18
กลิ่นอายวสันต์ตลบอบอวลภายในกระท่อมแผ่นหลังนวลเนียนเปียกชื้นหยาดเหงื่อจนเหนียวเหนอะหนะพลิกนอนตะแคงหันหลังให้เขาอย่างไม่ไยดี ถูกกลืนกินสูบเลือดสูบเนื้อสูบเรี่ยวแรงตั้งแต่กลางดึกจวบจนดวงจันทราลาลับสุดขอบฟ้า ดวงตะวันสาดแสงโผล่ขึ้นมาแทนที่ เผลอผล็อยหลับตั้งแต่ครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบได้
ใต้หล้ากินอิ่มหนำสำราญเบิกบานใจจนไม่อาจข่มตานอนหลับ ขยับกายเบียดเสียดหญิงสาวยกท่อนแขนรั้งใต้ท้ายทอยไล่มองดวงหน้าแดงระเรื่อซุกใบหน้าครึ่งซีกลงบนหมอนนุ่ม รอยยิ้มแสนอบอุ่นประดับบนใบหน้าหล่อเหลาก่อนจะอดใจไม่ไหวขโมยจุมพิตลงบนแก้มอิ่มเอิบของนางสองสามที
หญิงสาวเหนื่อยล้าอ่อนเพลียทั่วสรรพางค์กายรับรู้ได้ถึงสัมผัสขยุกขยิกบริเวณใบหน้ารีบยกท่อนแขนแดงจ้ำเป็นปื้นปัดสิ่งก่อกวนให้ถอยห่างเป็นการด่วน
“อื้อ...ง่วง อย่ามากวน” พลับพลึงขมุบขมิบริมฝีปากพึมพำเสียงงัวเงีย
“เอ็งเป็นแบบนี้ข้าจะยอมให้เอ็งกลับไปคนเดียวได้อ
