องค์ชายxกับสาวชาวบ้าน

คืนสุดท้ายก่อนจากลา

ค่ำคืนที่มืดมิดปกคลุมหมู่บ้าน ราวกับเป็นสัญญาณแห่งการจากลาที่ใกล้เข้ามา ความเงียบสงัดแผ่กระจายไปทั่ว ทั้งองค์ชายและหญิงสาวต่างรู้ดีว่าเวลาที่พวกเขาจะอยู่ร่วมกันในที่แห่งนี้ใกล้จะหมดลงแล้ว องค์ชายรู้สึกถึงน้ำหนักในใจที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เขาไม่อยากจะยอมรับ แต่ก็รู้ดีว่าคำพูดของหญิงสาวที่พูดว่า “หากเราต้องจากกัน ข้าจะยอมรับมัน” เป็นสิ่งที่เขาไม่อาจห้ามใจได้

คืนนี้คืนนั้นที่ทุกอย่างจะตัดสินใจได้

องค์ชายยืนอยู่ตรงริมระเบียงบ้านไม้หลังเล็ก มองขึ้นไปยังท้องฟ้าที่มืดมิด ไม่มีดวงดาวใดปรากฏให้เห็น ท่ามกลางความมืดมิดนั้นมีแค่แสงจากตะเกียงในบ้านที่ส่องแสงให้ความอบอุ่น บรรยากาศเงียบสงบ แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เขารู้ว่าเขาไม่สามารถหลีกหนีชะตากรรมนี้ได้

หญิงสาวเดินเข้ามาหาเขา ชุดผ้าคลุมตัวหลวมๆ ของเธอปลิวไปตามลม ท่ามกลางความเงียบงันที่เต็มไปด้วยความสับสน

“เจ้ามาหาข้าทำไม?” องค์ชายถามเสียงเบา มือของเขายังคงจับไว้แน่นที่ขอบระเบียง

หญิงสาวยิ้มบางๆ ก่อนที่จะยื่นมือไปลูบที่แขนของเขาอย่างเบามือ “ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าคิดมากเกินไป” เสียงของเธอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

องค์ชายหันมามองหน้าเธอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน แต่ก็มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งอย่างยากจะอธิบาย เขาไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขารู้สึกกลัวแค่ไหนที่ต้องจากเธอไป แต่ในใจลึกๆ เขากลับรู้สึกถึงความรักที่เขามีต่อเธอมากมาย

“หากคืนนี้เราต้องจากกันจริงๆ … ข้าจะทำอย่างไร?” หญิงสาวถามเสียงเบา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าและไม่กล้าที่จะพูดออกไป

องค์ชายไม่ตอบทันที เขาก้าวเข้าไปใกล้เธอ มือของเขาค่อยๆ ยกขึ้นไปสัมผัสใบหน้าของหญิงสาวเบาๆ หญิงสาวหลับตาลง รู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของเขาที่สัมผัสผิวของเธอ

“คืนนี้ ข้าจะให้เจ้าได้อยู่ในอ้อมกอดของข้า” องค์ชายกล่าวเสียงหนักแน่น “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้าได้อยู่กับข้า”

หญิงสาวมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความรัก ขณะที่หัวใจของเธอกลับเต้นแรงกว่าเคย ความหวังในคำพูดของเขาเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่ก็รู้ดีว่าความจริงคือตอนนี้พวกเขาต้องแยกจากกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“เจ้าจะไปไหนข้าก็ไปกับเจ้า” หญิงสาวตอบเสียงเบา ก่อนจะยิ้มบางๆ แม้จะเต็มไปด้วยความเศร้า

องค์ชายหันไปมองสายตาของหญิงสาว เขารู้ดีว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นสิ่งที่เธอพูดด้วยความรัก แม้จะมีความเสียใจแฝงอยู่ แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความหนักแน่นในใจของเธอ

ในที่สุด องค์ชายดึงหญิงสาวเข้ามาในอ้อมกอดของเขา แนบใบหน้าของเขาลงบนผมของเธอที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทำให้หัวใจเขาเต็มไปด้วยความหวานและอ่อนโยน เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามเก็บความรู้สึกทุกอย่างให้ได้แม้ในเวลานี้

“ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป” เขาพูดอย่างมั่นคง มือของเขากุมใบหน้าของเธอให้ยกขึ้นมา จ้องมองตาเธออย่างจริงจัง “เจ้าคือคนที่ข้ารักและจะรักตลอดไป แม้เวลานี้จะลำบาก แต่ข้าจะไม่ยอมให้เราแยกจากกัน”

ทั้งสองต่างยิ้มให้กันในช่วงเวลาที่ใกล้จะจากลา แม้หัวใจทั้งสองจะเต็มไปด้วยความเศร้า แต่ก็ยังมีความรักที่ลึกซึ้งและมั่นคงกว่าอะไรทั้งสิ้น

ทันใดนั้น เมื่อองค์ชายยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว หญิงสาวก็ไม่ได้ขัดขืน เธอปิดตาลงและยอมรับจุมพิตของเขา ท่ามกลางคืนที่มืดมิด องค์ชายและหญิงสาวต่างกอดกันแน่นและสัมผัสกันอย่างที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

จุมพิตที่เร่าร้อนในคืนสุดท้ายก่อนจากลา คืนที่เต็มไปด้วยความรักและความหวัง แม้จะต้องแยกจากกันในที่สุด แต่ในใจทั้งสองรู้ดีว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาจะจดจำความรู้สึกนี้ไปตลอดชีวิต