พี่ตัวร้ายกับน้องชายตัวเล็ก #กิตเค #เคกิต นิยายY

Part Kay. อ่า.. สวัสดีครับ ผมเคเอง ..คุ้นๆใช่มั้ย แต่ช่างมันเถอะ ผมเพิ่งจบม.6 ที่โรงเรียนต่างเขต และตอนนี้กำลังกำลังจะย้ายตัวเองเข้ามาหอของมหาลัย แต่ก็ต้องยืนโง่ๆอยู่หน้าตึก เพราะรายชื่อรูมเมทที่ผมต้องเข้าไปอยู่ด้วย ดันคุ้นๆ แต่ผมก็ยังคิดไม่ออก "มึงจะยืนมองกระดาษมันอีกนานมั้ย?" ผมที่กำลังคิดๆอยู่ก็ถึงกับสะดุ้งสุดตัวที่มีเสียงใครคนนึงแหกปากใส่หูผม "เชี่ย.." "กูเห็นมึงยืนมาจะ10นาทีละ ตอนแรกคิดว่าช็อคตายไปละ" พอผมตั้งสติได้ก็หันไปมองคนข้างๆ "กูเตอยู่หอนี้แหล่ะ เห็นมึงยืนงงๆ เผื่อมีไรให้ช่วย" "ผมคุ้นชื่อรูมเมทเฉยๆ แต่คิดไม่ออก เลยยืนนึกอยู่" "ไหน เผื่อกูรู้จัก" ผมยื่นกระดาษให้พี่เตดู แล้วพี่มันก็หันยิ้มแหยะๆให้ผม เป็นนัยว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ "กฤตย์.." "....." "ป่ะ เดี๋ยวกูพาไปดูห้อง อยู่ข้างห้องกูพอดี" "ครับ.." ผมเอาเป้ขึ้นสะพายแขน เดินตามพี่เตที่เดินนำผมขึ้นไปก่อนแล้ว แต่ก็ไม่วายที่ผมเกาหัวตัวเองเพราะยังไม่เลิกสงสัย ชื่อแม่งก็คุ้นชิบหาย แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก.. ตึกนี้มีทั้งหมด 7ชั้น โชคดีที่ผมอยู่แค่ชั้น2 ถ้าได้อยู่สักชั้น7 มีหวังเดินขึ้นขาลากแน่ๆ "อ่ะ ห้องนี้แหล่ะ ..ถ้ามึงมีอะไรให้ช่วยก็ตะโกนออกมา เดี๋ยวกูรีบเข้าไปช่วย" "...." เดี๋ยวนะ กูอยู่ร่วมห้องกับตัวไรกันแน่วะ? "เออนี่มึงชื่ออะไร" "อ้อ เคพี่ ผมชื่อเค ..โทษทีผมลืมแนะนำตัวไปเลย" "เออๆ" "ขอบคุณนะพี่" พี่มันโบกมือมาให้เชิงว่าไม่เป็นอะไร ก่อนพี่มันจะเปิดห้องข้างๆแล้วก็เข้าไปในห้องเลย ทิ้งผมยืนทำใจอยู่หน้าห้อง "คงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกหน่า คิดมากไปได้ไอ้เค" ผมส่ายหน้าสะบัดความคิดตัวเองออก ก่อนจะเอากุญแจที่อาจารย์ให้มาไขเข้าห้อง พร้อมกับค่อยๆดันประตูเข้าไปข้างใน ละ..และสิ่งที่ผมเจอในห้อง.. "เชี่ย..." ผมถึงกับเอามือกุมขมับทันที กูว่าแล้ว ว่ากูต้องเจอรูมเมทแบบนี้! นี่..ห้องหรือรังหนู? ผมถอนหายใจใหญ่ๆพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง.. ผมหลับตาทำใจกับสิ่งที่ตัวเองเจอ ปล่อยให้ผมอยู่กับตัวเองก่อน ก่อนที่จะต้องมาจัดแจงห้องใหม่ ถ้าจะอยู่ร่วมห้องกันก็ต้องคุยกันล่ะว้า.. ผมชื่อเคครับ อย่างที่ได้อ่านมา ผมเป็นนักศึกษาคณะคณิตศาสตร์ประกันภัย ปี1 ที่เพิ่งสอบติด ที่เพิ่งรู้ว่าต้องมาอยู่หอใน และที่เพิ่งมารู้ว่าต้องมาอยู่หอในกับรุ่นพี่ เอาก็เอาวะ! ยังไม่ทันที่ผมจะหายหงุดหงิด ก็ได้ยินเสียงผิวปากดังออกมาจากห้องน้ำ ก่อนผมจะเหลือบตาไปมองทางต้นเสียง ที่มีผู้ชายตัวขาวๆใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ.. เดินผิวปากเช็ดผม เดินไปที่หน้ากระจก สบายใจเลยนะ.. และเหมือนเจ้าตัวเห็นว่าผมนอนอยู่ตรงที่นอนที่เคยว่าง ก่อนจะหันมามองผมเหมือนตกใจ "เชี่ยพี่กิต" แต่ผมตกใจกว่า! "ไอ้เค.." กูว่าละ ทำไมชื่อแม่งคุ้นๆ พี่กิตนี่เอง! ผมเด้งตัวลุกมานั่ง แล้วผมตั้งใจมองหน้าพี่แม่งอีกรอบ คิดว่าไม่ได้ฝันหรือคิดไปเอง ใช่จริงๆด้วยว่ะ! ตรงหน้าผมที่เป็นพี่กิต พี่กิตเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาทันทีที่เห็นหน้าผมชัดๆ ..มันบังเอิญไปปะที่จะเจอคนรู้จักมาเป็นรูมเมท ถ้าไม่ได้นัดแนะกับเพื่อนกันเอง "รูมเมทใหม่.." "ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยวะ" "หน้าแบบไหน?" "หน้าที่เหมือนพี่คิดอะไรอยู่อ่ะ ..ผมเป็นผู้ชายนะพี่ ไม่ใช่ผู้หญิง พี่ไม่ต้องแสดงสีหน้าแบบนั้นก็ได้เว้ย" คำพูดของผมทำพี่กิตยิ้มไม่หุบเลย มันน่ายิ้มตรงไหนเนี่ย พี่กิตยักไหล่แล้วหันกลับไปมองกระจกเช็ดผมตัวเองต่อ เลิกสนใจผมที่ยังคาใจอยู่ ตอนนี้บังเอิญก็ชั่งมันก่อน.. "ทำไมห้องพี่แม่งรกแบบนี้วะ" "ทำไม? กูก็อยู่ของกูแบบนี้" "ผมว่าต้องทำความตกลงกันก่อนแล้วแหล่ะ" "อะไร" พี่กิตที่กำลังทาครีมอยู่ถึงกับขมวดคิ้ว แล้วหน้าผมผ่านกระจกเชิงไม่เข้าใจที่ผมจะสื่อ "ข้อตกลงไง" "ไม่ๆ ..กูอยู่ของกูมาเป็นปีๆ มันจะไม่มีข้อตกลงเชี่ยไรทั้งนั้น" "ของๆพี่ต้องอยู่เป็นที่เป็นทาง แดกเชี่ยไรก็เก็บ ..เนี่ย เห็นป่ะ แล้วเวลาพี่จะพาเพื่อนเข้ามาต้องบอกผมก่อน ผมจะไม่ต้องอยู่ห้อง ละก็.." "หยุดๆ หยุด!" พี่มันหันกลับมาชี้นิ้วมาที่ผม ก่อนจะหัวเสียที่เจอคนเจ้าระเบียบแบบผมมาคอยจัดแจงชีวิตการอยู่หอของมันใหม่ "ฟังกูนะ.. มันจะไม่มีข้อตกลงอะไรทั้งนั้น.." ผมเลิกคิ้วมองหน้าพี่มัน พร้อมกับยันตัวเองลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปประชันหน้ากับเชี่ยพี่กิต "พี่ต้องเก็บของๆพี่ทุกอย่าง.." "กู ไม่ เก็บ!" พี่กิตหรี่ตามองหน้าผมกะเอาเรื่อง เห็นมั้ยเนี่ย ว่าเถียงอยู่กับใคร? "พี่ ต้อง เก็บ!!" "......." "อย่าให้ผมเห็นนะ ว่าพี่กวนตีน" ผมจ้องหน้าพี่กิตเขม่ง ที่ตอนนี้พี่มันกลืนน้ำลายเสียงดังเหมือนกำลังกลั้นใจอยู่ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเป็นฝ่ายชนะเต็มตัว พี่กิตจับไหล่ผมแล้วพลิกตัวให้หลังผมไปชิดกับกระจก ก่อนมันจะยื่นหน้าเข้ามาหาผมจนหายใจไม่ออก "ทำอะไรเนี่ย.." เดี๋ยว เสียงกูเป็นอะไร ทำไมต้องสั่น! "กูจะไม่ทำตามข้อตกลงของมึง.." ผมชักสีหน้าทันทีที่พี่แม่งพูดไม่รู้เรื่อง ดื้อเชี่ยไรนักหนาวะ! ถ้าเอาไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกลล่ะวะ คนแบบนี้.. "งั้นถ้า.." ผมพูดเชิงให้มันได้คิดตาม ก่อนจะยิ้มมุมปากให้พี่มัน ทำสีหน้าพี่กิตถอดสีทันที "......" "ผม.." "เค.." "งั้นเดี๋ยวผมขอจารย์ย้ายห้องแล้วกัน.." พูดจบผมก่อนเอามือดันอกพี่กิตให้ออกห่างจากผม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเอง พี่กิตก็เอามือมารั้งแขนผมไว้ พี่กิตถอนหายใจแรงๆทีนึงเหมือนไม่พอใจกับความเจ้าระเบียบของผมเท่าไหร่ก่อนพี่มันจะพยักหน้ารับ "เดี๋ยวกูเก็บของ.." "ก็แค่เนี่ย" พี่กิตยอมปล่อยมือที่รั้งแขนผม ก่อนจะผมจะรู้สึกถึงอะไรสักอย่างมาโดนที่หูผม พร้อมกับลมเบาๆที่เป่าผ่านๆหูผมไป ทำขนทั้งตัวผมลุกแบบไม่ได้นัดหมายกันเลย แล้วทำไมมึงต้องมาทำแบบนี้ด้วยวะ! "รอบนี้กูยอมมึง แต่ต่อไประวังตัวมึงไว้เถอะ" ผมไหวไหล่กลับไปให้พี่มัน ก่อนจะทิ้งตัวลงมานั่งมองพี่กิตที่กำลังเก็บห้อง ทั้งๆที่ท่าทางผมทำเป็นไม่สนใจการกระทำพี่มันเมื่อกี้ แต่ใจผมกลับเต้นโครตแรง ..กูแค่ตื่นเต้นแหล่ะ ไม่ได้เจอพี่มันมานาน ทุกคนคงเดาออกว่าผมกับพี่กิตเหมือนรู้จักกัน ใช่ครับ..ผมจบจากโรงเรียนเดียวกันกับพี่กิต พี่กิตเป็นรุ่นพี่ผม3ปี ตอนนี้พี่กิตก็น่าจะอยู่ปี4นะ ผมไม่ได้สนิทกับพี่กิตเท่าไหร่..มั้ง แต่ผมก็ไม่ได้อยากรู้จักเท่าไหร่ กับความ3เจ้าของพี่มัน เจ้าเล่ห์ เจ้าชู้ และก็เสือกมาเป็นเจ้าหนี้กูด้วย เจ้าหนี้ที่ว่า..คือหนี้บุญคุณที่แม่งมาช่วยผมตอนนั้น.. ผมว่าเลิกคุยเรื่องพี่มันเถอะ แค่คิดว่าต้องเจอหน้าพี่แม่งทุกวันกูก็เครียดละ "มองหน้ากูแบบนี้.." "...." "ชอบกูหรอ?" "ชอบเชี่ยไร ..ผมแค่คิดถึงวีรกรรมของพี่มึงที่ทำกับกูมากกว่า" "ชอบก็บอกว่าชอบ.. ไม่ต้องเขิน" "ไอ้กิต!" "เห้ย กูพี่มึงนะ เบาได้เบา" ผมทำหน้าเซง พลางถอนหายใจให้พี่มัน ไม่รู้จะก่อกวนอะไรผมอีก เหมือนผมต้องมาเป็นฝ่ายค้านตั้งมอบประท้วงพี่มันเนี่ย..   Part Kit. ผมยิ้มชอบใจ มือก็เก็บขยะตรงพื้นไปด้วย เวลามันหงุดหงิดยิ่งทำให้ผมอยากแกล้งมันเข้าไปอีก ไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ.. ผมเอาขยะยัดใส่ถุงก่อนจะหยิบเสื้อยืดที่มันพาดอยู่บนโซฟายัดกลับเข้าตู้ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะปิดประตูตู้สนิท มือขาวๆของไอ้เคก็รั้งประตูไว้ ก่อนมันจะหยิบเสื้อยืดตัวเดิมที่ผมเพิ่งยัดๆเข้าตู้เสื้อผ้าเมื่อกี้ยื่นคืนมาให้ผม "ใส่ไม้แขวนดีๆ" "ห่ะ?" "ตัวอื่นๆที่มันยัดในนั้นด้วย" "เห้ย มันเกินไปปะวะ ลามปามมาตู้เสื้อผ้ากูเนี่ย!" "ใส่ไม้แขวน.." ไอ้เคพูดน้ำเสียงนิ่มๆ สายตาที่ไร้เยื่อใย แล้วก็กลายเป็นผมที่หงุดหงิด ก่อนจะรับเสื้อจากมันแล้วเควี้ยงลงตู้เหมือนเดิม "กูบอกให้มึงใส่ไม้แขวนดีๆไงพี่!" "......." "งั้นกูย้ายห้อง.." "เออๆ! ..เจ้าระเบียบชิบหาย แม่ง..เสื้อผ้ากู แม่งอยู่ของมันแบบนี้มาตั้งนาน.." ผมบ่นพลางหยิบเสื้อมาใส่ไม้แขวนตามที่มันบอก กูกะจะเล่นมันอยู่แล้ว ไหงเป็นกูที่ตั้งมาทำตามที่มันบอก "บ่นไร" "เปล่าครับ!" ไอ้เคนั่งขอบโซฟามองผมที่กำลังเอาเสื้อใส่ไม้แขวนไปด้วย นี่กะจะเฝ้าจนผมทำให้เสร็จเลยใช่มั้ย ห่ะ! "กูทำงานดีต้องมีรางวัลปะวะ?" "เดี๋ยวกูเอาขี้ให้กิน" "เอาดีๆ" "เออๆ" ไอ้เคตอบผมปัดๆ แต่ก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้อีก มันเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้ผมทั้งยิ้มได้และหัวร้อนง่าย ผมไม่ปฏิเสธถ้าจะบอกว่าผมชอบที่จะอยู่กับมัน ..ถึงจะไม่เจอกันมาเป็นปีๆ แม่งก็ยังไม่เปลี่ยน แถมโตทันผมแล้วนี่ดิ น่ารักชิบหาย.. ...................................................   Part Kay. ผมมองขวางพี่กิตที่จ้องหน้าผมไม่ละสายตา ไม่รู้ว่าเพราะหิวข้าวหรืออะไรกันแน่.. ตอนที่ผมกำลังต้มมาม่าให้คุณชายเจ้ากรรมนายเวรของผมอยู่ เพราะมันเก็บห้อง มันเลยต้องการรางวัลจากผมไง ทำไม? หาแดกเองไม่ได้ไง? "พี่เลิกนั่งมองหน้าผมสักทีได้ไหม?" "ทำไมวะ กูแสดงออกบ้างไม่ได้รึไง?" ผมได้แต่ถอนหายใจกับคำพูดของมัน แม่งเตาะผมตั้งแต่มัธยมยันมหาลัย แม่งไม่เลิกสักทีเนี่ย "แสดงเยอะไป แล้วก็พี่เลิกเล่นแบบนี้สักทีเถอะ คนอื่นแม่งเข้าใจผิดหมด" คำพูดห้ามของผม ทำได้แค่ให้พี่มันยิ้มชอบใจเท่านั้นแหล่ะ "อยากฟังกูเล่นกีต้าร์ปะ" "ไม่อ่ะ" "ฟังหน่อยเถอะ.." "ละพี่จะถามผมทำไม" กวนตีนไม่เลิก.. พี่กิตยิ้มยั่วๆผม ก่อนจะเดินไปหยิบกีต้าร์คู่ใจ แล้วมานั่งตรงข้ามผมที่ตั้งใจต้มมาม่าแสนอร่อยให้หมาแดกอยู่ "มึงคิดถึงกูปะ" "......." "ไม่ตอบแปลว่าคิดถึง.." "พี่แม่งเป็นแบบเนี่ย.." ผมส่ายหน้าเบาๆ มันอดที่จะหลุดยิ้มกับท่าทางกวนๆของพี่มันไม่ได้จริงๆ สุดท้ายผมก็ต้องหลุดการคีพลุคผมใช่มั้ย? "มึงโหดกับกูได้ มึงก็ต้องยิ้มให้กูได้ ..แฟร์ดี" "......." "แต่ถ้าแฟนจะดีกว่า.." "แคร๊ก!!" ผมที่ตักน้ำมาม่ามาชิมถึงกับสำลักทันที หยิบน้ำมากินแทบไม่ทัน!! หยอดเก่งงง หยอดแล้วก็ยิ้ม.. ผมมองขวางๆให้พี่กิตอีกรอบ หยอดเก่งแบบนี้ไม่มีใครอีกแล้วครับ.. ไม่แปลกหรอก ที่สาวๆจะติดขนาดนี้ ร้องเพลงก็เพราะ เล่นดนตรีก็เก่ง สายตาพิฆาต แถมปากแม่งก็หยอดเก่ง.. แต่แปลกตรงที่โดนทิ้งไปตอนนั้น ทุกวันนี้ก็ไม่มีแฟนนี่แหล่ะ ..ทำไมไม่ครบใครเป็นตัวเป็นตนให้จบๆไปวะ "ไหนเพลง?" ผมถามพี่มันทันทีที่หายสำลัก ก็แม่งมองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างเดียว เพลงไม่ต้องลงต้องเล่นมันละ "เอาเพลงไร" "เพลงไรก็ได้ เล่นๆมาเถอะ" "กูร้องเพราะ เพลงไหนแม่งก็ดีหมดใช่มั้ย?" "เอากีต้าร์ไปเก็บครับ" ผมหมั่นไส้กับความมั่นหน้ามันจริงๆ ก่อนพี่มันจะเลิกแกล้งผมแล้วเริ่มเกากีต้าร์ขึ้นเป็นทำนอง ฝนตกไหม.. "เพราะนี้ไม่ดัง เปลี่ยนๆ" "เดี่ยวเหอะมึง" พี่มันหยุดเล่นแล้วชี้หน้าผมคาดโทษทันที ทำผมอดยิ้มที่ได้แกล้งมันไม่ได้ ก่อนจะเล่นขึ้นมาใหม่รอบ2 "ฝนตกอีกแล้ว คืนนี้คงหนาวกว่าคืนไหนไหน ตัวฉันก็ใช้ชีวิตไป แค่ผ่านผ่านไป เท่านั้น เท่านั้น.." ร้องแต่เพลง สายตาไม่ต้องได้ไหมล่ะ? ผมเลิกมองพี่มันที่ร้องเพลง เปลี่ยนมาเป็นใช้หูฟังอย่างเดียว ทำไมน่ะหรอ.. ก็นั่นสินะ ทำไม.. ถ้าไม่ใช่ว่าพี่แม่งจ้องหน้าผมอย่างเดียวเนี่ย! แล้วสายตาแม่งทำผมใจไม่ดีเลยว่ะ "ก็คิดถึงเธอ อยากรู้ว่าเธอน่ะเป็นเช่นไร ตัวฉันก็เลยกดเบอร์โทรไป แบบไม่ตั้งใจ เท่านั้น เท่านั้น.." ผมร้องเบาๆตามพี่มัน มือก็ฉีกเครื่องปรุงมาม่าใส่หม้อไปด้วย "พอละ.." ชะงักเลยกู.. "เนี่ย.. พี่เป็นคนที่เล่นให้ผมฟังไม่เคยถึงท่องฮุคสักที" ผมถอนให้ใจแรงทันทีที่กิตหยุดเล่น ก่อนจะเงยหน้ามองพี่มัน อึก.. ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมา ผมก็ต้องตกใจที่หน้าพี่กิตแม่งอยู่ใกล้แบบไม่ทันตั้งตัว ทำใจผมเต้นรัวจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเป็นผมเองที่ตั้งสติแล้วถอยห่างออกจากพี่มันทันที แบบนี้อีกแล้วนะเว้ย! แล้วก็ชอบยิ้มชอบใจที่ได้แกล้งผม! พี่กิตเอากีต้าร์ไปวางไปที่เดิม แล้วก็กลับมานั่งตรงข้ามผมเหมือนเดิม "เสร็จยัง กูหิวจนไม่มีแรงแล้วนะเว้ย" "เออเสร็จแล้ว" "ถ้าไม่อร่อยนะ" "งั้นก็ไม่ต้องแดก!" "โอ๋ๆ หยอกเฉยๆครับบ ..นี่ก็หัวร้อนง่ายจริงๆ" พี่มันรีบดึงหม้อมาม่าไปทางตัวเองทันที ก่อนจะตักน้ำซุปชิม "ใช้ได้" "อร่อย" "อ่า.. อร่อยครับ" ผมพยักหน้าพอใจกับคำพูดของพี่มัน ลองแค่ใช้ได้ รอบหน้าไม่ได้แดกแบบนี้แน่ๆ ผมเท้าคางกับโต๊ะมองท่าทางของพี่กิตที่กำลังกินเหมือนเพิ่งเคยได้กิน เอาจริงๆ พี่แม่งก็หล่อนะ ถ้าไม่ขยันกวนตีนผมอ่ะ ผมเผลอมองพี่กิตกินอยู่นาน ก่อนพี่มันจะเหลือบตามาสบตากับผม แล้วก็สำลักน้ำซุปมาม่าขึ้นมาดื้อๆ "แคร๊ก! ..น้ำๆ!" ผมรีบหยิบน้ำแล้วเปิดฝาขวดยื่นให้ทันที แล้วกินยังไงให้สำลักได้วะเนี่ย พี่กิตกระดกน้ำหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะเหลือบตามามองผมอีกรอบ แล้วรีบมองไปทางอื่น "อะไร" พี่กิตส่ายหน้าตอบผม แต่ก็ยังเลิ่กลั่กอยู่ดีนั่นแหล่ะ..ผมดูออกนะเว้ย "ทำไม.. เขินผมจนสำลักหรอ?" "......" "ผมหล่อใช่มั้ยล่ะ" พี่มันไม่ตอบผม แล้วรีบก้มหน้าก้มตากินต่อไม่รอแล้วนะ.. "เสียอาการนะพี่อ่ะ" "......" ผมยังไม่หยุดแกล้งพี่กิต ได้ทีผมต้องเอาคืน เล่นอะไรไว้ก็ได้คืนแบบนั้นแหล่ะพี่ ผมเท้าคางกับโต๊ะตั้งใจส่งสายตาพิฆาตของผมจัดการพี่กิตให้อยู่หมัด ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกดดันให้พี่มันเสียอาการอีกรอบ พี่กิตซูดเส้นมาม่าเข้าปาก แล้วอยู่ๆมันก็เงยหน้าขึ้นมาประจันหน้ากับผมทันที ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอแบบลืมตัว กลับกลายเป็นผมที่เสียอาการซะเอง หน้ากวนๆ กับแก้มตุ้ยๆที่กำลังเคี้ยวเส้นมาม่าอยู่นั้น... ไอ้เชี่ยเอ้ย!! "เอ้อ! ผมลืมไปว่าลืมซื้อแปรงฟัน" ผมที่ดึงสติตัวเองกลับมาได้ก็รีบลุกแล้วรีบเดินออกจากห้องทันที ขืนอยู่ต่อ ผมได้ขายขี้หน้ากว่านี้แน่ๆ..   Part Kit. เรียบร้อยฮะ! ผมมองตามไอ้เคที่รีบร้อนเดินออกจากห้องเพราะเสียอาการ อ้างว่าลืมซื้อแปรงฟัน แต่ไอ้ที่วางบนกระเป๋านั่นมันอะไร ถ้าไม่ใช่แปรงฟันของมัน.. ไปเรื่อยอ่ะมึง ..เขินก็บอกเขินดิวะ เอาจริงๆถ้าผมไม่เล่นมันกลับแบบนี้ แม่งคงเอาคืนที่ผมแกล้งมันไว้หนักกว่านี้แน่ๆ เมื่อกี้ผมยอมรับว่าเสียอาการจริงๆ ก็มันเล่นจ้องหน้าผมขนาดนั้น เป็นใครก็เสียอาการปะวะ.. แล้วผมก็มานั่งยิ้มคนเดียวเนี่ยนะ? ..................................... แกร๊ก! เสียงเปิดประตูห้องทำผมที่กำลังเช็คสายกีต้าร์ต้องเงยหน้าไปมอง ก่อนไอ้เคจะกินขนมเดินเข้ามาในห้อง แล้วก็เอาตีนดันปิดประตู พร้อมกับสายตาที่เหลือบมามองผม "......." "ไหนบอกไปซื้อแปรงฟัน?" คำพูดของผมทำไอ้เคที่กำลังหยิบขนมจะเข้าปากชะงักทันที ก่อนจนทำน่านึกเรื่องแก้ตัว "เอ่อ.. ผมพึ่งคิดได้ว่าอยู่ตรงนั้น!" มันชี้มือไปทางกระเป๋าตัวเองที่เคยมีแปรงฟันวางอยู่ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว "ตรงนี้.." ผมหยิบแปรงฟันที่ผมซ่อนไว้ข้างหลังมาให้มันดู พร้อมกับโบกไปมาล่อมัน "...." มันยัดขนมเข้าปากตัวเอง ก่อนจะมองหน้าผมเหวี่ยงๆ แล้วก็เคี้ยวขนมไปด้วย "เอาคืนมา" "มาเอาดิ" ผมกระดิกแปรงฟันมันให้มันเดินมาเอาคืนไป ก่อนผมจะถอนหายใจเซงๆแต่ก็ยอมเดินเข้ามาเอา "เรียนอะไรมึงอ่ะ" ผมยึกยักจะคืนแปรงฟันให้มัน พร้อมกับยิงคำถามที่อยากรู้ทันที "จิ๊!" "คณะ?" "คณิตศาสตร์ประกันภัย" "อืม.. คิดไงเรียนคณะนี้วะ" "เลิกถามแล้วเอามา.." ผมที่กำลังเล่นลิ้นหันกลับไปไปมองหน้าเหวี่ยงๆมัน ที่กำลังเอียงคอมองหน้าผมเอาเรื่องอยู่ "มีแฟนยัง?" "ยัง.. เอาคืนมาดิ๊" "งั้นกูก็จีบได้อ่ะดิ" คำพูดของผมรอบนี้ ทำไอ้เคนิ่งไปเลย แต่เดี๋ยว.. ผมเป็นฝ่ายยิงคำถามไป แต่ทำไมใจผมเต้นแรงงี้วะ! อยู่ๆผมก็เสียอาการซะเอง ผมกลืนน้ำลายลงคอแบบไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะหันหน้าหนีมันทันที ไม่ได้เว้ย.. ผมจะเขินเองแบบนี้ไม่ได้!