"ไซม่อน ดึกป่านนี้พ่อแกยังไม่กลับอีกเหรอ"
แม่ไซม่อนที่นั่งไขว่ห้างหน้าทีวีห้องรับแขกพูดพลางกดรีโมททีวี
ดูข่าวที่เธอควงสามีไปมอบเงินบริจาคที่บ้านเด็กกำพร้า ด้วยความภูมิใจ นักข่าวไปทำข่าวกันเต็ม มีแต่คนยกย่องชื่นชมเธอกับสามี ว่าใจบุญสุนทาน แถมยังเป็นครอบครัวตัวอย่าง ที่ครองรักกันมายาวนานแต่ยังคงรักกันดี
เธอเป็นคนที่ชอบออกงานสังคม ช่วยเหลือคนอื่นแต่ต้องออกสื่อให้นักข่าวมาทำข่าวทุกครั้ง
สามีทำธุรกิจบ้านจัดสรรค์ ผลกำไรแต่ละปีไม่ต้องพูดถึงเยอะถึงขนาดที่เธอไม่ต้องทำงาน รวมถึงลูกชายของเธอด้วย ที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยเที่ยวเตร่ไปวันๆ แต่พ่อแม่ก็ตามใจ
"แม่จะไปสนใจพ่อทำไม แม่เองก็พึ่งกลับมาจากงานเลี้ยง ผมถามจริงๆ วันนึงพ่อกับแม่ได้คุยกันบ้างไหม"
ไซม่อนถามย้อนกลับผู้เป็นแม่ที่ ชอบออกงานสังคมไปงานเลี้ยง พวกคุณหญิงคุณนาย
ส่วนพ่อก็ออกไปทำงานตั้งแต่เช้า ตอนกลับดึกดื่นไม่รู้กลับตอนไหน ไซม่อนกินข้าวคนเดียวตั้งแต่เด็กจนโต
พ่อแม่ไม่เคยมีเวลาให้ วันหยุดก็จะมีบ้างนานๆ ครั้ง
เมื่อก่อนไซม่อน เรียกร้องให้พ่อกับแม่กลับมากินข้าวตอนเย็นด้วยกัน โดยจะร้องไห้งอแงให้แม่บ้านโทรตามแต่ก็เหมือนเดิมจนเขารู้สึกชินซะ แล้ว
พอโตขึ้นเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก ออกไปเที่ยวกับเพื่อนตลอด พ่อแม่ก็ตามใจ อยากได้รถก็ซื้อให้ อยากได้อะไร ก็ตามใจ ไม่เคยขัด
เขาเลยกลายเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง อยากได้ก็ต้องได้
"ช่างเถอะ พ่อแกคงกลับดึกเหมือนเคย "
แม่ไซม่อนพูดแล้วก็ดูทีวีต่อ
"ผมจะออกไปข้างนอกกับเพื่อนน่าจะกลับดึกๆ"
ไซม่อนแค่บอกแม่ ให้รับรู้
"ขับรถดีๆ นะกลับมานอนบ้านด้วยล่ะ"แม่หันไปมองลูกชายที่แต่งตัวหล่อ ฉีดน้ำหอม หอมฟุ้ง เธอไม่ห้ามเพราะอยากชดเชยให้เขาที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ด้วยการตามใจไม่ว่าเขาอยากทำอะไร