EPISODE 03-02 นอนไม่หลับ
2225 Words
EPISODE 03-02
นอนไม่หลับ
ได้ยินคนรับใช้บอกมาแบบนี้แพทริคก็ขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดว่าทำไมต้องรอเขาด้วย แต่ก็ไม่ทันได้ถามอะไรออกไป เดินเข้ามาด้านในก็ตรงไปที่โต๊ะอาหารทันที
ร่างสูงใหญ่ของลูซิเฟอร์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นว่าแพทริคเดินมาจึงสั่งให้นำอาหารออกมาเสิร์ฟ แพทริคยังไม่ทันได้ทิ้งตัวนั่งก็ถูกดวงตาคมจับจ้องอย่างเอาเรื่อง
“ได้กลิ่นผู้ชายติดตัวแพทมา ใคร?”
“จมูกดีชะมัด”
“มันมีกลิ่นแปลกที่ผมไม่เคยได้กลิ่นแน่นอน ไปทำอะไรมา กับใคร ที่ไหน?”
“ก็ไปทำงานปกติ วันนี้ไปดูงานก่อสร้าง กินข้าว เอ่อ...กินข้าวกับเพื่อน นัดเจอเพื่อนเก่าแป๊บเดียวเอง”
“เพื่อนผู้ชายเหรอ?”
“ครับ”
“แล้วทำไมกลิ่นติดตัวแรงจัง ไปเปลี่ยนชุดเลย ผมได้กลิ่นแล้วกินข้าวไม่ลง คุยกันยังไงให้กลิ่นติดตัวมาแบบนี้”
“ก็กอดกันแป๊บหนึ่งด้วยไง ไม่เจอกันนานเลยกอดกันด้วยความคิดถึง อะไรประมาณนั้นน่ะ”
“...”
ลูซิเฟอร์เงียบไปทันทีและชักนำบรรยากาศน่าอึดอัดมาให้จนแพทริครู้สึกว่าตัวเขานั้นเริ่มเล็กลงเรื่อย ๆ
จนสุดท้ายเขาก็รีบเข้าห้องมาเปลี่ยนชุดใหม่ตามที่อีกฝ่ายร้องขอโดยไม่ต่อปากต่อคำอีก ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมในใจถึงรู้สึกผิดที่ตัวเขานัดเจอเพื่อนเก่าแล้วกอดทักทายกัน ทำไมทุกอย่างพาให้รู้สึกว่าเขากำลังมีชู้ทั้งที่ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย
ที่แพทริคไม่เข้าใจตัวเองมากที่สุดคือการที่เขาต้องเป็นฝ่ายชวนลูซิเฟอร์คุยก่อนเพราะกลัวจะทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจเรื่องที่มีกลิ่นผู้ชายติดมา อีกทั้งยังต้องตักอาหารให้เพื่อเอาอกเอาใจอีกสารพัด ปกติเขาไม่เคยทำแบบนี้
แต่พอมื้ออาหารผ่านไปบรรยากาศก็ดีขึ้น ลูซิเฟอร์ไม่แสดงท่าทีบึ้งตึงเหมือนเมื่อครู่แล้ว พวกเขาก็แค่มานั่งคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ด้วยกันที่โซฟาอย่างเช่นทุกวัน และบทสนทนาที่ซ้ำเดิมเกือบทุกวันคือเรื่องที่แพทริคบ่นในสิ่งที่ญาติทำกับเขา เหมือนเป็นปมในใจเรื่องหนึ่งที่มันคลายไม่ได้สักที
“ถ้าปู่ผมไม่เสียไปก่อนผมคงมีที่ยืนในตระกูลมากกว่านี้ ผมน่ะ คิดไว้แล้วนะว่าถ้าพาบริษัทไปได้ไกลกว่านี้ทุกคนจะเกรงใจผมบ้าง อย่างน้อยก็ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับผม ปฏิบัติกับผมเหมือนเป็นมนุษย์คนหนึ่งก็ยังดี แต่พอคุณปู่เสียไปอะไร ๆ ก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า ผมถูกวางยาสลบแล้วใช้ลายมือปั๊มลงกับเอกสารสำคัญหลายอย่างเพื่อเอื้อผลประโยชน์ให้พวกตัวเอง เฮอะ หน้าไม่อาย”
“ผมไม่คิดว่าตระกูลของแพทจะยุ่งวุ่นวายขนาดนี้ ตอนประมูลพวกเขาก็ดูคุยง่าย เลยคิดว่าจะไม่ได้มีปัญหาภายใน”
“ได้เงินตั้งห้าร้อยล้านก็ต้องคุยง่ายอยู่แล้วสิครับคุณลูฟ แต่เรื่องประมูลผมให้คุณน่ะ ผมไม่โกรธเท่าเขาเอาบริษัทไปครองหรอก นั่นมันคำสั่งตามพินัยกรรมคุณปู่เลยนะ คุณปู่ยกบริษัทให้ผม บอกแค่ว่าถ้าผมทำคนเดียวไม่ไหวก็ให้หลานอีกคนไปช่วย ไม่ได้ให้เอาไปเป็นของครอบครัวคุณอาคนเดียวสักหน่อย เห็นแก่ตัวชะมัด”
“เรื่องมันผ่านมาแล้วก็ช่างมันไปเถอะ แพทอยู่นี่ให้สบายก็พอ ถ้าแพทมีความสุขร่างกายจะได้แข็งแรงแล้วพร้อมมีลูกให้ผม เรื่องอื่นไม่ต้องไปคิดเยอะให้ปวดหัว”
“เรื่องอื่นผมไม่ห่วงเท่าเรื่องงาน พูดตามตรงคือผมก็อยากมีชีวิตที่มั่นคง ผมอยากรวย”
“มีลูกให้ผมเร็ว ๆ สิ ผมให้แพทได้หมดแหละ บริษัทนี้ถ้าได้เปิดแล้ว ผมจะให้แพทเป็นผู้อำนวยการบริหารเลย”
“ข้อแลกเปลี่ยนแค่มีลูกนี่ผมจะได้ทุกอย่างเลยเหรอ?”
“อื้ม ขอแค่มีลูกให้ผมก็พอ อยากได้อะไรผมก็จะให้”
“ความสัมพันธ์ของเราสองคนมันแปลกจัง ผมรู้สึกว่าถ้าจบกันไปคงใจหายน่าดู ไม่รู้สิ คุณลูฟได้ลูกจากผม ผมก็กอบโกยความร่ำรวยจากคุณ แล้วทุกอย่างก็จบลง เหมือนเริ่มต้นและจบลงด้วยผลประโยชน์ทั้งนั้น”
พอพูดเรื่องการจากลาทีไรแพทริคก็ใจหายเสียทุกครั้ง พูดเองก็รู้สึกเศร้าเอง เขายกมือขึ้นลูบอกซ้ายอยู่หลายทีเพื่อปลอบประโลมให้หัวใจเต้นสงบลง ก่อนจะขอตัวไปพักผ่อนโดยไม่คิดจะรอฟังคำตอบจากลูซิเฟอร์เลยสักนิด
และเพราะรู้ว่าตัวเขาคงอยู่ที่นี่ได้อีกไม่นาน หากมีลูกแล้วทุกอย่างก็คงจบลง สิ่งเดียวที่แพทริคจะทำให้ระยะเวลาเหล่านี้มันมีคุณค่าคือเขาจะตั้งใจทำงาน จะปลุกปั้นบริษัทผลิตตุ๊กตาและของเล่นเด็กให้มั่นคง
อย่างน้อยก็คงทิ้งไว้ให้ลูซิเฟอร์ดูต่างหน้า ว่าต่อให้เขาไม่อยู่แล้วแต่บริษัทที่เขาตั้งใจทำก็ยังคงสร้างผลกำไรให้ไม่ขาดมือ
แพททริคเข้ามาในห้องนอนที่ยังคงมีหมอนข้างกั้นอยู่กลางเตียง เขาทิ้งตัวลงนอนอย่างคนหมดแรง ตลอดสองสัปดาห์ที่วุ่นวายอยู่กับการออกไปดูงานนั้นทำให้เขาอ่อนเพลียสะสม พอได้เข้ามานอนแอร์เย็น ๆ ที่นอนนุ่ม ๆ เลยทำให้แพทริคอยากเข้าสู่ภวังค์ทันที
ผ่านไปสักพักใหญ่เจ้าของห้องก็เดินตามมา แล้วลูซิเฟอร์ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าแพทริคนอนหลับบนเตียงด้วยท่าทางสบาย แต่ว่ายังไม่ได้อาบน้ำ! คนรักสะอาดอย่างเขาทนไม่ได้เด็ดขาด รีบเดินเข้าไปสะกิดให้อีกฝ่ายตื่นทันที
“แพท ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย สกปรกมาก ผมนอนด้วยไม่ได้หรอกนะ”
“อื้ม...ผมเปลี่ยนชุดแล้วไง”
เสียงงัวเงียตอบออกมาทั้งที่ยังไม่ลืมตามองด้วยซ้ำ จากนั้นก็ตะแคงตัวหันหลังหนีลูซิเฟอร์แล้วนอนต่ออย่างไม่สนใจ
“แพทริค! ไปอาบน้ำ!”
“...”
คราวนี้ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาแม้แต่ครึ่งคำ ลูซิเฟอร์ชักจะหงุดหงิดเต็มที เขารู้ว่าตัวเองคงนอนร่วมเตียงกับคนที่ไม่อาบน้ำไม่ได้แน่นอน จมูกเขาไวต่อกลิ่น จะให้สูดดมกลิ่นเหงื่อไคลของแพทริคไปทั้งคืนแบบนี้คงไม่ดีแน่
“อยากนอนมากก็นอนไปเลย ไปนอนห้องอื่นก็ได้ ผมไม่นอนกับแพทแล้ว!”
ลูซิเฟอร์ตัดสินใจได้ทันทีว่าเขาจะไปนอนอีกห้องหนึ่งชั่วคราว โดยก่อนจะไปที่นั่นเขาได้กำชับคนรับใช้ไว้ว่าพรุ่งนี้ให้เปลี่ยนผ้าปูที่นอนในห้องนอนใหญ่ยกชุด เนื่องจากมีคนไม่อาบน้ำนอนทับมันทั้งคืน เขารู้สึกว่ามันสกปรกจนใช้ซ้ำไม่ได้แล้ว
และค่ำคืนแห่งการแยกห้องนอนก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงในห้องนอนอีกห้องหนึ่ง แม้จะให้ความรู้สึกไม่เหมือนกับเตียงที่เคยนอนทุกวันแต่ก็ไม่ได้แย่ อย่างน้อยก็สะอาดกว่าการมีคนไม่อาบน้ำนอนร่วมเตียงเดียวกัน
ถึงลูซิเฟอร์จะบ่นและจริงจังกับความสะอาดมากเป็นพิเศษ แต่เขาก็เข้าใจว่าแพทริคนั้นคงเหนื่อยสะสมจนอยากพักผ่อนเต็มที เพราะได้เห็นว่าตลอดช่วงเวลาตั้งแต่เริ่มสร้างโรงงานมาจนถึงวันนี้แพทริคทำงานไม่ได้หยุดเลยสักวัน
ตัวเขาที่มีหน้าที่จ่ายเงินและให้คำปรึกษาได้เห็นการทำงานทุกอย่างอยู่ตลอด รู้อยู่เต็มอกว่าแพทริคทุ่มเทกับงานตรงนี้มากแค่ไหน ซึ่งเขาก็ยินดีจะสนับสนุนต่อไปเพื่อให้ธุรกิจมันสำเร็จตามที่มันควรจะเป็น
โดยตีกรอบของความรู้สึกเอาไว้ชัดเจนเลยว่าที่เขาคอยสนับสนุนนั้นไม่ได้ตามใจแพทริค แต่แค่อยากทำให้แพทริคมีความสุขเพื่อให้สภาวะทางอารมณ์อยู่ในระดับที่ดี เมื่ออารมณ์ดีสุขภาพก็จะดีตามไปด้วย ร่างกายจะได้พร้อมที่จะตั้งครรภ์ลูกของเขาได้ ลูซิเฟอร์ทำทุกอย่างเพื่อลูก
ขอแค่ได้ผลิตทายาทให้เผ่าพันธุ์เขาก็พร้อมทำทุกอย่าง ตระกูลคาร์เตอร์ต้องการทายาทหมาป่าครึ่งมนุษย์เพื่อรักษาอำนาจของเผ่าพันธุ์ มันสำคัญมากสำหรับเขา การดำรงซึ่งเผ่าพันธุ์ให้อยู่ต่อไปได้นั่นจะนำพามาด้วยอำนาจและความแข็งแกร่ง ตระกูลเขาจะอยู่เหนืออสูรครึ่งมนุษย์ทั้งปวง
ความต้องการของลูซิเฟอร์คือเขาอยากรวบรวมเผ่าอสูรครึ่งมนุษย์ทั้งหลายให้อยู่กันอย่างสงบโดยมีตระกูลคาร์เตอร์เป็นผู้ดูแลอยู่เหนือสุด เขาไม่ต้องการให้เกิดสงคราม ไม่ต้องการให้เกิดการแก่งแย่งชิงดีกันอีกแล้ว อยากให้แต่ละเผ่าพันธุ์ช่วยเหลือเกื้อกูลกันไปจนกว่าเผ่าพันธุ์จะสูญสลาย
ตราบใดที่ตระกูลคาร์เตอร์ยังมีอยู่และแข็งแกร่งเช่นเดิม เผ่าพันธุ์อื่นที่ยอมศิโรราบก็จะสงบสุขไปด้วย หรือหากถูกผู้อื่นรังแก ตระกูลคาร์เตอร์ก็จะปกป้อง
ซึ่งตลอดหลายปีมานี้ทุกอย่างยังไม่เป็นอย่างที่ลูซิเฟอร์คิดสักเท่าไร เขายังรวบรวมเผ่าพันธุ์ได้ไม่มากพอ ยังมีอีกหลายเผ่าที่ต้องการต่อสู้เพื่อขึ้นมาอยู่เหนือสุดของอสูรครึ่งมนุษย์ และเขายอมไม่ได้ที่จะต้องอยู่ภายใต้เผ่าพันธุ์อื่นเพราะรู้ว่าถ้าวันหนึ่งตระกูลคาร์เตอร์ตกต่ำ พวกเขาจะถูกหลายเผ่าพันธุ์รุมทำร้ายจนไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ
ความอยู่รอด อำนาจ และความแข็งแกร่ง สามอย่างนี้จะมาพร้อมกันเมื่อตระกูลคาร์เตอร์มีทายาท เผ่าพันธุ์อื่นจะยำเกรงเพราะการมีทายาทคือการสร้างความมั่นคงให้ตระกูล ยิ่งมีทายาทมากเท่าไรก็ยิ่งดี
ลูซิเฟอร์นอนคิดฟุ้งซ่านเรื่องของตัวเองจนเวลาล่วงเลยถึงตีสองเขาก็ยังนอนไม่หลับ ทั้งพลิกตัวไปมา ทั้งเปลี่ยนตำแหน่งการนอน ไม่ว่าทำอย่างไรก็ข่มใจหลับไม่ลงอยู่ดี เขาไม่ชินที่หันไปแล้วไม่เจอหมอนข้าง หรือไม่ได้ยินเสียงกรนเบา ๆ ของใครบางคนเข้าให้แล้ว
นั่นทำให้เขาต้องเดินคอตกกลับมายังห้องนอนใหญ่ของตัวเองอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทำใจมาตลอดทางว่าต้องทนกับความสกปรกของแพทริคให้ได้ แล้วหลังจากนี้เขาจะช่วยแพทริคทำงานให้มากขึ้นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเหนื่อยจนเกินไป เพราะถ้าเหนื่อยมากก็จะนอนหลับไปโดยไม่อาบน้ำแบบนี้อีก
ตึก ตึก ตึก
ฝ่าเท้าใหญ่ย่องเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ลูซิเฟอร์ค่อย ๆ ปิดประตูอย่างเบาแรง ทว่าเมื่อหันมาก็ต้องตกใจกับแพททริคที่นั่งหัวฟูอยู่บนเตียง
“ผมกำลังจะออกไปหาคุณลูฟเลย เตียงนี้กว้างชะมัด พอนอนคนเดียวแล้วนอนไม่หลับ”
“ขนาดนอนไม่หลับนะเนี่ย”
“ผมตื่นได้สักพักแล้วก็นอนรออยู่ตั้งนาน เพิ่งนึกได้ว่าคุณลูฟบอกว่าจะไปนอนห้องอื่นผมเลยว่าจะไปตาม”
“เหรอ แล้วเตียงมันกว้างขึ้นยังไงไม่ทราบ แพทก็นอนที่เดิม วางหมอนข้างไว้เหมือนเดิม ผมก็เห็นแพทหลับสบายดี”
“ก็...ก็มันไม่ชิน อย่างน้อยอีกฝั่งหนึ่งมันก็ต้องมีการเคลื่อนไหวบ้างไง พอคุณลูฟไม่อยู่มันเลยโล่ง นี่ผมไม่ได้นอนไม่หลับเพราะคุณหรอกนะ ก็บอกว่าเตียงมันกว้างเกินผมเลยไม่ชิน”
“อ้อ อย่างนั้นเหรอ”
“แล้วคุณลูฟกลับมาทำไมครับ ผมยังไม่อาบน้ำเลยนะ”
“นอนไม่หลับเหมือนกัน เตียงห้องโน้นมันเล็ก ผมนอนไม่ถนัด ใช้ที่นอนคนละยี่ห้อกับห้องนี้ด้วยมั้งมันเลยไม่ค่อยรับกับหลังผมสักเท่าไร ผมก็ไม่ได้กลับมาเพราะแพทหรอก ใครจะอยากนอนกับคนไม่อาบน้ำกัน สกปรก”
ลูซิเฟอร์พูดจบก็เดินอ้อมเตียงมาทางฝั่งที่เขานอนประจำ ร่างสูงเอนตัวลงนอนด้วยท่าทางสบาย ผ้านวมผืนใหญ่ถูกดึงขึ้นมาห่มจนถึงอก จากนั้นเขาก็กดรีโมตควบคุมภายในห้องให้ปิดไฟจนมืดสนิท
“ให้ผมไปอาบน้ำไหม?”
“อยากอาบก็อาบ ไม่อยากอาบก็ไม่ต้องอาบ แต่วันหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะ แพทต้องอาบน้ำนอนกับผมทุกวัน”
“ก็ได้ ผมจะอาบน้ำก่อนนอนกับคุณลูฟทุกวัน คุณลูฟก็ไม่ต้องหนีไปนอนห้องอื่นหรอก ยังไงเตียงนี้ก็น่าจะนอนสบายกว่า”
หลังจากบทสนทนาสุดท้ายจบลง พวกเขาทั้งสองคนก็นอนหันหลังให้กันแล้วพากันหลับใหลทันทีด้วยความง่วงงุน บางทีความเคยชินที่มีกันและกันอยู่บนเตียงก็เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้เกิดความสบายใจจนหลับลงได้ในแต่ละคืน
- Writer
