องค์ชายxกับสาวชาวบ้าน

ตอนที่ 7: รอยแผลลึกในใจ

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางหมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบสงบ อากาศสดชื่นและเต็มไปด้วยความเย็นสบายจากสายลมที่พัดผ่านต้นไม้ใหญ่ บรรยากาศรอบตัวเหมือนจะเรียบง่ายและสงบสุข แต่ในใจขององค์ชายและหญิงสาวกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อนที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

องค์ชายตื่นขึ้นแต่เช้า เขายังคงนึกถึงคำพูดของหญิงสาวเมื่อคืน เมื่อพูดถึงการไม่สามารถหลีกหนีจากตัวตนเดิมของเขาได้ และความลับที่เขาต้องซ่อนจากทุกคน ความรู้สึกอึดอัดในใจทำให้เขาไม่อาจนอนหลับสนิทได้ในคืนที่ผ่านมา

เขาลุกขึ้นจากเตียงและมองไปที่หน้าต่างที่เปิดออกไปเห็นท้องฟ้าใส มองไปที่หมู่บ้านเล็กๆ ที่เขาได้เลือกเป็นที่พักพิง และรู้สึกถึงความสงบในหัวใจ แต่ก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ คือความจริงที่ว่าชีวิตของเขาจะต้องกลับไปสู่การเป็นองค์ชายในที่สุด

“มันคงเป็นความผิดที่ข้าเลือกมาใช้ชีวิตในที่นี้” เขากล่าวกับตัวเองเสียงเบา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ขณะเดียวกัน หญิงสาวก็ทำหน้าที่ตามปกติในยามเช้า เธอเดินไปที่สวนเพื่อตรวจดูผลผลิตจากการทำงานเมื่อวันก่อน ใบหน้าของเธอยังคงดูสดใสและสดชื่น แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ

เมื่อคืน เธอรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้ระหว่างเธอกับองค์ชาย การจูบของพวกเขาไม่เพียงแต่เป็นเพียงแค่การสัมผัสของริมฝีปาก แต่มันกลายเป็นการเปิดเผยความรู้สึกที่ซับซ้อนภายในใจของเธอ ความสงบในชีวิตของเธอเริ่มถูกรบกวนด้วยการมาของชายหนุ่มคนนี้

หญิงสาวเดินไปที่สวนด้วยมือที่ยังกระชับดอกไม้ในมือ ไม่ได้สังเกตเห็นการเข้ามาขององค์ชายที่เดินเข้ามาหาเธอ

“เจ้าไม่คิดบ้างหรือ?” องค์ชายถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เมื่อยืนอยู่ข้างๆ เธอ

หญิงสาวหันไปมองเขา แต่ไม่ได้ตอบอะไรในทันที ราวกับกำลังคิดหาคำตอบที่เหมาะสมที่สุด

“คิดอะไร?” เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่แยแส

องค์ชายยืนนิ่งอยู่ข้างๆ หญิงสาว รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในตัวเขา เขารู้ว่าเขาไม่อาจหลบหนีจากความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจได้แล้ว แม้จะรู้ว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นการเริ่มต้นของความยุ่งเหยิงที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เขาก็ไม่สามารถทำให้ตัวเองหยุดคิดถึงเธอได้

“คิดว่าความลับของข้า จะทำให้เจ้าเชื่อใจข้าได้ไหม?” องค์ชายถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกังวล

หญิงสาวหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ขยับมือที่ถือดอกไม้ไปข้างๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงที่ทุ้มลง

“เจ้าจะบอกข้าหรือไม่… ว่าเจ้าคือใครจริงๆ? และทำไมเจ้าถึงต้องปิดบังตัวตนของตัวเอง?”

คำถามของเธอทำให้หัวใจขององค์ชายเต้นแรงขึ้น เขารู้ดีว่าเวลาที่เขาเลือกเงียบและปกปิดความจริงไว้นั้นมันไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของตัวเองได้เช่นกัน

องค์ชายหันไปมองที่ใบหน้าของหญิงสาว ดวงตาของเขาลึกซึ้งเต็มไปด้วยความกังวลและความรู้สึกผิด

“ข้า…” องค์ชายหยุดคำพูด และถอนหายใจ “ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้ทั้งหมดตอนนี้”

หญิงสาวไม่ตอบอะไร เพียงแต่ยืนนิ่งอย่างเงียบๆ ดูเหมือนว่าเธอจะรอให้เขาพูดออกมาเอง แต่ในหัวใจของเธอกลับเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ความสงสัยที่ไม่รู้จะหาคำตอบจากที่ไหน

“ถ้าเจ้าไม่สามารถบอกข้าได้ ข้าคงไม่อาจเข้าใจเจ้าได้อย่างแท้จริง” หญิงสาวพูดอย่างตรงไปตรงมา ก่อนจะหันไปทำงานต่อ

องค์ชายยืนอยู่เงียบๆ หัวใจของเขาตกอยู่ในความลังเล ความรู้สึกผิดและความกลัวต่างๆ กำลังยึดครองจิตใจของเขา เขารู้ดีว่าเขาต้องเลือกในเร็ววัน แต่จะเลือกอะไรได้เมื่อทุกทางที่เขามีอยู่ต่างก็เต็มไปด้วยอุปสรรค

ในขณะนั้น เสียงของผู้คนในหมู่บ้านเริ่มดังขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ มีเสียงผู้ชายเดินมาพร้อมกับข้าวของบางอย่าง ส่งเสียงทักทายกันไปมา

องค์ชายหันไปมอง ก่อนจะกลับมาสนใจหญิงสาวอีกครั้ง

“เจ้า… เจ้าคิดจะอยู่ที่นี่ไปนานแค่ไหน?” เขาถามด้วยเสียงเครียด

หญิงสาวเหลือบมองเขาก่อนจะยิ้มบางๆ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน… ข้าคงต้องอยู่ต่อไป จนกว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง”

คำตอบของเธอทำให้องค์ชายรู้สึกถึงรอยแผลลึกในใจ เขารู้ดีว่าไม่ว่าจะทำอย่างไร ทุกอย่างก็อาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหญิงสาวกำลังเริ่มต้นและเต็มไปด้วยความยุ่งยาก แต่มันก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบอกเป็นคำพูด

ในที่สุด เขาตัดสินใจไม่พูดอะไรอีก และหันกลับไปทำงานของตัวเอง จนกระทั่งเสียงคำถามของหญิงสาวดังขึ้นอีกครั้ง

“เจ้าจะหนีไปจากความจริงของตัวเองได้หรือ?”

คำถามที่ค้างคาในใจขององค์ชายไม่สามารถหาคำตอบได้ชัดเจน ไม่ว่าเขาจะเลือกอะไร ความจริงที่เขาซ่อนอยู่จะยังคงคุกคามความสัมพันธ์ที่พวกเขามีกันอยู่