnan sa naaayon at nararapat. Huwag tayo tumingin sa kung ano'ng posisyon may'ron sila. Tumingin tayo sa TAMA at karapat-dapat.

"Wag mo silang HUSGAHAN sa kanilang nagawa, HUSGAHAN mo sila sa kung anong magagawa nila." MG

May mga nagawa man silang pagkakasala. Pero hindi SAPAT yun para pagbatayan na kumitil ng buhay kapalit sa nawalang buhay. Kung higit kang nakakaramdam ng may MALI, huwag ng itago pa. May mga reason kung bakit nagawa man nila ang mga bagay na iyon.

Kung ang panginoong diyos po ay MAPAGPATAWAD dapat tayo rin po ay matutong humingi ng kapatawaran sa mga kasalanang ating nagawa, at matuto rin po tayong tumanggap ng kapatawaran sa mga taong nakagawa ng pagkakasala sa atin. Magbigay po tayo ng kapayapaan at kapatawaran sa bawat isa. Always put God in the CENTER of Everything ????.

A/N: May mga typo error at wrong grammar po, humihingi po ako ng tawad sa inyo. Hindi po ako perpekto at hindi rin po ako nagpapakaperpekto. Tao lang din po, nagkakasala , may pagkakasala, at magkakasala. Sana po maintindihin niyo, taos puso po akong nagpapasalamat sa inyo ngayon palang. Sana po suportahan nyo hanggang sa matapos ang walang hanggan, charot lang po Hehe. Thank you very much!?? Lablots and Enjoy Reading.

Nagmamahal,

Baliw niyong Author

-senyoritanyle ?

Muchas Gracias Por Leer ??

Your vote ? is utterly appreciated.??

- Gelynebabe