20
เสียงลมหายใจเข้าออกรินรดซอกคอแกร่งให้ความรู้สึกคันยุบยิบเหมือนมีอุ้งเท้าของสัตว์สี่ขาขนฟูฟ่องคอยสะกิดข่วนอยู่ตลอดเวลา เสียงผิวผ้าเสียดสีกันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวแล้วรั้งคนเคียงหมอนเข้ามาในอ้อมกอด
ทว่าฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้สัมผัสต้นแขนขาวก่อนจะขมวดคิ้วงุนงงผิวเนื้อเนียนลื่นนุ่มนิ่มในวันก่อนแปรเปลี่ยนเป็นสากกร้านแห้งเหี่ยวเหมือนผิวหนังของหญิงสาวชรา หากไม่ติดว่ากลิ่นหอมของนงคราญหวานละมุนเฉกเช่นเดิมก็คงจะเคลือบแคลงสงสัยว่าเป็นใครอื่นมุดผ้าห่มเข้ามา
“ตื่นแล้วหรือ” พึ่งตื่นนอนเสียงของใต้หล้าจึงแหบพร่าแฝงความเกียจคร้านอยู่หน่อย ทำให้ผู้ฟังใจเต้นระส่ำจนต้องดิ้นขยุกขยิกเบือนหน้าหนี
“ตื่นมาไหว้แม่สิลูก บุญคุณค่าน้ำนมน่ะรู้จักไหม...” เสียงแหบแห้งประหนึ่งผ่านประสบการณ์ในชีวิตมาอย่างโชกโชนกระซิบแผ่วเบา เสียงหัวเราะสูงวัยกดต่ำดังในลำคอจนลาดไหล่สั่นไหว
“......”
พรึ่บ!
เสียงไม่คุ้นหูปลุกให้
