องค์ชายxกับสาวชาวบ้าน

ตอนที่ 1: องค์ชายเร่ร่อน สายลมแห่งรัตติกาลโหมพัดใบไม้ให้ปลิวไหว ดวงจันทร์เสี้ยวทอแสงรางๆ เหนือเส้นขอบฟ้า เงาร่างของชายหนุ่มในอาภรณ์เรียบง่ายควบม้าฝ่าความมืด ดวงตาคมจับจ้องเส้นทางข้างหน้าอย่างแน่วแน่ เขาหนีออกมาจากวังหลวง ทิ้งยศศักดิ์และฐานันดรศักดิ์ไว้เบื้องหลัง เพื่อแลกกับอิสรภาพเพียงชั่วคราว องค์ชายสี่แห่งราชวงศ์หมิง—ผู้เป็นรัชทายาทลำดับที่สี่แห่งบัลลังก์มังกร บัดนี้กลับปลอมตัวเป็นเพียงชายพเนจร เส้นทางที่ทอดยาวสู่ชนบทห่างไกลทอดตัวไปในความเงียบสงัด รอบข้างมีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรและเสียงฝีเท้าของอาชาคู่ใจที่กระทบพื้นดินเป็นจังหวะ ท้องฟ้าเหนือศีรษะเต็มไปด้วยดวงดาราระยิบระยับ ราวกับเป็นพยานแห่งการเดินทางของเขา องค์ชายเคยชินกับชีวิตที่มีข้ารับใช้คอยดูแลมาตั้งแต่เยาว์วัย แต่คืนนี้เขาต้องพึ่งพาตัวเองเพียงลำพัง มือที่เคยจับพู่กันและกระบี่บัดนี้ต้องถือบังเ**ยนและบังคับม้าด้วยตัวเอง ทว่ากลับไม่มีความรู้สึกหวาดกลัว มีเพียงความตื่นเต้นและโล่งใจที่ได้เป็นอิสระจากพันธนาการของวังหลวง แม้ชุดผ้าฝ้ายธรรมดาจะช่วยพรางตัวให้ดูคล้ายชาวบ้านทั่วไป แต่กลิ่นอายแห่งความสูงศักดิ์ยังคงแฝงอยู่ในท่วงท่าของเขา ใบหน้าคมเข้มเปื้อนเหงื่อจากการเดินทางไกล แต่แววตายังคงเฉียบคมราวกับเหยี่ยวที่จับจ้องเหยื่อ เบื้องหน้าคือหมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบสงบ บ้านไม้ไผ่เรียงรายกันอย่างเรียบง่าย แสงตะเกียงจากบางเรือนยังคงส่องสว่างในยามดึก แสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตที่แตกต่างจากวังหลวงโดยสิ้นเชิง องค์ชายหยุดม้าหน้าทางเข้าหมู่บ้าน ดวงตามองสำรวจไปรอบๆ อย่างพิจารณา “ที่นี่สินะ…” เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินเท้าเข้าไป แม้จะเป็นเวลาค่ำคืน แต่บรรยากาศในหมู่บ้านยังอบอุ่น ผู้คนบางตาเพราะส่วนใหญ่เข้านอนแล้ว มีเพียงชายชราไม่กี่คนที่นั่งสนทนากันหน้าบ้าน เสียงหัวเราะเบาๆ ลอยมากับสายลม สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ให้กับผู้ที่เติบโตมาในวังที่เต็มไปด้วยแผนการและการแก่งแย่งชิงดี ขณะกำลังเดินสำรวจอยู่นั้น เสียงเอะอะดังขึ้นจากตลาดเล็กๆ กลางหมู่บ้าน ดึงดูดความสนใจขององค์ชายทันที เขาก้าวเข้าไปใกล้เพื่อสังเกตการณ์จากเงามืด ที่กลางลาน มีหญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งยืนอยู่ในท่าทางขึงขัง ดวงตากลมโตฉายแววเจ้าเล่ห์ ท่ามกลางวงล้อมของชาวบ้าน นางกำลังถูกพ่อค้าโวยวายใส่ “ข้าบอกแล้วว่าข้าแค่ชิม! ไม่ได้ขโมยเสียหน่อย!” หญิงสาวกล่าวเสียงใส แต่ใบหน้าไม่มีแววสำนึกผิดแม้แต่น้อย “ชิมหรือเจ้าจะแอบกินฟรีกันแน่!” พ่อค้าแผงขนมตวาดกลับ องค์ชายเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ หญิงสาวผู้นี้แตกต่างจากสตรีที่เขาเคยพบมาโดยสิ้นเชิง นางดูทะเล้น แก่นแก้ว และไม่เกรงกลัวผู้ใดเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นว่าผู้คนเริ่มมุงดูมากขึ้น หญิงสาวก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบเงินจากถุงที่คาดเอวออกมาวางบนแผง “ก็ได้ๆ ข้าจ่ายก็ได้ แต่คราวหน้าเจ้าอย่าขายแพงนักล่ะ!” นางกล่าวพลางยิ้มกว้าง ขณะที่พ่อค้าส่ายหน้าระอา องค์ชายอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของนาง ความรู้สึกแปลกใหม่บางอย่างก่อตัวขึ้นในใจโดยที่เขาเองก็ยังไม่เข้าใจ คืนนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของโชคชะตาที่กำลังจะเปลี่ยนแปลง…