พล็อตเรื่อง เรื่อง บุปผาในเงาจันทร์ “ในวังหลวงแห่งนี้ มีเพียงสองสิ่งที่สตรีต่ำศักดิ์อย่างนางจะได้รับ… ความภักดี หรือความพินาศ” เสี่ยวอิง สาวใช้คนสนิทแห่งตำหนักหลวนฮวา นางเกิดมาต่ำต้อย มิอาจเชิดหน้าชูตา ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลก ให้นางต้องตกอยู่ในบ่วงเสน่หาของ องค์ชายหลี่เฉิน พระโอรสลำดับที่สาม ผู้สูงศักดิ์ เย็นชา และอันตราย ความรักของพวกเขา คือเงาจันทร์ที่ซ่อนเร้น ไม่มีวันได้รับแสงสว่างอย่างเปิดเผย นางคือบุปผาต้องห้ามที่มิอาจเบ่งบานในสวนของราชวงศ์ แต่ยิ่งต้องห้าม… กลับยิ่งหวานล้ำจนมิอาจถอนตัว ในค่ำคืนต้องห้าม สัมผัสขององค์ชายเผาผลาญร่างกายนาง ริมฝีปากร้อนเร่าจารึกความเป็นเจ้าของบนผิวกายนวล ทุกครั้งที่ตกอยู่ใต้ร่างพระองค์ นางรู้ดีว่า… มิอาจหลีกหนี ทว่า… บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยเพลิงปรารถนา นางลืมสิ่งสำคัญที่สุดไป“สตรีที่เคียงข้างองค์ชาย ไม่อาจเป็นได้เพียงสาวใช้” ! ในเงามืดของวังหลวง หญิงงามมากมายต้องการครอบครองพระองค์ในเงื้อมมือของฮองเฮา สาวใช้ต่ำศักดิ์เช่นนางไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรักและในคืนต้องห้ามคืนหนึ่ง นางกลับตั้งครรภ์… บุตรที่มิอาจมีตัวตนในสายตาราชวงศ์! ในวังหลวงอันโหดร้าย ความรักของพวกเขาจะจบลงเช่นไร?จะเป็นเพียงฝันหวานในราตรีอันสั้น หรือจะถูกกลืนหายในเงามืดของอำนาจ? ภายในห้องบรรทมที่มีกลิ่นหอมของกำยานอบอวล แสงเทียนสลัวทอดเงาทาบบนม่านแพรบาง องค์ชายหลี่เฉินผู้สูงศักดิ์ประทับอยู่บนแท่นบรรทม สายพระเนตรทอดมองร่างอรชรของเสี่ยวอิง สาวใช้คนสนิทที่ก้มหน้าก้มตาปรนนิบัติอย่างนอบน้อม นางรู้ดีว่าไม่ควรล่วงเกินพระองค์ แต่แรงดึงดูดบางอย่างกลับทำให้นางไม่อาจต้านทาน “เสี่ยวอิง… เจ้ากลัวข้าหรือ?” องค์ชายเอื้อมพระหัตถ์เชยคางนางขึ้น ดวงตาคู่นั้นฉายแววร้อนแรงและปรารถนา นางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “หม่อมฉัน… มิกล้าพะยะค่ะ” นางตอบเสียงสั่น แต่ร่างกายกลับสั่นระริกด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด องค์ชายไม่ตรัสอันใดอีก เพียงแค่ใช้นิ้วเกลี่ยไล้แก้มนางเบา ๆ ก่อนจะก้มลงจุมพิตแผ่วเบาบนริมฝีปากอิ่ม นางสะดุ้งเล็กน้อย แต่กลับไม่อาจต่อต้านแรงกดที่แนบแน่นขึ้น ทุกสัมผัสของพระองค์อ่อนโยนแต่แฝงความร้อนแรง จูบของพระองค์แนบแน่นขึ้น ไล่ต้อนทุกลมหายใจของนาง เสื้อผ้าไหมชั้นนอกของนางถูกปลดออก เผยผิวกายขาวเนียนที่สั่นสะท้านยามถูกปลายนิ้วเย็นขององค์ชายสัมผัส พระองค์ลูบไล้ผ่านลาดไหล่ ลงมาจนถึงเอวคอดกิ่ว นิ้วเรียวลากสัมผัสอย่างจงใจ ส่งให้นางหลุดเสียงครางแผ่ว “ชู่ว์… เสียงของเจ้า ไพเราะนัก” พระองค์กระซิบข้างหู นางรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวของพระองค์ที่เป่ารดต้นคอ ก่อนที่ริมฝีปากของพระองค์จะกดจูบหนักหน่วงไล่ลงมาจนถึงเนินอก นางได้แต่กำผ้าปูแน่น ยิ่งถูกปลุกเร้าก็ยิ่งหลงมัวเมาไปกับสัมผัสที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน “องค์ชาย… โปรดเมตตาหม่อมฉันด้วย…” นางวิงวอนเสียงสั่นเครือ แต่องค์ชายเพียงแค่แย้มพระโอษฐ์ ก่อนจะทรงตรัสเสียงแหบพร่า “ข้าจะเมตตาเจ้า… เท่าที่เจ้าต้องการ” จากนั้น ราตรีอันยาวนานก็เริ่มต้นขึ้น…

เมื่อหลันจิ่งอวี้ต้องออกเดินทางไปรักษาโรคระบาดครั้งใหม่ ไป๋เหยียนตัดสินใจเดินตาม แม้จะถูกห้ามปราม เขาพิสูจน์ให้เห็นว่าความรู้สึกของตนมิใช่เพียงแค่ความฝันในอดีต แต่เป็นความรักที่แท้จริงในปัจจุบัน

คำโปรย *“เมื่อองค์ชายผู้สูงศักดิ์เลือกปลอมตัวเป็นชาวบ้าน หวังใช้ชีวิตอิสระชั่วคราว แต่กลับต้องมาพบกับสาวชาวบ้านผู้แก่นแก้ว อ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความเข้มแข็ง ความใกล้ชิดค่อยๆ จุดไฟรักต้องห้ามขึ้นกลางใจ ทว่าความแตกต่างทางชนชั้นคือกำแพงสูงที่ยากจะก้าวข้าม ในคืนแห่งอารมณ์เร่าร้อน สัมผัสต้องห้ามถูกจุดชนวนขึ้นโดยไม่อาจห้ามใจ แต่นั่นกลับนำพาอันตรายที่อาจเปิดเผยตัวตนของเขา ความลับที่ถูกปิดซ่อน ทักษะที่ไม่ควรมีสำหรับชายชาวบ้าน ทำให้เธอเริ่มสงสัย—เขาเป็นใครกันแน่? เมื่อเงาแห่งราชสำนักเริ่มไล่ตาม ความรักต้องถูกทดสอบด้วยอำนาจและพันธนาการแห่งโชคชะตา เขาจะยอมละทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอ หรือสุดท้ายแล้ว หญิงสาวที่เขารักจะกลายเป็นเพียงความทรงจำ?”** อารัมบท สายลมแห่งราตรีพัดผ่านป่าสน เสียงเกือกม้ากระทบพื้นดินดังเป็นจังหวะเร่งรีบ ชายหนุ่มในอาภรณ์สีเข้มขี่ม้าฝ่าความมืด ลมหายใจของเขาหนักหน่วง ดวงตาคมกริบจับจ้องเส้นทางข้างหน้า แม้ร่างกายเหนื่อยล้า แต่เขาไม่อาจหยุด—เพราะวังหลวงกำลังตามล่า องค์ชายสี่แห่งราชวงศ์หมิง ผู้เกิดมาในฐานะเลือดเนื้อเชื้อไขของจักรพรรดิ ทว่าหัวใจกลับโหยหาอิสรภาพ คืนนี้เขาเลือกจะละทิ้งยศศักดิ์ เพื่อลิ้มรสชีวิตในแบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลก… ท่ามกลางการเดินทางไร้จุดหมาย เขาได้พบหญิงสาวผู้หนึ่ง—สามัญชนธรรมดาในสายตาผู้อื่น แต่นางกลับเป็นดั่งเปลวเพลิงที่จุดไฟในหัวใจเขา นางอ่อนหวาน แต่ไม่อ่อนแอ นางร้อนแรง แต่บริสุทธิ์ นางคือสิ่งต้องห้ามที่เขาไม่ควรแตะต้อง แต่ยิ่งห้าม…ก็ยิ่งอยากครอบครอง และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความรักที่มิอาจเลี่ยง—ความรักที่พร้อมจะผลาญพวกเขาทั้งสองให้มอดไหม้…