รักแรกของนายเพลบอย(นิยายวายชายรักชายnc18+)

ของตาย

โจตื่นขึ้นมาในตอนสายของวันหยุด งัวเงียขึ้นมา มือก็คลำหาโนวาที่นอนอยู่ข้างๆ ไม่เจอ

"ที่รัก อาบน้ำอยู่เหรอ " เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่เขาโมโหหึงและทำร้ายเธอทั้งกายทั้งใจ

รวมถึงรสนิยมบนเตียงที่เขาชอบแต่เธอไม่ชอบและปฏิเสธที่จะให้เขาทำแบบนั้นหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล การพลั้งมือทำร้ายร่างกายเวลาโมโห ไม่ว่าเขาจะทำแบบนี้กี่ครั้ง พอโนวาโกรธก็จะตามง้อขอคืนดี ไม่ว่าจะนั่งคุกเข่ารอหน้าห้องทั้งคืนหรือการยืนตากฝนรอแบบนิยายน้ำเน่า ก็ทำให้โนวาหายโกรธและใจอ่อนกับเขา มันเลยกลายเป็นความเคยชิน ตลอด5ปีที่ผ่านมา

โจรักโนวา แต่หลายครั้งที่ชอบใช้ความรุนแรง และก็เรื่องความเจ้าชู้ที่แก้ไม่หาย รักสนุกแต่ไม่ได้ผูกมัด โนวาเป็นคนเดียวที่โจเลือกที่จะอยู่ด้วยแบบคนรัก เลยให้โนวาย้ายมาอยู่กับเขาที่คอนโด

" ห้องน้ำก็ไม่มี ห้องนั่งเล่นก็ไม่มี "โจบ่นพึมพำกับตัวเอง

แล้วเดินหาโนวา "หรือโกรธแล้วหนีไปหาเพื่อน"

โจหยิบโทรศัพท์โทรหาโนวาแต่ติดต่อไม่ได้ ทักไปทางข้อความแชทก็โดนบล็อก เขาเริ่มใจเสีย กระวนกระวาย

เปิดตู้ใส่เสื้อผ้า จะออกไปตามหาที่บ้านเพื่อนของเธอดู

เสื้อผ้าบางส่วนในตู้หายไป หรือครั้งนี้เธอจะไปจริงๆ

โจรีบเดินมาถามแม่บ้านที่ทำความสะอาดคอนโด ชั้นนี้

ตั้งแต่เช้า ที่เขารู้จักคุ้นเคยอย่างดี

"ป้าเห็นแฟนผมไหมครับ" โจถามป้าแม่บ้านที่กำลังกวาดพื้นอยู่ "ป้าเห็นหิ้วกระเป๋าออกไปตั้งแต่เช้าแล้วนะ"

"ขอบคุณครับ"โจกล่าวขอบคุณแล้วรีบวิ่งไป

โจตระเวนขับรถไปบ้านเพื่อนโนวาที่พอจะรู้จักบ้างแต่ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปไหนสักคน

กดกริ่งหน้าบ้านเพื่อนสนิทโนวา

"มึงมีอะไรแต่เช้าโจ "เพื่อนสนิทโนวาออกมาเปิดประตูให้

"โนวามันเก็บเสื้อผ้าออกมาแต่เช้า มึงรู้ไหมมันไปไหน"

ท่าทางร้อนรนของโจ ทำเอาเพื่อนโนวา ถอนหายใจ

"มึงก็เป็นแบบนี้ ไง เวลาทำอะไรไม่เคยคิดถึงใจมัน"

ทำสีหน้าเหนื่อยหน่าย

"กูหึงกูยอมรับแต่กูก็ทำแรงเกินไปแต่มึงรู้ใช่ไหมว่ากูรักมันแค่ไหน"สายตาของโจตอนนี้ดูกังวลใจ ว้าวุ่น

"กี่รอบแล้ววะที่ มันให้โอกาสมึง ปล่อยมันไปเถอะว่ะกูสงสารมัน "เบียร์พูดพลางจะปิดประตูใส่มัน

"บอกกูได้ไหมมันไปไหนกูขอร้อง....กูอยู่ไม่ได้จริงๆ ว่ะ"

สายตามันอ้อนวอนขอร้องเบียร์เหมือนจะร้องไห้

"กูไม่รู้ครั้งนี้มันไม่ได้บอกกูว่ามันคงเสียใจมากเมื่อก่อนมันไม่เคยเก็บเสื้อผ้าหนีมึงเลยนะ "เบียร์พูดจริงจัง

"มันคงไม่หนีกูไปจริงใช่ไหม ครั้งนี้กูจะยอมมันทุกอย่างอะไรที่มันไม่ชอบกูจะไม่ทำอีก เรื่องเจ้าชู้กูสาบานเลยต่อจากนี้จะไม่ทำ"น้ำตามันไหล อาบแก้ม พร้อมจับแขนเบียร์เขย่าขอร้องให้ช่วย

"ไม่มีประโยชน์หรอกโจมึงรู้ไหมคนคนหนึ่งกว่าจะตัดสินใจเดินออกมาแบบนี้คือมันต้องสุดๆ แล้วนะมึงก็รู้จักโนวาดี

มันรักมึงแค่ไหน มันคงอดทนสุดๆ แล้วมึงกลับไปเถอะ"

เบียร์พูดพลางตบบ่ามันเบาๆ

"กูไม่รู้จะตามหามันที่ไหนแม้แต่บ้านมันกูก็ไม่รู้"

โจรู้สึกเสียใจมาก ครั้งนี้เขารู้สึกเจ็บปวดคนรักที่หนีไปไม่บอกไม่พูดอะไรสักคำ เขารู้ว่าตัวเองผิด แต่โนวาเลือกที่จะปิดกั้นเขาทุกทาง แม้แต่คำขอโทษเขาก็ไม่มีโอกาสได้พูดมัน

โจเดินออกไปเงียบๆ ไม่พูดอะไรต่อเพราะคิดว่าครั้งนี้เธอคงไปจริงๆ โนวาเคยชวนเขาไปเยี่ยมบ้านไปเจอพ่อแม่

แต่โจ ก็ผัดมาหลายรอบ บอกว่าสิ้นปีนี้จะไปแน่

โจขับรถออกมาน้ำตาไหล ภาพทุกอย่างมันเกิดขึ้นในหัวเขา หลายครั้งที่เขาทำร้ายเธอ คงเจ็บปวดมาก ร้องไห้มากี่ครั้ง ให้โอกาสมากี่หน มาวันนี้เขารับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างแท้จริง เขาคิดว่าเธอรักเขามากยังไงก็คงไม่ไปไหนแน่

เขามองเธอเป็นของตาย อยู่กันมาหลายปีมันเหมือนถึงจุดอิ่มตัว แต่เขาไม่เคยหมดรักเธอเลยสักวัน วันนี้ต้องเสียเธอไปจริงๆ เขารู้สึกเหมือนขาดเธอไม่ได้ รู้สึกเหมือนใจจะขาด เขาขับรถไปตามถนนเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมาย น้ำตาก็ไหลไม่หยุด