marry me doctor ตอนที่3 ความลับ
1947 Words
เช้า
เช้าแรกหลังพาตุลาเข้าบ้านสิงหาก็ถูกเพื่อนสนิทโทรมาก่อกวนแต่เช้า เพื่ออัปเดตชีวิตคู่ของเพื่อน
"เฮ้ ! ไอ้เพื่อนยากเป็นไงคืนแรกหลังแต่งงาน มันดีไหมวะ? คนมีเมีย"
"เละหนักเลย"
"นี่มึงอย่าบอกนะว่ามึงกับน้องมันซัดกันหนักเลย"
"เออ หนัก กูหัวแตก น้องมันขาแพลง ถือว่ารับขวัญกันสาหัสเลย"
"อะไรจะขนาดนั้นนี่คืนเข้าหอหรือเข้าโรงวะ?"
"ก็น่าจะคล้ายอย่างหลัง แล้วนี่มึงมีอะไรแต่เช้าวะ รีบพูดมาเดี๋ยวกูต้องส่งตุลาไปเรียน"
สิงหาที่กำลังแต่งตัวผูกเนกไท ไม่อยากจะคุยยืดยาว รีบตัดเข้าบทสาระก่อนเพื่อนจะชวนคุยนานกว่านี้
"กูจะบอกว่า เดี๋ยวจะย้ายมาช่วยงานมึงนะ ช่วงนี้อยากพักร้อน หาประสบการณ์ก่อนจะรับตำแหน่ง"
"มึงจะย้ายมาช่วยงานที่คลินิกกู? วันไหน"
"สองสามวัน"
"เออ แล้วเรื่องที่ฝาก มีอะไรคืบหน้าไหม"
"ถ้ามึงหมายถึงแก๊งที่พ่อมึงบอกให้ระวังละก็ ช่วงนี้ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวนะ เห็นไอ้จอห์นบอกแบบนั้นมันยังไม่ได้ข่าว แต่ยังไงก็ระวังตัวไว้จะดีกว่า แล้วมึงติดต่อพ่อมึงได้ยัง"
"ยัง ตั้งแต่วันนั้น พ่อกูยังไม่ติดต่อมาเลย"
"ไอ้จอห์นมันกำลังประสานไปขอความร่วมมือกับตำรวจญี่ปุ่น มึงใจเย็นก่อนก็แล้วกัน"
"เออ"
"พวกมันมีเครือข่ายที่ประเทศไทย มึงต้องระวังให้มากนะ"
"มึงบอกว่าพวกมันยังไม่เคลื่อนไหวไม่ใช่เหรอ"
"ใช่แต่ระวังไว้ดีที่สุด เราไม่รู้ว่าใครดูความเคลื่อนไหวเราอยู่บ้าง มึงกับน้องมันถือว่าอยู่ในที่แจ้ง ไม่รู้ว่าพวกมันจะมาถึงตัวเมื่อไหร่แค่ระวังไว้ก่อน"
"เออขอบใจพวกมึงมาก"
วางสายจากคชา ใจชายหนุ่มก็ได้แต่สงสัย หลังธนสินสั่งให้ปกป้องตุลา พ่อก็หายตัวไปเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่า ธุรกิจที่ญี่ปุ่นมีปัญหา เขาติดต่อหาพี่ชายต่างแม่อีกคน ทางนั้นก็บอกติดต่อพ่อไม่ได้เช่นกัน
"มันเป็นไปแล้ว ลูกต้องปกป้องเด็กคนนั้น เอาไว้พ่อกลับประเทศไทยเราค่อยมาคุยกัน" เป็นข้อความสุดท้ายที่ได้คุยกับธนสิน ตอนนี้เขาได้แต่งงานกับตุลาเรียบร้อยแล้ว จากนี้เขาต้องทำไงต่อกับเด็กคนนี้ พ่อก็ไม่บอกเอาไว้เลย แล้วคนที่จะตามทำร้ายพวกเขาเป็นใครกันแน่ อย่างน้อยถ้ารู้จะได้เตรียมรับมือ
พักเที่ยง แสงแดดร้อนระอุสาดส่องไปทั่วสนาม โรงเรียน แม้จะมีลมพัด แต่กระแสลมก็ยังร้อนเหมือนจะละลายตามไอติมในมือ น้ำแดงโซดาที่ซื้อมาดูดหมดไปภายในไม่กี่นาที มันช่างเป็นอากาศที่ดีเหลือเกิน จนทำให้นักเรียนที่เดินสวนไปมาพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าโคตรพ่องร้อน!
ตุลาก็ไม่ต่าง ชื่นชมแดดหฤหรรษ์ในใจตลอดทาง ยิ่งขาเดินไม่สะดวกยิ่งรู้สึกหนหวย* และด้วยฤทธิ์เดชของแสงอาทิตย์ตอนเที่ยงวันส่งผลให้แก้มใสๆ แดงเปล่งราวกับลูกตำลึง บวกกับปากนุ่มก็ขึ้นเป็นสีชมพู เม็ดเหงื่อหยดไหลเป็นสายผ่านสองแก้ม...จนทำให้จอนผมบางเปียกชุ่มเม็ดเหงื่อ เดินขากะเผลกๆ ไปยังโรงอาหารช้าๆ โดยมีรันณกรณ์ และเหล่าเพื่อนในแก๊งนักฟุตบอลประจำโรงเรียนประมาณเจ็ดชีวิต มีบอส บิ๊ก แจ็ค วิน แบงค์ มาร์ค นัท โดยในแก๊งทั้งเก้าคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่สุดรู้กันทุกเรื่องแม้แต่ใครกิ๊กใคร ในกลุ่มก็รู้กัน
ทั้งแก๊งหนุ่มหล่อราวกับบอยแบนด์เดินเรียงหน้ากระดานมาด้วยกัน แต่รันณกรณ์มองตุลาด้วยความไม่สบายใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนขาเจ็บ มันเกิดอะไรหรือว่าหมอทำร้ายร่างกายมันถึงได้ยับเยินแบบนี้เพียงชั่วข้ามคืน
"มึงกูถามแท้ๆ ตกลงขามึงเจ็บถึกหมอเฮ็ดหยังมาแม่นบ่"
ใบหน้าคมหล่ออย่างไทย นัยน์ตาสีน้ำตาล ผิวสีแทน รันณกรณ์โค้งตัวขยับเข้าใกล้ทำเสียงกระซิบกระซาบไม่ให้เสียงดังเกินไประรังไม่ให้เพื่อนคนอื่นได้ยิน ถึงอย่างนั้นก็ถูกคนก็มองแรงจนได้
"พวกมึงกระซิบหยังกัน มีความลับพวกกูเหรอ !" เพื่อนอีกคนที่ชื่อวินไอ้นี่มันยิ่งขี้สงสัย ช่างสังเกตรีบถามตุลาทันที
"บ่มีหยัง บักรันมันเวอร์"ตุลารีบเอามือปิดปากรันไว้ให้เงียบ
"ปิดปากกูหยัง ! มึงบอกความจริงกูมา กูจะแจ้งตำรวจให้เดียวนี้ถ้าอ้ายหมอมึงเฮ็ดหยัง"
ไหนจะเรื่องที่ตุลาบอกไว้เมื่อวาน ว่าถ้ามีอะไรผิดปรกติให้แจ้งตำรวจ อันนี้แหละไม่ปรกติแล้ว
"หมอเฮ็ดมึงแม่นบ่ หมอขู่บ่ให้มึงเว้าเรื่องนี้ติ? "
รันถามตุลาอย่างห่วงกังวล โดยลืมตัวว่าเรื่องนี้เป็นความลับของเพื่อนหน้าใส นั่นทำให้เพื่อนคนอื่นก็รีบหันมาเป็นตาเดียว คนอื่นๆ รู้แค่ว่าตุลาย้ายไปอยู่กับหมอ แต่ไม่รู้ว่าย้ายไปเพราะแต่งงาน พอเห็นรันทำหน้าไม่สู้ดี ทุกคนต่างยิ่งให้ความสนใจเรื่องของนายตุลา พฤศจิกายนกันยกใหญ่
"ตกลงมึงมีเรื่องหยังวะตุลา ให้พวกกูช่วยไหม" เป็นบอสคนตัวสูงเรียวฉายาเปรตขายาวกองหลังประจำทีมที่ทักขึ้นอีก
"เออถ้าใครทำอะไรมึง เดียวพวกกูช่วยเอง มีอะไรก็บอกนะ จะได้ช่วยๆ กัน " เพื่อนอีกคนก็ว่าเสริม
ตุลาต้องรีบแก้ตัวกระแอมคอถี่ๆ บอกว่าไม่มีอะไร จะให้เพื่อนรู้ว่าย้ายไปบ้านหมอเพราะแต่งงานกับหมอ ไม่ได้เด็ดขาด
"ไว้กูเล่าให้ฟัง ตอนนี้ไปก่อนคนมองกันหมดแล้ว"
"บ่ได้ มึงต้องบอกกูเดียวนี้ หมอสิงหาเฮ็ดหยังมึง" รันเริ่มเสียงโกรธ ยังไม่ยอมจบเรื่องหมอ
"ก็กูบอกแล้วบ่มีหยัง มึงอย่าตกใจ หมอบ่ได้ใจร้ายขนาดนั้น"
ตุลาตะคอกกลับเสียงสูงปรี้ด ยิ่งเรียกสายตาเพื่อนๆ ให้จับจ้องที่ใบหน้าคนหนุ่ม ความลับจะแตกไหมวันนี้ ตุลาแทบอยากร้องไห้
"เหมือนมีความลับวะ ตกลงเรื่องอะไร เมื่อเช้ากูเห็นรถสีดำมาส่ง นั่นรถหมอที่มึงย้ายไปอยู่กับเขาใช่ไหม มีอะไรกับเขาเหรอ นี่พวกมึงกับหมอเป็นญาติจริงประเนี่ย ไม่เห็นเคยได้ยินมึงเล่าให้ฟังมาก่อน"
"เออญาติกูจริงๆ พวกมึงน่ะถามกูจัง รำคาญแล้วเนี่ย"
แก้ตัวสูงปรี้ดพลางหันหน้าหนีไม่สบตาเพื่่อน รันเองก็มองอย่างกดดันเค้นเอาความจริง
"แปลก ! ไหนมึงเคยบอกว่าญาติมีแต่คนจนๆ ทำไมเมื่อเช้ากูเห็นญาติมึงคนนั้นแต่งตัวเหมือนหมอ แถมขับรถแพงๆ" เพื่อนอีกคนที่ชื่อแจ็กทำสงสัยอีกราย ก็เห็นกันคนล่ะสองตากับแบงค์ว่ามีรถมาส่งถึงที่ แถมคนนั้นยังดูรวยกว่าที่ตุลาเคยเล่า
"เออๆ เหมือนหมอที่มาตั้งคลินิกในตัวเมืองเทศบาลเลย"
"คุ้นๆ นะเหมือนบ้านหมอจะอยู่ที่เอสเอสวิลล่า เลยบ้านกูไปนิดหน่อย คนนั้นใช่ไหม ญาติมึงน่ะไอ้ตุล ! " มาร์ค เสริมอีกราย เพราะเป็นลูกผู้มีจะกิน เลยพอจะจำได้ว่าตอนพาน้องหมาไปวิ่งเล่นเห็นหมอในบ้านหลังถัดไปแวบๆ แต่กระนั้นก็จำได้ดี คนที่หล่อและโดดเด่นอย่างกับพระเอกเกาหลีมีคนเดียวในย่านนั้น แถมเขาอยู่คนเดียวด้วย ทุกคนในหมู่บ้านเลยจะจำได้เป็นพิเศษ
ตุลาเงียบกริบแต่สายตาล่อกแล่กเก็บอาการไม่อยู่ พวกห่านี่ปิดอะไรไม่ได้จริงๆ
"มึงจำคนผิดเปล่า?"
"กูว่ากูจำไม่ผิดนะ"
"ไม่มี ผิดแล้ว"มาร์คยังยืนยัน
ตกตอนเย็นเลิกเรียนเนื่องจากว่าตุลาขาเจ็บเลยไม่ได้อยู่ซ้อมฟุตบอลกับเพื่อน สิงหาบอกจะมารับ พอเสียงกริ่งหมดเวลาคาบเรียนสุดท้าย เจ้าคนขี้กลัวความลับแตก รีบคว้าเป้นักเรียนชิงออกก่อนใครเพื่อนเพื่อจะเลี่ยงไม่ให้ใครเห็นตน อยู่กับหมอสิงห์แต่ทว่า
"มึงจะรีบไปไหนวะตุล ไม่ได้ลงซ้อมแต่อยู่ดูพวกกูซ้อมก่อนดิวะ !"
เป็นไอ้วินอีกแล้ว เสือกตลอดเลยไอ้บ้านี่ มันโผล่ออกมาจากห้องน้ำได้ไง ขนาดนักเรียนมากมายเดินกันขวักไขว่มันยังอุตส่าห์เห็นตุลาที่ทำท่าหลบๆ ซ่อนๆ ออกมาจากห้องเรียน
"อ้อพอดีกูขาเจ็บต้องรีบไปหาหมอน่ะ" ตุลาแก้ตัวไปแบบเนียนๆ และหวังว่าจะรอด
"อ้อ...ใช่หมอคนนั้นป่ะ !? " วินชี้มือไปที่บุรุษงามโดดเด่นจากนักเรียนทั้งหมด ยืนพิงข้างรถบีเอ็มสีดำแบบเท่ๆ ตุลาถึงกับหน้าถอดสี มาได้ยังไง มาทำไมแต่หัววัน ยิ่งกลัวคนรู้ ไอ้หมอบ้าหน้านิ่งจะรีบโผล่มาทำไมทำเวอร์วังไปได้
"อ้อเออใช่...นั่นล่ะญาติกู" ยิ้มแหย่ะๆ ก่อนจะเดินขากะเผลกๆ ไป ไม่รู้ถูกใครจับได้แล้วหรือยัง ว่าคนที่บอกว่าญาติที่จริงคือคู่แต่งงาน ใจมันหวิวๆ กลัวๆ ระแวงหน้าหลังตลอด ยิ่งถูกไอ้วินที่หูตาไวสมเป็นกองหลังของทีมจ้องจับพิรุธ ตุลายิ่งใจสั่น
ตุลาเดินมาถึงรถก็ทำหน้าไม่พอใจใส่สิงหา"คุณหมอจะมาทำไม ไม่บอกก่อน มาเร็วไปนะเนี่ย คนอื่นเห็นหมดแล้ว"เห็นหมดแล้วทั้งโรงเรียน แถมมายืนเด่นหน้าประตูแบบนี้ใครไปใครมาก็ต้องมอง
"ก็มารับนายไง ขาเจ็บไม่ใช่เหรอ จะได้ไปรักษา ไปเช็กที่คลินิก ถ้ามันจำเป็นก็อาจจะต้องฉีดยา"
"ฉีดยา !!!" หมอบ้าหรือเปล่า แค่ขาแพลงเอง ถึงกับต้องฉีดยาเลยเหรอ
"ใช่ นายเป็นนักบอลไม่ใช่เหรอ ขาย่อมต้องสำคัญที่สุดสำหรับนักบอล ฉะนั้นไปเช็กดูอีกหน่อยดีกว่า" ว่าจบมือขาวเนียนของหมอหนุ่มก็หิ้วแขนตุลาไปฝั่งข้างคนขับก่อนจะเปิดประตูแล้วก็จับเจ้าคนตัวเล็กเข้าไปนั่งด้านใน
"หมอทำแบบนี้ไม่ได้นะ เดียวคนอื่นก็รู้หมดว่าผมแต่งงานกับหมอ ผมอายเพื่อนนะ"
"มันน่าอายขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ใช่สิ"ก็เขาอุตส่าห์วาดฝันว่าจะมีแฟนสาวสักคนเอาให้พวกแก๊งบ่าวหน้าหล่อทั้งแปดคนอิจฉา ถ้ามีคนรู้ว่าแต่งงานมาก่อนแถมแต่งกับผู้ชายอีก สาวไหนจะมอง แถมเพื่อนอาจจะล้อเลียนเขาว่าเคยมีผัวก็ได้
ต่างๆ นานาที่ตุลากลัว และแคร์ ทำให้สิงหาฟังแล้วรู้สึกหมั่นไส้ไม่รู้จะกลัวทำไมนักหนา "แค่แต่งปลอมๆ ถ้าถูกจับได้ก็บอกความจริงเขาไม่เห็นยาก"
การแต่งงานครั้งนี้คือความลับ รู้กันไม่กี่คน จะแต่งจริงแต่งปลอมตุลาก็ไม่อยากให้ใครรู้มากกว่านี้
"ไม่ครับ ไม่ต้องให้ใครรู้แต่แรกจะดีกว่า"
"กลัวคนรู้ว่าแต่งงานกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ใช่ ! กลัวรู้มาก เพราะผมยังอยากมีเมียครับ "
- Writer
