รักแรกของนายเพลบอย(นิยายวายชายรักชายnc18+)

พักใจ

โนวานั่งรถกลับมาบ้านพร้อมกระเป๋าหนึ่งใบ ความอดทนมันหมดแล้วจริงๆ ความรักที่เธอพยายามจะรักษามันเอาไว้ แต่วันนี้เธอรู้สึกว่ามันเหนื่อยเกินไป

เธอคงทนเจอหน้าโจจนเรียนจบไม่ไหว ทำใจไม่ได้แน่หรือไม่ก็คงใจอ่อนให้เขาอีก โนวาตัดสินใจออกมาไม่เอ่ยคำลาใดๆ

คิดว่าจะเขียนโน๊ตเเปะเอาไว้ แต่ไม่ดีกว่า

ถ้าคิดจะตัดก็ตัดไห้ขาดไปเลย ตัดการติดต่อทุกช่องทาง

เธอไห้โอกาสเขามาตลอดครั้งนี้อยากไห้โอกาสตัวเองได้เริ่มต้นไหม่บ้าง ความรักที่มันทำร้ายเธอการเรียนเธอก็แย่ลง

เลยตัดสินใจที่จะย้ายม.กลางเทอม ความรับผิดชอบ

ความอดทนมันไม่เหลือแล้ว ความรักมันทำไห้เธอต้องตัดสินใจแบบนี้ เป็นทางเดียวที่จะเริ่มต้นไหม่ได้

โนวากดกริ่งหน้าบ้าน แม่ของเธอเดินมาเปิดประตูไห้

แม่มองใบหน้าโนวา ใบหน้าซีดเผือด ขอบตาคล้ำ

เหมือนไม่ได้นอน ความกังวลความเครียดมันแสดงออกมาทางสีหน้าของเธอชัดเจน

"มาเข้าบ้านก่อนลูก"แม่เก็บความสงสัยไว้ในใจยังไม่อยากถามอะไรตอนนี้ ทำไมโนวาถึงกลับมาบ้านกลางเทอม

ปกติต้องเป็นเทศกาลวันหยุดหรือไม่ก็ปิดเทอม

โนวาเดินตามแม่เข้ามาในบ้าน

"แม่ จะไม่ถามหนูเหรอว่ามีเรื่องอะไรถึงได้กลับมาบ้าน"

โนวาถามแล้วหันไปมองหน้าแม่

"หนูเหนื่อยก็ไปพักก่อนตื่นมาค่อยเล่าเดี๋ยวแม่ทำกับข้าวรอ เดี๋ยวพ่อก็กลับมา"แม่พูดแล้วยิ้มอ่อนโยนไห้โนวา

"แม่ .....ฮึกๆๆๆๆๆๆ..."โนวากลั้นความรู้สึกไม่ไหวโผเข้ากอดแม่น้ำตาไหล แม่โอบกอดเธอพลางลูบหัวเบาๆ

"แม่รู้หนูคงไม่ไหวถึงได้กลับมาพักบ้านเรา ไม่เป็นไรๆ"

ปกติโนวาจะเป็นคนอดทน มีเหตุผล มีความรับผิดชอบถ้าไม่มีเรื่องหนักหนา คงไม่กลับมาแบบนี้แม่เธอรู้จักโนวาดี

โนวาเล่าทุกอย่างกับแม่ เธอสนิทกับแม่ตั้งแต่เด็กแม่จะรับฟัง ทุกเรื่องที่โนวาอยากจะเล่า หรือต้องการปรึกษา

แม่เธอเลี้ยงมาแบบเข้าใจเอาใจใส่ แต่ไม่ได้ตามใจหรือ

บังคับเกินเหตุ ส่วนพ่อของเธอจะเข้มงวดสักหน่อย

พ่อของเธอไม่ชอบที่โนวาร้องไห้ เขาจะชอบพูดตลอดว่าเป็นลูกผู้ชายห้ามร้องต้องเข็มแข็ง อดทน มันทำไห้เธอไม่ค่อยสนิทกับพ่อ และรู้สึกกดดัน เวลาอยู่กับพ่อ

พ่อของเธอรับราชการตำรวจ ส่วนแม่ตอนนี้ก็ออกจากงาน มาอยู่บ้าน พ่อของเธออยากไห้สอบเข้าเรียนนายร้อย

จะไห้ตามรอยพ่อ แต่โนวาไม่ชอบเลือกเรียนบริหารแม่เธอไห้ตัดสินใจเอง

พ่อของเธอโกรธมาก ถึงขั้นไม่คุยกับโนวาตั้งแต่เธอออกมาเรียนต่อ

"กลับมาแล้วเหรอคะ คุณดูสิใครมา"

แม่ของเธอพูดแล้วยิ้มไห้สามี พ่อโนวาเห็นโนวาตั้งแต่เดินเข้าบ้านมาแล้วแต่ทำเหมือนไม่เห็น

"กลับมาบ้านกลางเทอม มีเรื่องอะไรล่ะแกเป็นคนเลือกเองนะ พูดก็ไม่ฟัง"

พ่อโนวาพูดแล้วเดินเข้าห้องไปเพราะยังเคืองโนวา ไม่หาย เห็นกลับมาตอนนี้คิดว่าต้องมีปัญหาแน่

แม่โนวาเดินตามเข้าไปในห้อง

"คุณก็เป็นแบบนี้ตลอดเวลาลูกมีปัญหาเขาก็ไม่กล้าปรึกษา ฟังลูกบ้างสิ"แม่โนวาถอนหายใจ

"ลูกคุณอ่อนแอปวกเปียกผมก็ดีใจที่ได้ลูกชายแต่ทำไมอ่อนแอแบบนี้แล้วต่อไปจะอยู่ในสังคมยังไง"พ่อโนวาพูดเพราะเป็นห่วง

"เราเป็นพ่อเป็นแม่จะยัดเยียดอะไรไห้เขานักหนาปล่อยให้เขาใช้ชีวิตของเขาไปเราแค่คอยประคับประคองก็พอแล้ว

ยังไงเขาก็เป็นลูกเราฉันอยากไห้คุณเปิดใจไห้แกบ้าง

หรือคุณไม่ได้รักแกเลยเหรอคะ "แม่โนวาพูดจบแล้วเดินออกมา ปล่อยไห้สามีนั่งคิดทบทวนอยู่คนเดียว

แม่จัดแจงกับข้าวบนโต๊ะ เรียกโนวามานั่ง

"พ่อไม่ออกมากินข้าวเหรอ"โนวารู้ว่าพ่อเธอยังไม่หายโกรธ"เดี๋ยวก็มากินเถอะ"แม่ตักกับข้าวให้โนวา

สักพักพ่อเธอก็เดินออกมา มองเห็นหน้าลูกใบหน้าเศร้าหมอง ตามคอมีรอยจ้ำแดง ที่แขนก็มีรอยแดง พ่อของเธอกัดฟันแน่น "กินสิกับข้าวเย็นหมดแล้ว"พ่อเธอพูดพลางตักกับข้าวให้โนวา โนวาหันไปหาแม่แล้วยิ้มด้วยความดีใจ

ก้มลงตักข้าวเข้าปากน้ำตาคลอ