เข้าใจผิด
1283 Words
"หมายความว่าเธอ......ยอมเหรอ"เขาเริ่มคิดไม่ตก
"ยอมสิ จับคู่ก็จับถ้าเขารู้ว่าเราคบกันจะได้ไม่ต้องยุ่งเรื่องของเราอีกไงพี่ว่าดีไหมดาไม่ได้ชอบพี่ แล้วดาก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางชอบดาหรอกจริงไหม งั้นเรามาช่วยกัน"
หญิงสาวยื่นมือให้เขา เขาจับมือเธอแล้วยิ้มให้อย่างจริงใจเมื่อหญิงสาวยื่นข้อเสนอ ทำเอาเขาโล่งใจขึ้นมา
"ขอบใจนะดาพี่โชคดีที่เดทนี้เป็นเธอ"
อาร์ตเดินเข้ามาในร้านกับไซม่อนเจอเข้าพอดี
"บอกว่าไม่ว่างที่แท้ก็มีนัดกับแฟน"อาร์ตกัดฟันบ่นพึมพำ
ก่อนไปนั่งลงบนโต๊ะสีหน้าบอกบุญไม่รับ
"อะไรของมึง"ไซม่อนหันไปมองทางต้นเหตุที่อาร์ตมองไม่ละสายตา "อาจารย์ลีของมึงมากับแฟนไปทักดิวะ"
ไซม่อนพูดแกล้งเพื่อน "กูว่ากูอกหักว่ะเจ็บจิ๊ดๆเลย"
อาร์ตถอนหายใจ "เดี๋ยวคืนนี้พาไปดื่มให้ลืมเธอ"
ไซม่อนตบบ่าเพื่อนให้กำลังใจเบาๆ
ที่บาร์20:00
"กูถามมึงจริงๆนะไซม่อนมึงคิดว่าความรักมันมีจริงไหมวะ"อาร์ตเริ่มดื่มเยอะรู้สึกผิดหวัง คนที่เขาชอบกลับมีแฟนซะแล้ว มีคนเข้าหาเยอะแต่ยังไม่มีคนถูกใจ
"อาจจะมีนะแต่กูก็ไม่เคยเจอว่ะ การมีแฟนมันผูกมัดมึงชอบเหรอไม่อิสระเหมือนเราตอนนี้อยากไปไหนอยากทำอะไรก็ทำมึงจะยอมไหมล่ะความรักเงื่อนไขเยอะแยะวุ่นวาย"ไซม่อนพูดพลางกระดกเหล้าเข้าปาก
"เออว่ะ กูก็คิดแบบมึงถึงได้อยู่เป็นโสดแบบนี้ไงชนแก้วเพื่อน"อาร์ตพูดแต่ใจนึงก็ยังนึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นอยู่
"มึงมานี่เลย"เสียงไอ้โจแฟนเก่าโนวาดังมาด้านหลังพร้อมกระชากคอเสื้อไซม่อนอย่างแรง ให้ลุกขึ้น ไซม่อนปัดมือมันออกแล้วลากมันออกไปนอกร้าน
"มึงเป็นเหี้ยอะไรกับกูนักวะ มึงอยากมีเรื่องมึงมานี่"
ไซม่อนโมโหจัด ผลักมันอย่างแรง
มันต่อยไซม่อนไปหนึ่งทีก่อนที่ไซม่อนจะสวนกลับทันที
"มึงเอาแฟนกูไปไว้ไหนบอกกูมา"ไอ้โจเมาหนักทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ดึงคอเสื้อไซม่อนแน่นเพราะจำหน้าเขาได้ และคิดว่าโนวาอาจจะหนีมาอยู่กับไซม่อน
อาร์ตจะเข้าช่วยไซม่อนยกมือห้าม"มึงไม่ต้องกูเอง"
"แฟนมึงยังดูแลไม่ได้แล้วมาถามกับกูเนี่ยนะ"
ไซม่อนผลักมันออก "กูขอร้องล่ะให้กูกราบมึงก็ได้พาแฟนกูกลับมาทีบอกเขาด้วยกูรักเขามากกูขอโทษ"
ไอ้โจร้องไห้ฟูมฟายยกมือไหว้ไซม่อน
"กูไม่รู้มึงทำตัวเองทั้งนั้นเขาหนีไปแล้วมึงจะโทษใคร"
ไอ้โจร้องไห้ไม่หยุดได้แต่พูดขอโทษซ้ำๆ
ไซม่อนเห็นมันเมามากเลยไม่อยากมีเรื่องเลยเรียกแท็กซี่ให้พามันไปส่ง "หนีไปงั้นเหรอ"เขาพึมพำนึกถึงใบหน้าคู่นั้นที่เขายังจำได้แม่น ทั้งคู่เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะดื่มต่อ
"กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"อาร์ตบอกเพื่อนก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะ มาถึงห้องน้ำกลับสะดุดตาไปเห็นคนหน้าตาคุ้นเคยที่อ่างล้างมือ "อาจารย์ลี"อาร์ตพูดเบาๆพลางขยี้ตาว่าตัวเองเมาหรือตาฝาดกันแน่
พร้อมทั้งเดินเข้าไปใกล้ๆ ชายตัวสูงใบหน้าหล่อเหลา
สลัดคราบอาจารย์ออกอย่างสิ้นเชิงท่อนบนที่ไร้เสื้อปิดกายเขากำลังล้างคราบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตสีดำ "อาจารย์ลี"อาร์ตเดินเข้าไปทักหลังจากที่ยืนแอบมองอยู่พักนึง"อ้าวนึกว่าใครเหล้ามันหกใส่น่ะ"อาจารย์ลีจับเสื้อสวมใส่อย่างรวดเร็ว "รีบใส่ทำไมครับเสื้อมันเปียกเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ"
อาร์ตจับชายเสื้อดึงออกแล้วดันอาจารย์เข้าชิดผนังมือสองข้างกั้นเอาไว้แล้วมองหน้าแต่ไม่พูดอะไรได้แต่จ้อง
"อาร์ตนายเมามากแล้วเดี๋ยวผมพากลับโต๊ะ"อาจารย์ลีอึกอักอยู่ในอ้อมแขนของอาร์ต"ผมไม่เมา เมื่อเย็นผมเจอคุณอยู่ร้านอาหารกับแฟน"อาร์ตพูดแล้วถอนหายใจแต่โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
"จะทำอะไร ผมเป็นอาจารย์ของคุณนะหยุดเลย"
อาจารย์ลีออกคำสั่งเหมือนอยู่ในมหาลัย
"จุ๊ๆๆๆๆ ไม่ออกคำสั่งสิครับนี่มันบาร์ไม่ใช่มหาลัย
ตอนนี้ผมไม่ใช่ลูกศิษย์ของคุณ เราเป็นแค่คนมาเที่ยวแล้วมาเจอกันที่นี่ "ก็ได้งั้นเราออกไปข้างนอกกันดีไหม"อาจารย์ลีกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง
"ไม่ไปตอบผมมาก่อนคนที่อยู่ในร้านใช่แฟนคุณรึเปล่า"
อาร์ตคาดคั้นเอาคำตอบตัวก็ยิ่งเบียดเข้าหาใบหน้าชิด
แทบจะแย่งลมหายใจของอาจารย์ลี
"มันไม่เกี่ยวกับนาย"อาจารย์ลีเบือนหน้าหนีตอนนี้หัวใจเต้นรัวหน้าแดงหูแดงไปหมด
"ใครบอกไม่เกี่ยวผมแอบชอบคุณตั้งแต่วันแรกที่คุณเข้ามาผมหาทางเข้าใกล้คุณแต่คุณกลับมีแฟนรู้ไหมมันเฟลมาก"อาร์ตพูดระบายความในใจออกมาจนหมด
"เธอไม่ใช่แฟนผม เป็นแค่คนนัดบอดที่พ่อผมส่งมา"
อาจารย์ลีรีบบอกก่อนที่อะไรมันจะวุ่นวายเพราะอาร์ตดูจะเมามากอีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้อาร์ตเข้าใจผิด
"คุณโกหกผมรึเปล่าคู่นัดบอดแต่ทำไมสนิทสนมกันขนาดนั้น"อาร์ตมองดวงตาคู่นั้นนิ้วเขาลูบเบาๆที่ริมฝีปากอาจารย์ลี "เปล่า"อาจารย์ลีนิ่งเหมือนต้องมนต์สะกด ริมฝีปากอาร์ตประกบลงที่ริมฝีปากอาจารย์ลี
เขาตกใจตั้งตัวไม่ทันมันเกิดขึ้นเร็วมาก ปากเขาถูกบดขยี้
อย่างแรง แต่แฝงไปด้วยความนุ่มนวล เขาไม่ได้ต่อต้านหรือผลักไส ริมฝีปากดูดดึงกันและกัน ค่อยๆล่วงล้ำเข้าไปสำรวจข้างในอาร์ตดันเขาเข้าไปในห้องน้ำก่อนที่จะปิดประตู
บทจูบเริ่มหนักหน่วงดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆมือเริ่มลุกล้ำเข้าไปสำรวจด้านในเสื้อลูบไล้ตามแผ่นหลัง
"ปังๆๆๆๆ ไอ้อาร์ตมึงมานานแล้วมึงเป็นไรรึเปล่าว่ะ"
เสียงไซม่อนเคาะประตูห้องน้ำเพราะกลัวเพื่อนเมาหนัก
ทั้งสองผละออกจากกันทันที
"เออ ๆๆเสร็จแล้วเดี๋ยวกูตามไป"
อาร์ตหัวเสียไม่เข้าใจมันจะมาอะไรตอนนี้
"เอ่อ....เรา...."อาร์ตอึกอัก ไม่รู้จะต่อยังไงดี อาจารย์ลีรีบใส่เสื้อแล้วเปิดประตู"ออกไปข้างนอกเถอะเดี๋ยวเพื่อนเป็นห่วงอาร์ตได้แต่เดินเกาหัวตามออกมาอย่างเสียอารมณ์
"อ้าวอาจารย์มาดื่มเหมือนกันเหรอครับไม่คิดว่าอาจารย์จะมาที่แบบนี้ด้วย"ไซม่อนทักทาย เพราะคนที่ดูเคร่งขรึมแบบเขาระเบียบจัดแบบนั้นไม่น่ามาเจอกันที่บาร์
"ผมมาบ่อยมาดื่มคนเดียวแล้วก็กลับไปนอน ทำไมเหรอแปลกตรงไหน ผมเป็นอาจารย์พอเลิกงานก็เหมือนคนอื่นๆผมก็อยากใช้ชีวิต อยากผ่อนคลาย "อาจารย์พูดกับไซม่อน
แต่ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตากับอาร์ตที่นั่งอยู่ข้างๆ
อาร์ตที่นั่งมองอยู่ กลับคิดว่าอาจารย์เขาก็มีอีกมุมที่ใครๆไม่รู้
- Writer
